Dzisiaj będzie poważnie. FAS, czyli alkoholowy zespół płodowy wyrządza spustoszenie w organizmie dziecka. Poza powszechnie rozpoznawanymi cechami fizycznymi powoduje także problemy społeczne, rozwojowe oraz trudności w szkole.

FAS to nie tylko odmienny wygląd

Dziecko, u którego diagnozuje się FAS często ma specyficzne cechy wyglądu: zmarszczkę kącika oka, małe i szeroko rozstawione oczy, krótki i zadarty nos, cienką górną wargę, małożuchwie, płaską środkową część twarzoczaski i chyba najbardziej charakterystyczny element, czyli wygładzoną rynienkę podnosową. Jednak to nie odmienny wygląd jest dla dziecka najgorszy. FAS oznacza szereg innych problemów. Dzieci z FAS mają niską wagę urodzeniową i z trudem przybywają na wadze. Obwód głowy może być mniejszy niż normalnie. Niektóre niemowlęta mogą mieć wady serca lub inne anomalia dotyczące uszu, oczu, wątroby lub stawów. Dzieci z FAS mają też IQ niższy od normalnego. Często są pobudzone, są wrażliwe na bodzce, mają podwyższone lub obniżone napięcie mięśniowe. Ponadto mają problem ze zrozumieniem pojęć abstrakcyjnych, co skutkuje trudnościami w nauce (np. matematyki). Mogą się jąkać i mieć trudności w artykulacji. Do tego dochodzą także problemy z równowagą (trudniej im przychodzi skakanie na jednej nodze, schodzenie i wchodzenie po schodach. Dzieci z FAS charakteryzują się także brakiem uczenia się na błędach, nieumiejętnością rozporządzania pieniędzmi i czasem oraz zmiennością nastrojów.

Dzieci z FAS nie biorą się TYLKO z codziennych libacji

Możesz sobie myśleć „mnie ten problem nie dotyczy”, albo „co to za matka, która rodzi dziecko z FAS, na pewno jest alkoholiczką”. Jednak według najnowszych badań nie ma bezpiecznej dawki alkoholu. Kobieta może całą ciąże upijać się codziennie, a dziecko urodzi się zdrowe. Inna wypije tylko 1 piwo, a dziecko będzie miało cechy FAS. Życie nie jest sprawiedliwe. Co prawda ilość wypitego alkoholu w trakcie ciąży wpływa na stopień zaawansowania FAS – im więcej alkoholu tym poważniejsze problemy będzie mieć dziecko. Ale trzeba pamiętać, że każda, nawet najmniejsza dawka alkoholu może wyrządzić dziecku krzywdę, szczególnie spożyta wtedy, kiedy u maleństwa wykształcał się konkretny organ ciała.

Matka dziecka z FAS nie jest wyrodną matką

Wiele dzieci rodzi się z nieplanowanych ciąż. I tu pojawia się problem FAS – pamiętajmy, że tak jak i nie ma bezpiecznej dawki alkoholu tak i nie ma bezpiecznego okresu ciąży, podczas którego można pić. Niestety nasze społeczeństwo przyzwyczajone jest do świętowania z kieliszkiem w ręku. Urodziny, imieniny, nawet chrzciny i wigilia – tam pojawia się alkohol. Jeśli kobieta nie planowała w ciąży i na początku nie ma żadnych jej oznak – może nieświadomie wyrządzić dziecku krzywdę. Ja sama piję bardzo sporadycznie. Pech chciał, że akurat gdy broniłam pracy licencjackiej nie wiedziałam, że na obronię nie byłam już sama – z brzuszka pomagała mi moja mała córeczka. Oczywiście studia zaliczyłam, a po tym poszłyśmy z koleżankami to uczcić – oczywiście piwem, zgodnie z polskim zwyczajem. Nie mogłam wówczas nawet podejrzewać, że jestem w ciąży, bo były to takie początki, że jeszcze nawet miesiączka mi się nie spózniała. Pózniej w ciąży już nigdy więcej nie sięgnęłam po alkohol. Pewnie takich kobiet jak ja jest więcej. I tylko nieliczne urodzą dziecko z FAS. Ale mogą się takie zdarzyć. Dlatego nie oceniaj kobiety, która powiła chore dziecko. Nie wiesz, co się stało. Nie wiesz, czy nie wypiła 1 piwa na etapie, gdy jeszcze nie mogła podejrzewać, że jest w ciąży. Oczywiście nie zachęcam do picia. Jeśli planujesz zajście w ciąże – całkowicie zrezygnuj z używek. Jeśli masz chociażby małe wątpliwości, czy jesteś w ciąży – nie pij dopóki nie zrobisz miarodajnych testów. I oczywiście, gdy już jesteś pewna, że jesteś w ciąży – nie pij – nawet łyczka ulubionego piwa, którym kuszą Cię znajomi, nawet kieliszek wina, by uporać się z anemią (są inne sposoby). Pamiętaj, że czasu już nie cofniesz. Jeśli zdarzyło Ci się wypić alkohol, zanim dowiedziałaś się, że zostaniesz mamą, nie dołuj się i nie zadręczaj się wątpliwościami, czy dziecko urodzi się zdrowe, czy chore. Najważniejsze to to, żebyś więcej już nie piła. Chociaż nie ma bezpiecznej dawki alkoholu (tak, wiem, powtarzam to po raz setny) to im więcej i dłużej pijemy tym większą krzywdą wyrządzamy dziecku.

Nie ma dokładnych statystyk

Trudno stwierdzić ile dokładnie dzieci rodzi się z FAS. Przyczyną tego jest to, iż nie wszystkie dzieci z FAS posiadają charakterystyczne cechy fizyczne. Wówczas tuż po porodzie na ma żadnych oznak. Natomiast na pózniejszym etapie rozwoju problemy z koncentracją, niepowodzenia szkolne, trudności społeczne mogą być skutkiem FAS. Szacuje się jednak, że w Polsce w ciągu roku rodzi się ok 9 tysięcy dzieci z Fas.

2 przesłania...

