Na co zwrócić uwagę przy wyborze plecaka/tornistra do szkoły? Wybrać sztywniejszy i zwykle cięższy tornister, czy plecak? Ile powinien ważyć plecak dla pierwszoklasisty? Sprawdź w artykule i wybierz plecak, który będzie służyć dziecku przez całe trzy pierwsze lata nauki w szkole.

Tornister czy plecak – co lepsze dla pierwszoklasisty?

Pamiętam jeszcze czasy, gdy to ja po raz pierwszy szłam do szkoły. Od mojego dziadka dostałam w prezencie tornister – duży, ciężki, prostokątny. Nie chciałam go nosić, bo nikt w klasie nie miał tornistra. Wolałam plecak.

Jak jest dzisiaj? Myślę, że tornistry zyskują na popularności. Ich zaletą jest na pewno wzmocnienie i usztywnienie pleców, co sprzyja utrzymanie prawidłowej postawy ciała. Z kolei plecaki są zwykle lżejsze.

Na jakie kwestie zwrócić uwagę, wybierając plecak/tornister:

A może plecak na kółkach?

Widziałam je kilka lat temu i początkowo myślałam, że to świetne rozwiązanie. Później wczytałam się w temat i okazało się, że takie plecaki nie tylko są mało funkcjonalne, ale i szkodliwe dla kręgosłupa dziecka. Po pierwsze kółka w takich plecakach zwykle są plastikowe i małe, co sprawia, że szybko się psują i nie dają rady pokonać wyboistej drogi. Pchanie plecaka za rączkę wywołuje nieprawidłowe ułożenie kręgosłupa. Dzieci w klasach 1-3 mają lekcje zwykle w tej samej sali, zatem w szkole nie noszą zbyt długo plecaka, stąd moim zdaniem kółka nie są potzrebne.

Kilka modeli plecaków/tornistrów polecanych przez rodziców

Pytając rodziców o polecane marki plecaków dla dzieci, przewijały się nazwy: Herlitz, Hama, Paso, Topgal, Coocazo, Cool Pack. Są lekkie, wytrzymałe, dobrej jakości (zwykle spokojnie wystarczają na cały etat edukacji wczesnoszkolnej), wyprofilowane plecy. Poniżej kilka konkretnych modeli:

Czy Wasze dzieci zaczynają w tym roku naukę w szkole? A może mają to już za sobą? Jakie plecaki/tornistry polecacie na początek edukacji?

Chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami? Zapraszam Cię do obserwowania moich kont w mediach społecznościowych:

Czy przedszkole państwowe/prywatne może odmówić przyjęcia do placówki dziecka, korzystającego z pampersa? To pytanie zadaje sobie wiele rodziców. Jeśli zapytać, co mówią dyrektorzy/nauczyciele przedszkola – będzie loteria. Część rodziców oznajmi, że w „ich” przedszkolu pampersy nie stanowiły żadnego problemu. Od innych rodziców usłyszymy, że z pampersem to się nie da i koniec! Tylko pamiętajmy, że przedszkola muszą działać w granicach prawa, a to mówi, że … zanim Wam odpowiem, pozwólcie, że wyjaśnię wszystkim krytykującym – nieodpieluchowany 3-latek to nie jest wina/lenistwo/zaniedbanie rodziców.

Za każdym razem, gdy na grupach dla rodziców natknę się na pytanie o odpieluchowanie 2-3-latka, pojawia się idealna mama komentująca „Takie duże dziecko już chyba powinno rozumieć, co ma robić”, „Takie duże dziecko to już powinno być bez pampersa”, „Teraz to kilkulatki sikają w pieluchy, bo rodzice nie mają czasu, by ich tego oduczyć”.

Rzeczywiście można odnieść wrażenie, że kiedyś dzieci szybciej zaczynały przygodę z nocnikiem. Z jednej strony można obwiniać pieluchy jednorazowe – w nich dziecko nie odczuwa takiego dyskomfortu po posiusianiu, co w pieluchach tetrowych. A mniejszy dyskomfort – mniej motywacji do tego, by dziecko samo zaprotestowało w trakcie zakładania pieluchy i oznajmiło, że już jej nie potrzebuje. Z drugiej strony odnoszę wrażenie, że współcześnie wychowanie dużo częściej polega na podążaniu za dzieckiem. Oczywiście nie jest to standardem (tak jak wiek odpieluchowania dziecka, ciągle są przecież dzieci, które mając rok korzystają z nocnika, ale są i takie, które uczą się tego po trzecich urodzinach), ale dzisiaj bardziej słuchamy tego, co przekazuje nam dziecko. 

