Każda mama ma taka swoją przygode z karmieniem :) ja też początkowo myslalam ze będzie TAK TAK i TAK, a jak wyszło? zupelnie inaczej :) ja z moim mężem nie miałam tak dobrych relacji przed porodem jak teraz. Wszystkie te mity, my młode mamy obalamy i chwała nam za to! ja chce karmic jak nadluzej, chociaz planuje drugie i nie wiem czy mam przestac, czy nie. Lekarze mówią, że tak, mamy na fb mowią że nie trzeba :) jak widzisz, są mity i nie mity :) Najważniejsze to robic wszystko po swojemu, a karmic tyle ile mamy ochote :)

Bardzo cenna uwaga - nie ma sensu z góry nastawiać się na "nie" dopóki się nie spróbuje. Osobiście uważam, że karmienie piersią to rzecz magiczna. I choć u nas początki też były trudne (krew, pot i łzy - na szczęście tylko przez pierwsze 2-3 tygodnie, a do tego niewystarczająca ilość pokarmu w pierwszych dniach), karmię i nadal zamierzam to robić.

Lubię temat kp :)
Gdy dowiedziałam się, że będą mamą bliźniąt myślałam, a raczej obawiałam się, że "na 90% będę mieć cesarkę, a po cesarce trudniej o rozbujanie laktacji". MIT :) Miałam cesarkę i rozbujałam laktację.
Synowie, wcześniaki z 31 tc, więc znów się bałam, że laktacja sama wygaśnie, gdy nie będzie tego kontaktu. Przez miesiąc ściągałam pokarm co 3h, z zegarkiem w reku, w nocy na budzik i woziłam synom do szpitala. A laktacja nie zanikła :)
Potem było "byle przetrwać kolejny kryzys laktacyjny". Udało się :)
Karmiliśmy się 31 miesięcy :)

Też tak miałam. U mnie karmienie zakończyło się naturalnie :)

Cudnie, ja chciałam dłużej karmić, ale niestety nie mogłam :(

Każde dziecko ujrzało świat w inny sposób. Jednak za każdym razem uwielbiałam kp
Gdy poród Marysi zakończył się cesarką miałam obawy co teraz z karmieniem, ale Ona sama zdecydowała i bez problemu przystawiła się do piersi.
Nie wiem, co to odciąganie pokarmu, ale wiem, co to karmienie piersią co godzinę albo lepiej :) Oboje odstawili sie tez bez większego problemu, w okolicach roku

Karmiłam piersią 8 miesięcy i jedno i drugie dziecko. Mleka miałam sporo i pewnie karmiłabym więcej ale musiałam wracać do pracy i karminie stało się uciążliwe.

Gdybym chciała zsumować wszystkie miesiące karmienia pierwszego i drugiego syna wyszło by ich całkiem sporo, bo...57 :)

Zazdroszczę każdej mamie, które mogła karmic swoje dziecko u mnie niestety, mimo wysiłków niewiele z tego wyszło.

Bardzo fajny wpis. Ja tak szczerze w ogóle nie zastanawiałam się nad kp. Uznałam, że to normalne, iż kobiety karmią piersią swoje dzieci i ja też na pewno będę to robić. Nie dorabiałam ideologii. Rzeczywistość okazała się inna - mój biust okazał się niekompatybilny z buzią dziecka, o ile mogę to tak nazwać. Pierś nie mieściła się w buzi. Karmienie się nie udało. Moje brodawki były jedną, wielką raną. Już pierwszego dnia, gdy chciałam wspomóc się laktatorem, oprócz mleka lała się krew. Ostatecznie skończyło się na tym, że odciągałam kilka miesięcy laktatorem i dawałam swoje mleko z butelki, czasem dokarmiałam MM. Z każdym tygodniem więcej i więcej i po ok po 4 mies już przeszłyśmy na MM. Jeśli chodzi o wygląd biustu, u mnie laktacja wpłynęła. Tam, gdzie zaciągał laktator, skóra się rozciagnęła. Tam, gdzie miałam zatory, zrobiły się rozstępy. No ale trudno się mówi, da się z tym żyć i nie to jest najważniejsze :-)