Nie chcę, żebyście zle zrozumiały moje przesłanie tego tekstu. Nie zachęcam nikogo do picia, ani nie chcę nikogo usprawiedliwiać. Ostatnio jednak czytałam w Internecie dyskusję na temat FAS. Mamy pisały tam, że przecież tylko ktoś, kto się upija w ciąży może urodzić chore dziecko. Zdarzały się kobiety, które przyznawały, że gdy w ciąży bardzo miały smak na piwo to wypiły kilka łyków! Inne nie pamiętały, że przecież często kobieta pije w ciąży, zanim zobaczy magiczne 2 kreski, zmieniające na zawsze myślenie. Stąd moje przemyślenia:

Po pierwsze – jeśli planujesz ciąże, podejrzewasz, że możesz w niej być lub już wiesz, że spodziewasz się potomstwa – nie pij ani łyczka alkoholu (tak, piwo, wino i szampan to też alkohol).

Po drugie – nie piętnujmy matek dzieci z FAS, dopóki nie poznamy jej historii. Może się okazać, iż same zafundowałyśmy swoim dzieciom więcej alkoholu.

Kim jestem, że zabieram głos w tej sprawie? Nie piszę tego tekstu na podstawie własnego „widzimisię”. Dane zebrałam na podstawie strony dziecisawazne.pl oraz moich notatek ze studiów pedagogicznych.

Na koniec porównanie mózgu dziecka zdrowego (po lewej) i dziecka z FAS (po prawej):

Poświęciłam trochę czasu na napisanie tego tekstu. Jeśli Ci się podobało, zostaw komentarz tutaj lub na moim fanpage'u na facebooku – klik.

Lato pomału dobiega końca. Ja właśnie wróciłam znad morza. Były to moje pierwsze wakacje z dzieckiem – 5-miesięczną Alą. Przed wyjazdem miałam wątpliwości. Jak córka zniesie długą podróż samochodem? A co jeśli będą upały? Czy będziemy wówczas skazane na siedzenie cały czas w pokoju? A jeśli zaczną wychodzić jej ząbki, albo się rozchoruje? My, mamy, mogłybyśmy mnożyć tych pytań mnóstwo. I wiecie, nie będę kłamać, że były to najlepsze wakacje w moim życiu. Być może urlop bez dziecka, albo z kilkulatkiem byłby przyjemniejszy. Jednak wybierając między rezygnacją z wyjazdu a wspólnymi wakacjami z maluszkiem zdecydowanie wybieram to drugie. I chociaż wady również znajduję to dziś postanowiłam patrzeć na pierwszy wyjazd nad morze przez różowe okulary. Byłam, przeżyłam, i to całkiem fajnie spędziłam czas.

Jeśli myślisz, że mając dziecko musisz zrezygnować z ulubionych wojaży, może się okazać, że jesteś w błędzie. Z pierwszym urlopem nie musisz czekać aż dziecko skończy rok. Oto moje subiektywne zalety wyjazdu z niemowlakiem.

Tu dużo zależy od upodobań dzieci oraz od ich wieku. Moja córka do 3 miesiąca życia mogła spać w aucie tak długo, jak tylko się przemieszczało. Jednak po skończeniu magicznych 90 dni życia stała się bardziej aktywna. Dzisiaj nie przesypia już całej drogi. Ale i tak w aucie morzy ją sen dużo szybciej i łatwiej niż w domu. My nad morze mamy ponad 500 km. W aucie spędziłyśmy cały dzień, wliczając w to postoje, więc dla nas nie była to chwila jazdy. Zdarzały się momenty płaczu, jednak dużą część drogi córka przespała. W pozostałym czasie bawiła się zabawkami lub obserwowała, co się dzieje.

Ja na wakacje pojechałam z 5-miesięczną córką, którą karmię piersią, więc jak wiele osób się śmieje – jedzenie jest zawsze na miejscu. W trakcie drogi wystarczyło jedynie zrobić krótką przerwę. Niekoniecznie w restauracji czy w kąciku do karmienia. Nakarmić dziecko można wszędzie. Także na przydrożnym parkingu, albo najprościej – w samochodzie. Jeśli natomiast karmisz mlekiem modyfikowanym to sama najlepiej wiesz już, jak poradzić sobie w „polowych” warunkach. Dzisiaj można rozwiązać każdy problem – są przecież samochodowe podgrzewacze, można wziąć termos z gorącą wodą i butelkę z zimną i wymieszać to, by uzyskać odpowiednią temperaturę.

Tak, wiem, musisz zwrócić uwagę na to, by do restauracji dało się wjechać wózkiem, było miejsce, żeby go postawić itp. Ale miało być o zaletach. Gdy pojedziemy na wakacje ze starszym dzieckiem, wybierając obiad musimy wziąć pod uwagę gust małego smakosza. Ja mogłam wybrać restauracje pod kątem moich smaków.

No chyba że sama uwielbiasz pamiątki. Wtedy możesz wydać na nie krocie zwłaszcza, że w wielu kramach można kupić gadżety dla dzieci. Śliniak z imieniem Twojej pociechy? A może bardziej przyszłościowo – kubek? Są też magnesy z imieniem, poszewki na poduszki, plakietki na drzwi... Ja przed każdym zakupem rozważałam, czy naprawdę jest mi to potrzebne. Inaczej wydałabym majątek. Jednak jeśli rodzice potrafią kontrolować swoje wydatki to jadąc z niemowlakiem nie będą musieli mierzyć się z prośbami dziecka o pieniądze. W końcu nad morzem jest mnóstwo kramów z zabawkami, pamiątkami. Przy każdej ulicy, zejściu na plażę są budki z lodami, goframi, żelkami. A na niepogodę – jeżdżące samochodziki, płatne place zabaw, gry... Często idąc nad morze nie ma drogi, na której nie spotka się takich atrakcji.

Nasze polskie morze jest piękne, jednak nigdy nie ma gwarancji jaką pogodę tam zastaniemy. Ja w tym roku po raz pierwszy się na nic nie nastawiałam. Nie zależało mi na tym, żeby były upały – opalanie czy długie pływanie w morzu w tym roku nie kusiły mnie tak bardzo. Z kolei deszcz – wystarczy ubrać kurtkę z kapturem, a na wózek założyć folię przeciwdeszczową i spacer gotowy. Ja natrafiłam raczej na deszczowo-pochmurną pogodę. Ale miałyśmy co robić. Nigdy nie pada cały dzień. Z Maluszkiem można zawsze wyjść między jednym deszczem, a drugim. A co jeśli trafisz na upały? Bałam się, że wtedy trzeba będzie chować się przed słońcem. Jednak pamiętaj, że nad morzem nie jest aż tak upalnie, bo zawsze wieje wiatr. I polecam zaopatrzyć się w namiot plażowy, chroniący przed promieniami słonecznymi.

