Ja- To może Ewa.

Pan Tata – Nieee, za proste.

Ja – A Klara? Ładnie brzmi.

Pan Tata – Nie. Nie pasuje do mojego nazwiska. Za dużo „r”. No i tak miała na imię matka Hitlera.

Ja – A Weronika?

Pan Tata – Już jest w rodzinie Weronika z tym samym nazwiskiem. Odpada.

Ja (po długich przeszukiwaniach Internetu) – Kornelia!

Pan Tata – Nie! Brzmi jak Kor...niszony. Jeśli chcesz to dobrze, ale będę mówił do niej zdrobniale „Ogóreczku”.

Mam nadzieję, że nikogo nie uraziłam skrawkiem naszej rozmowy. Tak naprawdę wiem, że dla mojego partnera nie miało znaczenie to, że dane imię należało też do kogoś z rodziny Hitlera (bo doszukując się to każde imię miałoby jakiegoś niechlubnego właściciela), możliwe też, że do nazwiska pasowało (a przynajmniej tak twierdzą postronni), no i Kornelia i korniszony to chyba dość dalekie skojarzenie. W każdym bądź razie te imiona mu się nie podobały. Znalazł takie powody i tyle. Nie wspominając o tym, że dopiero po porodzie dowiedziałam się, że w rodzinie partnera nie ma żadnej Weroniki! Jest Wiktoria. Dla niego może to to samo, ale... chyba jednak nie.

Gdyby był chłopiec byłoby łatwo

Zanim poznaliśmy płeć dziecka nieśmiało wspominałam, że chciałabym dziewczynkę, a jednocześnie to właśnie dla córki nie miałam żadnego wybranego imienia. Gdyby był chłopiec wiedziałabym, że chcę Karola. Chociaż może tak prosto by nie było, bo partner z kolei wolałby Igora i ciężko byłoby o kompromis. Pogodziła nas dziewczynka. Córka, dla której imienia długo nie mieliśmy (i na miesiąc przed porodem zmieniliśmy zdanie). Niby podobało mi się wiele żeńskich imion, ale tak żeby któreś mnie ujęło – to żadne. W moich propozycjach były m.in. Klara, Hania, Aneta, Weronika, Karolina. Wszystkie odrzucone przez partnera. I może dobrze, bo w sumie żadnego nie byłam pewna na 100%. Później przejrzałam zbiory imion jeszcze raz i jest – urzekła mnie Kornelia. Partner wolał Darię, Kamilę lub Olę, ale z kolei mnie te imiona się nie podobały.

Poznaliśmy płeć i zapadła decyzja

Gdy dowiedzieliśmy się, że pod moim sercem rozwija się dziewczynka zapadła decyzja. Prawdę mówiąc raczej zgoda. Partner ucieszył się, że będzie mieć córkę (wiecie, córeczka tatusia) i z tej radości zgodził się na Kornelię. Prawie całą ciążę myśląc o dziecku powtarzałam to imię. Jednak po jakimś czasie pojawiły się wątpliwości. Partner zaczął głośno przyznawać, że to imię mu się po prostu nie podoba.

Gdy wybrane imię nie podoba się jednemu z rodziców

Wiem, że nie dla każdego mężczyzny imię dziecka jest ważne. Imię to tylko imię. Przecież i tak nie mamy gwarancji, że przypadnie do gustu najważniejszej osobie, czyli posiadaczowi tego imienia.

Są mężczyźni, dla których kolor ścian w sypialni naprawdę nie ma znaczenia i zgodzą się nawet na róż. Są też tacy, którzy zwracają na to uwagę. Gdy wspomniałam rodzicom, że z „tą Kornelią” to jednak jeszcze nie na 100%, bo partner się waha usłyszałam, że u nas w domu to też tylko mama wybierała nam imiona. „Ja się nie wtrącałem, jakie wybrała takie są. Kobieta rodzi to ma prawo wybrać imię” - takie było zdanie mojego taty.

„Kobieta rodzi, więc ma prawo wybrać imię dziecku?”

Takie przekonanie było u mnie w domu, a ja jakoś tego nie czułam. Bo to spychanie mężczyzny na drugi plan. Przecież to nie jego wybór kto rodzi dziecko. Jemu nie jest to dane tak samo jak i karmienie piersią oraz to, że noworodek najlepiej uspokaja się leżąc w ramionach mamy i czując bicie jej serca. Często mężczyznom trudno na początku realizować się w roli rodzica, dlatego nie chciałam pokazywać partnerowi, że „Twoje odczucia nie są ważne, podoba mi się Kornelia, więc będzie i już”. Chciałam, by imię NASZEGO dziecka, było wybrane przez NAS.

Można założyć, że kobieta ma prawo wybrać imię dla dziecka w podzięce za trudy porodu, ale przecież istnieje wiele innych sposobów podziękowania.

Szukamy imienia od nowa

Jeszcze raz przetrzepałam strony z wymienionymi imionami. Spisałam całą długą listę imion, które chociaż trochę mi się podobają. Część mój partner odrzucił od razu, nad kilkoma się zastanawialiśmy, aż w końcu zostało jedno – Alicja. Nie było to moje wymarzone imię, nie było to idealne imię według partnera, ale było to najlepsze NASZYM zdaniem imię. Takie, które spodobało się i mamie i tacie i mamy nadzieję, że i Ala będzie z niego zadowolona.