Bardzo interesujący i przydatny artykuł :) Z pewnością karmiące mamy znajdą tutaj wiele ciekawych wskazówek, które ułatwią im postępowanie z maluchem :)

A mi jest zwyczajnie smutno za każdym razem kiedy czytam tekst w stylu "nie zniechęcaj się zbyt szybko". Przez tydzień przystawiałam synka do piersi "na żądanie", czyli praktycznie bez przerwy. Były poranione brodawki, był ból, przetrzymałam. Niestety pokarmu nie przybywało, na szóstą dobę było dokładnie tyle, co na początku, czyli niewiele. Z każdym dniem potrzeby synka wzrastały i robił się coraz bardziej drażliwy. Szóstego dnia wieczorem nastąpiło apogeum - synek zaczął rozpaczliwie płakać z głodu. Trzymałam go przy piersi przez 4 godziny bez przerwy, bo to było jedyne co mogłam zrobić. Uspokajał się może na minutę, po czym znów był płacz, bo z piersi nic nie leciało, a dziecko głodne. Byłam skrajnie wyczerpana, bo poprzednie 5 nocy w ogóle nie spałam (max. 30 minut), w nocy również co chwilę przystawiając synka do piersi.
Siódmego dnia rano mąż pojechał po mleko modyfikowane i zaczęliśmy łączyć mm i kp. Niestety pokarmu nadal nie przybyło i po dwóch miesiącach maluch sam odrzucił pierś.
Co miałam zrobić tej feralnej nocy? Wykończyć siebie i dziecko?
Naprawdę bardzo chciałam karmić piersią. Niestety nie wyszło, choć uważam, że zrobiłam, co tylko mogłam.

Pozdrawiam te mamy, które bardzo chciały i z różnego powodu nie dały rady.

Ja też karmiłam długo moje dzieci i bardzo się z tego cieszę :)

Moja córcia wczoraj skończyła 11 miesięcy i też cały czas karmię ją piersią. Na początku również zakładałam, że pokarmię góra pół roku. Szczególnie, kiedy na poczatku miala kolki i ciagle jakies wysypki, a lekarze wmówili nam skazę białkową i musiałam stosować mega restrykcyjną dietę. Wtedy miałam naprawdę dość🙂 natomiast teraz bardzo się boję momentu odstawienia, bo lubię tę bliskość z Mają i jestem dumna z tego, że na moim mleczku tak wyrosła. Jestem w stanie nawet przeżyć to, że nie piję kawy już od okresu ciąży. Bliskość z dzieckiem przy piersi to coś pięknego🙂

Ja karmiłam przez rok, tak sobie założyłam od początku i to zrealizowałam, zwłaszcza ze po roku wracałam do pracy. Ale każdy decyduje za siebie. Jedyne, co wydaje mi się lekkim przegięciem to 4-5 latek uwieszony na piersi. Pozdrawiam

http://matkowac-nie-zwariowac.blogspot.com/

Karmiłam piersią oboje dzieci i choć bardzo krótko, bo syna ok. 5 miesięcy a córkę... 3 i karmię aktualnie już pół na pół - pierś/butelka - to piersi niestety naprawdę zrobiły się... okropne. Podejrzewam jednak, że co kobieta i co ciało to tee zmiany sąbardziej lub mniej widoczne.

Wokół karmienia piersią jest masa mitów. Ludzie opowiadają nam niestworzone rzeczy. My w nie wierzymy. Potem jest nam przez to tylko trudniej. Karmienie w przypadku każdej z nas wygląda inaczej. Ba, nawet jedna i ta sama matka karmiąc kolejne dzieci może przeżywać inaczej tak zwaną "drogę mleczną". Ja trzymałam się tego co czuję, co podpowiada mi instynkt i uważnie obserwowałam moje Maleństwo.