W tym roku nad morzem nie opalałam się, nie pływałam. Za to długo spacerowałam brzegiem morza (polecam chusty lub nosidła). Szum fal działał na córkę tak kojąco, że zasypiała mi na rękach. W Sarbinowie, gdzie byłyśmy, jest także długi asfaltowy deptak z widokiem na morze. Idealny do spacerowania wózkiem. A gdy dziecko zaśnie można usiąść na ławce i patrzeć nad morze. Piękny, wyciszający widok. 

Chociaż każda mama kocha swoje nowo narodzone Maleństwo to czasem ma się już dość rutyny. Karmienie, usypianie, spacer, pranie, przewijanie, kąpanie. I nowy dzień, następny, następny, następny. Czasem warto coś zmienić, odpocząć, zresetować się. Chyba żadna z nas nie decyduje się na wyjazd na pierwsze wakacje sama z dzieckiem. Zawsze jedziemy z mężem/partnerem lub innymi członkami rodziny. Wówczas dodatkową zaletą jest to, że przez tydzień nie jesteśmy większą część dnia same z dzieckiem. Ja od poniedziałku do piątku przez połowę dnia opiekuję się sama córką, partner jest w pracy jak większość ojców. Natomiast na wakacjach stale jest ktoś przy Tobie i pomaga Ci w opiece nad dzieckiem.

Standardem jest, że za takie małe dzieci nie płaci się w hotelach, pensjonatach, domkach. Wejścia do różnych miejsc typu zoo również są za free.

Jeśli bardzo się czegoś nie chce to zawsze znajdzie się dobry powód? Ząbkowanie? W domu również nie byłoby łatwiej przez to przebrnąć. Długa podróż samochodem? Nuży każdego, nie tylko dziecko. Za rok, czy 2 wcale nie będzie łatwiej.

A wy, gdzie wybrałyście/wybierzecie się z niemowlakiem? Jakie macie wspomnienia? Zaryzykowałybyście kolejny raz i pojechałybyście na urlop z Maluszkiem?

Jeśli chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami to zapraszam Cię do polubienia fanpage'a na Facebooku - klik. 

Kiedyś w domach królowały wykładziny. Zaletą tego rozwiązania było to, że w całym pomieszczeniu podłoga była ciepła i miękka. Pózniej panele przejęły prym. Która z nas nie ma w domu paneli lub drewna w pokojach? Dziś mało kto wybiera wykładzinę. Dla mnie oznaczałoby to zbyt dużo odkurzania. A jestem leniwa. Dlatego dobrą alternatywą jest dywan.

Do leżenia i zabawy

Urządzając pokój dla dziecka warto pomyśleć o chociaż małym dywanie. Będzie to miejsce, aby spokojnie odłożyć Maluszka, gdy będziemy musieli wyjść na chwilę z pokoju. A gdy nasza pociecha będzie już starsza, dywan stanie się idealnym miejscem do zabawy.

Dzisiaj różnorodność dywanów przyprawia o ból głowy. Mogłabym Wam zaprezentować ich setki. Wybrałam kilka najciekawszych propozycji.

Dywan jako miejsce zabawy

Taki dywan okaże się szczególnie przydatny w małym pokoju. Tu każda przestrzeń musi być dobrze zaplanowana. Dywan może być idealnym miejscem do zabawy. Pamiętacie zabawę z dzieciństwa w klasy? Może pokażecie jak się w to bawi swoim dzieciom na takim dywanie:

lub w wersji dla Małej Księżniczki:

Dla fana piłki nożnej idealnym miejscem do zabawy będzie taki dywan

A dzieciom, które uwielbiają zabawy w piratów, statki i bezludne wyspy, proponuję zakupić coś takiego

A może klasyczny dywan do zabawy? Ja w dzieciństwie miałam dywan-jezdnię. Jeździłam po nim autkami od domu do szpitala, od szpitala do sklepu, od sklepu do parku. Świetnie się bawiłam na takim dywanie

Dywany z ulubionymi postaciami

A może Wasze dzieci mają w pokoju mnóstwo gadżetów z ich ulubionych bajek? Chcecie dodać im jeszcze coś? Dzisiaj można znalezć dywany, przedstawiające wiele bajek.

Dywan jako miejsce do nauki

Na dywanie można się uczyć poprzez zabawę. Bardzo popularne są dywany-puzzle piankowe z literkami i cyferkami. Dzieci szybko uczą się, co przedstawiają dane puzzle.

Dywan klasyczny

Jeśli w pokoju jest już przesyt edukacyjnych zabawek; poduszek, plakatów, pluszaków z postaciami z bajek – warto postawić na coś klasycznego

My na razie mamy taki:

A Wy, jakie macie dywany dla dzieci? Zainspirujcie mnie.  

Poświęciłam trochę czasu na napisanie tego tekstu. Jeśli Ci się podobało, zostaw komentarz tutaj lub na mojej stronie na facebooku - klik. 

  

Ten tydzień mija mi pod kątem analizy popularności imion. Napisałam już tekst o najpopularniejszych imionach, nadawanych w pierwszej połowie 2016 roku (sprawdz), przeanalizowałam trendy w ostatnich 5 latach, dotyczące nadawania imion dla dziewczynek (sprawdz) i chłopców (sprawdz). Dzisiaj trochę mojej refleksji na ten temat.

Czy jest coś złego w nadawaniu popularnych imion?

Moim zdaniem nie! Chociaż imię jest ważne to nie określa naszego życia. Każdy ma inne zdanie na temat popularnych imion. Ja sama nigdy nie chciałam modnego imienia. Nie chciałam mieć w jednej klasie 5 imienniczek. I choć zdarzało się, że w klasie, czy w grupie zdarzała się jeszcze jedna Sylwia to była ona 1, a nie 2, 3, 4... To samo chciałam dla mojego dziecka – aby czuło, że imię zostało wybrane specjalnie dla niej, a nie dlatego, że taka właśnie panowała moda. Jednak wiem, że są rodzice, którzy od kilku lat (albo i dłużej) planowali nazwać swoje dziecko Hania. Potem urodziła się dziewczynka i okazało się, że właśnie to imię jest najczęściej słyszane w piaskownicy. Mają zrezygnować z własnych preferencji tylko z tego powodu, iż córka sąsiadki ma tak samo na imię? Nie! Dla nas rodziców, nasza Hania, Ala, Lena zawsze będzie jedna, wyjątkowa. A zaletą popularnego imienia jest z pewnością to, że nikt nie będzie się wyśmiewać z tego imienia.

