Więcej zajęć dodatkowych – dzisiaj nie tylko rodzice pracują więcej, ale i dzieci mają mniej czasu na swobodną zabawę. Gdy ja byłam mała zajęć dla dzieci nie było wiele, albo może inaczej – nie były one aż tak popularne. Zwykle dzieci po prostu chodziły do szkoły na lekcje i jakieś dodatkowe kółka zainteresowań. I chociaż sama miałam krótką przygodę z unihokejem, chórem i ogniskiem plastycznym to mam wrażenie, że dzisiaj takich zajęć i dzieci w nich uczestniczących jest więcej. A i jedno dziecko zwykle nie chodzi tylko na angielski, ale do kompletu jest jeszcze balet i jazda konna. Jeśli myślicie, że dotyczy to tylko uczniów to się mylicie. Moja mała sąsiadka z Wrocławia będąc przedszkolakiem popołudniami chodziła na tańce. A sąsiad na piłkę nożną. Nic więc dziwnego w tym, że jeśli dzieci mają zorganizowane zajęcia to nie codziennie znajdą czas, by wyjść na osiedlowe podwórko.

Rodzice dłużej pracują, a wiele dzieci chodzi do żłobków i przedszkoli – kiedyś to było tak, że dzieci często na podwórkach były same. Dzisiaj pomimo że nowoczesne osiedla są ogrodzone to jednak dorośli wolą pilnować pociech (zwłaszcza tych młodszych), bo wiadomo – wiele się słyszy o różnych tragediach. A skoro wielu dorosłych pracuje do 17 to kiedy dzieci mają wychodzić na podwórka? Do południa na placach zabaw można spotkać dzieci z mamami na urlopach wychowawczych, z babciami czy opiekunkami. Jednak wiele dzieci chodzi do żłobków i przedszkoli, a ze szkolnych świetlic też są odbierani późnym popołudniem.

Dzieci mają dostarczane atrakcje nie tylko na podwórku – gdy w czasach mojego dzieciństwa przychodził weekend czy wakacje to wiadomo było, że to idealne chwile na zabawy na podwórku. A dzisiaj? Plac zabaw nie jest jedyną i największą frajdą dla dzieci. Rodzice chcą spędzać z pociechami czas, więc często weekendy to czas na wspólne krótkie lub dłuższe wycieczki lub odwiedziny u rodziny.

Rozwój technologii – telefony, komputer i telewizja też robią swoje. Skoro atrakcje w domu kuszą to i dzieci rzadziej wychodzą na podwórka, ale nie wierzę, że jest więcej dzieci, które wolą grę na komputerze niż budowanie fortecy w piaskownicy z kolegami, czy tworzenie bazy. 

Jak nikt nie przyniesie Ci jedzenia to umrzesz z głodu. Albo zrzucisz co najmniej kilka kilogramów – ta druga opcja pewnie dla niejednego byłaby kusząca. No i może prawdziwa. Przynajmniej dla mnie. W końcu w domu nie odżywiam się za dobrze. Słodycze kuszą, więc jem je codziennie. Nic więc dziwnego, że w szpitalu łatwo jest schudnąć, bo w końcu nie jesz co chwile chipsów czy czekolady.

Zanim trafiłam do szpitala myślałam, że zarówno porcje jedzenia jak i jakość i smak posiłków pozostawiają tyle do życzenia, że wszyscy wolą jedzenie przynoszone z domu. Jak nie ma Ci kto przynieść jedzenia to marny Twój los. Sama pamiętam mojego tatę, który jakiś czas spędził w szpitalu. Mama codziennie po pracy gnała do niego z całą siatką jedzenia. No, ale to dorosły mężczyzna, który sporo je. Nic więc dziwnego, że szpitalny wikt mu nie wystarczał.

Albo dasz łapówkę albo nikt Cię nie wyleczy. Za każdą wygodę musisz słono zapłacić – to było moje kolejne wyobrażenie. Pomimo tego, że opłacasz składkę na leczenie to i tak w szpitalu, aby Cię dobrze potraktowano to musisz zanieść kopertę odpowiedniej osobie. A poród? Tak całkiem za darmo, bez żadnych wydatków to chyba nie będziesz go dobrze wspominać.

Nie masz nic do gadania. Lekarze i pielęgniarki są nieomylni, a ty się najlepiej nawet nie wtrącaj – o nic nie dopytuj, nie rozmawiaj, nie pytaj, jakie robią Ci badania i co się dzieje z Twoim zdrowiem. Jak już sami zechcą to przyjdą Cię o wszystkim poinformować. Ale ty im nie przeszkadzaj w ich ciężkiej pracy.