Ja do karmienia piersią od początki byłam nastawiona na nie. Widziałam w tym mnóstwo wad. I proszę nie oceniać mnie źle, chciałam dla dziecka jak najlepiej, ale nie uważam, że to KP czyni matkę dobrą. Postanowiłam jednak dać mu szansę. Pierwsze parę dni płakałam z bólu. Na szczęście Julka mi brodawek nie poraniła. Przez chwilę miałam nawał i myślałam, że tego nie wytrzymam. Obecnie jest o wiele lepiej. Chociaż czasem mała ma problem z łapaniem odpowiednim piersi, ciągle jej wypadają i się denerwuje. Na chwilę obecną przyznam szczerze, że nie stać nas na kupowanie MM. Więc miesiąc albo dwa planuję karmić. A co dalej? Nie planuję. Dalej się zobaczy. Nie chcę zakładać nic z góry, obie opcje są prawdopodobne. Na razie Julka ma 10 dni, mnie przestało boleć, choć czasem mam wrażenie że wysysa ze mnie życie przez cycki :P

Ja z karmieniem piersią wytrwałam pół roku, czyli minimum, które sobie zakładałam. Początki były bolesne, później eM jako 3,5 miesięczne dziecko dorobił się pierwszych 4 zębów i zaczął mnie podgryzać... W efekcie w ciągu kilku kolejnych tygodni notorycznego bólu zupełnie straciłam pokarm :(

ja sie do karmienia piersia nie nadawalam, ale wytrzymalam przy corce 8 miesiecy a przy synku pol roku. Mimo to zachecam i wspieram inne mamy w karmieniu.

ja też karmię juz 11 mc co prawda po 6 mc zaczęła to być mieszana forma, ale jednak. Wato próbować, u mnie początki były mega trudne, podobnie jak Ty zakładałam max pół roku i finito. Ciesze się, że moja mała dostaje nadal to co dobre. ALe jednak moje piersi nie sa już w takiej kondycji jak przed :P ale czego się nie robie :)

Karmienie piersią jest fajne, bo żarcie dla dziecka zawsze masz przy sobie, nie trzeba go podgrzewać, ani kombinować sztućców ☺

Też miałam karmić dziecko do sześciu miesięcy. Nie dlatego, że nie chciałam, a dlatego, że - imponujący wpływ reklamy - naprawdę UWIERZYŁAM, że mleko następne jest najlepsze dla dziecka po sześciu miesiącach. Że ma coś, czego w moim mleku może zabraknąć. Głupia ja :-) Na szczęście gdzieś po drodze trafiłam na mądrych ludzi, którzy pokazali mi, że się mylę i podparli to naukowymi danymi. A w dodatku mój mały ssak jasno dawał do zrozumienia, że cyca nie odda bez walki.
Efekty są takie, że starszą córkę karmiłam 3.5 roku, a młodszą jak na razie 20 miesięcy i nie wygląda na to, żebyśmy zbliżali się do końca. Ponad półtora roku karmiłam TANDEM. I chociaż często towarzyszy temu niedowierzanie, chociaż nie raz słyszałam głupie uwagi, to robię swoje. Bo czuję, że daję dzieciom to, co najlepsze.
I jeszcze jedno - nigdy nie przyszłoby mi do głowy ocenić negatywnie mamy, która zdecydowała się na inną drogę. Bo to po prostu nie moja sprawa. Martwi mnie tylko to, że tak wiele decyzji podejmuje się częściowo nieświadomie, z braku odpowiedniej wiedzy i wsparcia otoczenia czy personelu medycznego. Że wiele młodych mam nie karmi piersią nie dlatego, że nie chce czy nie chciało, ale dlatego, że zabrakło im pomocnej dłoni gdzieś po drodze. I po cichu mam nadzieję, że kiedyś w Polsce doczekamy sie prawdziwej opieki laktacyjnej.