Jak wybieramy imiona?

Najczęściej imiona wybieramy jeszcze w ciąży. Przeglądamy spisy imion, wybieramy te, które nam się podobają. Co dalej? W naszym przypadku odrzucaliśmy imiona, które występują już w rodzinie partnera – tak, aby nie było dwóch osób o tym samym imieniu i nazwisku. Poza tym chcieliśmy imię, które będzie ładne brzmieć w połączeniu z nazwiskiem. W moim własnym imieniu nie lubię tego, że nie ma podziału na imię oficjalne i zdrobniałe (wszyscy mówią do mnie Sylwia, chyba dziwnie brzmiałoby mówić do dorosłej kobiety „Sylwunia”), dlatego dla córki wybraliśmy ostatecznie imię Alicja – teraz może być Alcia, Alunia, gdy dorośnie w pracy będzie Alicją, a dla znajomych Alą. Czasami ważne są właśnie zdrobnienia – to, czy dane imię da się zdrabniać na wiele sposobów. Niektórzy wybierają także imiona na tę samą literę, na którą rozpoczynają się imiona rodziców. Uważam, że to całkiem dobry pomysł. Córce można dać imię rozpoczynające się tą samą literą co imię mamy, a synowi to tacie. Jednak z nami wybór byłby bardzo ograniczony, więc nie zdecydowałabym się na to. Przy moim imieniu dla córki musielibyśmy wybierać spośród Sandry, Sabiny, Sonii, Sary. Żadne z tych imion mnie nie urzeka. Tak samo jak imiona dla chłopca, czyli w naszym przypadku musiałby to być Roman, Remek, Robert, Rysiu. Inni nadają imię dziecku na tą samą literę co nazwisko. Myślę, że to też może fajnie brzmieć. A ostatnio słyszałam o czworaczkach, które dostały takie imiona, aby z pierwszych liter utworzyło się słowo MAMA. Genialne! Tylko trzeba mieć czworo dzieci. Ewentualnie dwoje i utworzyć wyraz z pierwszych i drugich imion dzieciaczków. A co do drugich imion – to zauważyłam, że tu często imiona są nadawane albo po rodzicach, albo po dziadkach. Sama mam imię po prababci, a mój partner po babci.

Dlaczego modne imiona stają się jeszcze modniejsze?

W ciąży czytałam zbiory imion i wybierałam te, które mnie się podobają chociaż troszkę. Zrobiłam całą listę i potem pokazałam partnerowi. Widząc imiona „Hania”, „Zosia”, „Lena” dochodziłam do wniosku, że dużo dzieci tak się nazywa, więc może coś w tych imionach jest? Kiedyś Hania kojarzyła mi się jedynie z Hanką z „M jak miłość”. Dzisiaj słyszę to imię w piaskownicy, warzywniaku, żłobkach, u znajomych. Słyszę Hanna, Hania, Haneczka. Brzmi ładnie prawda? Albo Lenka? Mam wrażenie, że im bardziej osłuchujemy się z danym imieniem tym bardziej nam się podoba. Ja na drugie imię mam Łucja – po prababci. Kiedyś nie lubiłam tego imienia, bo po prababci to przecież staroświeckie. Teraz jest całkiem sporo Łucji i nagle stwierdziłam, że nie jest takie złe. Bo się z nim osłuchałam.

Czy wiesz dlaczego masz takie imię?

Moje imię wybrała mama, która miała koleżankę o tym imieniu i bardzo jej się spodobało brzmienie imienia Sylwia. Drugie imię dostałam po ukochanej babci mamy, która zmarła rok przed moimi narodzinami. A teraz zadanie! Jeśli jeszcze nie wiesz, dowiedz się dlaczego Twoi rodzice wybrali dla Ciebie takie , a nie inne imiona. Jestem ciekawa Waszych historii!

Poświęciłam trochę czasu na napisanie tego artykułu. Jeśli Ci się podobało, zostaw komentarz tutaj lub na mojej stronie na facebooku – klik.  

Już 3 dzień piszę o popularnych imionach. Przedwczoraj pisałam o tym, które imiona były najchętniej nadawane w pierwszym półroczu 2016 (klik), a wczoraj zrobiłam zestawienie popularnych imion żeńskich, nadawanych w ciągu ostatnich 5 lat (klik). Dzisiaj przeanalizowałam statystyki dotyczące chłopców. Zdjęcie powyżej przedstawia moje przypuszczenia (przed wczytywaniem się w rankingi), jakie imiona były ostatnio najchętniej wybierane przez rodziców. Czy się pomyliłam? Sprawdzcie!

Szymon najpierw na 1 miejscu, potem również wysokie pozycje

5 lat temu najchętniej nadawanym imieniem dla chłopca był Szymon. Pózniej nigdy więcej nie osiągnął już tego wyniku, ale spadek był niewielki – zajmował 3, 4 i 6 miejsca.

Wygrywa Jakub

Najpopularniejszych imieniem dla chłopca okazał się Jakub. W 2011 roku zajmował 2 miejsce (tuż za Szymonem), natomiast od 2012 do 2015 roku urodziło się najwięcej Jakubów.

Filip i Kacper ciągle wysoko

W ciągu ostatnich 5 latach Filip zawsze był w pierwszej 5. Przed 3 lata na 3 miejscu, potem 4 i wreszcie 5. Popularnym imieniem jest także Kacper – raz na 4 miejscu, 2 razy na 2 i w ostatnim roku na 6.

Wzrasta popularność imienia Aleksander

Od 2011 do 2013 roku Aleksander plasował się w drugiej 10, w 2014 roku uplasował się na 10 miejscu, a w poprzednim roku już na 7.

Fenomen klasycznych imion

Od kilku lat powraca moda na klasyczne imiona. U dziewczynek popularne stają się Antosie, Helenki, Marie i Gabrysie. Zajmują zwykle miejsca w drugiej 10. Za to u chłopców moda na klasykę jest dużo bardziej widoczna. Po naszych ulicach spaceruje coraz więcej Antosiów, Franków, Janków, Stasiów. Duży wzrost zanotował Franciszek. W pierwszej 20 pojawił się po raz pierwszy w 2012 roku – na 19 miejscu. Pózniej była 12 , 7 i 8 pozycja. Stanisław to imię mieszczące się w 20 dopiero od 2 lat – w poprzednim roku było na 19 miejscu, a w poprzednim na 20. Wśród klasycznych imion rządzi zdecydowanie Antoni. Od 14 miejsca, poprzez 7, 6, 3 i wreszcie 2. A jak pisałam przedwczoraj w tym roku na razie Antoś to najczęściej nadawane imię dla chłopców w tym roku. Popularnym imieniem jest również Jan – w 2011 roku na 10 miejscu, pózniej 3 razy na 5 i ostatnio na 4.