Wracamy do przepisów. Wiem, że wiele przedszkoli mówi, że coś TRZEBA, TAK MUSI BYĆ, NIE WOLNO. Tylko często dyrektorzy albo nie znają przepisów, albo celowo wprowadzają w błąd, licząc, że rodzice nie zaprotestują. Nie dotyczy to tylko oświaty. Nieznajomość prawa szkodzi i przykładowo w szpitalu mogą Cię przekonywać, że nie możesz być przy badaniu własnego niepełnoletniego dziecka. A możesz. I tak jest z tymi pampersami. Nie ma żadnego przepisu, który wprost odnosi się do kwestii odpieluchowania. Są jednak zapisy:

W przepisach nie zawarto określenia, że przedszkole ma prawo odmówić przyjęcia dziecku nieodpieluchowanemu, a zatem każde państwowe przedszkole nie ma prawa dyskryminować dziecka z powodu korzystania z pampersów.

Statut przedszkola to dokument WEWNĘTRZNY. Każdy dokument niższego stopnia musi być zgodny z przepisami wyższego rzędu. A te mówią o równym dostępie dzieci do przedszkoli oraz o tym, że każde dziecko 3-5- letnie ma prawo do korzystania z przedszkola (za 3-letnie dziecko przyjmuje się dziecko, które w danym roku szkolnym w roku kalendarzowym kończy 3 lata, czyli na chwilę obecną każde dziecko urodzone nie później niż 31.12.2016).

W statucie przedszkola powinny zawierać się jedynie zapisy zgodne z przepisami ogólnokrajowymi. Wystarczy przypomnieć sobie kilka miast, które próbowały przyznawać w rekrutacji dodatkowe punkty za zrealizowanie obowiązku szczepiennego – to też okazało się niezgodne z prawem i wystarczyło to zaskarżyć.

Państwowe przedszkole musi przyjąć każde dziecko, ale jako rodzic współpracuj, zrób wszystko, by nauczyć dziecko samodzielności.

Masz prawo posyłać dziecko do przedszkola z pampersem. Jednak nie chodzi o to, byś korzystał z tego przepisu aż do zerówki. Cieszę się, że przedszkola nie mogą odmówić przyjęcia nieodpieluchowanemu dziecku, bo wiem, że: 

Jednak staram się też w tym wszystkim zrozumieć funkcjonowanie przedszkola. Myśleć o nauczycielkach, ich pracy, ale też o dziecku, które widzi, że rówieśnicy korzystają z nocnika/muszli. Dlatego nie chodzi o to, by rodzice nie robili nic w kierunku odpieluchowania dziecka. Chodzi tylko (i aż) o to, by mogli to zrobić na spokojnie, bez zamartwiania się, że jak do września dziecko nie oduczy się leżakowania w pampersie/będzie bało się siąść na muszlę/będzie bało się siusiać w nowym miejscu/będzie potrafiło załatwiać się tylko w obecności mamy (tak moja córka miała na początku odpieluchowania) to świat się nie zawali. 

Gdyby przeprowadzić wśród rodziców sondę pt „Czy dziecko może mieć pampersa w publicznym przedszkolu i w prywatnym?” to podejrzewam, że odpowiedzi byłyby odwrotne niż to, co mówi prawo. Publiczne przedszkola przeznaczone są dla wszystkich obywateli. Dostęp do nich musi być równy, pozbawiony dyskryminacji. Prywatne przedszkole to firma. Właściciel może określać swoje zasady. Oczywiście takie przedszkola, aby mogły być zarejestrowane muszą spełniać też wiele wymogów takich samych jak publiczne przedszkola m.in. poziom wykształcenia kadry, powierzchnia sali na ilość dzieci itd. Ale w kwestii rekrutacji do całkowicie prywatnych przedszkoli (wiele prywatnych przedszkoli uczestniczy w programach dofinansujących) właściciel ma dowolność. Zatem to w zasadach prywatnego przedszkola może pojawić się zapis o odmowie przyjęcia dziecka nieodpieluchowanego. Najczęściej jednak takie przedszkola nie robią problemu w myśl zasady „klient nasz pan”.

Porozmawiaj, powołaj się na przepisy, poproś o podstawę prawną (nie wewnętrzny statut, a ogólnopolski przepis), która zabrania uczęszczania do przedszkola w pampersie. Wytłumacz, że oczywiście starasz się zrobić wszystko, by dziecko już niedługo pożegnało pieluchę. Dobrze traktować nauczycieli jako osoby wspierające w tym procesie – mają przecież za sobą wykształcenie oraz doświadczenie zawodowe pracy z wieloma dziećmi – być może podpowiedzą Ci, jak nauczyć dziecko samodzielnego korzystania z nocnika.

Moje dziecko najpierw odpieluchowało się w domu. Bezbłędnie. Na początku zakładałam jej pampersa, gdy szliśmy np. do przychodni i bałam się, że nie zdąży do toalety. Potem okazało się, że dziecko w poczekalni wołało, że chce siusiu i wytrzymywała do czasu, aż udało nam się tam dojść. A w przedszkolu? Długo bała się nawet usiąść na nocnik. Bo to nie dom, a przedszkole, bo nie mama/tata/babcia, a nauczycielka. I panie musiały znaleźć swój sposób, inny niż w domu.

Po więcej wpisów w tematyce przedszkola zapraszam do kategorii „żłobek/przedszkole”. Może zaciekawić Cię też:

Dream Park w Ochabach to park rozrywki co do którego mam lekko mieszane uczucia. Niby sporo atrakcji, co roku pojawiają się nowości, a jednak... w porównaniu z innymi parkami rozrywki w Polsce wypada średnio. Przeczytaj dlaczego.

Czytasz na stronie, sprawdzasz mapkę i wydaje się, że jest całkiem sporo atrakcji. Jednak w trakcie realnej wizyty w parku okazuje się, że po godzinie, czy 2 obeszliście już cały teren, widzieliście wszystko. Ciągle zastanawiam się, czy to naprawdę wada tego parku i stąd chyba mieszane uczucia. To co na pewno mogę powiedzieć – Dream Park to nie jest park jak Energylandia czy Farma Iluzji, do którego warto specjalnie jechać przez pół Polski. Nie będę Was czarować, bo nie chcę, żebyście po kilku godzinach jazdy poczuli rozczarowanie i złość na mnie. Ale Dream Park to całkiem fajny park, jeśli:

Gdzie jest ten park rozrywki?

Ochaby znajdują się na Śląsku Cieszyńskim. Kilka kilometrów od Skoczowa czy Cieszyna, około 20 km od Bielska-Białej, dlatego ten park polecam szczególnie mieszkańcom Śląska. Sama mieszkam na Podbeskidziu, stąd dla nas jest to wycieczka na niedzielne popołudnie. Tak na szybko, bo do parku jedziemy niecałe pół godziny.

Co znajdziemy na terenie parku:

Jedzenie i sklep z pamiątkami

Na terenie parku w kilku miejscach znajdziemy budki z lodami. Jest też kawiarnia i fast food. Jedzenia nie próbowaliśmy. Dla Ali obiad to musi być zupa i „obiad”, bo tak nazywa mięso i ziemniaki. Dlatego zwykle odpuszczamy sobie jedzenie w takich miejscach i w drodze powrotnej do domu zatrzymujemy się w „normalnej” restauracji.

Do sklepu z pamiątkami zajrzałyśmy. Trochę pluszaków, figurek dinozaurów, kubki ze zdjęciami z parku. Ala wyszła ze sklepu z pluszową żabką, wypełnioną kuleczkami (coś na wzór „Zośki”), czyli kupiła coś, żeby kupić – ale dałam kilka złotych, więc przeżyłam ten wydatek.

Cena biletów 

Bilet normalny kosztuje 49,90zł, dla dzieci (od 3 lat – rocznikowo – do 16 lat) 42,90zł, a seniorzy zapłacą za wejście 39,90zł. Oznacza to, że wyjście do parku dla 4-osobowej rodziny, gdzie każde dziecko ma 3 lata lub więcej to 186zł. 3-osobowa rodzina to niecałe ok. 140zł, a rodzice z małym dzieckiem zapłacą 100zł.