Idziesz do szpitala – przygotuj się jak na wojnę – poza spakowaniem walizki jedzenia i zabraniem kilku kopert łapówki weź jeszcze z domu papier toaletowy, sztućce (no bo inaczej to zupę zjeść palcami), a najlepiej i własne leki.

Traktowanie po ludzku za... 0 zł – za żaden z naszych pobytów nie musiałam płacić. Oddzielna sala do porodu rodzinnego, czy możliwość towarzyszenia podczas porodu przez najbliższą osobę – to nam się należy za darmo. Słyszałam o szpitalach, gdzie za taką salę trzeba zapłacić – konkretną sumę lub tzw. cegiełkę na datki dla szpitala. Ale tak nie powinno być, bo poród rodzinny powinien być standardem. I chociaż w szpitalu, w którym rodziłam była możliwość opłacenia położnej (tej samej, która pracuje w szpitalu, polegało to na tym, że mogłam ją wybrać przed porodem i na pewno towarzyszyłaby mi przy porodzie) to nie zdecydowałam się na to rozwiązanie. Moim zdaniem tak nie powinno być. Płacąc za coś, co powinno być wykonywane w ramach standardowej pracy położnej utwierdzasz ją, że ta dodatkowa wypłata jest w porządku. A nie jest. Dlatego nie opłaciłam położnej. I jak się okazało nie było takiej potrzeby. Położna podczas porodu była fachowa i życzliwa. Co prawda w pierwszej fazie rzadko się pojawiała, ale rekompensowała to obecność studentki położnictwa (świetna dziewczyna, która bardzo mnie wspierała. Jeśli myślicie, że poród ze studentką nie jest dla Was to zapraszam do tego wpisu – tam piszę szczegółowo o tym, jak to u mnie wyglądało). Po porodzie także była możliwość wynajęcia położnej – tym razem do pomocy w opieki nad dzieckiem. Znów nie skorzystałam. Bo co jak co, ale wiedziałam, że z moim doświadczeniem z dziećmi poradzę sobie i z moją córeczką. A jak czegoś potrzebowałam to szłam do dyżurki i pytałam o radę. Nie pójdziesz, nie zapytasz – nikt nie domyśli się, że potrzebujesz pomocy. Więc nie dziw się, że jej nie dostajesz. No chyba, że dziecko głośno płaczę. Wtedy przyjdą zapytać, co się dzieje. Tak jak wtedy, gdy Ala płakała przy przystawieniu do piersi. Przyszły 2 położne, pomogły mi, pokazały, było o wiele lepiej.

Za pobyt w szpitalu z chorą Alą też nic nie zapłaciłyśmy. Pomimo że są szpitale, które pobierają opłatę za pobyt rodzica przy dziecku (pisałam o tym tutaj) to u nas nie było o tym ani słowa. A spałam nie na krześle (tak, to się zdarza!), czy na materacu, a na rozkładanym fotelu. Co prawda średnio wygodnym (twarde jak nie wiem co), ale ważne, że dało się pospać.

Warunki panujące w szpitalach – o tym, że jest sterylnie czysto chyba nie trzeba nikogo przekonywać. W żadnym z tych 2 szpitali nie było super wystroju. Co prawda w szpitalu pediatrycznym na ścianach były rysunki bajkowych bohaterów. Ale meble raczej lat nowości nie pamiętają. Tylko nie wiem, czy to w czymś przeszkadza. Mnie nie. Zamiast designerskich kafelek w łazience wolę dobry sprzęt, czy specjalistyczne łóżko dla kobiet po cesarce (a na takim właśnie leżałam). Poza tym informacje, że w łazienkach brakuje papieru toaletowego, a do posiłków trzeba mieć swoje sztućce się nie potwierdziły. Owszem, wiele mam wolała używać swojego widelca czy łyżki. Ale jeśli tego nie miała to nie było problemu. A gdy leżałam z Alą w szpitalu pediatrycznym miałam do użytku lodówkę, czajnik i mikrofalówkę. Pościel przyniósł mi partner z domu, ale podejrzewam, że szpitalna też by się znalazła (bo pielęgniarka pytała, czy jest mi w stanie ktoś przywieźć coś do spania). Słyszałam też historię, że mamy musiały przywozić ze sobą sprzęt do leczenia dziecka jak chociażby inhalator. U nas też była potrzeba inhalacji, ale położna przyniosła sprzęt wraz z zapasem soli fizjologicznej.

Smaczne jedzenie – obie z Alą raczej należymy do łasuchów. I chociaż na szpitalne menu mogłabym też ponarzekać to w odniesieniu do tego, co widzę w Internecie to doceniam nasze posiłki. Widziałam zdjęcia kromki chleba z masłem i garstką jakiejś pasty/twarożku. Widziałam nawet ostatnio zdjęcie słoiczków z gerbera, które miały być szpitalnym obiadem dla roczniaka (przyniesionym przez salową, nie przez rodziców). Wiem, że to wszystko jest prawdą. Ale też mam nadzieję, że mamy chętnie dzielą się takimi bulwersującymi zdjęciami posiłków, a jeśli dostaną w szpitalu smaczną zupę to już nie informują o tym wszystkich na Facebooku. Jak posiłki wyglądały u nas? Śniadania, 2-daniowe obiady, podwieczorki i kolację. Na położnictwie na śniadania dostawałam przepyszne zupy mleczne a do tego jeszcze kanapki. I zawsze coś do picia. Na obiady były smaczne zupy. Na drugie dania zawsze coś w stylu ziemniaków, mięsa/ryby i surówki (czyli tak jak zwykle w domu). Ala w szpitalu pediatrycznym dostawała porcje nawet większe niż była w stanie zjeść (chociażby 3 kromki chleba z twarogiem). Na obiad przykładowo zupa pomidorowa z ryżem, ziemniaki, mięso, marchewka i szpinak. Wszystko smaczne i raczej zdrowo przyrządzone. Przyczepić mogłabym się do braku owoców. Nie pamiętam, żebyśmy się z tym spotkały. Ze względu na to dietę szpitalną traktuję na zasadzie – tymczasowo można tak jeść, ale wiadomo, że po wyjście ze szpitala wracamy do dawnych posiłków.

Opieka i badania – w obu szpitalach personel oceniam naprawdę profesjonalnie. Zostały nam zrobione wszystkie konieczne badania. Do tego jeśli potrzebowałyśmy wsparcia, czy rady to zawsze to otrzymałyśmy. Nigdy nie byłyśmy traktowane „z góry”, czy „przedmiotowo”. Jako matka mogłam być przy każdym badaniu Ali, byłam informowana o ich przebiegu i wynikach.

Karmienie piersią – jako mama karmiąca piersią i wielka zwolenniczka kp muszę zahaczyć i o ten wątek. W szpitalu w którym rodziłam nie wszystko w tej kwestii funkcjonowało dobrze. A nawet wiele kwestii pozostawiało sporo do życzenia. Chociażby to, że po cesarce przyniesiono mi Alę do karmienia dopiero po spionizowaniu czyli ponad 10 godzin od porodu)! A ja jako niedoświadczona wówczas młoda mama (a i byłam na etapie, na którym karmienie piersią było mi obojętne) nie zrobiłam odpowiedniego rabanu o to. Na szczęście zapewniono mnie, że Ala w tym czasie nie była dokarmiana (noworodek nie potrzebuje jeść w pierwszych godzinach po porodzie), a rozpoczęcie karmienia ze sporym opóźnieniem nie wpłynęło na jej zdolność ssania czy moją laktację. To co jeszcze w tym szpitalu mi się nie podobało to rozdawanie mleka modyfikowanego na prawo i lewo. Buteleczki z gotowym mlekiem były wydawane przez położne bez pytania o powód dokarmiania/karmienia. Z jednej strony dobrze, że matki nie były piętnowane za karmienie sztuczne, ale z drugiej strony – może wystarczyło zapytać dlaczego chcą dokarmiać, pomóc w przystawieniu, obalić mity. I w ten sposób uratować laktację nie jednej mamy.

Za to w szpitalu pediatrycznym spotkałam się z bardzo pozytywnym postrzeganiem karmienia piersią. Słyszałam wcześniej o tym, że szpitale na czas choroby dziecka zalecają dokarmianie, albo wręcz sugerują odstawienie „tak dużego dziecka” (Ala w chwili pobytu w szpitalu miała ponad 15 miesięcy). Co prawda na izbie przyjęć lekarka zapytała, czy Ala BYŁA karmiona piersią (nie dopuszczając myśli, że może dalej być karmiona), ale gdy odpowiedziałam, że dalej karmię to nie było żadnej negatywnej reakcji. A gdy pielęgniarki wchodziły na sale podczas mojego karmienia to same sugerowały, że przyjdą za chwilę, by nie przerywać jej jedzenia. Do tego gdy pytały ile Ala je to mówiły, że dobrze, że chętnie pije moje mleko.