Inne często nadawane imiona

W pierwszej 20 często pojawiają się także taki imiona jak: Wojciech, Bartek, Michał, Mateusz, Adam, Piotr, Wiktor.

Ja gdybym miała synka, dałabym mu na imię Igor lub Karol. A Wasi synkowie jak mają na imię?

Poświęciłam trochę czasu na napisanie tego tekstu. Jeśli Ci się podobało, zostaw komentarz tutaj lub na mojej stronie na facebooku -  klik. 

Zanim została mamą zdarzało mi się z ciekawości przeglądać rankingi popularności imion. Nie wczytywałam się w nie, ale zapamiętałam ogólne tendencje. Teraz, na potrzeby tego tekstu „przekopałam” Internet w poszukiwaniu rankingów. Zdjęcie powyżej przedstawia moje przypuszczenia najpopularniejszych imion, wytypowane zanim przeczytałam rankingi. Jak wiele moja wizja różni się od statystyk?

Wczoraj pisałam o tym, jakie są tendencje w nadawaniu imion męskich i żeńskich w tym roku. Dzisiaj podsumuje jakie imiona najczęściej nadawano dziewczynkom w ciągu ostatnich 5 lat.

Wcześniej królowała Julia

Ponad 5 lat temu bardzo popularnym imieniem była Julia. Myślałam, że czasy jej dominacji minęły. Jednak chociaż już rzadko jest najpopularniejszych imieniem, to jednak ciągle jest chętnie wybierana przez rodziców. W 2011 roku znalazła się na 4 miejscu, w następnym roku znów zatriumfowała, w 2013 była na 2 miejscu, a w 2014 i 2015 na ostatnim miejscu podium.

Lena zastąpiła Julię

W 2011 roku Julia spadła na 4 miejsce, a zwyciężczynią okazała się Lena. Jak było w następnych latach? 2 razy Lena zajęła pierwsze miejsce oraz 2 razy drugą pozycję.

Zuzia i Maja ciągle w pierwszej 5

Od 2011 roku Zuzanna i Maja mieściły się w pierwszej 5. Od 2013 roku do tego grona dołączyła także Zofia.

Duży wzrost popularności Hanny i Alicji

Hania jeszcze 5 lat temu było na 15 miejscu. Potem na 11, 7 i dwa razy na 6 miejscu. Nie byłabym sobą, gdybym szczególnie nie zainteresowała się imieniem Ala – w końcu tak nazywa się moja córeczka. Alicja w notowaniach także jest coraz wyżej – od 13 do 9 miejsca.

Inne częste imiona

Często pojawiają się także Oliwie, Amelie, Aleksandry, Wiktorie, Anny, Emilie, Natalie, Nadie, Nikole.

A co z klasycznymi imionami?

Wiele mam mówiło mi, że Antoniny, Heleny i Gabriele wracają do łask. Jak przedstawia się to w statystykach? Antonina to dość nowa moda – w pierwszej 20 pojawiła się dopiero w 2013 roku i zajęła równo 20 pozycje. W następnych 2 latach była na 18 miejscu. Gabrysia w ciągu ostatnich 2 lat była na 18-20 miejscu. Natomiast Helena w ubiegłym roku była na dopiero 36 miejscu.

Liliana pierwszy raz w 20

W zeszłym roku to imię znalazło się po raz pierwszy w 20, a dokładnie na 16 miejscu. Chociaż trzeba wziąć pod uwagę, że jest jeszcze wersja tego imienia pisana przed 2 „n”. Gdyby dodać oba imiona – Liliana/Lilianna znalazłyby się na 13 miejscu.

Jutro zajmę się analizowaniem popularności imion dla chłopców. Koniecznie zajrzyjcie! A wczoraj było zestawienie popularnych imion (męskich i żeńskich) w pierwszej połowie 2016 - przeczytaj tutaj. 

Poświęciłam trochę czasu na napisanie tego tekstu. Jeśli Ci się podobało, zostaw komentarz tutaj lub na mojej stronie na facebooku - klik.   

Przy wyborze imienia dla swojego dziecka często sprawdzamy, które imiona są „na topie”. Jedni robią to, aby się zainspirować, a inni dlatego, żeby ominąć te imiona. Z wielu stron docierały do mnie głosy, że imię, które wybrałam dla córki zyskuje na popularności, więc z ciekawością przejrzałam Internet, aby to sprawdzić. Aktualnie można przeczytać jedynie rankingi z poprzednich lat. Udało mi się odnalezć spis najczęściej nadawanych imion w Warszawie w 2016 roku (na podstawie „Witajcie na świecie”, czyli dodatku do „Gazety Wyborczej”. Chociaż cała Polska nie zamyka się w stolicy to jednak może to pokazać, jakie trendy panują w tym roku.

Nigdy nie chciałam dać dziecku popularnego imienia. Ani bardzo rzadkiego. Zawsze najlepszy jest „złoty środek”. Jednak Alicja było jedynym imieniem, które wspólnie z partnerem zaakceptowaliśmy. Ja długo chciałam nazwać córeczkę Kornelia, ale stwierdziłam, że ważniejsze jest to, aby imię podobało się obojgu rodzicom, a nie tylko mamie. I tak mam teraz w domu małą Alę i nie żałuję tego wyboru, chociaż... W zeszłym roku to imię zajmowało 9 miejsce, teraz Alicja znajduje się na 4 miejscu.

Podium żeńskich imion

Co obstawiacie? Które imię najczęściej słychać na porodówkach czy w przychodniach na szczepieniu? Na podium znalazły się: Zofia, Maja i Julia. Następnie jest: Alicja, Amelia, Hanna, Aleksandra, Oliwia, Maria i Zuzanna. Myślę, że dużej zmiany w trendach nie ma. Może lekko dziwić spadek popularności Hanny, a wzrost Marysi.

Podium męskich imion

A jak sytuacja przedstawia się u chłopców? Tutaj również bez rewolucji. Pierwsze 3 miejsca zajmują: Antoni, Franciszek i Jan. Dalej jest: Szymon, Wojciech, Aleksander, Jakub, Adam, Kacper i Mikołaj. Zatem u chłopców podium zostało zdominowane przez klasyczne imiona.

Jakie zmiany od 2015?

Wcześniej chętnie wybierane imiona dla dziewczynek to m.in. Antonina, Pola, Lilianna, Laura. Obecnie te imiona znalazły się w drugiej 10. Jest tam również Natalia, Gabriela i zyskująca na popularności Helenka. Wśród chłopców w pierwszej 20 zmieścili się także Michał, Stanisław, Miłosz, Leon, Wiktor, Mateusz. Mnie nieco dziwi dopiero 21 miejsce Filipa i aż 35 Tymona.

Zestawienie przygotowałam w oparciu na dane podane na tej stronie. 

W tym tygodniu postanowiłam szczegółowo przyjrzeć się trendom w nadawaniu imion. Jutro na blogu znajdziecie zestawienie najpopularniejszych imion żeńskich w ostatnich 5 latach, a pojutrze imion męskich. Natomiast w czwartek będą moje luźne przemyślenia – czym się kierujemy przy wyborze imion, skąd się bierze popularność imion oraz dlaczego ja wybrałam (jak się okazuje) popularne imię.

A jakie imiona mają Wasze dzieci? Może są jeszcze w brzuszku i zastanawiacie się nad wyborem?

Poświęciłam trochę czasu na napisanie tego tekstu. Jeśli Ci się podoba, zostaw komentarz tutaj lub na mojej stronie na facebooku - klik.

Jeśli macierzyństwo jest odległą wizją łatwo nam zakładać co będziemy robić, a czego na pewno nie zrobimy. Wiecie, ja wiem wiele w kwestii wychowania. Skończyłam pedagogikę. Teorię mam w małym palcu. W praktyce jednak okazuje się, że nie zawsze udaje nam się realizować zamierzenia. Jeszcze kilka lat temu mówiłam - „nie, tego to ja na pewno nie będę robić jako mama”. Teraz, gdy jestem już rodzicem, wiem, że nigdy nikogo nie skrytykuję. Bo nigdy nie wiadomo, czy kiedyś nie zrobię dokładnie tak, jak on.

Nie będę spać z dzieckiem

Rodzice śpią razem, a dzieci osobno. Tak byłam nauczona. Już jako niemowlę spałam nie dość, że w osobnym łóżku to jeszcze w innym pokoju niż rodzice. Nie wiem, jak im się to udało. Gdy byłam w ciąży często czytałam dyskusję pt „Co Wam się nie przydało z rzeczy kupionych jako wyprawka”. Widząc odpowiedz - „łóżeczko” byłam zdumiona. Jak to? Ja na pewno nie będę spać z dzieckiem. Nie i już! Bo potem je nie oduczę i przez kilka najbliższych lat będziemy dzielić łóżko z dzieckiem. Kiedy moje zdanie się zmieniło? Cóż, gdy w środku nocy po 2 godzinach prób tulania na rączkach, głaskania w łóżeczku moje oczy same się zamykały – tak, to wtedy się poddałam. Córka miała może ze 2 tygodnie. Do skończenia 3 miesiąca często spała z nami. Nie mogła zasnąć w łóżeczku, a żadne z nas – ani ja, ani partner nie mieliśmy siły walczyć z nią do północy, wiedząc, że za 2 godziny i tak się obudzi i znów zaśnie tylko czując nasz zapach. Zdarzały się noce, z których byłam dumna – odłożyłam córkę do łóżeczka, zasnęła. Tylko że 5 minut pózniej obudziła się, bo wypadł jej smoczek. Wstałam, podałam smoczek, pogłaskałam. 5 minut pózniej to samo, i po 10, 15, 20 minutach. Wreszcie nie wytrzymałam i Ala znów znalazła się w naszym łóżku. Każda noc bez córki w łóżku była świętem. Zaczęłam już myśleć, że jeszcze długo tak będzie. Na szczęście, gdy Ala skończyła 3 miesiące przesypiała ciurkiem po 6 godzin. Wtedy był sens usypiać ją przez pół godziny, bo wiedziałam, że chwilę po jej zaśnięciu nie będę musiała znów jej usypiać. Teraz dalej zdarzają się noce, kiedy zabieram ją do łóżka. Ale zdecydowanie bardziej wolę, gdy śpi sama. Tak jest bezpieczniej, bo wiem, że nie spadnie. I łóżko mam dla siebie i partnera. Jednak już nie krytykuję rodziców, śpiących z dziećmi, bo wiem, że wstawanie milion razy w ciągu nocy nie jest fajne. I nie każdy po ciężkim dniu ma na to silę.

Takie miałyśmy początki:

Nie będę karmić piersią

Jaki był mój plan? Jako nastolatka twierdziłam, że nie będę w ogóle karmić piersią. Na studiach – że może uda się wytrwać 3 miesiące. W trakcie ciąży – maks pół roku. Teraz mija 5 miesięcy karmienia, a ja nie planuję przestać! Kiedyś wydawało mi się karmienie piersią takie nienaturalne. Dziecko ssie pierś i coś mi z niej leci. Ohyda! Do tego piersi opadają. Myślałam, że to, iż kiedyś będę mamą nie sprawi, że przestanę o siebie dbać jako kobieta. Tak, takie miałam podejście – że karmiąc piersią, zaniedbuje się jako kobieta. Do dzisiaj nie wiem, czy piersi zmieniają się przez sam fakt bycie w ciąży, czy rzeczywiście przez karmienie. Jakoś przestało to być dla mnie istotne. Gdy urodziłam dziecko, karmienie przyszło mi tak naturalnie. Chociaż na początku karmienia strasznie bolało i zastanawiałam się, ile dam radę to jeszcze wytrzymać. Teraz karmienie nie jest dla mnie żadnym dyskomfortem, a wręcz przeciwnie. Lubię patrzeć jak córeczka je. Czasem się do mnie uśmiecha, innym razem zasypia. Tak, to kolejna zaleta – nie wiem, jak uśpiłabym córkę w ciągu dnia, gdyby nie senne właściwości karmienia piersią. A do tego ta bliskość – fakt, że nikt inny nie może dać dziecku, tego co ja. Do dziś pamiętam, gdy Ala została z moim partnerem na ogrodzie, a ja byłam w domu. Przyniósł mi ją, kiedy się obudziła. Uśmiechnęła się na mój widok, a gdy tylko wzięłam ją na ręce, przyssała się do mojego policzka.

