Spacer wzdłuż potoku, możliwość zrobienia ogniska, piknik na polanie oraz alternatywna asfaltowa trasa, doskonała do jazdy wózkiem, na rowerze, czy rolkach. Przedstawiam pomysł na rodzinną wycieczkę do Doliny Zimnika w Lipowej w Beskidzie Śląskim.

Jak dojechać? Gdzie zaparkować?

Dolina Zimnika znajduje się w miejscowości Lipowa, wsi w powiecie żywieckim. Do Żywca i Szczyrku jest stąd niecałe 10 km, a do Bielska-Białej niespełna 20 km. Mieszkamy w okolicy. Aby dojechać do celu wpisałam w nawigacji na telefonie hasło „Dolina Zimnika Parking”. W ten sposób bez problemu dojedzie się do celu. Można także wpisać hasło „Hotel Zimnik”. Wówczas po minięciu go (po prawej stronie drogi) należy jechać prosto, by za chwilę zobaczyć parking po prawej stronie. Jest darmowy i dość spory, jednak zajęliśmy na nim chyba ostatnie wolne miejsce (na wycieczkę wybraliśmy się w ciepły, kwietniowy poniedziałek po południu, jednak w trakcie epidemii koronawirusa, co sprawiało, że w góry wybierało się więcej osób). Jak się później okazało, był to pierwszy i nie jedyny parking w tym miejscu. Z tego parkingu można było skręcić w dróżki w lewo i w prawo, by wyruszyć na górskie szlaki na Skrzyczne czy Malinowską Skałę. Mnogość szlaków mogła być przyczyną zapełnionego parkingu. Jednak jadąc dalej prosto po chwili po lewej stronie drogi znajdziecie mniejszy parking – tuż przy wejściu do Doliny Zimnika. Tam stały 2, może 3 auta. Przy tym parkingu znajduje się altanka z miejscem na zrobienie ogniska (na czas obostrzeń, związanych z koronawirusem jest otaśmowana).

Co zobaczymy na trasie?

Mamy dwie możliwości spaceru. Dolina Zimnika to droga, której celem jest przestronna polana z dojściem do brzegu potoku. Możemy dotrzeć do niej albo idąc wzdłuż potoku leśną ścieżką, albo asfaltem. Pierwszej drogi nie pokonamy wózkiem, więc jeśli wybieracie się z maluchami, zabierzcie chustę/nosidło, albo wybierzcie trasę przez drogę. Ja zdecydowanie polecam szlak wzdłuż potoku, a jako, że nie jest on długi (ok. 1,5 km) to dałoby radę nawet nieść dziecko na rękach. 

Aby wędrować trasą wzdłuż potoku należy przejść przez drewniany mostek (znajduje się na końcu drugiego parkingu) i skręcić w prawo. Droga nie jest jakoś specjalnie oznaczona, ale wystarczy iść tak, jak prowadzi wydeptana ścieżka. Jest to szlak edukacyjny, więc co chwilę znajdziecie przystanki z tablicami dydaktycznymi, m.in. z gatunkami ptaków, grzybów, czy historią powstania Potoku Zimnik. Przy ścieżce są też drewniane ławki i palenisko. Szlak kończy się polaną z zejściem do potoku. Woda tu jest płytka, więc można moczyć nogi, chociaż jego nazwa – Zimnik – zobowiązuje. Woda jest naprawdę zimna. 

Alternatywną trasą jest droga asfaltowa. Wówczas trzeba wyjść z parkingu na asfalt i iść cały czas prosto. Po lewej stronie miniecie szkółkę leśną (w trakcie epidemii koronawirusa zamknięta), do której warto zajrzeć. Jest tam kilka atrakcji dla dzieci – tablice z zagadkami (dopasuj nazwę do obrazka danego grzyba, czy drzewa), przekroje drzew, na których można próbować oszacować wiek drzewa. Idąc cały czas prosto drogą, polana pojawi się po lewej stronie, gdy skończy się ogrodzenie. Po odpoczynku na polanie i moczeniu nóg w potoku, warto wrócić jeszcze na ścieżkę asfaltową i pójść kawałek dalej prosto. Wówczas dotrzemy do ujęcia wody pitnej. 

Na wycieczkę Doliną Zimnika udaliśmy się z 4-latką, więc połączyliśmy obie drogi. W pierwszą stronę szliśmy wzdłuż potoku, a wracaliśmy asfaltem.

