Ile razy w roku można bezpłatnie zmienić lekarza pierwszego kontaktu? Czy przychodnie podlegają rejonizacji? Co z historią chorób? Czy w przypadku zmiany przychodni możemy/musimy zabrać historie ze sobą? A karta szczepień? Czy zostanie nam wydana? Na te pytania odpowiem Wam w tym wpisie. Z doświadczenia, bo moje dziecko zapisane jest obecnie już do 3 przychodni.

Mam wrażenie, że pokolenie naszych rodziców boi się zmian. Nawet jeśli nie do końca są z czegoś zadowoleni – wolą pozostać przy tym co znane. Tak jest z miejscem zamieszkania, pracą, ale nawet przychodnią.

Sama całe moje dzieciństwo i dorastanie należałam do tej samej przychodni, do jednej lekarki. Pomimo, że rodzice wątpili w fachowość jej metod leczenia i doboru leków. Jak jest dzisiaj? Myślę, że łatwiej nam zmieniać to, co nie do końca nam pasuje.

Moje dziecko nie ma jeszcze 3 lat, a już chodzi do 3ciej przychodni. Dlaczego?

Z pierwszej przychodni byłam całkiem zadowolona. Sama zapisałam się do niej 2 lata przed narodzinami córki. Wówczas jeszcze studiowałam, a ta przychodnia była po prostu najbliżej naszego wynajmowanego mieszkania. Z przychodni byłam zadowolona. Na tyle, że zdecydowałam się tam prowadzić swoją ciąże (o ciąży prowadzonej przez lekarza na NFZ pisałam już w innym wpisie – zobacz), a po porodzie zapisać do niej Alę. W tej przychodni byłam z Alą 2 razy. Na wizycie patronażowej u pediatry oraz na pierwszym szczepieniu. Powodem zmiany nie było niezadowolenie, a po prostu przeprowadzka do innego miasta.

Przy wyborze kolejnej przychodni znów kierowałam się bliskością zamieszkania. Nie jestem zmotoryzowana, więc jest to dla mnie ważne kryterium. I tak do tej przychodni należałyśmy przez ponad rok. Niestety szybko okazało się, że to raczej podupadające miejsce. Naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego jeszcze ta przychodnia jest utrzymywana. W centrum naszego miasta działa przychodnia, a wybrana przeze mnie na początku przychodnia jest jej filią i tak: 

• W tej przychodni nie ma specjalistów. Jeśli dostaje się skierowanie trzeba i tak pojechać na wizytę do innej przychodni. Nie ma także pobrań krwi. 
• Lekarz pediatra przyjmuje chore dzieci tylko przez 3 dni w tygodniu, w pozostałe 2 dni trzeba jechać do drugiej przychodni, w której co prawda przyjmują bez problemu, bo znają sytuację – jednak nie po to dziecko należy do danej przychodni i konkretnego lekarza, ma tam historię chorób, by leczył je ktoś zupełnie inny bez możliwości zajrzenia do karty i zapoznania się z przepisywanymi dotąd lekami. 
• 3 dni przyjmowania dzieci chorych to i tak dużo, bo... często zdarzało się, że pediatra była na urlopie lub chorobowym i przychodnia zostawała bez lekarza. 
• Brak osobnych gabinetów, czy chociaż wejść dla dzieci chorych i zdrowych. Poczekalnie teoretycznie dwie, ale jedna to pomieszczenie tuż przy drzwiach gabinetu, a drugie to korytarz, do którego idzie się przez owe pomieszczenie. Drzwi pomiędzy pomieszczeniem a korytarzem są, ale wiecznie otwarte. Dzieci chore i zdrowe przyjmowane w tym samym gabinecie jedno po drugim. 
• Ostateczna decyzja o zmianie przychodni pojawiła się, gdy lekarka zbagatelizowała katar Ali i w tym stanie ją zaszczepiła (tłumacząc mi, że sam katar nie jest przeciwwskazaniem do szczepienia. A ja cóż, zaślepiona doświadczeniem medycznym lekarki stwierdziłam, że nie będę robić z siebie mądrzejszej). Ów katar w połączeniu ze szczepionką skończył się drgawkami, fiksacją wzroku, wymiotami, wzywaniem karetki i pobytem w szpitalu. ( O tym przeczytasz tutaj). 