Czy ważne jest zdanie otoczenia?

Moim zdaniem nie. Wiem, że kochałabym Alę bez względu na to jak miałaby na imię. Tata również. I tak samo jest z każdym innym członkiem rodziny. Nawet jeśli dziadkowie zarzekają się, że dane imię jest brzydkie to przecież nie zmieni to ich podejścia do wnuka. Bo czy imię naprawdę jest najważniejsze?

PS. Podczas porodu tata Ali zgodził się, by na drugie imię dać jej Kornelia. Wiem, że w takich okolicznościach mogłam wynegocjować nawet zmianę pierwszego imienia, ale nie chciałam.

Jak było u Was? Wiedzieliście od początku jakie imiona będą nosiły Wasze dzieci? A może tak jak u nas – był to długi proces?

Jeśli chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami to zapraszam Cię do polubienia mnie na Facebooku – klik lub zaobserwowania na Instagramie – klik.  

Słońce przedziera się pomału do mieszkania. Ala się budzi, a ja zamiast wziąć ją do swojego łóżka i poleniuchować jeszcze trochę to serwuje jej śniadanie, przebieram i... pędzimy do żłobka. Ale nie idę do pracy. Po odprowadzeniu jej do żłobka wracam do domu. Co robię? Piszę bloga popijając ciepłą kawę, robię extra obiad, sprzątam dom, biorę dłuższą kąpiel. Pomysłów zawsze jest mnóstwo, a i te kilka godzin samotności nie starcza, by zrealizować wszystkie plany.

Dlaczego to robię? Dlaczego wysyłam Alę do żłobka mimo że sama zostaje w domu? Czy wy zrobilibyście podobnie?

Dlaczego wysyłam dziecko do żłobka, gdy nie pracuję?

Być może część z Was zdążyła już się zbulwersować. Że jak to? Dziecko posyła do obcego miejsca, obcych pań, gromadki dzieci, a sama zbija bąki w domu? To teraz trochę ostudzę Wasze emocję. Owszem, Ala chodzi do żłobka już pół roku (odkąd skończyła 13 miesięcy). I również pół roku temu rozpoczęłam pracę zawodową. Jednak nie pracuję od poniedziałku do piątku o stale wyznaczonych godzinach. Pracuję według grafiku. Czasami idę do pracy w weekend, a w dni robocze czasami mam 3 dni pracujące, czasem 4. Chyba nigdy nie byłam w pracy od poniedziałku do piątku. Czasami idę na 6-8 godzin. Częściej na 12, stąd mój pracujący miesiąc nie składa się z co najmniej 20 dni, a 13-15. Dlatego widząc 3 dni pracujące w tygodniu od razu pojawiły się wątpliwości – posyłać Alę do żłobka w wolne, czy zostać z nią w domu? Jakie rozwiązanie wybrałam? Ala czasami zostaje ze mną w domu, a czasami idzie do żłobka mimo, że ja mam wolne. Weźmy przykładowy tydzień. Idę do pracy w poniedziałek, środę i czwartek na cały dzień. Wychodzę rano, a wracam, gdy Ala już śpi. Z tych dni nie mamy dla siebie nic. Jednak wiem też, że jeśli pójdzie do żłobka tylko 3 dni w tygodniu to zrobię jej mętlik w głowie i trudniej będzie jej zostawać w żłobku w te dni, gdy naprawdę musi tam pójść. Jednak z drugiej strony nie chcę też być weekendową matką. Chcę mieć czas na spacer czy zabawę z własnym dzieckiem. Dlatego, gdy mam 3 dni pracujące zwykle korzystam z rozwiązania pomiędzy – 1 dzień Ala zostaje w domu, a w 2 zawożę ją do żłobka tuż przed śniadaniem i odbieram tuż po leżakowaniu – tak, by jeszcze skorzystać ze wspólnego popołudnia.

Prawdę mówiąc możliwe, że wysyłałabym Alę częściej, ale... wygrywa też moje lenistwo! Tak, lenistwo. Żłobek Ali znajduje się w mieście obok tam, gdzie oboje pracujemy. Jednak w sumie droga wynosi ok. 15 km. Dlatego zaprowadzenie Ali to nie jest 5-minutowy spacer. Lubię i dni, gdy zaprowadzam Alę do żłobka, bo wówczas mogę spokojnie posprzątać a i popisać coś na bloga. Lubię też dni, gdy Ala jest cały dzień ze mną, bo rano możemy się powygłupiać na łóżku, później pójść na spacer, czy nawet pojechać gdzieś dalej. Spędzić cały dzień razem.

Ala na szczęście nie ma problemu ze żłobkiem. Lubi tam chodzić, świetnie się bawi, chociaż rzeczywiście zauważam, że po kilkudniowej nieobecności mniej pewnie wchodzi na sale. Nigdy nie płacze, ale o ile zwykle wchodzi sama na własnych nogach to po takiej przerwie wchodzi na salę tylko przekazana z moich rąk bezpośrednio na ręce opiekunki. Dlatego nie mam problemu, by robić przerwy w przyprowadzaniu Ali do żłobka a i opiekunki nie protestują przeciwko takiej nieregularności. Ale też wiem, że są żłobki, w których opiekunki same doradzają, by dziecko przychodziło do żłobka nawet, jeśli mama ma w danym dniu wolne – właśnie po to, by nauczyć dziecko, że żłobek jest codziennie (oczywiście pomijając weekend).