Nie będę karmić piersią w miejscach publicznych

No dobrze, w ciąży stwierdziłam, że może jednak spróbuję karmić piersią. Jednak należę do dość wstydliwych osób, więc perspektywa karmienia w restauracji, czy na ławce w parku nie wchodziła w grę. Nawet przykryta pieluszką. Absolutnie nie chodziło mi o to, co inni sobie pomyślą. Po prostu uważałam, że ja będę się wtedy czuć niekomfortowo. Kiedy pierwszy raz odważyłam się na karmienie w miejscu publicznym? Nie zawsze da się wszędzie pójść z dzieckiem tuż po karmieniu i wrócić zanim znów zgłodnieje. Nie każdy potrafi współpracować z laktatorem i odciągnąć mleko do butelki. Nie zawsze jest, gdzie podgrzać butelkę, zrobić mieszankę, a czasem tyle to trwa, że szybciej byłoby już wrócić do domu. Ja pierwszy raz odważyłam się na karmienie piersią w plenerze, gdy córka miała miesiąc. Było ciepło, wracałyśmy ze spaceru do domu. Zaczęła płakać. Przetrzymałam ją 5 minut, 10 minut. W końcu stwierdziłam, że to bez sensu, żeby się tak męczyła. Do domu zostało zaledwie 15 minut, ale ani smoczek, ani bycie na rękach nie pomagało. Dookoła same osiedla, zero restauracji, miejsc, gdzie mogłabym wejść i nakarmić córkę. Usiadłam na pierwszej ławce i zaczęłam karmić. Z pobliskiego bloku co chwilę wychodziła starsza pani, która podlewała kwiaty pod oknami. Nic nie powiedziała, nawet nie zwróciła na mnie uwagi. Dla mnie było najważniejsze, że zaspokoiłam potrzeby córki. Dalej nie wyzbyłam się poczucia wstydu, nie epatuje nagością. Jeśli tylko mam jakąś inną alternatywę wobec karmienia publicznego to ją wybieram. Wolę karmić w domu, pomieszczeniu do karmienia, czy w samochodzie. Czasem jednak nie mam wyboru i karmię „na widoku”.

Nie będę dawać smoczka

Wcześniej uważałam, że smoczek to pójście na łatwiznę. Dziecko płacze, więc daję mu smoczek i mam spokój. I chociaż już w ciąży kupiłam kilka smoczków tak, aby w razie czego być przygotowana, to zakładałam, że nie będę nadużywać jego zbawiennej funkcji. Nie będę dawać go dziecku za każdym razem jak zapłacze. Dlaczego nie chciałam przyzwyczaić córki do smoczka? Bałam się, że jak dziecko raz spróbuje to potem trudniej będzie się tego oduczyć. Wizja 2-, 3-latki ciamkającej smoka mnie przerażała. Do tego długie używanie smoczka prowadzi do wad wymowy. Co się zmieniło w moim myśleniu po porodzie? Dalej staram się nie stosować smoczka jako leku na każdy płacz córki. Jednak Ala ma silny odruch ssania. Potrzebuje smoczka, żeby zasnąć, a czasami przydaje się też na spacerze, czy wtedy, gdy córka się uderzy. Tulenie w ramionach i smoczek szybko ją uspokajają. Poza tym trochę poczytałam o smoczkach. Można znalezć takie, których kształt jest najmniej szkodliwy dla zgryzu dziecka. Poza tym lepszy smoczek, który jest miękki i ma odpowiedni kształt niż ssanie twardego kciuka. Gdy będę chciała odzwyczaić Alicję od smoczka, zabiorę go jej. Palca bym jej nie ucięła. 

Teraz, gdy jestem już mamą wiem, że nie można szybko oceniać postępowania innych rodziców. Łatwiej być perfekcyjną mamą w zamierzeniach, niż pózniej w rzeczywistości. A Wy, czy jako mamy robicie coś, czego wcześniej nie zamierzałyście?

Poświęciłam trochę czasu na napisanie tego tekstu. Jeśli Ci się podobało, zostaw komentarz tutaj lub na mojej stronie na facebooku - klik. 

Pracowałam w żłobku. Z doświadczenia wiem, że dla opiekunek najtrudniejszym miesiącem jest wrzesień. 10, 15, czy 20 nowych dzieci, które płaczą, bo tęsknią za mamą. Teraz jestem też mamą i potrafię spojrzeć na adaptację do żłobka z dwóch perspektyw – opiekunki oraz matki.

Twoje dziecko dostało się do publicznego żłobka? Gratulację, to pewnie graniczyło z cudem. Cieszyliście się, że wam się udało. A może zdecydowaliście się na prywatny żłobek? Znalezliście placówkę, która spełnia Wasze oczekiwania, więc powinniście się cieszyć. Pierwszy problem pojawia się jeszcze na początku przygody ze żłobkiem. Pierwsze rozstanie z dzieckiem jest trudne zarówno dla maleństwa, jak i dla jego rodziców.

Dowiedz się jak wygląda adaptacja w Waszym żłobku

Każdy żłobek pracuje według trochę innych reguł. Zatem informacje na temat tego, jak wygląda adaptacja w Waszym żłobku najlepiej zasięgnąć u dyrekcji czy opiekunek. Część żłobków pozwala na przykład na obecność rodziców na sali. Czasami adaptacja rozpoczyna się jeszcze przed miesiącem, od którego dziecko dostało się do żłobka. W innych miejscach dziecko można przyprowadzić dopiero od września.

Czy zostawić dziecko od razu na cały dzień, czy zacząć stopniowo?

Wiem, że czasem ciężko jest zadbać o to, by dziecko mogło przychodzić do żłobka na pół godziny, godzinę i stopniowo wydłużać czas adaptacji. W publicznych żłobkach często adaptacja nie odbywa się w sierpniu, gdyż żłobki wówczas mogą być zamknięte z powodu wakacji (przykładowo we Wrocławiu każdy państwowy żłobek jest nieczynny przez 1 cały miesiąc wakacji). Jeśli adaptację można rozpocząć dopiero we wrześniu, wówczas może się okazać, że jest to też miesiąc, w którym mama wraca do pracy. Babcia nie może przyjechać, żeby pomóc w adaptacji, a tacie też nie chcą dać urlopu w pracy. Rozumiem to. Jednak moim zdaniem jeśli jest możliwość powinniśmy zrobić wszystko, aby móc dziecko stopniowo przyzwyczajać do żłobka. Roczny maluszek jest jeszcze za mały, aby mu wytłumaczyć, że mama wróci po niego popołudniu. Spędzenie 8 czy 10 godzin w zupełnie nowym miejscu może być dla dziecka bardzo trudne. Dlatego jeśli możemy – nie wracajmy do pracy od razu 1 września. Albo poprośmy babcię czy dziadka, by odbierali dziecko wcześniej ze żłobka. Dobrym pomysłem (w przypadku prywatnych żłobków) jest wykupienie pakietu adaptacyjnego. Zazwyczaj prywatne placówki proponują kilkunastogodzinny pakiet adaptacyjny. Wówczas dziecko może przychodzić wcześniej do żłobka i poznawać miejsce, zanim będzie musiało zostać w nim na cały dzień.

Od ilu godzin zacząć?

Na jak długo zostawić dziecko po raz pierwszy w żłobku. Dla takiego maluszka czas płynie wolniej. Myślę, że na początku wystarczy pół godziny, maksymalnie godzina. Powinno to być oczywiście w porze zajęć, czy swobodnej zabawy dzieci, a nie w czasie przeznaczonym na posiłek, czy leżakowanie. Następnie można stopniowo wydłużać dziecku czas spędzany w żłobku. Myślę, że w tej kwestii najlepiej postawić na konsultacje z opiekunkami, gdyż one wiedzą, jak Wasze dziecko radzi sobie bez Was. Od godziny można przejść do 2, 3, włączając stopniowo przyzwyczajanie dziecka do spożywania posiłków w żłobku. Na koniec pozostawmy leżakowanie.

Ile dni przeznaczyć na adaptację?

Oczywiście jest to kwestia bardzo indywidualna. Znajdą się takie dzieci, które od pierwszego dnia świetnie odnajdą się w nowej rzeczywistości. Inne będą potrzebować nawet miesiąca. Pamiętaj przede wszystkim o tym, żeby szybko się nie poddawać. Jeśli okaże się, iż Twoje dziecko po upływie 2 tygodni nie czyni postępu, nie oznacza to, że trzeba już ostatecznie zrezygnować ze żłobka. Może uda się wziąć dodatkowy urlop i próbować jeszcze przez kolejny tydzień? Z doświadczenia wiem, że zazwyczaj 2 tygodnie adaptacji wystarczają, czasem jednak ten proces trwa dłużej. I jeszcze dwa spostrzeżenia: po pierwsze dzieci, które szybko adaptują się do żłobka mogą mieć kryzys po kilku tygodniach, gdy zorientują się, że żłobek to nie jednorazowa przygoda, a codzienność. Drugą kwestią jest to, że jeśli dziecko chodzi od niedawna do żłobka i zdarzy mu się przerwa (na przykład z powodu choroby czy wyjazdu) to czasami adaptacja przebiega od nowa (chociaż trwa krócej).

Rozstanie jest trudne nie tylko dla dziecka

Teraz gdy jestem mamą łatwo mi sobie wyobrazić siebie, bojącą się o własne dziecko. Zdarza mi się być w innym pomieszczeniu niż córka, słyszę jej płacz, wiem, że partner się nią zajmuje, a mimo to biegnę, bo nie jestem w stanie znieść myśli, że jest jej zle beze mnie. My, mamy, tak mamy. Trudno nam przeżyć rozłąkę z własnym dzieckiem. Gdy oddajemy je w ręce opiekunki, najchętniej tuliłybyśmy dziecko przez pół godziny, całowałybyśmy, zapewniałybyśmy, że mama na pewno wróci, że mama kocha. To normalne. Jednak wiem, że dla dziecka jest lepiej, gdy matka je pocałuje, przytuli i wyjdzie. Długie rozstania nie ułatwiają dziecku adaptację. Jeszcze gorzej może być, kiedy mama po wyjściu ze żłobka zagląda przez okno z ciekawości, czy córka/syn jeszcze płaczą, czy może już się super bawią. Rozumiem to. Jednak jeśli dziecko dostrzeże mamę to zaczyna płakać od nowa. Jeśli nie wystarczy nam informacja zwrotna od opiekunek, może lepszym rozwiązaniem będzie poproszenie dyrekcji o udostępnienie monitoringu z pierwszych kilkunastu minut dziecka w żłobku.

Jeśli zostawiasz dziecko tylko na godzinę i nie opłaca Ci się wracać w tym czasie do domu, nie siedz pod drzwiami żłobka. Może w pobliżu jest park, kawiarnia lub sklep? Czas tylko dla siebie dobrze Ci zrobi.

A co z adaptacją razem z rodzicem?

W żłobkach częściej praktykowana jest adaptacja polegająca na zostawieniu dziecka bez rodzica. W końcu dziecko musi się przyzwyczaić do tego, że w tym miejscu nie będzie z nim mamy i taty. Jednak jeśli ktoś obawia się „rzucić swoje dziecko na głęboką wodę” może rozważyć opcję wspólnej adaptacji. Część żłobków wyraża na to zgodę. Inne boją się, że dziecko przyzwyczai się do żłobka jako do nowego miejsca, w którym przebywa razem z rodzicem. Dlatego myślę, że jeśli zdecydujemy się już na taką adaptację to nie powinna ona polegać na tym, że mama bawi się z dzieckiem na sali. Dziecko powinno poznawać opiekunki, nowe zabawki, natomiast rodzic powinien siedzieć z boku tak, by dziecko wiedziało, że zawsze może do niego podejść, gdy poczuje się niepewnie, a jednocześnie, aby miało szanse na poznawanie nowego otoczenia.

Nie zawsze winny jest żłobek

Jeśli adaptacja trwa powoli i nie widać efektów nie musi to oznaczać, że żłobek jest zły, a opiekunki popełniają błędy. Niektóre dzieci potrzebują więcej czasu, by przyzwyczaić się do zmian. Jednak jeśli coś niepokoi Cię w postępowaniu opiekunek to tego nie lekceważ. Dobro dziecka jest najważniejsze.

Uwaga – w tekście odnoszę się do adaptacji w żłobku, gdyż mam większe doświadczenie w pracy z tą grupą wiekową. Pewne zasady na pewno można zastosować także przy adaptacji dziecka w przedszkolu, jednak pisząc tekst, kierowałam go głównie do rodziców dzieci żłobkowych.  

Poświęciłam trochę czasu na napisanie tego tekstu. Jeśli Ci się podobało, zostaw komentarz tutaj lub na mojej stronie na facebooku - klik.