Czy macie za sobą zmiany przychodni/lekarza prowadzącego? Z czego wynikała Wasza decyzja? Zdecydowaliście się kserować historię chorób? 

Jeśli chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami lub poznać nas lepiej, to zapraszam Cię do śledzenia mnie na:

Planując przyjęcie urodzinowe dla dziecka warto zadbać o to, aby było pełne zabaw i radosnego gwaru. Fabryka Misia w Białymstoku pozwala urządzić urodziny jak ze świata bajek i fantazji, które długo zapadną w pamięć wszystkim dzieciom i rodzicom.

Każdy rodzic pragnie, aby jego dziecko mogło spędzić swoje urodziny w wyjątkowy sposób. W końcu każdy z nas na wspomnienie ulubionych zabaw dzieciństwa uśmiecha się z nostalgią. Właśnie dlatego każde dziecko zasługuje na przyjęcie urodzinowe, które będzie wspominać latami. Jeśli pragniesz zorganizować swojemu maluchowi przyjęcie jak ze świata bajek i fantazji, zarezerwuj wyjątkowe urodziny w Fabryce Misia w Białymstoku.

Dlaczego warto organizować przyjęcia urodzinowe na sali zabaw?

Jeszcze jako studentka pedagogiki, pracowałam na sali zabaw jako animator przyjęć urodzinowych. Chociaż wówczas macierzyństwo było dla mnie odległą wizją, już wtedy myślałam, że i dla mojego dziecka będę chciała organizować urodziny właśnie w takich miejscach. Dlaczego? 

• Zajęcie się dużą grupą dzieci (zwłaszcza młodszych) nie zawsze jest łatwe. Organizując przyjęcie urodzinowe w domu, musisz znaleźć czas zarówno na przygotowanie posiłków, jak i na pilnowanie dzieci – takie urodziny często dzieci wspominają dobrze, natomiast dla rodziców jest to głównie źródło stresu. 

• Możliwość zaproszenia wszystkich przyjaciół dziecka – część z was ma pewnie duże domy, ale wielu mieszka też w mieszkaniach, w których nawet w największym pokoju ciężko jest znaleźć miejsce do swobodnej zabawy dla dziesięciorga, czy piętnaściorga dzieci. A jeśli Twoje dziecko ma właśnie tylu przyjaciół? Czy musi wybierać między zaproszeniem Kasi z przedszkola, Zosi z podwórkowych zabaw i Asi z dodatkowych zajęć angielskiego? 

• Oszczędność czasu – zarówno jeśli chodzi o organizację przyjęcia, przygotowanie posiłków, zaproszeń – w tym wszystkim wyręczą nas pracownicy sali zabaw. A po urodzinach zamiast ogarniać powstały bałagan, będziemy mogli razem z dzieckiem cieszyć się rozpakowaniem prezentów, czy wspominaniem świetnej zabawy. 
• Niezapomniana przygoda i świetna zabawa – to coś, co trudno nam odtworzyć w domu. Nawet jeśli wyszukamy ciekawe zabawy, ogranicza nas powierzchnia mieszkania i często brak odpowiednich sprzętów. Na salach zabaw dzieci korzystają zarówno z niespotykanych w domu zabawek, jak i uczestniczą w konkursach i zabawach, organizowanych przez animatorów. Jak dokładnie mogą wyglądać takie urodziny? Zobaczcie sami: 

Organizowaliście urodziny dla Waszych dzieci na salach zabaw? Jak wspominacie ten dzień? Może dodalibyście od siebie jeszcze jakieś zalety takich przyjęć? Chętnie poczytam Wasze spostrzeżenia w komentarzach.

Mam to już za sobą. Liczę i wychodzi na to, że więcej czasu z mojego macierzyńskiego życia spędziłam już jako pracująca mama, niż mama zostająca z dzieckiem w domu. Sama dziwię się, jak ten czas szybko mija. Równo rok i miesiąc byłam z córką w domu. Od powrotu do pracy minęło już prawie półtora roku! Po takim czasie łączenie pracy, macierzyństwa, blogowania i jeszcze znalezienie czasu na własne przyjemności wydaje się oczywiste i wcale nie tak trudne. A jak było na początku? Czy chciałam pójść do pracy? Czy było to koniecznością? Jak wyglądały początki łączenia pracy z obowiązkami rodzinnymi?

Na początku był strach, stres, obawy, a potem radość. Lubię swoją pracę

Ciężko w moim przypadku mówić o „powrocie” do pracy. Tak naprawdę nie wiem, jak się wraca po długiej przerwie do tej samej firmy. W moim przypadku przerwa w pracowaniu wyniosła nieco ponad półtora roku (sumując czas spędzony w domu w trakcie ciąży i wychowywania dziecka). Jednak nie wróciłam do tej samej pracy. Umowa zlecenie w żłobku, w którym pracowałam dawno się skończyła, do tego przeprowadziliśmy się do innego miasta. Zatem w moim przypadku nie musiałam na nowo odnaleźć się w tej samej firmie. Miałam kompleksowe szkolenie, nie musiałam wszystkiego od razu wiedzieć – nie musiałam się zatem obawiać o zapomnienie procedur. Za to byłam „nowa”, w dodatku matka z dzieckiem. Musiałam dopiero udowodnić, że zatrudnienie mnie było dobrą decyzją. Nie wiem, która sytuacja jest trudniejsza i bardziej stresująca – czy powrót do starej pracy, czy rozpoczęcie nowej – ale na pewno porzucenie domowych dresów i wstawanie codziennie rano do pracy wymaga sporego przeorganizowania codzienności.

Chociaż na początku miałam obawy, czy powrót do pracy to dobra decyzja, szybko okazało się, że lubię być pracującą mamą. Dzisiaj nawet śmieję się, że nikt tak bardzo nie cieszy się na przyjście do pracy jak właśnie matki. Ze mną jest tak, że w domu odpoczywam od pracy, a w pracy odpoczywam od dziecięcych humorków. Taka równowaga dobrze mi robi. Dzisiaj nie wyobrażam już sobie, że miałabym nie pracować. W zasadzie ciężko mi sobie przypomnieć jak to było codziennie być w domu. Jednak początki nie były łatwe. Potrzebowałam czasu, by nauczyć się lepszej organizacji. Co się u nas sprawdziło?

12 kroków przygotowań do powrotu do pracy:

Wróciłyście do pracy po urlopie macierzyńskim? Jak wyglądały Wasze początki pod względem organizacyjnym? Może macie jeszcze jakieś rady dla początkujących mam-pracowników? Podzielcie się nimi w komentarzach.

Znacie powiedzenie "Szewc bez butów chodzi"? W moim rodzinnym domu sprawdziło się to idealnie. Mama z zawodu kucharka, a córka nauczyła się gotować dopiero dla... swojego faceta. Jednak czy kobiety naprawdę muszą gotować dla mężczyzn? Jaki podział obowiązków panuje u nas w domu i czego pragniemy nauczyć córkę?

W rodzinnym domu miałam niewiele obowiązków.

Dzisiaj nie wiem już z czego to wynikało. Pamiętam, że od zawsze dobrze się uczyłam i mój tato powtarzał, że skoro mam same piątki w szkole, to w domu mogę robić mniej, bo nauka pochłania trochę czasu. A ja? Jako nastolatka cieszyłam się z takiego podejścia. Nie garnęłam się do domowych obowiązków. Raz w tygodniu wycierałam kurze w pokojach, czasem umyłam podłogi i to... WSZYSTKO. Zdarzyło się jeszcze, że pomogłam mamie w gotowaniu – np. lepić pierogi na święta. Jednak codzienne gotowanie należało do niej. Mam wrażenie, że była zadowolona z takiego układu, bo uważała, że samej zajmie jej to szybciej, niż gotując ze mną.

Będąc nastolatką, myślałam, że nigdy nie będę chciała i nie będę potrzebowała gotować.

Tak sobie wtedy ubzdurałam, że po prostu znajdę męża, który będzie gotować za mnie. Proste, prawda? Teraz śmieję się z moich nastoletnich wyobrażeń o funkcjonowaniu rodziny. Mając 19 lat wyjechałam na studia do innego miasta i zaczęłam trochę gotować. „Trochę”, bo tylko dla siebie, więc też nic wymyślnego nie opłacało się robić. Jednak już rok później zamieszkaliśmy z moim chłopakiem (a dzisiaj już tatą Ali) razem. I tu moje nastoletnie wyobrażenia mogłyby się urzeczywistnić – MÓJ PARTNER POTRAFI GOTOWAĆ. Może nie ugotuje każdego dania. Wszelkie potrawy mączne sprawiają mu problemy, jednak chińszczyznę, kotlety, risotto, zupy gotuje lepiej niż ja. Zatem mój partner mógłby przejąć gotowanie, ale nagle okazało się, że ja wcale tego nie chcę. Owszem, przyjemnie jest, gdy czasem zwolni mnie z tego obowiązku. Jednak kiedy zamieszkaliśmy razem, chciałam gotować dla nas, by w ten sposób o niego zadbać. Gdy jest się w związku, kocha się drugą osobę, to chce się o nią troszczyć. Przyjemnie jest gotować dla bliskich. Jednak nie myślcie, że w ten sposób z uśmiechem na ustach przejęłam na siebie wszystkie domowe obowiązki. Otóż nie. Nie zrobiłam tego dlatego, że zdążyłam się przyzwyczaić, że jednej osobie trudno jest wszystko zrobić.

Z rodzinnego domu wyniosłam zasadę, że w obowiązkach trzeba się uzupełniać.

Mój tato nie potrafi gotować. Zrobi jajecznicę, usmaży kotlety, pomoże w przetworach na zimę. To tyle. Nigdy nie ugotował żadnej zupy. Nie zrobił klusek czy rolady. A mimo to z mojego rodzinnego domu wyniosłam przekonanie, że czasy patriarchatu już dawno minęły i dzisiaj nie tak powinno się funkcjonować. Mój tato nie gotuje. Mama tego od niego nie wymaga, a on twierdzi, że nie musi, skoro ona świetnie gotuje. Jednak nie oznacza to, że tato leży i nic nie robi. W moim rodzinnym domu od wydawania poleceń zawsze była mama. Tato rzadko zrobi coś sam od siebie, ale jeśli mama coś zaproponuje – wykonuje bez słowa. Chociaż tato nie gotuje, to nadrabia to sprzątaniem – myciem kuchni i łazienki, odkurzaniem, mopowaniem, wyrzucaniem śmieci. Pamiętam, że gdy mama szła do pracy w weekend tuż przed świętami, tata brał mnie i brata i sprzątaliśmy dokładnie całe mieszkanie (wszystkie lampy, zastawę stołową, szafki wewnątrz). Dzięki temu dorastałam w domu, w którym oboje rodzice mieli obowiązki i było to dla mnie normalne, że tak powinno to wyglądać w każdym szczęśliwym domu.

Jaki podział obowiązków panuje w naszym domu?

Jestem osobą ceniącą rutynę, uporządkowane życie, lubię planować. Gdy zamieszkaliśmy razem z partnerem, chciałam rozdzielić obowiązki. Uzgodnić za co każdy z nas będzie odpowiedzialny. Mój partner stwierdził, że nie trzeba wszystkiego ściśle planować i w trakcie wspólnego mieszkania wszystko samo się ułoży. Bynajmniej nie chodziło mu, by uchylać się od wszelkich domowych prac. Wiedziałam, że potrafi gotować i lubi porządek. Szybko zgraliśmy się bez słów. Mnie w sprzątaniu przypadła kuchnia, jemu łazienka. Ja częściej gotowałam w tygodniu, bo wówczas miałam więcej czasu, za to partner weekendami stał nad kuchenką.

Podział uległ zmianie, gdy spodziewałam się dziecka. Z każdym miesiącem miałam coraz mniej sił i sprzątanie przejmował partner. A gdy już Ala pojawiła się na świecie, dalej ciężko było mi sprzątać. Teraz nasz podział wygląda tak, że ja gotuję, partner ogarnia cotygodniowe sprzątanie, a ja raz na jakiś czas sprzątam dokładniej, docierając do zakamarków.

Dlaczego właściwe wzorce odnośnie domowych obowiązków trzeba przekazywać nie tylko chłopcom?




Oboje z moim partnerem wynieśliśmy z rodzinnych domów przekonanie, że domowe obowiązki należą i do kobiety, i do mężczyzny. Mój tato sprząta. Tato mojego partnera świetnie gotował, a do tego (co jeszcze dzisiaj jest nietypowe, a w tamtych czasach należało do rzadkości) był na urlopie wychowawczym!


Zarówno dla mnie, jak i dla taty Ali jest oczywiste, że oboje musimy dbać o domowe obowiązki. Tu nawet mój partner przewyższa mojego ojca. Bo mój tata to owszem, zrobi wszystko, ale WSZYSTKO O CO GO MAMA POPROSI. A mój partner? On sam zabiera się za mycie okien, gdy stwierdzi, że ilość odciśniętych paluszków Ali i kocich łapek przekracza normę (w myciu okien jest dużo lepszy ode mnie, ja ciągle zostawiam smugi). Sam myje podłogi, a gdy ja zabieram się za wycieranie kurzy, stwierdza, że już to zrobił, gdy poprzedniego dnia byłam do późna w pracy.



Często na blogach parentingowych i stronach dla rodziców czytam, jak ważne jest uczenie chłopców pomocy w domowych obowiązkach: praniu, sprzątaniu, gotowaniu. Oczywiście zgadzam się z tym i popieram, jednak mam też wrażenie, że w tym wszystkim trochę zapomniane zostają dziewczynki. Chłopców trzeba nauczyć sprzątania i gotowania, by w przyszłości było dla nich oczywiste, że w rodzinie, którą założą muszą się w tym udzielać. W tej kwestii dostrzegam lukę. Otóż idąc tym tropem, dobrze, jeśli w domu są zarówno synowie, jak i córki. Wówczas dziewczynki mają okazję zobaczyć, że chłopcy też muszą wypełniać domowe obowiązki. A co jeśli dziewczynka jest jedynaczką? Albo w domu są same córki? Czy wtedy można sobie odpuścić edukację odnośnie równouprawnienia? Dziewczynka będzie pomagać MAMIE piec ciasto, wkładać z MAMĄ pranie do pralki? Nie! W takim przypadku rola taty jest jeszcze bardziej potrzebna, aby córki od początku obserwowały go, gdy sprząta i gotuje. By nie było dla nich normą, że tata to ten zapracowany, wracający do domu tuż przed spaniem (chociaż na to często nie mamy wpływu), zalegający na kanapie, któremu pod nos podaje się obiad. A mama? Powiecie, że mama mogłaby wtedy zaalarmować i przywołać tatę do porządku. Mogłaby. Ale może właśnie część kobiet dorastała w takim domu, w którym kobieta nie odważyła się zaproponować bardziej sprawiedliwego podziału obowiązków i dla niej samej wydaje się normalne to, że ona wszystko robi. A za kilkanaście lat ich córkom też będzie to się wydawać normalne.

Dlatego my w naszym domu pokazujemy Ali, że nie ma obowiązków typowo męskich i damskich. Ala widzi, że mama smaży kotlety, ale też wie, że najlepszy rosół z lanym ciastem robi tata. Córka ściąga pranie głównie ze mną, ale też odkurzacz kojarzy się jej wyłącznie z tatą. Podlewa kwiatki ze mną na balkonie, a z tatą w ogrodzie.



W wychowaniu dzieci (i dziewczynek, i chłopców) trzeba po prostu pamiętać o 2 kwestiach: dobrze jest włączać dzieci w obowiązki domowe bez względu na płeć oraz należy pokazywać już od małego, że w domu obowiązki ma zarówno mama, jak i tata.

Zabawki do gotowania w neutralnych kolorach – tak, aby nie utrwalać stereotypów

Dla wielu rodzin wymienianie się obowiązkami pomiędzy kobietą a mężczyzną jest normą. Coraz śmielej podchodzimy też do wychowania dzieci i wyboru zabawek dla nich. Jeszcze niedawno autka były dla chłopców, a lalki dla dziewczynek. A dzisiaj? Podczas studiów opiekowałam się 2-latkiem, który nad morzem zażyczył sobie od rodziców lalkę z wózkiem. Kupili mu bez problemu, nie doszukując się w tym skłonności homoseksualnych (jak moja sąsiadka, matka 2 małych dzieci, która uważa, że kupowanie fioletowych zestawów do grillowania dla chłopców to wychowanie homoseksualisty). Obecnie nie ma już ścisłego podziału. Moja córka ma więcej autek niż lalek. Do przedszkola ani razu nie zabrała misia czy lali (chociaż takie posiada), za to często taszczy ze sobą autko czy autobus. Z kolei wiem, że chłopcy często bawią się lalkami. Nie mówiąc już o zabawkowych odkurzaczach, zestawach do sprzątania, kuchenkach. Duża kuchenka znajduje się w niemal każdym pokoju 2-3-latków. Kupimy je w prawie każdym kolorze. A co dalej? Pamiętam, że gdy chłopiec chciał kupić sobie talerze i kubki do zabawy, poszliśmy z nim do sklepu. Takie zestawy znaleźliśmy bez problemu, jednak wszystkie były w odcieniach różu i fioletu. Można by stwierdzić, że skoro nie ma podziału na zabawki typowo dziewczęce i chłopięce, to to samo obowiązuje z kolorami. Owszem, ale jednak wiemy, które kolory kojarzą nam się bardziej z dziewczynkami i nawet, jeśli chłopcu nie zrobi różnicy, że dostał różowy dzbanuszek (a raczej nie zrobi), to być może utrwalamy te stereotypy wśród dorosłych. Bo o ile wielu mężczyzn nie ma oporów, by kupować synom zabawkowe garnki, to może mieć już opory przed kupnem różowych garnków.


Na szczęście można też znaleźć zabawki w neutralnych kolorach. Tu z pomocą przychodzi polska firma Smily Play. W serii do gotowania „Mały kucharz” dominuje zieleń i pomarańczowy. Interaktywny zestaw składa się z 5 zabawek: rozgadana kuchnia (zobacz), pomysłowy piekarnik (zobacz), zaczarowany garnek (zobacz), magiczny podwieczorek (zobacz) wesoły toster (zobacz). My mamy 3 ostatnie.



Zabawki świetnie sprawdzą się w samodzielnej zabawie dziecka (są interaktywne, po naciśnięciu przycisków dziecko słyszy zachęty do gotowania, oczywiście po polsku). Dzięki temu zestawowi dziecko może pobawić się w kucharza i przygotować każdy posiłek. Może w sobotni poranek, gdy mama będzie mogła pospać nieco dłużej Ala zabierze toster i czajnik i razem z tatą przygotują dla mnie kanapki z kawą? A później to my wspólnie usmażymy dla taty klocuszki na obiad?



Zabawy w gotowanie to nie tylko ćwiczenie ról i nauka domowych obowiązków. Dzięki takim czynnościom możemy nauczyć dziecko nazw owoców i warzyw, kolorów, poopowiadać o zasadach zdrowego żywienia. A do tego poćwiczyć małe paluszki. Zestaw „owocowa matematyka” (zobacz) świetnie się do tego nadaje, bo dzięki krojeniu Ala pracuje nad swoją motoryką małą.



Jak w waszych domach wygląda podział obowiązków domowych? A jak wyglądało to w waszych rodzinnych domach? Czy widzicie w tym analogię, czy jednak udało Wam się zmienić zasady? Czy Wasze dzieci chętnie włączają się w domowe obowiązki?

Jeśli chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami, to zapraszam Cię do polubienia moich kont na:

• Facebooku - zobacz
• Instagramie - zobacz

Kupujesz bilety, płacisz, chcesz zwiedzać i nagle okazuje się, że... na każdym budynku zastajesz kłódkę! Drzwi są zamknięte, otwiera je przewodnik, ale tuż po wyjściu ze swoją grupą natychmiast je zamyka! A ty, by cokolwiek zobaczyć, musisz zapłacić 50 złotych, by poruszać się po skansenie ze swoim przewodnikiem.

W tym roku wybraliśmy się na wakacje w Bieszczady. Osoby, które już tam były, polecały wycieczkę do skansenu w Sanoku. Podczas tygodniowych wakacji, znaleźliśmy na to czas. Pojechaliśmy. Początkowo poczułam duży zawód, wręcz irytację. Byłam bliska wyjścia. Dlaczego? Wszystko za sprawą dziwnych (i niespotykanych w innych skansenach) zasad – wpuszczania do środka budynków tylko z wykupionym przewodnikiem!

Nasza pierwsza tego typu wycieczka! 

Przyznam szczerze, że chociaż lubimy wycieczki, to jeszcze nigdy nie byliśmy w skansenie. A tych, w Polsce nie brakuje. Jest Muzeum Wsi Opolskiej w Opolu, Muzeum Wsi Lubelskiej w Lublinie, Kieleckiej, Radomskiej, Mazowieckiej i pewnie wiele, wiele innych. Jednak skansen w Sanoku jest największym tego typu muzeum w Polsce!

Godziny otwarcia i cennik

Wycieczkę zaczęliśmy z samego rana, gdyż Ala ciągle jeszcze popołudniu ma drzemkę. Chcąc zdążyć przed jej snem, do skansenu zawitaliśmy ok. 10 rano. Dzięki temu ominęliśmy tłumy. Na trasie zwiedzania mijaliśmy czasami 1-2 grupy, ale poza tym było kameralnie. Największy ruch podobno przypada na 12-16. W sezonie (maj-wrzesień) muzeum otwarte jest od 8.00 do 18.00. W październiku od 8.00 do 16.00, od listopada do marca od 8.00 do 14.00, a w kwietniu od 9.00 do 16.00.
Tuż przy Skansenie jest parking, my zatrzymaliśmy się chwilę wcześniej, przed mostem, bo nie zdawaliśmy sobie sprawy, że dalej też znajdziemy postój. Miejsca wystarczy chyba nawet w godzinach większego natężenia zwiedzania.

Tuż po przekroczeniu ogrodzenia, znajduje się gospoda. Można tam napić się ciepłych napojów, zjeść regionalnych dań. Jest też stoisko z pamiątkami. Na środku znajduje się kasa. My na szczęście nie musieliśmy czekać w kolejce. Bilety dla dorosłych kosztują 16 zł, dla dzieci 11zł. Ala weszła za darmo, od pani przy kasie dowiedzieliśmy się, że dzieci do 7-8 roku życia (nie pamiętam dokładnie) mają darmowe wejście.

Galicyjski rynek – tam poznasz dawne zawody, ale … tylko z przewodnikiem

Opuszczając budynek kasy, wychodzi się na piękny Galicyjski Rynek – na środku studnia, a po bokach budynki. Po bliższym przyjrzeniu się, okazało się, że na każdym widnieje tabliczka z nazwą zawodu. Jest fotograf, szewc, aptekarz i... no właśnie, więcej nie pamiętam, bo niestety do środka nie dało się wejść. Każdy budynek zamknięty był na kłódkę, a tę otwierał wyłącznie przewodnik, oprowadzający grupę. Tuż po zakończeniu prelekcji, pospiesznie zamykał drzwi. Do środka wejść się nie da. Można jedynie popatrzeć przez uchylone okno, ale dowiadując się, że skansen funkcjonuje w taki sposób, byłam tak rozżalona, że nie miałam na to ochoty.

Wycieczka po szlaku 

Idąc dalej, za galicyjski rynek, żegnamy się z uporządkowaną przestrzenią. Trafiamy na urokliwe, leśne ścieżki, pośród których musimy się uważnie rozglądać tak, by nie ominąć żadnej budowli. Szczególnie ciekawe okazały się cerkwie. Zwłaszcza dla nas, mieszkańców zachodniej Polski. Na co dzień nie widzimy takich budynków. Na Podkarpaciu jest ich mnóstwo. 

W tej części skansenu, drzwi budynków nie są już zamknięte na kłódkę. Można wejść do środka, ale tylko do pierwszego pomieszczenia. Następne można obejrzeć przez kratę

Na terenie skansenu znaleźliśmy starą szkołę. Są też żywe kozy. 

Skansen w Sanoku – zwiedzać z przewodnikiem, czy bez? 

Przymus wykupienia przewodnika, by móc wejść do środka budynku jest dość nietypowy. Nie byłam w innych skansenach, ale czytając na stronach muzeów, dowiedziałam się, że w innych (np. w Lublinie) można swobodnie samemu zaglądać do wnętrz. W Sanoku do niedawna też tak było! Jeszcze kilka lat temu można było wchodzić do środka samemu, a opcję przewodnika wykupić, by posłuchać historii. Nie wiem, czy zmiana zasad była spowodowana złym zachowaniem zwiedzających (przykładowo dotykaniem eksponatów), czy jest to wyłącznie działanie mające zwiększyć zarobki muzeum.

Zwiedzanie z przewodnikiem to dodatkowy koszt 50 zł za całą grupę. Wybierając się wcześnie rano, ruch jest znacznie mniejszy, więc dołączenie się do innej grupy nie jest łatwe. Natomiast zawsze można zaczekać chwilę przy kasie i zapytać kolejne osoby, kupujące bilet, czy są zainteresowani wspólnym zwiedzaniem i podzieleniem kosztów.

50 zł to moim zdaniem nie jest duża kwota, biorąc pod uwagę, że często na takie zwiedzanie z przewodnikiem decydujemy się jednokrotnie i nawet, jeśli do danego skansenu mamy blisko, to kolejny raz możemy zwiedzać już samemu.

My ostatecznie nie wykupiliśmy przewodnika. Nie wiedzieliśmy, czy Ala podoła zwiedzać, trzymając się zasad – chodzić za przewodnikiem, zamiast swoimi drogami. Dzisiaj myślę, że ciekawie byłoby zdecydować się na opcję przewodnika chociaż na samo oglądanie galicyjskiego rynku. Tam moim zdaniem usłyszymy najciekawsze historie. Na pozostałym terenie zwiedzanie nastawione jest na dłuższe spacery. My też tuż przy cerkwi zrobiliśmy sobie przerwę na ciastka i picie.

To, co zauważyłam, mijając grupy z przewodnikami to fakt, że przewodnicy po tej drugiej części często pędzą. Grupa oprowadzana przez starszego pana nie wdrapała się na górkę, na której szczycie jest cerkwia, gdzie spędziliśmy co najmniej kwadrans. Pan stwierdził, że jest tam na tyle stromo, że daruje im wysiłku. Za to my się tam wdrapaliśmy, Z 2latką.

Teraz myślę, że najlepszą opcją byłoby:

• zwiedzanie z przewodnikiem (trwa około 1,5 godziny), a następnie pochodzenie samemu po skansenie, by dotrzeć tak, gdzie przewodnik nas nie zaprowadził, 
• mając małe dziecko i ograniczony czas na zwiedzanie (my spacerowaliśmy ok. 2 godzin), bo maluszek szybko się niecierpliwi, zdecydowałabym się skorzystać z opcji przewodnika chociaż na samo oglądanie galicyjskiego rynku, a następnie odłączyłabym się od grupy. 

• Facebooku – klik 
• Instagramie – klik