Moja sytuacja jest oczywiście inna, bo ja wysyłam Alę do żłobka, gdy nie pracuję, ale ogólnie pracę posiadam i żłobek jest mi niezbędny, by móc tę pracę wykonywać. A co jeśli mama nie pracuje zawodowo?

Dlaczego niepracujące mamy wysyłają dzieci do żłobka?

Powodów jest kilka. Na pewno nie wyczerpię tematu, ale do najczęstszych powodów należy:

Dlaczego niepracujące matki posyłające dziecko do żłobka spotykają się z krytyką?

Możliwe, że ludzie mają po prostu zdolność do negowania wszystkiego co odbiega od ich sposobu życia. Mnie też zdarza się przeczytać, że „one by nie mogły wysłać tak małego dziecka do żłobka” i że „praca pracą, ale dziecko powinno do 3 lat być z mamą w domu”. I ja rozumiem ich tok myślenia, ale wiem też, że mojej córce nie dzieje się krzywda.

A za co są krytykowane niepracujące mamy?:

Pojawiają się argumenty, że skoro matka nie pracuje to zabiera tylko miejsce w żłobku dla tego dziecka, którego rodzice muszą pracować ze względów finansowych. Rozumiem to myślenie. Moje pójście do pracy naprawdę poprawiło naszą sytuację materialną i gdyby miało się okazać, że Ala nie dostała się do żłobka, a dostało się dziecko, którego mama w tym samym czasie zamiast biec do pracy biegnie na fitness czy do kawiarni na kawę to też czułabym, że to niesprawiedliwe. Tylko powiedzcie mi – ile w tym jest winy matki? Czy ona w trakcie rekrutacji coś zataja, oszukuje, podrabia dokumenty o tym, że pracuje? Raczej nie. Skoro dostała się do publicznego żłobka (czy też prywatnego ale z dofinansowaniem) to znaczy, że za coś punkty uzyskała. W wielu miastach pracujący rodzice dostają więcej punktów (co też jest często problematyczne dla tych mam, które pracy nie mają, ale CHCĄ pracować tylko najpierw potrzebują mieć zapewnioną opiekę dla dziecka). Zatem to nie taka matka powinna o tym myśleć i zrzekać się swojego miejsca na rzecz tej pracującej, a po prostu zasady rekrutacji powinny być uczciwe tak, by ułatwiać pracującym matkom powrót do pracy. O całkiem prywatnych żłobkach nie piszę, bo tam zwykle liczy się po prostu kolejność zgłoszeń.

Za co jeszcze można krytykować mamy? No przecież wysyłają dziecko do żłobka nie z troski o jego rozwój, ale z wygody – by sobie poleżeć, poodpoczywać, a inne świetnie ogarniają dom i kilkoro dzieci.

Czy ja wysłałabym Alę do żłobka, gdybym nie pracowała?

W całym tym hejcie na niepracujące matki zaczęłam się zastanawiać – czy ja też bym tak zrobiła? Dzisiaj myślę sobie, że pewnie nie. Nie posłałabym mojej rocznej córki do żłobka, gdyby nie to, że pracuję. Cały rok potrafiłam ugotować, posprzątać i ciągnąć bloga bez pomocy placówki i osób trzecich (z wyłączeniem taty Ali), więc wiem, że i teraz dałabym radę. A ja to jestem z tych oszczędnych co to nie lubią wyrzucać pieniędzy w błoto, więc po co płacić za miejsce w żłobku, które nie jest nam niezbędne? No dobrze, ale żłobek to integracja z rówieśnikami, ciekawe zajęcia, nauka samodzielności. Tak, przyznaję, widzę postępy w zachowaniu Ali. Jest coraz bardziej kontaktowa, więcej rysuje, tańczy, mówi, ale... po prostu rośnie, więc nie wiadomo co jest zasługą żłobka, co naszą, a co po prostu samoistnym rozwojem dziecka. Wiem też, że roczne dziecko nie potrzebuje rówieśników. Chociaż Ala lubi obserwować dzieci to długo w żłobku nie chciała się z nikim bawić, nie chciała brać udziału we wspólnych zabawach, organizowanych przez opiekunki – jedynie się temu przyglądała. Zaczęła dopiero niedawno. Dlatego możliwe, że gdybym nie musiała to poczekałabym ze żłobkiem do skończenia przez Alę drugiego roku życia. Możliwe że i dłużej. Zwłaszcza, że teraz jest wiele zajęć, na które można zabrać dziecko – muzyczne, plastyczne, językowe, czy nauka pływania – tam też się rozwija, ma kontakt z dziećmi a do tego może być razem ze mną na sali. Możliwe, że wolałabym postawić na taki rozwój mojego dziecka pomimo że nie uważam żłobków za zło.

Każdy rodzic decyduje sam, ale ja mam tylko kilka apeli do matek posyłających dziecko do żłobka

O tym, czy wysłać dziecko do żłobka, gdy nie pracujesz musisz zdecydować ty i ojciec dziecka. To Wasza decyzja, a jeśli będzie pozytywna to zapewne będziecie mieć dobre argumenty za tym. Możliwe, że Twój stan zdrowia w kolejnej ciąży będzie wymagał większego odpoczynku. Możliwe, że ty sama nie jesteś w stanie zapewnić dziecku takiej dawki nauki poprzez zabawę jak jest to w żłobku. Możliwe, że potrzebujesz czasu dla siebie, czy czasu na spokojne wykonanie innych obowiązków po to, by później móc wykorzystać w pełni czas z dzieckiem. Ja nie widzę w tym nic złego pod warunkiem, że:

W tematach typowych dla matek jest wiele kwestii spornych. Wystarczy zadać „niewinne” pytanie odnośnie Danonków, mleka modyfikowanego, czy pory wysadzania na nocnik by rozpocząć burzę. W takich sytuacjach często pojawia się słynne „Kiedyś tak się robiło i było dobrze”, albo „Co chwilę zmieniają wytyczne, więc jak tu się nie pogubić?” Ano pogubić się w gąszczu informacji rzeczywiście nie jest trudno. A czasami bywa też tak, że mama mająca kilkoro dzieci z większą różnicą wieku przy najstarszym rozszerzała dietę zupełnie inaczej niż najmłodszemu mimo że z każdym z nich starała się przestrzegać aktualnych zasad. I ja miałam wrażenie, że staram się postępować zgodnie z obecną wiedzą. Chociaż można by założyć, że skoro 10 lat temu nikt nie mówił o czekaniu z rozszerzaniem diety do 7 miesiąca życia to po co teraz się tego trzymać? Moim zdaniem dlatego, że skoro już coś odkryto to warto korzystać z postępu wiedzy. Tylko, że czasami te wytyczne zmieniają się szybko. Albo nie do końca wszystko rozumiemy. I ja o niektórych kwestiach dowiedziałam się późno. Za późno. Tak było w przypadku krowiego mleka.

Mleko zwierzęce ma za dużo kazeiny, więc nie nadaje się dla niemowlaków?

O tym byłam przekonana jeszcze do niedawna. Zarówno we wpisie „Kiedyś tak się robiło ijakoś żyjemy” oraz w II części wpisu dotyczącego rozszerzania diety Ali „Czego nie może jeść niemowlak?” Wszyscy mówili, że krowie mleko nie jest dla dzieci poniżej roku. Krytykowano zastępowanie mleka modyfikowanego mlekiem krowim. Krytykowano podawanie go niemowlakom także jako dodatek do posiłku. Gdy Ala miała 10 miesięcy skusiłam się w sklepie na zakup koziego mleka. Na jednej z grup na Facebooku, gdzie wypowiadają się także specjaliści zapytałam, czy mogę z tego mleka zrobić córce naleśniki. Dostałam odpowiedź, że nie. Bo mleko zwierzęce (bez względu na to czy krowie czy kozie) jest dopiero po roku. Nie wcześniej. 

Ciągle zastanawiałam się, dlaczego można podać dziecku jogurt, a nie można dać mleka krowiego?

Nie skończyłam medycyny, ani dietetyki, ale czytam składy produktów. Zastanawiało mnie dlaczego jogurt naturalny można podawać już na początku rozszerzania diety (czyli po 6 miesiącu) a mleko krowie jeszcze nie. I dopiero ostatnio dowiedziałam się, że wg zaleceń WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) mleko można podawać tak samo jak jogurt – czyli od samego początku. O co zatem te oburzenie, kiedy matki mówią, że zamiast mleka modyfikowanego dają półrocznemu dziecku mleko od krowy?

Mleko krowie ma być tylko dodatkiem w diecie niemowlaka

Zwierzęce mleko w diecie niemowlaka ma być tylko dodatkiem. Do roku podstawą diety powinno być mleko matczyne lub mleko modyfikowane. I chociaż można podawać mleko zwierzęce to nie samo do picia, lecz do przygotowania innych posiłków: kaszek, naleśników, racuchów itp. Szkoda, że nie wiedziałam tego wcześniej, bo naprawdę zastanawiałam się w jaki sposób przygotować naleśniki. Myślałam o mleku roślinnym, ale znalezienie gotowego w sklepie takiego, by miało dobry skład nie jest łatwe (często wówczas na opakowaniu jest napisane „NAPÓJ MLECZNY” zamiast „mleko”). Tak samo z kaszkami. Nie wiem, czy da się zrobić kaszkę na kobiecym mleku, ale ja go nie odciągałam, więc i tak nie dałabym rady. Mleka modyfikowanego nie chciałam używać, więc kaszki robiłam na wodzie. Przez co pewnie smak był dla Ali mniej atrakcyjny i szybko odrzuciła takie kolacje.

Do roku mleko zwierzęce jako dodatek, a co później?

Do roku mleko kobiece lub modyfikowane jest podstawą diety dziecka i to ono powinno przeważać spośród wszystkich innych produktów. Później dziecko nie musi jeść mleka. Ani kobiecego, ani modyfikowanego, ani zwierzęcego. Pod warunkiem, że jego dieta jest bogata w nabiał: jogurty naturalne, sery. Nie zrozumcie mnie źle. Sama nadal karmię piersią Alę, więc mleko jak najbardziej pije. Możliwe też, że gdybym karmiła ją mlekiem modyfikowanym to wolałabym chociaż do 2 urodzin podawać jej właśnie takie mleko. Jednak są też dzieci, które odrzucają mleko. I jeśli jedzą inny nabiał to nie ma się czym martwić.

Jakie mleko wybrać – chude czy tłuste? Pasteryzowane czy UHT?

Najlepiej pewnie byłoby podać dziecku mleko prosto od krowy. Ale jeśli podobnie jak ja nie masz w ogródku krowy/kozy i nie masz dostępu do zakupu takiego mleka (no dobra, pewnie jakbym poszukała to bym znalazła, ale za wygodna jestem) to zostaje Ci zakup mleka w sklepie. Do wyboru jest mleko pasteryzowane albo UHT. Żeby było łatwiej to wyjaśnię, że pasteryzowane to jest to w butelce, przechowywane w sklepie w lodówkach, a UHT to mleko w kartonie trzymane na zwykłej półce. Czym się różnią od siebie? To co każdy z nas, nawet nie znający się na składach produktów jest w stanie zauważyć to data ważności. Mleko w butelce ma zwykle 2—3 tygodnie przydatności do spożycia, a UHT co najmniej kilka miesięcy. Zatem fajniej byłoby wybrać to z dłuższą datą, bo nam się nie przeterminuje, ale... Przecież i tak mleko zużywamy w ciągu 2-3 dni (oba rodzaje po otwarciu są tak samo długo zdatne do spożycia), a jeśli coś ma dłuższą datę ważności to zwykle oznacza to, że jest mniej zdrowe. I tak jest też właśnie w tym przypadku. Mleko UHT (to w kartonie) poddawane jest obróbce w wyższej temperaturze przez co w ten sposób traci więcej witamin. Oba mleka zawierają tyle samo wapnia, ale mleko z kartonu ma mniej witamin z grupy B i C oraz kwasu foliowego.

Zatem wiecie już, że lepiej wybierać mleko pasteryzowane (czyli to w butelce). Tylko jakie? W sklepie można znaleźć mleko 0%, 0,5%, 1,5%, 2%, 3,2% oraz 3,8% z dopiskiem Junior. To ostatnie jest dedykowane właśnie dzieciom, więc już nawet z tego można wywnioskować, że tłuste mleko jest dla dziecka lepsze. Przede wszystkim dlatego, że to właśnie o tłuszcz w mleku chodzi. Więcej procent to więcej właściwości odżywczych, a przecież mleko ma być mlekiem a nie wodą. Tylko z tym mlekiem Junior 3,8% mam taki problem, że jak do tej pory widziałam takie produkowane tylko przez 1 firmę i nie jest ono pasteryzowane a UHT. A skoro ustaliliśmy już, że to pasteryzowane jest lepsze to ja chyba jednak wolę wybrać mniej tłuste mleko, ale pasteryzowane. Zatem stawiam na mleko w butelce o zawartości tłuszczu 3,2%.

Pamiętaj - mleko zwierzęce do roku tylko jako dodatek

To co chciałabym, abyś zapamiętał/a z tego wpisu to to, że nie musisz wstrzymywać się z podawaniem mleka zwierzęcego do skończenia przez dziecka roku. Jednak mleko zwierzęce u niemowlaka ma być tylko dodatkiem i nie może zastąpić mleka kobiecego lub modyfikowanego, które jest dla maluszka najważniejszym składnikiem diety.

Kiedy wprowadziłeś/aś mleko krowie do diety dziecka? Jakie mleko wybierasz? Pasteryzowane czy UHT? Pełnotłuste czy chude? Daj znać w komentarzu, czy podobnie jak ja czekałeś/aś niepotrzebnie do roku, czy Twoje dziecko spróbowało mleka zwierzęcego już wcześniej. 

Jak pewnie dobrze już wiecie uwielbiam brać udział w comiesięcznych edycjach Blogosfery od Canpol babies. Nie zawsze się udaje dostać do testowania (a i coraz mniej się zgłaszam w tej kategorii, bo i Ala wyrasta z tych produktów), czy organizacji konkursów, bo w końcu jest wiele innych chętnych blogujących rodziców. Tym razem się udało z czego jestem niezwykle szczęśliwa. A wiecie dlaczego?

Do wygrania jest bardzo podobna karuzela do tej, którą miała Ala

W tym wpisie mam dla Was konkurs, w którym do wygrania jest karuzela elektroniczna Forest Friends od Canpol Babies. Ala co prawda miała inną wersję – z Piratami, ale poza innym wyglądem zabawek nie różnią się wiele od siebie. Dodam jeszcze tylko, że swojej karuzeli nie otrzymaliśmy za darmo od Canpola. Po prostu najzwyczajniej ją kupiliśmy. 

Karuzela – jedna z pierwszych dziecięcych zabawek 

Wydaje mi się, że karuzelka to jeden z pierwszych „must have” zabawek dla noworodków. Gdy myślę właśnie o takich pierwszych gadżetach dla niemowlaków to przychodzą mi na myśl: mata edukacyjna, grzechotki, kontrastowe książeczki i właśnie karuzela. 

Kiedyś myślałam, że karuzela pomaga głównie w zasypianiu

Czasami się śmieje z moich wizji nt macierzyństwa. Teraz wiem, jak bardzo różnią się nasze wyobrażenia o dzieciach zanim zostaniemy rodzicami od tego, jak wygląda to w praktyce, gdy już jest się mamą (dlatego też, gdy ktoś bezdzietny sugeruje mi, że „ja na pewno tak nie będę robić” to najchętniej powiedziałabym „poczekamy, zobaczymy, pogadamy”). I wiecie, kiedyś myślałam, że skoro karuzelę wiesza się nad łóżeczkiem, a po jej włączeniu wydobywają się uspokajające dźwięki to karuzela jest po to, by maluch przy niej zasypiał. Nie wiem, jak jest w przypadku innych dzieci (czy też innych karuzel), ale u nas to się nie sprawdzało. Zasypianie w ciągu pierwszych kilku miesięcy polegało albo na karmieniu piersią, albo na długim (czasem godzinnym, czy nawet 2-godzinnym lulaniu). Przy włączonej karuzeli nie usnęła ani razu. Mimo wszystko uważam, że karuzela jest bardzo przydatna dla maluszka. Tylko że względu na inną funkcje, a mianowicie zabawę, wspieranie rozwoju wzroku, słuchu i dotyku. 

Jak karuzela wspiera rozwój maluszka? 

Karuzela od Canpol babies była pierwszą zabawką, do której Ala się śmiała. Tak, nie tylko uśmiechała się, ale śmiała się na cały głos. Od początku karuzela ją intrygowała. Potrafiła dobre pół godziny się jej przypatrywać. Tak więc karuzela nie zapewniła mi wolnych wieczorów od usypiania, za to mogłam ją włączyć w ciągu dnia i mieć chwilę „dla siebie” (czyli na sprzątanie czy gotowanie). Szybko do tego doszło wyciąganie rączek po pluszowe zabawki, czy kopanie pluszaków nóżkami. Nieco później odkryła, że piratów można odczepiać i bawić się nimi w rękach. A każda z zabawek wyposażona była w piszczałkę lub grzechotkę (tak jak i zabawki z karuzeli Forest Friends). 

Karuzela – kiedy warto ją kupić? I czy naprawdę starcza na krótko? 

My kupiliśmy karuzelę, gdy Ala miała ok. 2 miesięcy. Myślę, że to był dobry moment. Potrafiła już wodzić wzrokiem za nią. Wiele osób twierdzi jednak, że dzieci takimi zabawkami interesują się na tyle krótko, że nie opłaca się ich kupować. Dlatego czasem mam wrażenie, że Ala jest jakimś wyjątkiem, bo ma wiele rzeczy, które służą jej przez długi czas m.in. leżaczek-bujaczek, który teraz sporadycznie pełni funkcję krzesełka. Tak też i było z karuzelą. W sumie służyła jej ok. 8 miesięcy! Bo jak sobie przypominam to wisiała nad łóżeczkiem do ok. 10 miesiąca życia. Oczywiście później Ala już raczej nie słuchała jej grzecznie leżąc, ale stała i się przyglądała, często odczepiając pluszaki. 

KONKURS – wygraj karuzelę Forest Friends

Masz w domu niemowlaka lub spodziewasz się potomstwa? A może ktoś z Twojej rodziny/znajomych lada moment zostanie rodzicem? Jeśli chcesz wygrać karuzelę Forest Friends to zapraszam Cię do konkursu. Oto szczegóły:

Aby wziąć udział w konkursie należy wykonać zadanie konkursowe – opisz jedną zabawę (poza zabawą z karuzelą), dzięki której wspierasz rozwój słuchu lub/i wzroku niemowlaka. 

Szczegóły – opisz zabawę/ćwiczenie, napisz w jakim wieku się sprawdzi (zabawa ma być dla niemowląt czyli 0-12 miesięcy, możesz np. napisać, że u dzieci poniżej 3 msc'a życia, albo 6-12 miesięcy) oraz napisz, jaki zmysł wspiera – słuch/wzrok lub 1 i 2. 

Odpowiedzi konkursowe możecie publikować pod plakatem na facebook'u - klik lub wysyłać do mnie zgłoszenie na: mlodamamaopowiada@gmail.com. Wszystkie prace będą publikowane w tym wpisie. 

1. Pracę konkursową należy umieścić w komentarzu pod plakatem konkursowym na Facebooku (tutaj) lub przesłać na adres mlodamamaopowiada@gmail.com. 

2. Aby być na bieżąco z przebiegiem i wynikami konkursu zapraszam Cię do polubienia mojego fanpage'a –klik.

8. Ogłoszenie wyników nastąpi do 3 dni od zakończenia konkursu. Wyniki zostaną opublikowane na blogu oraz w komentarzu do plakatu konkursowego na Facebooku, a zwycięzca ma 5 dni od ogłoszenia wyników na zgłoszenie się w wiadomości prywatnej na Facebooku do Młoda mama pisze lub na adres: mlodamamaopowiada@gmail.com w celu przekazania danych do wysyłki nagrody (imię i nazwisko, adres, mail oraz numer telefonu).

9. Brak podania wszystkich danych w podanym wyżej terminie będzie skutkować dyskwalifikacją zwycięzcy i wyłonieniem kolejnego.

10. Organizator nie ponosi odpowiedzialności za nagrody (za ich jakość, termin dostarczenia lub jego brak).

11. Organizator nie ponosi odpowiedzialności za treści umieszczanych komentarzy, z zastrzeżeniem jednak, że w przypadku podjęcia informacji o naruszeniu regulaminu portalu Facebook lub norm powszechnie obowiązujących, w tym dobrych obyczajów zobowiązuje się w ciągu 24 h do usunięcia stwierdzono naruszenia. 

12. Organizator ma prawo wykluczenia uczestnika w przypadku:

a) podania fałszywych danych osobowych na Facebooku i tworzenie konta dla innej osoby bez posiadania jej pozwolenia, w tym przez osoby poniżej 13 roku życia,

b) udział w konkursie przy pomocy kilku kont użytkownika na Facebooku,

c) zablokowania konta użytkownika na Facebooku,

d) używanie w odpowiedziach słów powszechnie uważanych za niedozwolone lub zamieszczenia innych wypowiedzi naruszających prawa osób trzecich w tym Organizatora lub Partnera konkursu (sponsora).

e)plagiatu pracy konkursowej. 

13. Facebook nie sponsoruje i w żaden sposób nie uczestniczy w organizacji konkursu, tym samym nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek działania Organizatora i konsekwencje wynikające z przeprowadzenia konkursu na łamach serwisu.

14. Uczestnikiem Konkursu może być każda osoba fizyczna, która posiada pełną zdolność do czynności prawnych. W konkursie może wziąć udział posiadacz konta na portalu społecznościowym Facebook z zastrzeżeniem, że korzystanie z Facebooka przez osoby poniżej 13 roku życia jest zabronione.

ZGŁOSZENIA:

2. Anna Kos

Im dłużej „siedzę” w parentingu tym coraz lepiej widzę jak wiele tematów związanych z wychowaniem dzieci jest spornych. Kiedyś myślałam, że pokłócić to się można jedynie o sposób karmienia niemowlaka, czy moment, w którym powinno się rozszerzać dietę. A i jeszcze chodziki i wisiadła. Jednak dzisiaj widzę, że takich tematów jest wiele, a do nich należy także odpieluchowanie.

Kiedy dziecko zaczyna kontrolować swoje potrzeby fizjologiczne?

Mogłabym napisać cały wpis o tym, kiedy powinno zacząć się odpieluchowanie u dziecka, ale nie tym razem. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że takich wpisów jest już wiele na innych blogach. Po drugie wolałabym się wypowiedzieć nie tylko z teorii, ale i będąc już w trakcie/po części praktycznej. Chociaż sama jestem zdania, że świadome odpieluchowanie powinno zacząć się w okolicach 2 urodzin dziecka to nie wykluczam, że zaczniemy troszkę wcześniej. Ala ma obecnie półtorej roku i słyszę już ponaglania. Słyszę też, że część jej rówieśników siada już na nocnik, czasem bez efektów, czasem z sukcesem. Nie będę kłamać, że mnie to nie rusza. Chciałabym mieć genialne dziecko, które w mig porzuci pieluszkę. Ale wiem też jak działa fizjologia i kiedy dojrzewają zwieracze. Dlatego póki co zastanawiam się jedynie nad wysadzaniem jej na nocnik, gdy ma tę dłuższą potrzebę. Bo tę jestem w miarę w stanie poznać, że się za chwilę zacznie. Ale właśnie – JA TO POZNAJĘ. Ala mnie nie woła, nie mówi „kupa”, „siusiu”, „eee”, nie daje wyraźnych znaków, gdy chce siusiu, a gdy chce kupkę to tańczy w miejscu. Moim zdaniem jest u niej jeszcze za szybko na naukę kontrolowania załatwiania się. Być może to ja nauczyłabym się po czasie rozpoznawać sygnały Ali i sadzać ją na nocnik. Być może wysadzałabym ją co chwilę, by uniknąć wpadki. Więc czyj byłby to wówczas sukces? Mój czy Ali?

Opowiem Wam historię z mojej pracy w żłobku. Był sobie półtorej roczny chłopiec. Nie mówił, ledwo chodził, nie zawsze dało się z nim dobrze porozumieć gestami. Zachorował przez co nie było go z żłobku jakiś czas. To czy był to tydzień czy 2 nie ma raczej znaczenia. Po powrocie jak zwykle przyszedł, gdy dzieci siadały już do śniadania. Mama na odchodnym rzuciła tylko, że wolne wykorzystali na naukę i jej syn jest już odpieluchowany i żeby mu zakładać pampersa jedynie na spanie. Znając chłopca (i ambicje jego matki) wszystkie opiekunki szczerze wątpiły w to odpieluchowanie. O tym jak wygląda to w praktyce miałyśmy okazję przekonać się już pod koniec śniadania. Spodnie, krzesełko oraz podłoga tuż pod chłopcem były kompletnie mokre. Nagle zapomniał o braku pieluchy, o tym jak zawołać, o tym, że chce mu się siusiu? Wątpię. Raczej w domu wyglądało to pewnie tak, że to mama wpatrywała się w każdy jego ruch i jak tylko miała cień podejrzeń, że chce mu się siusiu to sadzała go na nocnik. Albo (jako że było lato) w domu chodził rozebrany, by na ten nocnik zdążyć). W żłobku mimo, że zwracałyśmy na niego uwagę nie widziałyśmy wyraźnych sygnałów. Bo o mówieniu nie było mowy, chociaż wiem, że dziecko nie musi umieć mówić, by zasygnalizować potrzebę (w końcu część dzieci mówi mając 3-4 lata), ale ważne, by wiedziało, że ZARAZ (a nie teraz) będzie siusiać i by w wyraźny sposób dało znać, że to nastąpi, a do czasu posadzenia na nocnik powstrzymało się przed siusianiem. Dlatego nie wiem na ile u roczniaków-półtorejroczniaków jest to ich umiejętność, a na ile czujność rodzica. Oczywiście każde dziecko rozwija się w swoim tempie, więc nie jest wykluczone, że i młodsze dzieci będą kontrolować zwieracze, ale u większości dzieje się to nieco później. Jednak przecież nie o tym miał być wpis, a o tym...

Ile dziecko powinno siedzieć na nocniku?

Wielu rodzicom odpowiedź narzuca się sama – tyle ile potrzebuje. W końcu nam, dorosłym nikt nie narzuca czasu spędzonego w łazience (no chyba, że dobijający się do drzwi maluch) to dlaczego dzieci mają siedzieć na nocniku z zegarkiem w ręce? A może jednak jest jakiś maksymalny czas? 

Zarówno dzieci jak i dorośli nie powinni siedzieć na nocniku/muszli dłużej niż 5 minut. Dłuższe posiedzenia mogą skutkować hemoroidami, a nawet wypadaniem odbytu. Długie siedzenie na nocniku sprawia, że dziecko uczy się wypróżniać nie na zasadzie kontroli zwieraczy, a napinając i rozluźniając mięśnie wewnątrz brzucha co może osłabiać mięśnie dna miednicy. 

Tak, wiem, to żadne odkrycie. Dlatego ciągle dziwię się, że są jeszcze rodzice, którzy sadzają dziecko na nocnik i czekają aż dziecko „coś” zrobi. Takie czekanie trwa nie raz pół godziny. Chociaż znając moją córkę zastanawiam się jak nakłonić dziecko do siedzenia na nocniku przez tyle czasu to wiem, że są dzieci, które spędzają na nocniku właśnie ok. pół godziny. Sama będąc jeszcze studentką (i nie zdając sobie sprawy, że nocnikowanie powinno trwać do 5 minut) byłam wolontariuszką u pani pracującej jako Opiekun Dzienny (być może kojarzycie ten zawód). To taki mini domowy żłobek z maksymalnie 5 dzieci, gdzie opłaty za pobyt dziecka częściowo pokrywają rodzice a częściowo miasto. Jak tam wyglądało wysadzanie dzieci na nocnik? Pominę, że obecnie odchodzi się od nocnikowania na komendę (wszystkie dzieci w tym samym czasie), a tam właśnie tak to się odbywało to dodatkowo dzieci spędzały na nocnikach co najmniej 15 minut oglądając bajkę. Pominę to czy powinno się dzieciom włączać telewizor, bo w tym wpisie chodzi głównie o ten czas spędzony na nocniku. Oczywiście jeśli dziecko naprawdę potrzebuje spędzić na nocniku ponad 5 minut to przecież nie zmusimy go do wstania i ubrania się, gdy ono jeszcze nie zrobiło kupki. Tu nie chodzi o popadanie w paranoję. Chodzi raczej o to, by zdawać sobie sprawę, że takie dłuższe siedzenie nie powinno być normą. Nie powinno odbywać się na zasadzie: „Dopiero uczę dziecko korzystać z nocnika. Jak posiedzi 10-20 minut to może zrobi siusiu w tym czasie i zrozumie do czego służy nocnik.” Dzieci (i dorośli) powinny siedzieć na nocniku do 5 minut, a dłużej tylko jeśli mają taką potrzebę. 

„Dlaczego nie mogą siedzieć dłużej? Przecież tylko „siedzą”, nic nie produkują."

Nie szkodzi. Tu nie chodzi o to, że dziecko nie może przeć dłużej niż 5 minut. Samo siedzenie na nocniku/muszli jest inne niż siedzenie na krześle, czy kanapie. Ciało przybiera inną pozycję ciała. Nie trzeba przeć, by wyrządzić sobie krzywdę. Już samo długie siedzenie na toalecie nadwyręża mięśnie odbytu. 

Jeszcze raz podkreślam, że tu nie chodzi o to, by sadzać dziecko na nocniku i z zegarkiem w ręku go z niego ściągać bez względu na to na jakim etapie wypróżniania jest maluch. Raczej chodzi o to, by zdawać sobie sprawę z konsekwencji i nie robić z nauki nocnikowania półgodzinnych posiedzeń. 

A czy Wasze dzieci są w trakcie nauki korzystania z nocnika? A może już dawno pożegnały się z pampersami? Czy wiedzieliście wcześniej o tym dlaczego dzieci nie powinny długo siedzieć na muszli/nocniku?