Czas przejścia ścieżki

Dolina Zimnika liczy 1,5 km. Nie jest to długa trasa. Nam przejście od parkingu na polanę zajęło ok. 20 minut. Powrót drugie tyle. Dlatego nie ukrywam – nie jest to miejsce idealne na cel podróży z daleka. Jest to świetny pomysł na odpoczynek na łonie natury, gdy mieszkacie niedaleko. Może to być także dopełnienie całodniowej wycieczki, gdyż Dolina Zimnika leży u podnóża masywu Skrzycznego. Tędy można dotrzeć na szczyt Skrzyczne lub Malinowską Skałę, ale to już dłuższe trasy (ok. 2 godziny w jedną stronę).

Aby spacer Doliną Zimnika nie zajął Wam mniej czasu niż sam dojazd, warto zabrać ze sobą koc i jedzenie i zrobić piknik na polanie. Droga asfaltowa sprawdzi się też do jazdy rowerem, hulajnogą, na rolkach, czy wrotkach. Jako że trasa jest krótka, to można najpierw przejść całość pieszo, by później wrócić się do auta po pojazd dla dziecka i pozwolić mu pojeździć po asfalcie. 

Od jakiego wieku?

Trasa asfaltowa nadaje się do jazdy wózkiem, dlatego na wycieczkę do Doliny Zimnika możecie udać się z niemowlakami, czy osobami z niepełnosprawnością. Jednak wtedy trochę traci się, gdyż nie przejdziemy ścieżki edukacyjnej, dlatego jeśli jest taka możliwość to warto zabrać nosidło lub chustę dla maluchów. Trasa jest krótka, więc na pewno do pokonania już z 2-latkiem, może nawet 1,5-rocznym dzieckiem (wiadomo, że każdy maluch w innym czasie zaczyna chodzić).

Czy miejsce jest bardzo oblegane?

W Dolinie Zimnika byliśmy w kwietniu, w poniedziałkowe popołudnie. Jednak ze względu na panującą epidemię koronawirusa, więcej osób mogło mieć wówczas wolne. Po drugie zamknięcie wielu atrakcji turystycznych, kin, basenów, sal zabaw, sprawiło, że górskie szlaki, lasy i parki były jedyną możliwością wycieczek. Tak jak wcześniej napisałam, pierwszy parking był pełny, za to drugi tuż przy Dolinie prawie pusty. Spacerując po Dolinie Zimnika minęliśmy 3 grupki ludzi, zatem niewiele. Na pewno nie przeszkadzało to w znalezieniu miejsca na piknik.

Większość tych, którzy zaparkowali na pierwszym parkingu musiała udać się na szlaki na Skrzyczne.

Czy polecam Dolinę Zimnika w Lipowej?

Zdecydowanie tak, ale nie na miejsce docelowej wycieczki dla osób przyjeżdżających z Katowic, czy z jeszcze dalej położonych miast. Nie ma tu spektakularnych widoków, więc piknik, spacer, czy jeżdżenie na rowerze można znaleźć gdzieś bliżej domu. Komu zatem polecam to miejsce?

Jeśli szukasz pomysłów na rodzinne wycieczki (szczególnie w województwie śląskim) to zapraszam do zapoznania się z innymi moimi artykułami z kategorii Podróże. Zachęcam także do zajrzenia na mój Instagram lub pod hashtag #freetrippoland który tam wymyśliłam – są to inspiracje na niskobudżetowe wycieczki po Polsce.

Odwzorowane realne budynki Górnego Śląska, 3200 miniatur ludzi i zwierząt, 12 pociągów, 195 samochodów, zmiana dnia w noc, a nawet padający deszcz – to miejsce w Gliwicach, które nas oczarowało (i dzieci i dorosłych). 

Co można zobaczyć w Kolejkowie?

To miejsce już co najmniej rok temu pojawiło się na mojej liście miejsc koniecznych do odwiedzenia, chociaż wyobrażałam ją sobie jako znacznie mniejszą, niż to co zastaliśmy po przyjeździe. Makieta ma powierzchnię 900 mkw, więc jest gdzie wędrować. My wybraliśmy się na jej zwiedzanie w dniu roboczym. Przy kasie pani uprzedziła nas, że aktualnie są 2 wycieczki szkolne, ale może jakoś się pomieścimy. Już wyobrażałam sobie, że będzie ciasno i nic nie zobaczymy, ale inne dzieci były niezauważalne (co widać po zdjęciach). Makieta jest duża, jest wiele miejsc, przy których można się zatrzymać i podziwiać pędzący pociąg, czekających na tramwaj pasażerów, obserwować przyjazd straży pożarnej do walącego się budynku. To co zadziwia dorosłych to niezwykle realnie odwzorowanie budynków. Zaletą jest fakt, że nie są to budynki nam nieznane tak jak w większości parków miniatur. Kolejkowo to odwzorowanie życia miast Górnego Śląska m.in. Gliwic, Katowic, Bytomia.

Zdarzają nam się wycieczki, gdy głównie frajdę ma nasza córka. Są też takie, kiedy jej się nudzi, a nam się podoba. Kolejkowo okazało się miejscem uniwersalnym – i dla dzieci (myślę, że już 2-latek będzie się świetnie bawić) i dla dorosłych. Moje dziecko było zafascynowane pociągami, tramwajami, statkiem, samochodami na sygnale i burzą (jedyna w Polsce chmura burzowa). Mnie najbardziej podobało się niezwykle szczegółowe odwzorowanie miast Śląska – odnaleźliśmy m.in. Radiostację w Gliwicach, katowicki Nikiszowiec z katedrą i budynkami mieszkalnymi, a nawet bohaterów programu „Złomiarze.pl”. Poza realnymi budowlami w Kolejkowie znajdziemy też makietę westernowego miasteczka, czy ogródki działkowe. 

Przy makietach są podesty, dzięki czemu dzieci mogą bezpiecznie oglądać miniaturowy świat.

Aktualnie do 28 lutego jest jeszcze wystawa „Miasto z piernika”.

Dodatkowe atrakcje

Makieta znajduje się na piętrze, natomiast na parterze budynku jest niewielka sala zabaw (w cenie biletu). Na sali zabaw nie ma spektakularnych atrakcji. Wiadomo, że do Kolejkowa jedzie się głównie dla makiety, a nie basenu z piłeczkami. Jednak obecność salki zaliczamy do zalet. Gdy już stwierdziliśmy że obejrzeliśmy całą makietę (niektóre miejsca po kilka razy), córka ochoczo poszła się bawić. Salka jest czysta, był na niej porządek. W centrum salki znajduje się dość głęboki basen z piłeczkami. Do tego były jeździki, bujaki, drewniana kuchnia z akcesoriami i inne drobne zabawki. Cała salka jest widoczna ze stolików, które są naprzeciwko. Dzięki temu dziecko może się bawić, a rodzice obserwować je, popijając kawę lub gorącą czekoladę (można zakupić przy kasie, napoje są z automatu, ale całkiem smaczne). 

W salce widziałam ogłoszenie, że w Kolejkowie można zorganizować urodziny dla dziecka.

Przy wejściu są gabloty z pamiątkami do kupienia. Lubię zbierać bibeloty, ale w sumie nic szczególnego nie zwróciło mojej uwagi (ani córki), więc darowaliśmy sobie zakupy.

Wychodząc z Kolejkowa, można się udać do centrum handlowego. My tak zrobiliśmy, by zjeść obiad. Nie znamy Gliwic, więc taka opcja wydała nam się dobra. Jednak wybór jedzenia w Europie Centralnej jest niewielki. Samo centrum handlowe ma dużą powierzchnię, jest sporo sklepów, natomiast strefa restauracyjna to tylko 4 lokale – McDonald's, chińszczyzna, kebab i jedzenie na wagę.

Przy strefie restauracyjnej jest darmowy plac zabaw oraz pociąg i autko na monety. 

Ile czasu przeznaczyć na zwiedzanie?

My w Kolejkowie spędziliśmy około 2 godzin. Nie spieszyliśmy się, przy każdej scenie staliśmy na tyle długo, by popatrzeć na jazdę pociągów, dostrzec szczegóły (jak np. stojący w oknach domów ludzie), ale też nie przeciągaliśmy wyjścia. Na obejrzenie makiety poświęciliśmy ok. półtorej godziny, a na zabawie na salce spędziliśmy pół godziny.

2 makiety w Polsce – druga we Wrocławiu

Kolejkowo to 2 makiety w dwóch różnych miastach. My byliśmy w Gliwicach, ale druga jest we Wrocławiu. Tam można podziwiać budowle Dolnego Śląska m.in. z Wrocławia i z Karkonoszy.

Cennik i godziny otwarcia

Kolejkowo (zarówno gliwickie jak i wrocławskie) otwarte jest codziennie (nawet w święta) od godziny 10 do 18. Bilety w Gliwicach kosztują: 19 zł normalny, 15 zł ulgowy, dzieci do lat 3 za darmo. We Wrocławiu jest ciut drożej – 23 zł normalny, 17 zł ulgowy.

Dla jakiej grupy wiekowej?

Tak jak już wcześniej pisałam, Kolejkowo to miejsce, które zaciekawi i dzieci i dorosłych, zatem będzie świetną wycieczką dla osób w każdym wieku.

Parking

Na zewnątrz znajduje się bezpłatny parking przy galerii. Miejsc jest sporo, my byliśmy w tygodniu i nie było problemu ze znalezieniem wolnego miejsca. Niestety nie wiem, czy w weekendy nie jest z tym trudniej.

Toaleta

Znajdziemy ją zarówno w budynku Kolejkowa, jak i w centrum handlowym.

Udogodnienia dla niepełnosprawnych

Wejście do budynku jest szerokie, bez schodów. Sama wystawa znajduje się na piętrze, ale jest winda. 

Byliście w Kolejkowie? Jak wrażenia? A może znacie inną makietę kolejową w Polsce wartą odwiedzenia?

Chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami? Aby ich nie przegapić, śledź nas na:

Na Instagramie polecam Ci także mój hashtag #freetrippoland – z inspiracjami wycieczek po Polsce do miejsc, gdzie wstęp jest darmowy.

Kolejki w sklepach, masa przesyłek, przeglądanie promocji i setne zapytania na forach o to, co kupić dziecku, mamie, ukochanemu... Tak wygląda grudzień. Ja w tym roku zmobilizowałam się wcześniej i wiele prezentów miałam już gotowych w listopadzie. „Gotowych”, czyli kupionych po 1-2 rzeczach dla każdego jako prezent główny. Później zaczęłam zastanawiać się nad dodatkami i stwierdziłam, że nic nie da drugiej osobie tyle radości, co spersonalizowany, zrobiony samodzielnie upominek.

W tym wpisie pokażę Wam, co możecie zrobić dla bliskich na świąteczny upominek. Do pomocy można zaangażować dziecko – wówczas połączymy szykowanie prezentu z zabawą z dzieckiem.

Moje propozycje są proste. Bez czarowania przyznam, że nie mam żadnego talentu do prac plastycznych. Dlatego śmiało możesz mi uwierzyć, że jeśli ja podołałam – każdy da radę.

Świąteczne pierniczki

To chyba najbardziej świąteczny wypiek. Wystarczy upiec, a później zapakować w celofan, włożyć do puszki/słoja i dołożyć do prezentu.

Mój wypróbowany przepis na pierniki na ostatnią chwilę:

Margarynę i miód rozpuszczam. Łączę wszystkie składniki. Później oczywiście wałkowanie i wykrawanie ulubionych kształtów. Pieczę w rozgrzanym do 180 stopni piekarniku (góra-dół).

Styropianowe bombki

W Internecie widziałam masę inspiracji na ozdabianie styropianowych bombek. Do części pomysłów potrzebny był pistolet z klejem na gorąco, którego nie mam. Inne wydały mi się zbyt trudne w odniesieniu do moich umiejętności. Dlatego wybrałam dość łatwą wersję – bombki posmarowałam klejem do drewna wikolowym, a następnie obtoczyłam w kaszy kuskus. Doczepiłam wstążkę i gotowe.

Świąteczne kartki

Figurki z masy porcelanowej

Takie figurki można zapakować w celofan i podarować jako ozdoby na choinkę. Do zrobienia masy wystarczy odmierzyć 300 ml kleju wikol, 300 ml mąki ziemniaczanej, 2 łyżki oliwki i 2 łyżki soku z cytryny. Masę szybko wałkujemy, wykrawamy kształty i dziurkę na wstążkę. Zaletą jest fakt, że masa sama twardnieje, nie trzeba wkładać ozdób do piekarnika, wystarczy odłożyć na kartkę i poczekać aż ozdoby staną się twarde.

Kubki ręcznie malowane

Kubek to świetny pomysł, by podkreślić pasje obdarowanego. Ja zrobiłam kubek dla mola książkowego oraz miłośnika gór. Kupiłam gładkie białe kubki (na allegro za niecałe 5 zł od sztuki), pisaki (zestaw 6 kolorów za około 40 zł – również allegro, na początku wystarczy nawet jeden pisak). Kubek najpierw umyłam, osuszyłam i przetarłam wacikiem spryskanym perfumami. Przećwiczyłam sobie najpierw wzór na kartce wielkości kubka. Później malowałam na kubku, a jeśli coś mi nie wyszło, ścierałam patyczkiem do uszu spryskanym perfumami (tuż po namalowaniu da się zetrzeć pisaki w ten sposób). Przy malowaniu trzeba pamiętać, że pisaki nie mogą mieć kontaktu z żywnością/twarzą, stąd nie malujemy kubka u samej góry.

Po namalowaniu, aby utrwalić wzór włożyłam kubek do rozgrzanego do 160 stopni piekarnika na 25 minut. Czas i temperatura może różnić się w zależności jakie pisaki kupicie – na opakowaniu powinna być instrukcja. 

Wpis powstał w ramach akcji BLOGRUDZIEŃ organizowanej przez Magdę z Magda M blog Codziennie w grudniu (z przerwą na święta) na jednym blogu pojawia się wpis, w którym dominujemy grudniowa tematyka. Zachęcam Cię do przeczytania pozostałych wpisów blogerów, bo znajdziesz tam mnóstwo inspiracji: 

1 grudnia - Mama na całego

2 grudnia - Tarapatka

3 grudnia - Dzieciorka

4 grudnia - Szczęśliwa Siódemka

5 grudnia - Do herbaty

6 grudnia - Z naciskiem na szczęście

7 grudnia - Przed ślubem

8 grudnia - Mama Asia Ogarnia

9 grudnia - Wysmakowana

10 grudnia - Dziubdziak
11 grudnia - Pozytywny Dom
12 grudnia - Młoda mama pisze czyli mój blog
13 grudnia - Atrakcyjne wakacje z dzieckiem
14 grudnia - Młodamamma
15 grudnia - Kopanina
16 grudnia - Pogodnie przez życie
17 grudnia - Humory Zmory

18 grudnia - Asertywna Mama
19 grudnia - Jaśkowe Klimaty
20 grudnia - I jak w domu
21 grudnia - Carpe Diem
22 grudnia - Dieta to Kobieta
23 grudnia - Mamusiowy Swiat
27 grudnia - Na Wysokim Obcasie
30 grudnia - Magda M blog

Który pomysł na upominek przypadł Wam do gustu? A może masz jeszcze inne pomysły? Podziel się nimi w komentarzu.

Na co zwrócić uwagę przy wyborze plecaka/tornistra do szkoły? Wybrać sztywniejszy i zwykle cięższy tornister, czy plecak? Ile powinien ważyć plecak dla pierwszoklasisty? Sprawdź w artykule i wybierz plecak, który będzie służyć dziecku przez całe trzy pierwsze lata nauki w szkole.

Tornister czy plecak – co lepsze dla pierwszoklasisty?

Pamiętam jeszcze czasy, gdy to ja po raz pierwszy szłam do szkoły. Od mojego dziadka dostałam w prezencie tornister – duży, ciężki, prostokątny. Nie chciałam go nosić, bo nikt w klasie nie miał tornistra. Wolałam plecak.

Jak jest dzisiaj? Myślę, że tornistry zyskują na popularności. Ich zaletą jest na pewno wzmocnienie i usztywnienie pleców, co sprzyja utrzymanie prawidłowej postawy ciała. Z kolei plecaki są zwykle lżejsze.

Na jakie kwestie zwrócić uwagę, wybierając plecak/tornister:

A może plecak na kółkach?

Widziałam je kilka lat temu i początkowo myślałam, że to świetne rozwiązanie. Później wczytałam się w temat i okazało się, że takie plecaki nie tylko są mało funkcjonalne, ale i szkodliwe dla kręgosłupa dziecka. Po pierwsze kółka w takich plecakach zwykle są plastikowe i małe, co sprawia, że szybko się psują i nie dają rady pokonać wyboistej drogi. Pchanie plecaka za rączkę wywołuje nieprawidłowe ułożenie kręgosłupa. Dzieci w klasach 1-3 mają lekcje zwykle w tej samej sali, zatem w szkole nie noszą zbyt długo plecaka, stąd moim zdaniem kółka nie są potzrebne.

Kilka modeli plecaków/tornistrów polecanych przez rodziców

Pytając rodziców o polecane marki plecaków dla dzieci, przewijały się nazwy: Herlitz, Hama, Paso, Topgal, Coocazo, Cool Pack. Są lekkie, wytrzymałe, dobrej jakości (zwykle spokojnie wystarczają na cały etat edukacji wczesnoszkolnej), wyprofilowane plecy. Poniżej kilka konkretnych modeli:

Czy Wasze dzieci zaczynają w tym roku naukę w szkole? A może mają to już za sobą? Jakie plecaki/tornistry polecacie na początek edukacji?

Chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami? Zapraszam Cię do obserwowania moich kont w mediach społecznościowych:

Czy przedszkole państwowe/prywatne może odmówić przyjęcia do placówki dziecka, korzystającego z pampersa? To pytanie zadaje sobie wiele rodziców. Jeśli zapytać, co mówią dyrektorzy/nauczyciele przedszkola – będzie loteria. Część rodziców oznajmi, że w „ich” przedszkolu pampersy nie stanowiły żadnego problemu. Od innych rodziców usłyszymy, że z pampersem to się nie da i koniec! Tylko pamiętajmy, że przedszkola muszą działać w granicach prawa, a to mówi, że … zanim Wam odpowiem, pozwólcie, że wyjaśnię wszystkim krytykującym – nieodpieluchowany 3-latek to nie jest wina/lenistwo/zaniedbanie rodziców.

Za każdym razem, gdy na grupach dla rodziców natknę się na pytanie o odpieluchowanie 2-3-latka, pojawia się idealna mama komentująca „Takie duże dziecko już chyba powinno rozumieć, co ma robić”, „Takie duże dziecko to już powinno być bez pampersa”, „Teraz to kilkulatki sikają w pieluchy, bo rodzice nie mają czasu, by ich tego oduczyć”.

Rzeczywiście można odnieść wrażenie, że kiedyś dzieci szybciej zaczynały przygodę z nocnikiem. Z jednej strony można obwiniać pieluchy jednorazowe – w nich dziecko nie odczuwa takiego dyskomfortu po posiusianiu, co w pieluchach tetrowych. A mniejszy dyskomfort – mniej motywacji do tego, by dziecko samo zaprotestowało w trakcie zakładania pieluchy i oznajmiło, że już jej nie potrzebuje. Z drugiej strony odnoszę wrażenie, że współcześnie wychowanie dużo częściej polega na podążaniu za dzieckiem. Oczywiście nie jest to standardem (tak jak wiek odpieluchowania dziecka, ciągle są przecież dzieci, które mając rok korzystają z nocnika, ale są i takie, które uczą się tego po trzecich urodzinach), ale dzisiaj bardziej słuchamy tego, co przekazuje nam dziecko. 

Wracamy do przepisów. Wiem, że wiele przedszkoli mówi, że coś TRZEBA, TAK MUSI BYĆ, NIE WOLNO. Tylko często dyrektorzy albo nie znają przepisów, albo celowo wprowadzają w błąd, licząc, że rodzice nie zaprotestują. Nie dotyczy to tylko oświaty. Nieznajomość prawa szkodzi i przykładowo w szpitalu mogą Cię przekonywać, że nie możesz być przy badaniu własnego niepełnoletniego dziecka. A możesz. I tak jest z tymi pampersami. Nie ma żadnego przepisu, który wprost odnosi się do kwestii odpieluchowania. Są jednak zapisy:

W przepisach nie zawarto określenia, że przedszkole ma prawo odmówić przyjęcia dziecku nieodpieluchowanemu, a zatem każde państwowe przedszkole nie ma prawa dyskryminować dziecka z powodu korzystania z pampersów.

Statut przedszkola to dokument WEWNĘTRZNY. Każdy dokument niższego stopnia musi być zgodny z przepisami wyższego rzędu. A te mówią o równym dostępie dzieci do przedszkoli oraz o tym, że każde dziecko 3-5- letnie ma prawo do korzystania z przedszkola (za 3-letnie dziecko przyjmuje się dziecko, które w danym roku szkolnym w roku kalendarzowym kończy 3 lata, czyli na chwilę obecną każde dziecko urodzone nie później niż 31.12.2016).

W statucie przedszkola powinny zawierać się jedynie zapisy zgodne z przepisami ogólnokrajowymi. Wystarczy przypomnieć sobie kilka miast, które próbowały przyznawać w rekrutacji dodatkowe punkty za zrealizowanie obowiązku szczepiennego – to też okazało się niezgodne z prawem i wystarczyło to zaskarżyć.

Państwowe przedszkole musi przyjąć każde dziecko, ale jako rodzic współpracuj, zrób wszystko, by nauczyć dziecko samodzielności.

Masz prawo posyłać dziecko do przedszkola z pampersem. Jednak nie chodzi o to, byś korzystał z tego przepisu aż do zerówki. Cieszę się, że przedszkola nie mogą odmówić przyjęcia nieodpieluchowanemu dziecku, bo wiem, że: 

Jednak staram się też w tym wszystkim zrozumieć funkcjonowanie przedszkola. Myśleć o nauczycielkach, ich pracy, ale też o dziecku, które widzi, że rówieśnicy korzystają z nocnika/muszli. Dlatego nie chodzi o to, by rodzice nie robili nic w kierunku odpieluchowania dziecka. Chodzi tylko (i aż) o to, by mogli to zrobić na spokojnie, bez zamartwiania się, że jak do września dziecko nie oduczy się leżakowania w pampersie/będzie bało się siąść na muszlę/będzie bało się siusiać w nowym miejscu/będzie potrafiło załatwiać się tylko w obecności mamy (tak moja córka miała na początku odpieluchowania) to świat się nie zawali. 

Gdyby przeprowadzić wśród rodziców sondę pt „Czy dziecko może mieć pampersa w publicznym przedszkolu i w prywatnym?” to podejrzewam, że odpowiedzi byłyby odwrotne niż to, co mówi prawo. Publiczne przedszkola przeznaczone są dla wszystkich obywateli. Dostęp do nich musi być równy, pozbawiony dyskryminacji. Prywatne przedszkole to firma. Właściciel może określać swoje zasady. Oczywiście takie przedszkola, aby mogły być zarejestrowane muszą spełniać też wiele wymogów takich samych jak publiczne przedszkola m.in. poziom wykształcenia kadry, powierzchnia sali na ilość dzieci itd. Ale w kwestii rekrutacji do całkowicie prywatnych przedszkoli (wiele prywatnych przedszkoli uczestniczy w programach dofinansujących) właściciel ma dowolność. Zatem to w zasadach prywatnego przedszkola może pojawić się zapis o odmowie przyjęcia dziecka nieodpieluchowanego. Najczęściej jednak takie przedszkola nie robią problemu w myśl zasady „klient nasz pan”.

Porozmawiaj, powołaj się na przepisy, poproś o podstawę prawną (nie wewnętrzny statut, a ogólnopolski przepis), która zabrania uczęszczania do przedszkola w pampersie. Wytłumacz, że oczywiście starasz się zrobić wszystko, by dziecko już niedługo pożegnało pieluchę. Dobrze traktować nauczycieli jako osoby wspierające w tym procesie – mają przecież za sobą wykształcenie oraz doświadczenie zawodowe pracy z wieloma dziećmi – być może podpowiedzą Ci, jak nauczyć dziecko samodzielnego korzystania z nocnika.

Moje dziecko najpierw odpieluchowało się w domu. Bezbłędnie. Na początku zakładałam jej pampersa, gdy szliśmy np. do przychodni i bałam się, że nie zdąży do toalety. Potem okazało się, że dziecko w poczekalni wołało, że chce siusiu i wytrzymywała do czasu, aż udało nam się tam dojść. A w przedszkolu? Długo bała się nawet usiąść na nocnik. Bo to nie dom, a przedszkole, bo nie mama/tata/babcia, a nauczycielka. I panie musiały znaleźć swój sposób, inny niż w domu.

Po więcej wpisów w tematyce przedszkola zapraszam do kategorii „żłobek/przedszkole”. Może zaciekawić Cię też: