Młoda mama pisze : stycznia 2018

Profilaktyka nowotworowa u dzieci - o tych badaniach i objawach nie powie Ci pediatra

1/26/2018

Chuchasz i dmuchasz na swoje dziecko, z każdym najmniejszym objawem idziesz do lekarza, a Twoja rodzina się z Ciebie śmieje? A może po prostu robisz regularnie bilanse i wykonujesz wszystkie zalecone badania lekarskie? Czy to na pewno wystarczy?

Gdy Ala była jeszcze niemowlakiem zapytałam na forum dla dzieci, na którym byli także specjaliści o to, jakie badania PROFILAKTYCZNIE powinniśmy robić maluchom. Chciałam zebrać całą listę i poustalać co kiedy wykonam. Jakie odpowiedzi dostałam (od specjalistów)?

„Po co niepotrzebnie kłuć dziecko? Jeśli nie ma niepokojących objawów to nie ma potrzeby robić np. morfologię”.

Tak mówią pediatrzy. Onkolodzy są innego zdania i walczą o zmianę myślenia pediatrów. Wciąż nieskutecznie. Czy Twój lekarz rodzinny wspominał Ci np., że u niemowlaka PROFILAKTYCZNIE należy wykonać badanie okulistyczne 2-krotnie? Na pół roczku i roczek. Nie wystarczy tylko badanie w szpitalu, nawet jeśli wypadło pozytywnie.

W dzisiejszym wpisie będzie o profilaktyce nowotworów u dzieci. Ten wpis nie powstałby, gdyby nie jedna z moich czytelniczek. Mama, której dziecko przeszło przez raka. Na szczęście pomyślnie i dzisiaj jest zdrowe. Ale tylko dzięki dociekliwości mamy. To ona poprosiła, bym poruszyła ten temat, bo widzi, że niewielu rodziców i lekarzy rodzinnych zdaje sobie sprawę z powagi badań profilaktycznych oraz prawidłowego rozpoznania objawów.

Rak występuje u dzieci rzadko, ale i tak jest 2 przyczyną zgonów

Przede wszystkim nie chcę Cię nastraszyć. To że Twoje dziecko (i moje – przyznaję) nie przeszło wszystkich badań nie oznacza, że ma raka. Nie oznacza też, że na pewno będzie go miało, albo że jeśli pójdziesz na badania to one w końcu coś wykażą. Chcę Ci pokazać, że pomimo że nowotwory występują rzadko to ze względu na późne wykrycie bywają nieuleczalne. A statystyki można poprawić.

W Polsce co roku diagnozuje się ponad 1000 zachorowań nowotworowych u dzieci. Uleczalność wynosi 75%, a gdyby do diagnozy dochodziło w 1 i 2 fazie choroby (wiele diagnozuje się dopiero w 3 i 4 fazie) to mogłaby być prawie 100% uleczalność.

Choroby nowotworowe u dzieci pojawiają się rzadko. Ale nie jest to powód do tego, by lekceważyć badania. Jest to jedynie powód do tego, by nie bać się te badania robić. Bo jeśli będą wykonywane często to albo nie pokażą nic, albo pokażą chorobę w bardzo wczesnym stadium.

Rak u dzieci a u dorosłych

Dzieci mają z jednej strony wyższą szansę na wyzdrowienie (75% uleczalności u dzieci i 50% u dorosłych), ale z drugiej strony nowotwory u dzieci rozwijają się dużo szybciej. W ciągu kilku dni choroba może powiększyć się 2-krotnie. Nowotwory u dzieci często też przez długi okres pozostają utajone – nie dają żadnych objawów (stąd tak ważne regularne badania).

U dzieci najczęstszym nowotworem jest białaczka. Dalej są nowotwory ośrodkowego układu nerwowego i chłoniaki złośliwe.

„Wystarczy, że chodzę do pediatry. Gdyby ON coś zauważył to skierowałby dziecko na badania.”

Tak myślą rodzice. A jaka jest prawda? Mama dziewczynki, która chorowała na raka napisała mi, że pediatrzy potrafią miesiącami ignorować objawy, stawiać złe diagnozy, nie kierować na specjalistyczne badania. U jej 7-miesięcznej zdrowo rozwijającej się córki zdiagnozowano raka i guza w brzuchu wielkości męskiej pięści!

W tym artykule przykładów jest jeszcze więcej. M.in. nastolatka, któremu ból brzucha zdiagnozowano np. jako zatrucie. Dopiero po 3 miesiącach postawiono słuszną diagnozę. A gdy 15-miesięczne dziecko biło się w nocy po głowie to dopiero po pół roku zdiagnozowano guza mózgu.

Dostrzeż objawy

Gorączka - przedłużająca się w czasie, nie ustępująca mimo leczenia, bez innych objawów,
Osłabienie - zaburzenia snu, senność, poczucie ciągłego zmęczenia, zmniejszona tolerancja wysiłku, niechęć do zabawy, trudności w koncentracji skupieniu uwagi, u niemowląt- męczenie podczas ssania,
Utrata masy ciała lub brak przyrostu,
Objawy skórne - łatwe sinienie, wybroczyny, krwawienie (z dziąseł, nosa), bladość skóry i śluzówek, guzki na ciele, plamy o kolorze kawy z mlekiem, piegi pod pachami i pachwinami,
Ból głowy - po przebudzeniu, wzrastająca intensywność, zaburzenia mówienia, widzenia pamięci, powiększenie obwodu głowy dziecka,
Asymetria twarzy - opadanie powieki, wytrzeszcz 1 gałki ocznej, opadanie 1 kącika ust, niemożność uśmiechania się, obrzęk twarzy z 1 strony, niepoddające leczeniu się zapalenie spojówki z 1 strony,
Biała plamka w źrenicy,
Jama ustna - przerost dziąseł, trudności w połykaniu, asymetryczne powiększenie ślinianek, migdałków,
Przewlekły wyciek z nosa - szczególnie z 1 strony,
Pocenie nocne,
Powiększenie węzłów chłonnych -samo powiększenie węzłów jest normalne, ale jeśli węzły mają powyżej 2 cm średnicy, są niebolesne, twarde, nieprzesuwalne, towarzyszy świąd skóry i pocenie nocne to jest to niepokojący objaw,
Kaszel - narastający, męczący, utrzymujący się ponad 3 tygodnie,
Krew w stolcu,
Widoczny rysunek żył na brzuchu, powiększenie obwodu brzucha (szczególnie asymetrycznie),
Zaparcia, biegunki (z zaczerwienieniem twarzy, trwające powyżej 2 tyg), zaburzenia oddawania moczu - nawracające infekcje, wtórne moczenie nocne,
U małego dziecka - kuleje, utyka,
U miesięcznego dziecka - wzmożone napięcie mięśniowe, odginanie głowy do tyłu, drżenie mięśni kończyn, nieregularny oddech, wysoki ton krzyku, nieprzybieranie na wadze.

Każdy z objawów powinien nas szczególnie zaniepokoić, jeśli objawy przedłużają się w czasie, narastają, nie ustępują pomimo prawidłowego leczenia, pojawiają się nowe objawy, a objawy współistnieją z objawami ogólnymi (stany podgorączkowe, osłabienie, brak przyrostu lub spadek masy ciała, zmiana zachowania u dziecka, zmiana rytmu wypróżnień).

Pełną listę objawów znajdziecie na stronie Fundacji Ronalda McDonalda - klik.

Jakie badania robić regularnie?

Według onkologów powinniśmy robić:

U dzieci do 5 roku życia USG brzucha co pół roku,
W pierwszym roku życia 2-krotnie USG głowy,
Wizyta u okulisty 2-krotnie w pierwszym roku życia pod kątem nowotworów, a później co roku pod kątem ewentualnych wad wzroku,
Morfologia z rozmazem i wykładnię stanu zapalnego ( ob i crp ) raz w roku,
Jeśli dziecko przewlekle kaszle warto zrobić RTG klatki piersiowej.

Na koniec chciałabym jeszcze raz podkreślić, że nowotwory u dzieci są rzadkie. Co nie oznacza, że możemy lekceważyć objawy. A dzięki regularnym badaniom możemy wykryć chorobę w tak wczesnym stadium, że szansa na wyleczenie jest bardzo duża.

Nie będę udawać, że o konieczności badań wiedziałam od dawna. Nie miałam pojęcia o tym, jakie badania i w jakiej częstotliwości należy wykonywać. Pediatra także nic o nich nie wspominała. Jedynie o morfologii, gdy Ala wolniej przybierała na wadzę. Wizyta u okulisty? Ala miała badanie w szpitalu po urodzeniu. Jeśli wypada dobrze, a dziecko nie jest wcześniakiem to profilaktycznie nikt nie wspomina o konieczności powtórzenia wizyty. USG głowy – też Ala miała profilaktycznie w szpitalu (z programu dla Dolnego Śląska, zatem podejrzewam, że nie są one wykonywane w całej Polsce).

Ten tekst jest dla mnie bardzo ważny. Liczę, że jeśli dotrze do jak największej liczby rodziców to coraz więcej dzieci będzie miała przeprowadzane badania. Jeśli możesz to proszę Cię o udostępnienie wpisu lub skomentowanie. Im więcej reakcji tym tekst niesie się dalej. Zapraszam na mojego Facebooka – klik oraz Instagrama – klik.

ciąża/poród

Po porodzie bez tłoku - bez cioć, babć i wujków, a nawet... ojca dziecka

1/22/2018

Po narodzinach Ali spędziłyśmy w szpitalu aż 8 dni! W dodatku bez odwiedzin (poza ojcem dziecka, ale i jego wizyty były mocno okrojone). Przez ponad tydzień widział swoje dziecko może ze 3 kwadranse. Czy chciałam, by to tak wyglądało? NIE! Czy dzisiaj, gdybym mogła wybierać świadomie powtórzyłabym to? PEWNIE NIE, ale... jednocześnie doceniam ciszę (poza maluszkami) na oddziale położniczym.

Styczeń-marzec to taki czas, gdy często są zakazy odwiedzin

Jeszcze w ciąży zapisałam się na Facebook'u do grupy dla mam z Wrocławia, które dzieliły się wrażeniami o porodówkach w okolicy. Stamtąd dowiedziałam się jakoś na początku lutego (czyli miesiąc przed porodem), że we wszystkich wrocławskich i okolicznych szpitalach panuje zakaz odwiedzin oraz zakaz porodów rodzinnych! Powód? Wzrost zachorowań na grypę.

Możecie sobie wyobrazić co czułam. Pierwszy poród przede mną. Chciałam rodzić wspólnie z partnerem głównie z 2 powodów – ze strachu, by nie zostać samą w nieznanej mi sytuacji oraz dlatego, żebyśmy tę piękną chwilę przeżyli wspólnie. I nagle dowiaduje się, że może mnie to ominąć, bo... jak przeczytałam od innych kobiet – takie zakazy często pojawiają się co roku na przełomie zimy i wiosny oraz że te zakazy utrzymują się długo – zwykle ponad miesiąc. Czyli najprawdopodobniej, gdy ja będę rodzić to dalej będą obowiązywać zakazy.

Jako pierworódka nie docierało do mnie, że z powodu „jakiejś tam grypy” ma być nam nie dane rodzić wspólnie. I oczywiście słyszałam pocieszenia w stylu: „Wiele kobiet rodzi samych, bo np. poród toczy się tak szybko, że mąż nie zdąży dotrzeć na czas. Albo kobieta woli sama urodzić.” Tylko że ja tak nie wolałam.

Na szczęście niedługo przed moim porodem zezwolono ponownie na porody rodzinne. Za to na położnictwie dalej nic się nie zmieniło.

8 dni w szpitalu bez odwiedzin

Mój partner mógł być ze mną przy porodzie. Ostatecznie po kilkunastu godzinach skończyło się na cesarskim cięciu. Po porodzie to najpierw ja trzymałam córkę w objęciach, a potem tata mógł się nią nacieszyć przez... KWADRANS. Później przewieziono nas na salę pooperacyjną, gdzie tata mógł jedynie przynieść mi rzeczy i od razu musiał wyjść.

Oficjalnie na położnictwie (jak i na pozostałych oddziałach) nie było możliwości żadnych odwiedzin. W praktyce zależało od tego, które położne były na dyżurze. Jednak w praktyce i tak nie oznaczało to możliwości wejścia ojca na salę. Jedynie to my, mamy mogłyśmy wyjść do niego na korytarz, by partner przekazał rzeczy. Kilka razy udało nam się, że przy bardziej wyrozumiałych położnych wyszłam z Alą na korytarz i chwilę posiedzieliśmy na krzesłach we 3. Tylko ile to mogło trwać? 10 minut, może kwadrans. Nikt nie chciał ryzykować zaostrzeniem zakazów, a i na korytarzu niewiele się zrobi.

Czy to tak miało wyglądać? Zdecydowanie nie. Dzisiaj cieszę się, że mogliśmy chociaż być razem podczas prób porodu. Jednak chciałabym, by i po porodzie mój partner mógł być codziennie na sali – przebierać Alę, trzymać w ramionach, zmieniać pampersa, robić zdjęcia. A dopiero po ponad tygodniu mógł pierwszy raz spróbować ją przebrać czy przewinąć. „To tylko kilka dni, szybko zleci.” - próbowano mnie pocieszać. Jednak z powodu konieczności powtórzenia badań na cytomegalię (przeczytasz o tym tutaj) nasz pobyt w szpitalu się przedłużył, a mnie groziła już nuda. Z chęcią spędzałabym ten czas z partnerem, ale też ta sytuacja pokazała mi, że po porodzie nie potrzebujemy tłumu gości. Do jakich wniosków doszłam?

Ojciec dziecka nie potrzebuje wolnego, gdy ty jesteś w szpitalu – szkoda tracić wolne na te chwile

Czasami gdzieś na forach ktoś zapyta o wolne przysługujące tacie po porodzie. Czy warto skorzystać z niego jeszcze, gdy mama z dzieckiem przebywają w szpitalu? Moim zdaniem tylko wtedy, gdy w domu jest już starsze rodzeństwo i trzeba się nim zająć. Jeśli mówimy o pierwszym dziecku myślę, że lepiej będzie całe 2 tygodnie urlopu wykorzystać na czas, gdy mama wróci już do domu. Dlaczego? W szpitalu kobieta ma wszystko podane pod nos – nie musi gotować, zmywać, martwić się praniem. A jeśli pojawią się problemy związane z pielęgnacją czy karmieniem maluszka – są położne i pielęgniarki, które pomogą. Albo przynajmniej powinny. W każdym bądź razie u mnie tak było. Mogłam liczyć w szpitalu na pomoc personelu i innych mam 24 godziny na dobę. Do tego stopnia, że gdy Ala sporo spała ja zaczynałam się wręcz nudzić. A w domu? Tam zawsze jest coś do zrobienia. Wiem, że pierwsze chwile są bezcenne, jednak myślę, że lepszym rozwiązaniem jest to, by tata chodził do pracy, a po niej jeździł do szpitala. Bo niby zwykle w szpitalu spędza się ok. 3 dni, więc dalej zostaje jeszcze ponad 10 wspólnych dni, ale nigdy nie wiadomo jak to się dokładnie skończy. U nas najpierw miały być 3 dni, później 6, a ostatecznie wyszłyśmy do domu po 8 dniach. Czyli ponad połowa urlopu byłaby „zmarnowana” na szpital. A wsparcie przydaje się bardziej po powrocie do domu – gdy trzeba nauczyć się ogarniać maluszka, a i jeszcze wypadałoby zjeść coś ciepłego i włączyć pralkę, bo ubrań zaczyna brakować. A i wspólny spacer – to jest coś czego w szpitalu nie zrobicie razem.

Ciocie i babcie mogą poczekać!

Zakaz odwiedzin może mieć też pozytywny aspekt. Nie musiałam odmawiać członkom dalszej rodziny, nie musiałam zastanawiać się, czy na pewno wyglądam na tyle dobrze, by przyjmować gości w szpitalu i jeszcze przy nich stawiać pierwsze (niezdarne) kroki w karmieniu piersią (a wówczas jeszcze bardzo krępowałam się karmić przy kimkolwiek poza partnerem, personelem czy innymi młodymi mamami). Cieszyłam się też, że dzięki zakazowi nie musiałam znosić przez pół dnia (czy jeszcze dłużej) wizyt całej najdalszej rodziny moich współlokatorek z sali. Niestety w wielu szpitalach nie ma specjalnej sali do odwiedzin, nie pomyślano także o parawanach tak, by można było się odgrodzić od obcych osób.

Sale jednoosobowe czy wieloosobowe?

W tym momencie rodzi się pytanie – skoro chcemy ominąć posiadówki u współlokatorek z sali to może lepiej od razu sprawdzić, czy w szpitalu istnieje możliwość wynajęcia sali jednoosobowej. W wielu szpitalach za dodatkową opłatą możemy wybrać sobie taką salę. Czy warto? Z mojego doświadczenia myślę sobie, że ja takiej sali bym nie chciała. Po porodzie przez 8 dni leżałam na salach 2-4- osobowych. Tylko pół dnia byłam sama, gdy jedna dziewczyna wyszła do domu, a kolejną przywieźli dopiero w nocy. Przez te pół dnia czułam się nieswojo. Nie było z kim porozmawiać, kogo zapytać o radę, z kim zostawić dziecko, gdy chciałam wyjść pod prysznic.

Dlatego myślę sobie, że:

- jednoosobowa sala przyda się komuś kto jednak chce by mąż/partner był w szpitalu obecny przedz cały dzień,

- jednoosobowa sala będzie świetna dla tych, którzy mają niecierpliwą rodzinę i koniecznie wszyscy muszą zobaczyć dziecko w pierwszych dobach życia.

Na koniec chciałabym jeszcze dodać, że ten wpis nie został pokierowany rozgoryczeniem. Bo skoro mnie nie były dane odwiedziny to niech wszyscy mają tak samo. Nie o to chodzi. Dzięki takiemu rozwojowi sytuacji mogłam się przekonać, że wizyty dalszej rodziny nie są koniecznością w szpitalu i zdecydowanie mogą poczekać aż do powrotu do domu. Oczywiście nie mam porównania, ale wiecie co – dziadkowie zobaczyli Alę po ponad tygodniu! W zaciszu domowego ogniska.

Cieszę się, że ominęły mnie historie o sąsiadkach ze szpitala, które karmiły przy wujku, dziadku, bratanku i prababci. Cieszę się, że w te pierwsze dni po porodzie zapewniono mi SPOKÓJ. Chociaż chciałabym, żeby mój partner mógł w tych chwilach bardziej uczestniczyć to doceniam zakaz odwiedzin.

Jak u Was wyglądała kwestia odwiedzin po porodzie? Wasza rodzina odwiedziła Was jeszcze w szpitalu czy już w domu? A jak ze współlokatorkami z sali? Może macie ciekawe spostrzeżenia? Będzie mi miło, jeśli podzielicie się tym w komentarzach – tutaj lub na moim profilu na Facebooku – klik lub na Instagramie – klik.

dziecko

Czy 2-latek może sam odstawić się od piersi? - historia naszego końca karmienia piersią

1/08/2018

Moje dziecko przestało domagać się matczynego mleka mając rok i 9 miesięcy. Czy mogę zatem mówić o SAMOODSTAWIENU? Czy to na pewno wydarzyło się samo? Bez żadnych nacisków i czynników zewnętrznych? W tym tekście spróbuję Wam wyjaśnić różnicę między samoodstawieniem a samoodstawieniem sterowanym. Jednak najpierw opowiem Wam jak w naszym przypadku wyglądało odstawienie córki od piersi. Bez mojej ingerencji.

Karmisz piersią roczne dziecko? To oduczenie tego nie będzie łatwe.

Jak jesteś mamą to z każdej strony spotykasz „ciocie-dobra rada”. U mnie nawet nie jest z tym źle, ale mity na temat karmienia piersią nie ominęły i mnie. A gdy pochwaliłam się, że polubiłam karmienie piersią i że kiedyś nie pomyślałabym, że będę chciała karmić roczne dziecko to mój entuzjazm został zgaszony powyższym cytatem. Czy w to uwierzyłam? Nie. Poza tym już wtedy coraz bardziej dojrzewałam do myśli, że będę chciała karmić do samoodstawienia. Bez względu czy przyjdzie mi czekać do 2, 3 czy 4 urodzin córki. Bo oczywiście w karmienie do 18-stki nie wierzyłam.

Powrót do pracy i żłobek – początkowy wzrost liczby karmień

Gdy wróciłam do pracy Ala miała 13 miesięcy. Dla mnie to, że będę ją dalej karmić było oczywiste. Nawet młodsze dzieci mogą poradzić sobie w żłobku bez mamy – tylko w ich wypadku trzeba przynosić odciągnięte mleko. A Ala jadła w żłobku po prostu to co catering przewidział. Ala była łakomczuszkiem, wiedziałam, więc że w żłobku naje się stałymi posiłkami. Poza tym tak duże dziecko doskonale zdaje sobie sprawę, że mleko z piersi może dać mu tylko mama. Jeśli chcesz więcej poczytać o tym, jak łączyłam pracę i karmienie Ali to zapraszam Cię do tego wpisu.

Pójście do żłobka to dla dziecka duża zmiana. Każdy maluch przeżywa to na swój sposób. Mimo, że Ala szybko zaaklimatyzowała się w nowym miejscu, polubiła opiekunki i dzieci to na początku zaobserwowałam inne zachowanie. Po moim przyjściu do domu nie odchodziła ode mnie na krok, a w nocy budziła się na mleko częściej niż wcześniej. Zdarzało się, że nawet co godzinę! Dawałam radę, bo wiedziałam, że to okres przejściowy. Koledzy Ali ze żłobka też budzili się w nocy chociaż nie na mleko, a na przykład domagając się spania z rodzicami.

Wzmożone nocne karmienie trwało około 2-3 miesięcy. A potem?

Gdy masz w domu cycoholika łatwo przegapić moment, gdy coraz mniej je

Cały czas myślałam o Ali jako o dziecku, które uwielbia mleko mamy. Z takim nastawieniem okazało się, że nawet nie zwróciłam uwagi, gdy karmień zrobiło się coraz mniej. To że zamiast wstawać co godzinę zaczęła budzić się raz czy 2 na karmienie – szybko zauważyłam. Ale karmienia w dzień? Długo byłam przekonana, że przecież ona je często. A gdy zaczęłam liczyć nagle okazało się, że je raz dziennie! I to nie tak, że ja czekałam aż sama powie, że chce mleko, albo zajrzy mi o bluzkę. Często pytałam, czy chce mleczko. I w końcu usłyszałam pierwsze „nie”. Nie chciała, może wolała napić się wody? Może nie miała czasu, bo się świetnie bawiła? A gdy minęło kilka miesięcy znów zebrało mi się na liczenie. „To ile razy Ala teraz je” - pomyślałam. Zaczęłam liczyć i wyszło, że … ostatni raz jadła wczoraj rano, a jeszcze wcześniej to 3 dni temu. Wtedy zdałam sobie, że karmień było coraz mniej. Jak dokładnie ten spadek u nas wyglądał?:

Ala ma 9 miesięcy – je mleko przed usypianiem, ale przy nim nie zasypia
Ala ma 13 miesięcy (początek żłobka) – je w nocy co najmniej kilka razy, w dzień gdy idzie do żłobka raz lub 2, w wolny dzień nawet 10 razy,
Ala ma ok. 16 miesięcy – je w nocy raz czy 2, w dzień raz lub 2,
Ala ma ok. 18 miesięcy – nie je w ogóle w nocy, w sumie zostało nam jedynie poranne karmienie tuż po wstaniu,
Ala ma 20 miesięcy – je rano co kilka dni.

Nasze ostatnie karmienie

Był niedzielny poranek. Ala obudziła się ok. 6, więc jak zwykle w takiej sytuacji tak i wtedy wzięłam ją do naszego łóżka, dałam książeczki i położyłam się. Ja mogłam jeszcze trochę leżeć, a ona siedziała obok bezpiecznie. Po jakimś czasie zaczęła marudzić. „Chcesz pić?” „Nie”. „Przebrać?” „Nie”. „Chcesz mleczko?” „TAK” - oczy Ali zabłysły, pojawił się uśmiech, a gdy ja się wygodnie układałam do karmienia to ona już przebierała nóżkami. Nie mogła się doczekać karmienia. A potem... pociumkała kilka sekund i poszła się bawić.

To moje wspomnienie z ostatniego karmienia piersią Ali. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że to już koniec. Ta myśl powoli we mnie kiełkowała. Za każdym razem, gdy pytałam Ali, czy chce mleko słyszałam „Nie” i kręciła głową. Ja jednak wiedziałam, że je mleko coraz rzadziej, więc poczekam jeszcze tydzień czy 2, by ostatecznie przyznać, że to już koniec. Pewności nabrałam po 3 tygodniach.

Samoodstawienie – normy i kiedy najczęściej?

Jak z wieloma kwestiami tak i w tej sprawie pojawiają się rozbieżności. Czasem czytam, że dziecko nie odstawia się od piesi samo przed ukończeniem 2 roku życia. Natomiast u Hafiji znalazłam informację, że samoodstawienie może pojawić się już u półtora rocznego dziecka, a na Mlecznym Wsparciu, że zwykle samoodstawienie pojawia się między 2 a 4 rokiem życia, ale rzadko zdarza się to także między 1 a 2 rokiem życia.

Generalnie uporządkowując wszystkie informacje, które znalazłam to wynika, że:

Większość źródeł donosi, że samoodstawienie to proces zachodzący u dzieci między 2 a 7 rokiem życia
Najwięcej dzieci odstawia się mając od 2,5 roku a 4 lat
Niektóre źródła uznają samoodstawienie bez żadnych bodźców u młodszych dzieci – tych które skończyły rok
Dzieci poniżej roku nigdy nie odstawiają się same – jeśli rzeczywiście nie chcą mleka to jest to spowodowane czymś innym – bolesnym ząbkowaniem, zbyt intensywnym rozszerzaniem diety (np. zastępowanie mleka posiłkami stałymi). Według Mlecznego Wsparcia dziecko z biologicznego punktu widzenia nie może samo odstawić się w okresie, gdy mleko jest dla niego najważniejsze – czyli w pierwszym roku życia. W tym momencie rozumiem także argumenty tych, którzy twierdzą, że dziecko nie odstawia się przed 2 urodzinami – bo właśnie w 2 roku życia mleko mamy zaspokaja jeszcze 40% zapotrzebowania na składniki odżywcze, więc dalej jest bardzo ważne dla malucha.

Samoodstawienie sterowane a naturalne

Często czytam, że dzieci nie odstawiają się same od piersi przed ukończeniem 2 roku życia. Dlatego zaczęłam nabierać wątpliwości jak to było z Alą. I pewnie nikt nie da mi jednoznacznej odpowiedzi, a ja nie wiem, czy ta wiedza coś zmieni. Ala odstawiła się od piersi. Chciałam karmić ją dłużej (ze względu chociażby na to, że mleko matczyne do 2 roku życia jest jeszcze bardzo ważne jeśli chodzi o dostarczanie składników odżywczych), nie zrobiłam świadomie niczego co miałoby ją zniechęcić do mojego mleka. Ba! To ja często jej przypominałam, że coś takiego jak „mleczko” jeszcze istnieje i pytałam ją, czy chce się napić.

Czym jest samoodstawienie sterowane – to taki koniec karmienia, gdy to dziecko nie chce pić już mleka mamy, ale nie jest to całkowicie naturalny proces lecz taki, na który wpływ miały czynniki zewnętrzne. W przypadku niemowląt na samoodstawienie sterowane może wpłynąć zbyt intensywne rozszerzenie diety, ząbkowanie, podawanie smoczka i butelki, skoki rozwojowe – gdy np. dziecko denerwuje się przy piersi, bo nie radzi sobie ze zmianami, a mama mylnie interpretuje to jako brak chęci picia mleka.

W przypadku Ali czasami zastanawiam się, czy to mój powrót do pracy nie miał wpływu na jej koniec karmienia. Pracuję na cały etat, ale według grafiku. Czasami jesteśmy z Alą cały dzień w domu, czasem idę do pracy na 6-8 godzin, a innym razem na 13 i wracam ok. 22. Mój powrót do pracy sprawił, że Ala miała dużo mniej okazji do karmień. Jednak nie jestem pewna, że to przyczyniło się do samoodstawienia. Gdy opisuję nasz przypadek pojawia się mnóstwo mam, które mówią, że one też pracują od pół roku, czy roku, a dziecko jest cycoholikiem. Ja karmiłam piersią przez 8 miesięcy po powrocie do pracy. Ilość karmień początkowo wzrosła, by potem stopniowo się zmniejszała. Samoodstawienie nie było nagłe. Przez kilka miesięcy widziałam, że tych karmień ubywa. Liczyłam się z tym, że za niedługo albo całkowicie znikną, albo jeszcze przez nawet kilka lat będę karmić piersią raz na kilka dni. Oba scenariusze były realne, a wygrał pierwszy.

Dzisiaj zamiast zamartwiać się, że może, gdybym... (nie wróciła do pracy, nie pracowała do późna itp.) to Ala dalej byłaby na piersi. Ale z drugiej strony wiem, że samoodstawienie w przypadku Ali przebiegało powoli. I chociaż chciałam wytrwać chociaż do jej 2 urodzin to teraz myślę sobie, że moja mała dziewczynka była już gotowa na ten koniec.

Jak wyglądał wasz koniec karmienia piersią? Czy to dziecko podjęło decyzję czy ty? W jakim wieku było dziecko? A może karmicie się dalej? Chętnie przeczytam Wasze historie w komentarzach.

Jeśli chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami to zapraszam Cię do polubienia mojego fanpage'a na Facebooku - klik lub do zaobserwowania mnie na Instagramie - klik.

dziecko

W trosce o zdrowy rozwój dziecka - mata edukacyjna + KONKURS

1/07/2018

Początek pracy, żłobek, koniec karmienia piersią i 1000 fanów - podsumowanie 2017

1/02/2018

Gdzieś kiedyś przeczytałam, że na przełomie roku blogerzy masowo publikują na blogu posty podsumowujące i są one interesujące tylko dla nich samych. Możliwe, że nie wszystkich ciekawi, który mój post był najchętniej czytany, albo który uzyskał najwięcej komentarzy, jednak sama mam kilka (kilkanaście) ulubionych blogów i aż zacieram ręce, gdy widzę, że coś takiego mogę u nich poczytać.

To podsumowanie będzie dotyczyło 2 sfer – prywatnej oraz blogowej. Opowiem Wam o tym co wydarzyło się u nas w domu, ale przedstawię także to jak zmieniał się blog, jakie odniosłam sukcesy i o czym lubicie czytać.

2017 rokiem zmian?

Gdy tak sobie czytam na innych blogach to myślę sobie, że nasz rok był całkiem spokojny. Nie zaszłam w drugą ciąże (nie planujemy więcej dzieci), nie wydałam książki (chociaż bym chciała) i nie przeprowadziłam się. Przeprowadzę zaliczyliśmy w 2016 roku (i to do innego miasta, a nawet województwa). Wówczas urodziła się Ala więc jakby nie było – był to przełomowy rok. Wobec tego 2017 mógłby wydawać się spokojny, ale w porównaniu z tym, w jakim miejscu byłam w grudniu 2016 to w grudniu 2017 sporo się zmieniło. Co takiego?

Początek pracy i żłobka

Jeszcze na początku roku nie wiedziałam nawet, czy uda mi się pójść do pracy. Nie miałam pojęcia, czy znajdziemy sensowną opiekę nad Alą i czy koszty opieki nie będą przewyższać mojej pensji. Szczęście mi jednak dopisało. Znalazłam informację o tym, że otwiera się żłobek z dofinansowaniem dla bezrobotnych mam lub tych, które aktualnie są na urlopie macierzyńskim i wychowawczym. Warunek – wrócić do pracy lub podjąć nową. Ja nie miałam pracy. Musiałam ją dopiero znaleźć. I bałam się, że nie będzie łatwo. Miałam obawy, że pracodawcy są uprzedzeni do młodych mam – myśląc, że większość czasu przesiedzą z dzieckiem na zwolnieniu. O tym, czy stereotyp się okazał słuszny i ile szukałam pracy możecie poczytać w tym wpisie (KLIK).

W marcu córeczka skończyła rok. W kwietniu rozpoczęłam pracę, a Ala poszła do żłobka. Początkowo stres był duży – czy Ala na pewno będzie tam się dobrze czuła? Czy poradzę sobie w nowej pracy? Dzisiaj wiem, że to była dobra decyzja. Alicja polubiła żłobek, szybko się oswoiła z nowym miejscem i dzisiaj, gdy pytam, rano, czy chce iść do żłobka zawsze odpowiada „TAK”. O jej początkach w żłobku poczytacie tutaj (KLIK). A ja? Czy lubię pracę? Chociaż czasem czuję się zmęczona, mam problemy z organizacją dnia, w domu bałagan i pusta lodówka to tak – lubię mieć miejsce, gdzie mogę odpocząć od bycia mamą. Gdzieś gdzie mogę się realizować i jestem doceniana za swoją pracę. Wiem, że są mamy, które uwielbiają być w domu i świadomie wybierają urlop wychowawczy to ja cieszę się, że udało mi się wrócić do pracy. O naszej codzienności w łączeniu roli mamy i pracownika możesz przeczytać w tym wpisie (KLIK).

Początki żłobka = więcej chorób

Niestety nasze zmiany przyniosły ze sobą także coś negatywnego. Dopóki Ala nie chodziła do żłobka chorowała rzadko. Później się to nasiliło. Mogłabym stwierdzić, że niepotrzebnie ją narażam na choroby i może jednak powinnam zostawić ją w domu, ale... Z doświadczenia wiem, że często to nie wiek dziecka ma główne znaczenie. Znam mnóstwo 3-latków, które chorują więcej niż bywają w przedszkolu. A z Alą po około pół roku się uspokoiło (obym nie zapeszyła). Niestety wśród chorób był także pobyt w szpitalu, chociaż wówczas najprawdopodobniej zawiniło szczepienie – tutaj możesz o tym poczytać (KLIK).

Rok pod znakiem WIĘCEJ TATY

To kolejna zmiana spowodowana moim powrotem do pracy. Tym razem niezwykle pozytywna. Nie żeby wcześniej było źle. Zanim Ala skończyła rok to ja naturalnie spędzałam z nią większość czasu. Karmiłam ją piersią i dopóki nie zaczęła najadać się czymś innym to nie wychodziłam nigdzie bez niej. Możliwe, że to moja wina. Ten czas minął mi tak szybko, że nawet nie czułam takiej potrzeby. Uznawałam, że jestem w stanie wszędzie ją zabierać ze sobą. Poza tym nie umiałam odciągać mleka, a nie chciałam jej podawać mleka modyfikowanego. Gdy w 8/9 miesiącu pojawił się lęk separacyjny (normalny etap w rozwoju dziecka) zaczęłam ją nawet zabierać do łazienki. Uznałam, że zamiast ją stresować wolę być z nią. Tata był dla Ali ważny - lubiła się z nim bawić. Ale zdecydowanie wolała zostawać ze mną. Wolała, gdy to ja ją myłam, karmiłam i usypiałam – więc po prostu tak robiłam. Ale tata w tym czasie często sprzątał czy gotował tak, by odciążyć mnie w obowiązkach. Zmiana zaczęła się wtedy, gdy była taka konieczność. Pracuję często do późnego wieczora lub w weekendy. Tata odbiera Alę ze żłobka i opiekuje się nią. Po kilku ciężkich wieczorach doszedł do etapu, gdy usypia ją o wiele szybciej niż ja! I chociaż Ali wciąż zdarza się płakać po moim wyjściu to już po chwili świetnie się bawi z tatą. Ja tego wówczas nie widzę, ale widzę jak rozwija się ich miłość. Widzę to, gdy Ala wstaje rano i woła tatę. Widzę to, gdy daje mu buziaki sama od siebie. Widzę to, gdy zaprasza go do wspólnego tańca. Widzę to, gdy będąc ze mną przez cały dzień na każdy dźwięk samochodu woła „tata”.

Koniec roku = koniec karmienia piersią

Jestem mamą dla której karmienie piersią jest bardzo ważne. Nie było tak od początku. Kiedyś planowałam karmić 3 miesiące, potem 6, 12, aż w końcu nieśmiało zaczęłam myśleć, że może jednak do samoodstawienia. Mój powrót do pracy i żłobek Ali nie stał się dla nas żadną przeszkodą – karmiłam Alę dalej- przez 8 miesięcy. Stopniowo zaczęłam obserwować, że coraz rzadziej domaga się mleka. Gdy poszła do żłobka budziła się w nocy kilka razy na jedzenie. Później raz -2 aż w końcu wcale. Jadła głównie raz dziennie – rano. Potem co kilka dni, aż w końcu przestała. Gdy ją pytam, czy chce mleczko odpowiada „NIE”. Po 21 miesiącach nasza mleczna droga dobiegła końca, a ja wciąż czuję żal z tego powodu, chociaż jednocześnie cieszę się, że odstawienie przyszło samo. O tym wpisu jeszcze nie ma, bo to świeża sprawa (początki grudnia), ale planuję w styczniu napisać tekst podsumowujący nasze karmienie.

W 2018 będzie mniej się działo?

Teraz wydaje mi się, że tak. 2017 z niepracującej zawodowo mamy zmieniłam się w mamę-pracownika. Ala zaczęła chodzić do żłobka. To duże zmiany. 2018 w porównaniu z poprzednim roku zdaje się być spokojniejszy, ale to tylko obecne myślenie. Nigdy nie wiadomo, co się wydarzy. Na początku 2017 również nie wiedziałam, że pójdę do pracy. A co wiem teraz? Póki co jedyne zmiany jakie planuję to:

urządzenie pokoju dla Ali – jest już na tyle duża, że przyda się jej swoje miejsce. W nocy prawie się nie budzi, więc nie będzie to problemowe. Ostatnio głośno przy moim partnerze powiedziałam, że taka myśl chodzi mi po głowie. Zobowiązał się składać meble, więc jeszcze tylko muszę pokombinować nad układem pokoju i ruszamy na zakupy.
możliwe, że Ala zamieni żłobek na przedszkole – to jeszcze nie jest pewne, ale takie rozwiązanie chodzi nam po głowie. W kwietniu w żłobku tracimy dofinansowanie (program z dofinansowaniem był na rok), więc pełna kwota będzie na tyle duża, że pochłonie znaczną część wypłaty. Stąd myślimy o nieco tańszym przedszkolu, a przy okazji położonym bliżej domu (żłobek jest aż ok. 15 km od nas, nie jest też po drodze do pracy żadnego z nas).

Zmiany w blogowaniu – nowe tematy, działy i częstotliwość

Wiecie już co wydarzyło się u nas prywatnie. A jak z blogowaniem? Co się zmieniło? Tu życie prywatne oczywiście też miało wpływ. Przede wszystkim publikuję na blogu mniej. Miałam okresy (początek pracy, czyli kwiecień, zmęczenie jesienne – wrzesień i natłok pracy zawodowej – grudzień) gdy wpisów było malutko. W inne miesiące radzę sobie lepiej i obecnie planuję pisać raz/dwa razy w tygodniu. W 2017 łącznie powstało 67 wpisów.

Jako że piszę o macierzyństwie to nasze doświadczenia wpływają na tematykę wpisów. Zatem nic dziwnego, że powstało wiele wpisów odnośnie pracy i żłobka, a to zaowocowało nowymi działami bloga – możecie zobaczyć je na górze strony. W dziale „pracująca mama” jest nie tylko o pracy, ale także o tym co pobocznie się z tym wiąże – czyli kwestia opieki nad dzieckiem pod nieobecność mamy.

Koniec roku był dla mnie owocny blogowo

Pomimo, że w grudniu wyciszyłam się blogowo to udało mi się osiągnąć to, o czym od dawna marzyłam – 1000 fanów na Facebooku. Na Instagramie jest Was wciąż znacznie mniej – ponad 300. Wiem, że to mało, ale odkąd zmieniłam telefon na nowy jakość zdjęć się poprawiła i częściej zostajecie na moim Instagramie na dłużej. Nauczyłam się już, że moje sukcesy przychodzą metodą małych kroczków – i wcale mi to nie przeszkadza.

Co najchętniej czytaliście w 2017 roku?

Są takie wpisy, które od razu w pierwsze dni po publikacji osiągają szczyt wyświetleń, by później rzadko ktoś na nie trafiał. Są też takie, na które codziennie ktoś wchodzi i z tych „ktosiów” robi się później miejsce w czołówce. Moje TOP 5 2017 roku składa się z tekstów z obu tych grup.

MIEJSCE 5 – Pierwszy kubek dla dziecka? Zacznij od Nuk Magic Cup!

To z jednej strony recenzja kubka 360 stopni od innej firmy niż najbardziej popularny Lovi 360. Ale z drugiej to też wytłumaczenie jakich kubków nie kupować dziecku i dlaczego oraz kilka podpowiedzi jak zachęcić dziecko do nauki picia.

MIEJSCE 4 – 12 pomysłów jak dorobić, będąc z dzieckiem w domu

Wiem, że kwestie finansowe to problem wielu mam. O ile na macierzyńskim mamy jeszcze comiesięczne pieniądze o tyle później nie dostajemy ich wcale, jeśli nie pójdziemy do pracy (a często nie mamy z kim zostawić dziecka). Dlatego zebrałam pomysły na to, jak zarabiać, ale nie promuję tu ankiet, czy klikania w reklamy, bo szczerze – próbowałam i nie zarobiłam nic.

MIEJSCE 3 – Dziecko do żłobka, a mama nie pracuje czy ty też zrobiłbyś tak samo?

Matki słyną z gównoburzy. Przyczepić można się do wszystkiego. Mimo, że ja sama pracuję zawodowo to rozumiem mamy, które posyłają dziecko do żłobka mimo że nie chodzą do pracy. Powody są różne i większość z nich ma logiczne wytłumaczenie. Natomiast są kwestie których nie zrozumiem – jak chociażby odbierania dzieci na kwadrans przed zamknięciem mimo że mama siedzi w domu. Albo przyprowadzanie dzieci z katarem – mimo że mama nie idzie do pracy.

MIEJSCE 2 – Never ever shake a baby, czyli zespół dziecka potrząsanego

W oczach moich czytelniczek czasami mogę wyjść na nadopiekuńczą matkę. Ktoś może stwierdzić, że wyolbrzymiam. Tak było i z tym wpisem – bo przecież nawet Zawitkowski poleca uspokajanie dziecka przez kołysanie. Ale! Kołysanie a potrząsanie dzieckiem to coś innego. Niemowlak ma jeszcze niezwykle wrażliwą główkę, więc zabawy w samolociki zostawmy na później.

MIEJSCE 1 – Czy stać Cię na nianię?

Powiem Wam szczerze – uwielbiam ten wpis. Jest emocjonalny, jest o mnie, jest o wszystkich z nas – pracownikach. Bo każdy lubi być uczciwie opłacany za swoją pracę. Dlatego nigdy nie zrozumiem argumentów w stylu „Płacę niani mojego dziecka 6 zł/h, bo przecież i tak moje dziecko często śpi”. Praca to praca. Jestem w niej, więc poświęcam swój czas. Całe szczęście, że w mojej pracy nikt nie wymyślił, by płacić mi mniej, bo nie zawsze mam klientów. W wakacje może mogłabym mieć mniejszą stawkę, bo przecież klienci są rzadko i nawet zdarzy mi się książkę czytać!

Ten wpis lubię też za to, że są pod nim niezwykle ciekawe komentarze – pokazujące, że tekst czytacie, czasem się z nim zgadzacie, czasem nie, ale daje Wam do myślenia.

2018 blogowo – czy coś planuję?

Oczywiście – plany mam. I mam nadzieję, że uda mi się je zrealizować. To co obecnie mogę Wam zdradzić to to, że chciałabym, by na blogu nie zabrakło wpisów o tematyce pracującej mamy, żłobków, przedszkoli i niań. W planach mam jeszcze kilka tekstów o karmieniu piersią. W mojej głowie kiełkuje też, by stworzyć dla Was newsletter oraz darmowego ebooka, ale nie obiecuję, że się uda. Czas pokaże.

Podsumowując – powrót do pracy, żłobek, koniec karmienia piersią, 1000 fanów na blogu – to przyniósł mi 2017 rok. To był dobry rok. Nie mam nic przeciwko, by 2018 był podobny.

Jak Tobie minął 2017 rok? Jakie zmiany się wydarzyły? Czy wiesz już co przyniesie Ci 2018?

Podziel się w komentarzu!

Chociaż jeszcze świętuję 1000 fanów na Facebooku to będzie mi niezwykle miło, jeśli zechcesz zostać 1004, albo 1005 fanem! Pomóż mi w 2018 dobić do 2 tysięcy! Albo i więcej. Zapraszam także na Instagrama, gdzie jesteśmy bardziej prywatnie.

Pages

Profilaktyka nowotworowa u dzieci - o tych badaniach i objawach nie powie Ci pediatra

Po porodzie bez tłoku - bez cioć, babć i wujków, a nawet... ojca dziecka

Czy 2-latek może sam odstawić się od piersi? - historia naszego końca karmienia piersią

W trosce o zdrowy rozwój dziecka - mata edukacyjna + KONKURS

Początek pracy, żłobek, koniec karmienia piersią i 1000 fanów - podsumowanie 2017

Łączna liczba wyświetleń

Jestem na Facebooku

O mnie

Kategorie

Ostatnie teksty

Archiwum