Początkowo ceny wydawały mi się wysokie. Później przejrzałam cennik innych parków rozrywki i okazało się, że tyle po prostu kosztują wejścia. Najdroższa w Polsce jest chyba Energylandia, ale tam też jest zdecydowanie więcej atrakcji. Wśród tańszych miejsc jest Rabkoland – tam z moich wyliczeń wyszło, że 4-osobowa rodzina to 140zł.

To co zawsze mnie dziwi to fakt, że w takich miejscach bilety dla dorosłych są droższe. Wątpię, żeby sami dorośli zrobili sobie wycieczkę do Dream Parku. To miejsce z atrakcjami głównie dla dzieci, a to dorośli płacą więcej.

Najpierw uważałam bilety wstępu za dość drogie. Później zaczęłam się zastanawiać i gdybym miała osobno udać się do labiryntu luster, parku linowego, mini zoo itp. to sumując wejściówki cena wyszłaby pewnie porównywalna.

Zalety parku rozrywki w Ochabach:

Moja opinia o parku

O parku mam mieszane odczucia. Nie umieściłabym go liście „Top 5 parków rozrywki w Polsce”. Bałabym się też wyciągać Was na podróż przez pół Polski do samego parku. Jednak jeśli macie blisko lub jesteście w okolicy, to warto tu zajrzeć.

Co jeszcze zobaczyć w Ochabach: 

Chcesz poznać więcej miejsc na Śląsku na wycieczki z dziećmi? Zapraszam Cię na wpis „Ponad 100 pomysłów na rodzinne wycieczki na Śląsku”, gdzie zebrałam atrakcje z całego województwa! Są jeziora, muzea, kopalnie, góry i wiele więcej.

Lubicie jeździć do parków rozrywki? Który możecie polecić?

Napisanie tego tekstu zajęło mi sporo czasu. Będzie mi miło, jeśli go udostępnisz. Zapraszam też na moje profile na kanałach społecznościowych – dzięki temu będziesz na bieżąco z nowymi wpisami i poznasz nas lepiej:

Dużo mówi się o aktywności zawodowej kobiet. Czasem mam wrażenie, że ile ludzi tyle opinii. Pójdziesz do pracy, gdy dziecko skończy rok (lub nie daj Boże wcześniej) – zostaniesz nazwana egoistką. Zostaniesz z dzieckiem do czasu, aż będzie mogło pójść do przedszkola/szkoły – nazwą Cię matką żyjącą z socjalu. Idealnego rozwiązania, które pochwalałoby całe społeczeństwo nie ma, więc nie powinnyśmy myśleć o tym, by każdy zgadzał się z naszym życiem. A jedynie o tym, by rozwiązanie pasowało nam i naszej najbliższej rodzinie.

Jeśli jednak mama podejmie decyzję (z jakichkolwiek powodów), że chce wracać/znaleźć nową pracę, to jak to wygląda w praktyce? Czy jest to takie łatwe? Czy wszyscy czekają na nią z otwartymi ramionami? Sama szukałam pracy, będąc mamą małego dziecka. Swoje przemyślenia w tym temacie mam, ale najpierw zaprezentuję fakty, czyli doświadczenia innych mam.

Jakie doświadczenia mają inne mamy?

W Internecie zadałam kobietom pytanie o to, jak wyglądały ich rozmowy kwalifikacyjne, gdy miały małe dziecko/i. Odpowiedziało 40 kobiet. Może nie dużo, ale jakiś ogląd to daje. Z ich wypowiedzi okazało się, że:

Kilka konkretnych odpowiedzi:

„Od powrotu z macierzyńskiego zmieniałam pracę kilka razy. W żadnym miejscu dziecko nie było problemem dla pracodawcy, chociaż podpytywali o moje rozwiązania (dziecko małe, jedna z prac była oddalona od domu o ponad 50km). Ale myślałam, że będzie trudniej, jestem pozytywnie zaskoczona.”

„Ja właśnie szukam i jest bardzo ciężko. Największy problem to chyba dziecko, boją się zatrudnić ze względu na częste branie l4.”

„Mi nie robiło różnicy, w sumie byłam wiarygodna mówiąc, że muszę być systematyczna, bo potrzebuję stałego dochodu, bo mam małe dziecko.”

„Chociaż powiedziałam kilkukrotnie, że mam dla dzieci opiekę to i tak na koniec rozmowy powiedzieli, że szukają kogoś ze starszymi dziećmi.”

„Na rozmowie pani zapytała, ile mam lat i czy mam kogoś po czym stwierdziła, że pewnie niedługo zajdę w ciążę i podziękowałam za to, że przyszłam.”

„Wczoraj otrzymałam wypowiedzenie, bo wzięłam tydzień opieki na córkę. Jednorazowo, bo teściowa wyjechała i nie było innej opcji.”

Jak wyglądały moje rozmowy o pracę?

Przyznam, że nie było ich wiele. Odkąd jestem mamą, pracy szukałam tylko raz. I był to chyba najtrudniejszy z możliwych momentów dla matek, czyli czas, gdy dziecko ma rok, idzie do żłobka po raz pierwszy (zatem nie nabrało jeszcze odporności), a kobieta ma przerwę w wykonywaniu pracy.

Zostałam zatrudniona po 6 rozmowie (na 5 też chciano mnie zatrudnić, ale po rozważeniu zrezygnowałam z uwagi na konieczność nocnych zmian). Sześć rozmów to niewiele, można by to uznać za sukces, ale wysłałam dużo więcej CV. Możliwe, że w niektórych miejscach nie zdecydowano się do mnie zadzwonić ze względu na półtoraroczną „dziurę” w CV lub bezpośrednio przez dziecko (kandydowałam do pracy w żłobku/przedszkolu i w liście motywacyjnym wpisywałam to uznając za zaletę, ale chyba się pomyliłam).

Spośród tych 6 rozmów tylko 3 potoczyły się tak, że poinformowałam o dziecku. W sumie na żadnej rozmowie nie padło bezpośrednio pytanie o dzieci (możliwe, że z uwagi na mój dość młody wygląd i wiek – miałam wówczas 24 lata). To że mam dziecko wyszło chyba przy pytaniu właśnie o to, dlaczego przez ostatnie półtora roku nie pracowałam.

Spośród tych 3 rozmów na jednej (w przedszkolu) posiadanie dziecka było wielkim problemem dla pracodawcy. Z jednej strony taka osoba sama widzi, jak często dzieci chorują. Z drugiej strony czy to nie jest lekka obłuda? Zwracać uwagę rodzicom, że mają nie przyprowadzać chorych dzieci do przedszkola, a samemu nie być gotowym na zapewnienie ciągłości pracy, gdy ktoś z personelu weźmie l4? Na dwóch pozostałych rozmowach dziecko nie stanowiło problemu.

Czy pytania o dzieci mogą w ogóle paść na rozmowie kwalifikacyjnej?

Często rozmowy o pracę przeprowadza ktoś, kto nie ma wykształcenia z zakresu HR. Nie zwalnia go to jednak z wiedzy odnośnie zasad, które obowiązują podczas takich rozmowach. A te wyraźnie mówią, że pracodawca nie może pytać o macierzyństwo (obecne oraz planowane), stan cywilny, orientację seksualną, poglądy polityczne, wyznanie, przynależność związkową, przebyte choroby, pochodzenie etniczne. Wyjątek, który dopuszcza pytanie o macierzyństwo jest wówczas, gdy warunki pracy są szkodliwe dla kobiet w ciąży (i nie chodzi tu o zwykłe dźwiganie, czy stres, a np. o przebywanie w laboratorium, gdzie są środki mogące zaszkodzić rozwijającemu się dziecku).

Co jeśli takie pytanie padnie? Możesz odpowiedzieć zgodnie z prawdą, że pytanie to nie dotyczy pracy, a jego zadanie nie jest zgodne z przepisami. Pewnie pracy tam nie dostaniesz, ale to chyba lepiej – czy pracodawca kierujący się uprzedzeniami jest dobrym pracodawcą? Czy później już w trakcie pracy nie wyszłyby inne problemy w komunikacji między Wami?

Dlaczego sama lubię mówić o dziecku?

Szykując się do rozmów kwalifikacyjnych ponad 2 lata temu, obawiałam się mówić o dziecku. Wmówiłam sobie, że dla pracodawców jest to problem i nikt mnie nie zatrudni. Jak widać z ankiety – nie było to całkiem bezpodstawne myślenie. Jednak po tych 2 latach wiem już jak ważne jest nie tyle dostanie pracy, co utrzymanie się w niej – tak, aby zarówno pracodawca był z nas zadowolony, jak i to żebyśmy my chcieli tam pracować. Cenię sobie stabilność, nie lubię co chwilę zmieniać pracy. Dlatego wiem, że jeśli pracodawca ma opory przed zatrudnianiem młodych mam – nasza współpraca mogłaby źle przebiegać. Stąd wolę sama wspominać o posiadaniu dziecka. Szerzej pisałam o tym we wpisie: „Mama na rozmowie kwalifikacyjnej – czy wspominać o dzieciach?”

Jakie problemy pojawiają się w przypadku zdobycia pracy przez mamy małych dzieci? 

Wróćmy do mojej mini-ankiety. Jeśli kobiety miały problem, by znaleźć pracę, to jakie powody określały? 

Potencjalny pracodawca nie chce Cię zatrudnić tylko z uwagi na dziecko? Nie zrażaj się!

Wiem, że możesz się załamać, gdy pracodawca odrzuca Twoją kandydaturę z przyczyn niezwiązanych z kompetencjami, czy wykształceniem. Jednak pomyśl sobie, że gdyby zatrudnił Cię pracodawca, który od początku kieruje się stereotypami, to czy na pewno dobrze by Wam się pracowało? Z doświadczenia dodam, że części „pracodawców” przeszkadzają nie tylko matki. Mają swoje uprzedzenia odnośnie pochodzenia z konkretnego miasta, czy imion.

Przypomnij sobie także wyniki ankiety. Około połowa pracodawców przy decyzji o zatrudnieniu nie kieruje się faktem posiadania/planowania dzieci! Możliwe, że na poszukiwania pracy poświęcisz więcej czasu, ale powinno się udać. A jeśli nie? Zastanów się, czy telefon milczy po rozmowach tylko z uwagi na fakt posiadania dziecka, czy może ze względu na to jak sama do tego podchodzisz. Może na rozmowach pokazujesz, że jesteś niepewna łączenia ról mamy i pracownika? Może sama nakręciłaś się, że jest to przeszkodą? Ja 2 lata temu, gdy wracałam na rynek pracy tak miałam. Dzisiaj córka ma 3 lata, ja za sobą dwa lata pracy i nie pozwoliłabym, żeby jakikolwiek pracodawca wmówił mi, że sobie nie poradzę.

Jesteś rodzicem? Kiedy wróciłaś do pracy? Czy uważasz, że pracodawcy ciągle kierują się jeszcze uprzedzeniami odnośnie zatrudniania kobiet, mających małe dzieci?

Jeśli interesuje Cię tematyka łączenia pracy z macierzyństwem, zajrzyj do mojej zakładki Pracująca mama (zobacz). Znajdziesz tam wiele interesujących artykułów m.in.:

Napisanie tego tekstu zajęło mi sporo czasu. Jeśli uważasz, że jest warty przeczytania – podrzuć go swoim znajomym. Będzie mi również miło, gdy zechcesz zostać tu najdłużej. Obserwując moje konta na portalach społecznościowych będzie Ci łatwiej nie przegapić nowych wpisów. Zajrzyj na: 

• mojego Facebooka - zobacz
• mojego Instagrama - zobacz

Cieszyn – niespełna 40-tysięczne przygraniczne miasto na południu Polski. Kiedyś jedno, obecnie podzielone na dwa. Oddzielone od siebie Mostem Przyjaźni – wystarczy przejść na drugą stronę rzeki, by znaleźć się w innym kraju. Może nie jest to typowo turystyczny kierunek, ale na pewno warto tu zajrzeć. Jeden dzień wystarczy, by zobaczyć najważniejsze punkty na mapie polskiego i czeskiego Cieszyna.

Trochę historii

Kiedyś Cieszyn był jednym miastem. Według legendy został założony w IX wieku przez potomków Leszka III – Bolka, Leszka i Cieszka. W rzeczywistości jednak Cieszyn powstał w X wieku jako gród broniący południowej granicy kraju (zalążki miasta to obecne Wzgórze Zamkowe). Cieszyn szybko rozwinął się w samodzielne miasto, które zyskało duże znaczenie w okolicy. W XIII wieku Cieszyn był już stolicą księstwa cieszyńskiego, a później jego podregionu – Śląska Cieszyńskiego. Nazwa „Śląsk Cieszyński” funkcjonuje zresztą do dziś. Mieszkam w okolicy od kilku lat, przyjechałam tu z innego województwa i zajęło mi sporo czasu, by rozróżnić te wszystkie nazwy – Górny Śląsk, Zagłębie, Podbeskidzie, Śląsk Cieszyński. Bo przecież wszystko to należy do jednego województwa – śląskiego. A gdy powiesz w Bielsku-Białej mieszkańcom, że są Ślązakami – popatrzą na Ciebie krzywo i się obrażą. Nie żeby mieli coś do Ślązaków. Ale po prostu się nimi nie czują. Tak samo jest też z gwarą. Górny Śląsk i Śląsk Cieszyński mają swój nieco odmienny regionalny język.

Ale wracając do historii Cieszyna. W średniowieczu było to jedno miasto. Dość zróżnicowane kulturowo (mieszkali tu Polacy, Czesi, Niemcy, Żydzi i Węgrzy) i religijnie – poza katolikami sporą grupę stanowili protestanci oraz wyznawcy judaizmu.

Kiedy Cieszyn rozpadł się na 2 miasta? Po zakończeniu I wojny światowej, gdy przyszło do ustalania nowych granic państw. Spór między Polską a Czechami zakończył się podziałem miasta na 2 części. Polska otrzymała bardziej „zabytkową” stronę miasta (moim zdaniem ładniejszą) – ze Wzgórzem Zamkowym, Rotundą, legendarną Studnią Trzech Braci. W polskiej części znalazły się także świątynie, urzędy, szkoły i obiekty kultury. Natomiast w granicach czeskiego Cieszyna znalazł się dworzec, gazownia, centrala wodociągowa. Podział Cieszyna przyhamował rozwój jego polskiej części – szczególnie ze względu na brak dworca, co odcięło dojazd do miasta. Na czas II wojny światowej miasto ponownie połączono, ale podział ten ponowiono po zakończeniu wojny. 

Gdzie dokładnie leży Cieszyn 

Cieszyn leży w południowej części województwa śląskiego, przy czeskiej granicy. Jest stolicą regionu zwanego Sląskiem Cieszyńskim. Do powiatu cieszyńskiego należy m.in. Wisła, Koniaków, Istebna, Ustroń, czyli górskie miejscowości.

Polski Cieszyn – co warto zobaczyć 

Zwiedzenie centrum Cieszyna ze wszystkimi  ważniejszymi punktami nie zajmuje dużo czasu. Spacer po głównych miejscach w polskim Cieszynie, następnie przejście mostem do czeskiego Cieszyna (rynek w Czechach jest jakieś 10 minut pieszo od granicy) zajmuje 2-3 godziny. Jeśli chcecie wejść do niektórych budynków - i tak zmieścicie się w jednym dniu. Dlatego moim zdaniem warto tu się wybrać, gdy będziecie w okolicy. 

W polskim Cieszynie na pewno warto zobaczyć:

Czeski Cieszyn

Tak jak już wyżej pisałam - Czeski Cieszyn moim zdaniem jest mniej atrakcyjny pod względem turystycznym. W wyniku podziału Czesi dostali bardziej przemysłową część miasta. Jednak będąc w Cieszynie, szkoda byłoby nie przekroczyć granicy zwłaszcza, że z rynku w polskim Cieszynie do czeskiego rynku jest może pół godziny spacerkiem. 

W okolicy Cieszyna warto wybrać się do: 

Wycieczka do Cieszyna jest prawie bezkosztowa (jedynie jeśli pokusicie się na zwiedzanie Wieży Piastowskiej i Rotundy oraz Muzeum - zapłacicie za wstęp. Natomiast sam spacer nie kosztuje nic. Dlatego miasto idealnie wpasowuje się w moją akcję promowaną na Instagramie - wycieczek za darmo, gdzie poza kosztami paliwa i jedzenia (oraz ewentualnego noclegu), nie ponosicie żadnych wydatków. Jeśli chcesz zobaczyć inne takie miejsca zajrzyj na Istagrama - hashtag #freetrippoland (zobacz). 

Jeśli chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami, zapraszam Cię na moje konta na: