Pierwsza kąpiel dziecka to często jedno z najbardziej stresujących wydarzeń. Sama pamiętam, że spodziewając się Ali nie obawiałam się przebierania, czy karmienia (bo jeszcze nie wiedziałam, że mogą być z tym jakiekolwiek trudności), za to kąpiel mnie paraliżowała – bałam się, że Ala wyślizgnie mi się z rąk.

Na szczęście szybko okazało się, że kąpanie córki nie sprawia mi problemów. Jednak jest jeszcze coś – moje dziecko (z małymi przerwami) mimo że jest zodiakalną Rybą, nie lubi wody – nie lubi się kąpać, siedzieć w basenie, chodzić na plażę.

Jak wygląda to u Was? Czy Wasze dzieci uwielbiają kąpiele, czy raczej musicie się namęczyć, by je wykąpać? Jakie macie patenty na udaną kąpiel dziecka? Podzielcie się Waszymi sposobami i wygrajcie zestaw kąpielowy od Canpol babies.

Regulamin konkursu:

ZADANIE KONKURSOWE – W komentarzu pod plakatem konkursowym na Facebooku (klik) lub w komentarzu do tego wpisu na blogu podaj 1 zasadę, jaka według Ciebie musi być spełniona, by kąpiel dziecka była udana. Możesz krótko opisać. W tym konkursie nie dodajemy zdjęć. Tym razem konkurs jest tylko opisowy.

Uwaga! Dla osób, które często biorą udział w moich konkursach – proszę o zwrócenie uwagi na zasady. Tym razem odchodzę od zgłoszeń na maila. Macie 2 możliwości zgłoszenia – na Facebooku lub na blogu.

Zgłaszać możecie się w 2 miejscach, ale oba zgłoszenia muszą się od siebie różnić.

Spośród wszystkich zgłoszeń wyłonię 2 zwycięzców – jedna osoba ze zgłoszeń z Facebooka, druga z bloga. Zatem zgłaszając się w 2 miejscach, zwiększacie swoje szanse. Pamiętajcie, że zgłoszenia muszą być różne, w przypadku 2 takich samych prac będę usuwała tę, która została opublikowana później.

Zgłaszając się na blogu proszę podpisać się imieniem i nazwiskiem.

Konkurs trwa od chwili publikacji 16.08.2018 do 28.08.2018 do końca dnia.

Nagrody w konkursie przyznawane są przez organizatora. Organizatorem jest właścicielka bloga Młoda mama pisze, a sponsorem nagrody Canpol babies. Nagrodą jest zestaw kąpielowy, składający się z 4 elementów, widocznych na zdjęciu. Nagroda nie podlega wymianie na inną rzecz lub równowartość pieniężną.

Wyniki zostaną opublikowane najpóźniej 1 września w tym wpisie. Zwycięzca ma 3 dni od momentu ogłoszenia wyników na podanie danych do wysyłki mailowo (mlodamamaopowiada@gmail.com) lub poprzez wiadomość prywatną na Facebooku – imię i nazwisko, adres wysyłki, adres mailowy, numer telefonu.

Organizator nie ponosi odpowiedzialności za nagrody (za ich jakość, termin dostarczenia lub jego brak).

Organizator nie ponosi odpowiedzialności za treści umieszczanych komentarzy, z zastrzeżeniem jednak, że w przypadku podjęcia informacji o naruszeniu regulaminu portalu Facebook lub norm powszechnie obowiązujących, w tym dobrych obyczajów zobowiązuje się w ciągu 24 h do usunięcia stwierdzono naruszenia.

Organizator ma prawo wykluczenia uczestnika w przypadku:
a) podania fałszywych danych osobowych na Facebooku i tworzenie konta dla innej osoby bez posiadania jej pozwolenia, w tym przez osoby poniżej 13 roku życia,
b) udział w konkursie przy pomocy kilku kont użytkownika na Facebooku,
c) zablokowania konta użytkownika na Facebooku,
d) używanie w odpowiedziach słów powszechnie uważanych za niedozwolone lub zamieszczenia innych wypowiedzi naruszających prawa osób trzecich w tym Organizatora lub Partnera konkursu (sponsora).
e)plagiatu pracy konkursowej.

Facebook nie sponsoruje i w żaden sposób nie uczestniczy w organizacji konkursu, tym samym nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek działania Organizatora i konsekwencje wynikające z przeprowadzenia konkursu na łamach serwisu.

Wszystkich uczestników konkursu zapraszam do polubienia fanpage' a organizatora (Młoda mama pisze) oraz sponsora (canpol babies).

Powodzenia

Jedyne takie duże miasto w Polsce z górami w granicach miasta

Do Bielska (a dokładnie Czechowic-Dziedzic, leżących tuż przy Bielsku) przeprowadziliśmy się, gdy Ala miała kilka miesięcy. Podbeskidzie to rodzinne strony mojego partnera. Ja wcześniej tu bywałam. Wiedziałam, że z Bielska blisko do znanych narciarskich kurortów z Wisłą, Żywcem, Ustroniem i Szczyrkiem na czele. A samo Bielsko kojarzyło mi się z typowym miastem średniej wielkości – niecałe 200 tysięcy mieszkańców. Na początku widać fabryki, blokowiska, nieco obdrapane kamienice. Pamiętam nawet, że gdy jadąc autobusem słyszałam rozmowę 2 starszych panów. Mówili o tym, że komuś może się wydawać, że Bielsko to typowo górskie miasto, a tu w centrum same bloki. Wówczas w duchu przyznałam im rację. A teraz? Uwielbiam Bielsko! Za piękne zabytkowe centrum miasta i jeszcze ładniejsze obrzeża, gdzie królują GÓRY.

Położenie Bielska-Białej i gór

Bielsko-Biała leży w południowo-wschodniej części województwa śląskiego i jest największym miastem w regionie (Podbeskidzie). Można uogólnić, że leży gdzieś pomiędzy Katowicami, a Krakowem (tylko bardziej na południe).

Z samego Bielska blisko (około pół godziny drogi autem) do Wisły, czy Żywca. Jednak nie trzeba tam jechać, by powędrować po górach. W granicy Bielska, w południowej części miasta znajduje się sporo szczytów: Dębowiec, Szyndzielnia, Kozia Górka, Magurka, Klimczok, Błatnia. Warto też zajrzeć do Krzywej Chaty, położonej przy zaporze w Wapienicy (dzielnica Bielska) i wybrać się do Kóz na Chrobaczą Łąkę. Dzisiaj opowiem Wam o 2 pierwszych, które moim zdaniem są idealne na wycieczki z dziećmi (zarówno tymi w wózku, jak i z maluchami, które wędrują już z Wami za rękę).

Szyndzielnia - gdzie rozpocząć trasę

Na Szyndzielnię wybraliśmy się ostatniej zimy. Zaparkowaliśmy na parkingu firmy ZIAD przy ulicy Armii Krajowej 220. Parking jest co prawda płatny, ale w przypadku samochodów osobowych cena to tylko 5 zł za cały postój bez względu na czas trwania, więc naszym zdaniem warto. Można też szukać miejsca jadąc dalej, w stronę Szyndzielni, ale według mnie wygodniej zaparkować na parkingu i nie martwić się, czy znajdzie się wolne mejsce.

Jeśli chcecie dojechać autobusem miejskim to najwygodniej będzie wsiąść w autobus nr 8. Ostatni przystanek znajduje się tuż pod drogą na Szyndzielnię. 

Dębowiec - 2 możliwe drogi

Na Dębowiec zrobiliśmy sobie osobną wycieczkę, w lecie tego roku. Teraz znam już 2 możliwe drogi, prowadzące na szczyt. Natomiast przed wyprawą wiedziałam tylko o jednej. Jak się okazało, jest to szybsza, ale bardziej stroma droga.

Naszą wycieczkę zaczęliśmy na parkingu przy ul. Karbowej 55. Parking jest bezpłatny i znajduje się tuż pod stokiem Dębowca, zatem wydawało mi się to idealnym miejscem. I tak rzeczywiście jest - ale bardziej dla tych, którzy planują wjechać na szczyt kolejką linową. Ewentualnie nie boją się stromych podejść. My zdecydowaliśmy się pokonać tę drogę pieszo. Sama wędrówka jest krótka - około 30 minut, jednak zdarzały się na tyle strome podejścia, że bałam się, iż nie utrzymam Ali.

Dzisiaj pewnie wybrałabym drugą trasę (którą zresztą wracaliśmy). Wówczas warto zaparkować auto na tym samym parkingu, co w przypadku wejścia na Szyndzielnię - przy ul. Armii Krajowej. Po znakach bez problemu trafimy na Dębowiec, mijając po drodze najpierw tor saneczkowy, a później kapliczkę.
Ta droga jest nieco dłuższa (45-60 minut), ale da się ją pokonać nawet z wózkiem.

Park linowy i siłownia

Od strony parkingu przy ul. Karbowej znajduje się park linowy i zewnętrzna siłownia. Ta druga dostępna jest oczywiście bezpłatnie i o każdej porze. Park linowy otwarty jest od 10 do 18, a w wakacje do 20. W parku są 2 trasy, zróżnicowane pod względem trudności. Łatwiejsza przeznaczona jest już dla 3-latków.

Wyciąg krzesełkowy 

Tutaj także można wjechać na szczyt kolejką krzesełkową, która w porównaniu do kolejki na Szyndzielnię jest dużo tańsza - 12 zł za dwie strony dla dorosłych, 10zł bilet ulgowy. Dzieci do 4 roku życia jadą za darmo. 

Stok Dębowca w zimie jest naśnieżany i staje się idealnym miejscem dla narciarzy.

A na górze - plac zabaw i schronisko 


Umęczeni, ale weszliśmy na Dębowiec. Na szczęście to, co zastaliśmy na górze warte było wysiłku. Na Dębowcu znajdziemy schronisko, a tuż obok niego ogrodzony plac zabaw, wyłożony piaskiem. Są koniki, huśtawka, mnóstwo ścianek wspinaczkowych. Jednak to, co Ali najbardziej się spodobało, to pociąg.



A nam? My najbardziej byliśmy zadowoleni z widoków.

Na tor saneczkowy przez kapliczkę

Gdy już Ala wybawiła się na placu zabaw, skusiły nas znaki, prowadzące na tor saneczkowy. To zaledwie kilka minut pieszo od schroniska. Po drodze minęliśmy jeszcze Kaplicę Matki Bożej Fatimskiej i błogosławionych Dzieci Fatimskich, zwaną Perełką Dębowca. 

W każdą niedzielę od maja do listopada o godzinie 16 odprawiana jest tam msza, więc myślę, że dla praktykujących jest to świetne miejsce na wycieczkę połączoną z modlitwą. Niestety dopiero po naszej wycieczce dowiedziałam się, że obok kapliczki znajduje się studnia głębinowa z wodą pitną. Przy kapliczce jest także poidełko dla zwierząt.

Tor saneczkowy to atrakcja rzędu kilku złotych. Dzieci od 8 roku życia mogą jeździć same, młodsze z rodzicem. 

Oba szlaki można połączyć w 1 wycieczkę
Od gór w Bielsku oddziela nas około 20 minut jazdy autem, zatem te miejsca traktujemy jako krótką półdniową wycieczkę. A robimy tak ze względu na to, że nasze dziecko ma jeszcze drzemki, które wypadają mniej więcej w połowie dnia. Zatem kilkugodzinna wycieczka to dla nas najlepsza opcja.

Dlaczego polecam Dębowiec i Szyndzielnię na wypady z dziećmi? 

• Łatwe trasy, które można pokonać wózkiem, a nieco starsze dzieci dadzą radę przejść drogę o własnych nogach.
• Każda z wycieczek jest na tyle krótka, że bez problemu udało nam się ją wpasować pomiędzy drzemkę córki, wypadającą w dość kłopotliwej porze. W naszym wypadku wyprawy muszą zaczynać się z rana tak, by ok. 12 Ala mogła pójść spać lub zacząć się dopiero ok. 15 (o ile nie przedłuży się jej drzemka, a z tym jest ciągle loteria). Obie wycieczki można też łatwo połączyć w jedną całodniową. 
• Atrakcje dla dzieci (plac zabaw, tor saneczkowy, park linowy, zimą możliwość jazdy na sankach czy nartach) 
• Na Dębowiec prowadzi wyciąg krzesełkowy, z którego przy małych dzieciach raczej trzeba zrezygnować, natomiast na Szyndzielnię wjedziemy kolejką idealną dla maluchów - zamykane wagoniki. Do tego jazda jest dość długa i z pięknymi widokami, co jest świetną atrakcją dla dzieci.

Góry w Bielsku-Białej - gdzie jeszcze można się udać?

Mieszkamy pod Bielskiem od 2 lat i jesteśmy osobami, które lubią robić sobie wycieczki w weekendy. Jednak też nie zawsze mamy na nie czas (ja często pracuję w weekendy) i ochotę, więc do tej pory w samym Bielsku zaliczyliśmy tylko Szyndzielnię i Dębowiec. Natomiast w naszych planach jest jeszcze: Kozia Górka, Krzywa Chata i Zapora w Wapienicy (dzielnica Bielska), Klimczok, Błatnia oraz Chrobacza Łąka w Kozach (ta ostatnia tuż pod Bielskiem).

Lubicie wypady w góry? Znacie łatwe trasy do pokonania z dziećmi? Podzielcie się pomysłami na krótkie wycieczki. 

Chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami? Albo poznać nas lepiej? Zapraszam do śledzenia mnie na:

Dziecko pozostawione samo w aucie, bo zasnęło, a rodzic poszedł tylko na zakupy. Rówieśniczka Ali wędrująca po zewnętrznym parapecie okna, bynajmniej nie na parterze. Setki wózków przykrywanych pieluchami i komód nieprzytwierdzanych do ścian. To wszystko przypadki z życia. Dlaczego ciągle się zdarzają, chociaż mogłoby się wydawać, że o bezpieczeństwie dzieci jest tak głośno?

Dziecko samo w aucie

Nie dalej jak miesiąc temu przeczytałam na stronie lokalnego radia o kolejnym dziecku pozostawionym w aucie. 

Moja pierwsza myśl - „Czy naprawdę ludzie jeszcze nie wiedzą, że tak się nie robi? Przecież ciągle się o tym mówi.” A jednak... Nie chcieli budzić dziecka, bo spało. Nie przewidzieli, że temperatura w samochodzie gwałtownie wzrasta nawet, jeśli dzień nie jest upalny.

Jestem typem osób, które nie zawsze wszystko przewidzą. Rodzicem, który pozwoli dziecku na samodzielność. Czasem po to, by się czegoś nauczyło. Innym razem dlatego, że zupełnie nie przewidzę konsekwencji. Mój partner jest zupełnie inny. On zanim cokolwiek zrobi, przemyśli to. Gdy tylko Ala zaczyna się wygłupiać, on już oczami wyobraźni widzi, jak może się to zakończyć. Takiej przewidywalności mu zazdroszczę. Ja tego nie mam.

Nie jestem od oceniania. Możliwe, że gdybym miała auto, nie wpadłoby mi do głowy, że nawet w zwykły, ciepły dzień (daleko do upałów) temperatura w samochodzie może wzrosnąć na tyle, że dziecko straci przytomność. Jednak to co w powyższej sytuacji mnie zaszokowało, to zostawianie takiego malucha samego! Chłopiec pół roku (może rok) starszy od mojej Ali. Budzi się, jest sam w aucie, płacze ze strachu, a rodzice w tym czasie spokojnie wybierają szynkę na kolację. Tak jak mogłabym nie przewidzieć czasu i intensywności nagrzewania się auta tak nie wyobrażam sobie zostawić małego dziecka samego. Gdziekolwiek. Bo jeśli ktoś zostawia dziecko w aucie i idzie na zakupy to może ktoś inny zostawia śpiące dziecko w łóżeczku i pędzi do warzywniaka? Bo przecież zupę trzeba ugotować. Tak, nie raz zabrakło mi czegoś ważnego w domu, a wiedziałam, że wyjście z córką ze względu na pogodę (duże mrozy, upały, deszcz) jest wykluczone.

Sama mam w domu 2,5-latkę. Nie jeden raz o czymś nie pomyślałam. Upadła na spacerze, chociaż gdyby szła za rękę, nic by się nie stało. A tak wizyta na pogotowiu i kilka dni kulania. Raz spadła z krzesła, bo wyszłam z pokoju tylko na chwilę. Ile razy zleciała z łóżka – nie zliczę. No i najgorsze – w ostatniej chwili złapałam lecącą na nią komodę. Gdybym nie złapała, nie chcę myśleć co dzisiaj by było.

Bo nie pomyślałam. Nie przewidziałam, że Ala kiedyś wpadnie na pomysł, by otworzyć wszystkie szuflady. A ja? Siedziałam obok. Zrozumiałam co się dzieje, gdy szafka już leciała. Zdążyłam w ostatniej chwili i skończyło się jedynie na zrzuceniu kilku rzeczy, które stały na komodzie. Co gdybym siedziała kawałek dalej? Albo ciut później zorientowała się, co się dzieje?

Akcja #po_pierwsze_bezpieczne

Czytając o kolejnym dziecku pozostawionym samotnie w aucie stwierdziłam, że w kwestii bezpieczeństwa dzieci nigdy nie będzie przesytu informacji. Ten temat zawsze warto poruszać, bo wiadomo, że lepiej uczyć się na cudzych błędach. W ten sposób wymyśliłam akcję #po_pierwsze_bezpieczne.

Blogerki, które przyłączyły się do akcji

Akcja trwała 2 tygodnie, podczas których co jakiś czas wrzucałam na facebookowym koncie Młodej mamy informację odnośnie bezpieczeństwa dzieci. Do akcji przyłączyły się także inne blogerki: 

• Kasia z tarapatka.pl przypomniała o tym, by nie tworzyć z wózków termosu, przykrywając je pieluchami tetrowymi. Teoretycznie wie o tym każda matka, a w praktyce? Gdy urodziłam, mijałam takie wózki codziennie i stwierdziłam, że to świetne rozwiązanie, by dziecko nie raziło słońce. Dopiero później dowiedziałam się, że temperatura w takim wózku jest o kilka stopni wyższa, a zamiast pieluchy lepiej kupić parasolkę do wózka. 
• Ewelina z PozytywnyDom.com poruszyła niezwykle ważny temat, a mianowicie SBS, czyli zespół dziecka potrząsanego. O czym mowa? O potrząsaniu wózkiem, by dziecko szybciej zasnęło. O podrzucaniu w stylu „samolocików”, ale też czasami potrząsaniu dziecka jako próba uspokojenia płaczącego dziecka. Skutki? Uszkodzenie mózgu, problemy ze wzrokiem, słuchem lub padaczka. O SBS pisałam także u siebie i ilość komentarzy w stylu „nie miałam o tym pojęcia” dowodzą, że wiedza o tym syndromie wciąż jest niewielka. 
• Ola z Mama na wypasie stworzyła świetny zbiór zasad związanych z bezpieczeństwem nad wodą. 
• Karolina z Nasze Bąbelkowo także poruszyła kwestie związaną z przebywaniem nad wodą, ale w innym kontekście. Często o dzieciach pamiętamy, a o siebie nie dbamy. Karolina przytoczyła historię mężczyzny, który po alkoholu rzuca się do wody, wołając jeszcze do syna, by na niego popatrzył. Problemy tu są 3 – picie alkoholu, nie myślenie o tym, że swoim ryzykownym zachowaniem możemy osierocić dzieci oraz bycie dla dziecka przykładem – dziecko obserwując ryzykowne zachowanie ojca, w przyszłości samo może postępować podobnie. 
• Marysia Z Mamella.pl uświadomiła, że dzieci nie można spuścić z oczu nawet na chwilę, nawet na placu zabaw. Zwłaszcza, gdy w okolicy jest ruchliwa droga, na którą dziecko może po prostu wybiec. 

• Naucz się zasad pierwszej pomocy. O tym jak reagować w przypadku zadławienia pisałam już na blogu (tutaj). 
• Nie zostawiaj gorących napojów/posiłków na skraju stołu/blatu. Nie przenoś gorących naczyń nad głową dziecka. 
• Nie zostawiaj dziecka samego podczas jedzenia. 
• Nie karm dzieci na leżąco. 
• Środki chemiczne i leki trzymaj wysoko, w niedostępnych dla dzieci miejscach
• Jeśli masz w domu schody, zamontuj bramkę i pamiętaj, by zawsze ją zamykać.
• Nie zostawiaj otwartych okien i drzwi balkonowych. 
• Nigdy nie zostawiaj dziecka samego na balkonie. 
• Możesz zabezpieczyć kontakty i ostre kanty mebli. My w sumie tego nie zrobiliśmy, ale Ala nie wkłada paluszków do kontaktów i ma dobrą orientację przestrzenną. 
• Nie dawaj dziecku zbyt małych elementów do zabawy. 
• Nie zostawiaj śpiącego maluszka na łóżkach bez żadnych barierek nawet, jeśli myślisz, że dziecko nie potrafi się jeszcze przekręcić. 
• Młodsze dzieci asekuruj na placu zabaw podczas wspinania się na drabinki, huśtania na huśtawce bez oparcia, wchodzenia na zjeżdżalnię.
• Starsze dziecko naucz swojego numeru telefonu i telefonów alarmowych. Młodsze wyposaż w opaski z podanym do Ciebie numerem kontaktowym. Przyda się to przy ewentualnym zgubieniu. 
• Dziecko jedzie na hulajnodze, rowerze, biegówce? Pamiętajcie o kasku. 
• Zainwestuj w dobry fotelik samochodowy. 
• Idąc w góry, weźcie odpowiednie obuwie. Zrezygnujcie z wycieczek w niepewną pogodę. 
• Wchodź do wody stopniowo, unikajcie gwałtownego zanurzenia, gdyż może dojść do szoku termicznego. 

• Facebooku – klik 
• Instagramie – klik. 

Własny ogród, niewielki balkon, park, plaża - na pozór tak różne miejsca, ale wszystkie łączy jedno – można zorganizować tam świetny piknik! 

Lato to moja ulubiona pora roku

Zdecydowanie z wszystkich pór roku najbardziej lubię lato. Wiosna też jest całkiem przyjemna, jednak w Polsce pogoda rzadko pozwala wówczas na kąpiele w jeziorze/morzu, a siedzenie na balkonie z książką w ręku do późna sprawia, że trzeba wspomóc się ciepłym swetrem lub kocem.

Dlatego lato u mnie wygrywa – za możliwość urlopu, za dłuższe i krótsze wyjazdy, za plażowanie i wreszcie za możliwość piknikowania.

Piknik to świetna rozrywka dla całej rodziny

Piknikowaliśmy zanim jeszcze urodziła się Ala. Teraz piknikujemy z nią. Czasami są to wielkie wyjścia, które poprzedza długie przygotowanie. Innym razem spontanicznie zabieramy koc do ogrodu, łapiemy przekąski, kilka zabawek i spędzamy dzień na trawie.

Piknik tylko w plenerze? 

Piknik uwielbiam za różnorodność, którą daje. Jeśli nie chce Wam się nigdzie wychodzić, a mieszkacie w bloku, wystarczy rozłożyć koc na balkonie. My mamy na nim sztuczną trawę, więc wystarczy 1 koc, by było nam miękko.

Coś do picia i zjedzenia

Od razu napiszę, że nie jestem mistrzem gotowania. Na moim blogu przepisów jest niewiele. Jeśli już gotuję to sprawdzone, proste dania. Czasem najdzie mnie na eksperymentowanie. Jednak w przypadku pikników nie lubię spędzać wiele czasu na przygotowania. Zabieramy przekąski i mnóstwo picia.



Ostatnio postanowiłam troszkę urozmaicić nasze pikniki i kupiłam przyrząd do wycinania kształtów z owoców. Genialna sprawa. Wcześniej po prostu kroiłam owoce na kawałki i zabierałam w pojemniku. A teraz? Teraz możemy na pikniku pobawić się w tworzenie obrazka na talerzu. Za pomocą przyrządu możemy przygotować serduszka, kwiatki, gwiazdki, motylki. Świetnie sprawdzi się w przypadku niejadków. Ala akurat uwielbia owoce, ale przyrząd wykorzystuję do wycinania wzorów z chleba. Dzięki temu nie zjada już samej szynki, czy serka (jak było do tej pory), ale wcina też chleb.

Do picia najlepiej sprawdzi się woda. Ewentualnie sok. Jednak my z Alą jesteśmy wielkimi fankami koktajli, dlatego czasami zabieramy sobie na piknik po kubku koktajlu.



A w koktajlach najbardziej lubię to, że nie trzeba trzymać się ściśle danego przepisu, czy proporcji. Można poeksperymentować, albo zmiksować po prostu dostępne owoce. Tym razem wymieszałyśmy jogurt z brzoskwinią, jabłkiem i pomarańczą. Do tego łyżeczka miodu i gotowe.

Piknikowe atrakcje 



Piknik to nie tylko sposób spożywania posiłków. To także rozrywka, sposób spędzania czasu. Jak umilić ten czas, by był przyjemnością dla całej rodziny? My uwielbiamy zabierać do ogrodu bańki, piłkę, skakankę. Jeśli danego dnia nie mamy sił na zbyt dużo ruchu, to stawiamy na puzzle, książeczki i układanki. Najczęściej piknikujemy w naszym ogrodzie, więc tu atrakcje dla Ali są zapewnione – mamy piaskownicę i zjeżdżalnię, więc wówczas mogę sobie nawet pozwolić na czytanie książki (a nie tylko dziecięcych książeczek).

Co jeszcze może się przydać na pikniku?


1. Nadmuchiwana piłka "Arbuz"

2. Zestaw turystycznych sztućców

3. Imprezowa Pinata

Nasz piknikowy koc w kształcie donuta, kubek do koktajli przypominający kaktusa oraz wycinarka do owoców to gadżety zakupione na prezenty.pl Ostatnio znajduję coraz więcej stron z ciekawymi przedmiotami idealnymi na prezent. To świetna alternatywa dla zakupów w sieciówkach w galeriach handlowych. Czasami mam wrażenie, że wszystko już kupiłam mojemu partnerowi. A na tej stronie znalazłam już kilka pomysłów na kolejne urodziny, czy rocznice!



Na prezenty.pl poza przedmiotami możemy zamówić także przeżycia! Lot balonem, przejazd samochodem rajdowym, kurs domowego baristy albo 3 dni kuracji sokowej.

Lubicie pikniki? Jakie przekąski zwykle przygotowujecie? Dbacie o atrakcje, czy stawiacie na błogie lenistwo?

Spodobał Ci się mój tekst? Będę wdzięczna za wszelkie komentarze oraz udostępnienia. A jeśli nie chcesz przegapić kolejnych wpisów, polub mnie na:

• Facebook'u – klik 
• Instagramie – klik.

Matki w pracy – jakie stereotypy nam towarzyszą? Czy bardziej przeważa myślenie, że matki to wiecznie siedzą w domu na l4, nadużywają uprawnień pracowniczych i w ogóle nie można liczyć na ich dyspozycyjność? Czy może jednak doceniamy matki za ich zaangażowanie, podejście do pracy, organizację czasu?

Jestem mamą 2-latki. Od roku i 3 miesięcy pracującą matką. Łączę obie rolę. Obie uwielbiam. Bez obu nie wyobrażam sobie mojego życia. No dobrze, wiadomo, że łatwiej byłoby mi zrezygnować z pracy, niż wyobrazić sobie, że nie jestem matką. Ale i jedna i druga kwestia jest dla mnie ważna.

Czy da się odpowiedzieć na pytanie „Jakim pracownikiem są matki?”

Czy istnieją pewne uniwersalne cechy dla danej grupy społecznej lub roli, którą pełnimy? Czy każda matka-pracownik jest taka sama? Każdy ojciec-pracownik? Student, singiel? NIE! Dlatego tak samo pracujące kobiety mogą się sporo różnić. Nie przedstawię Wam zatem statystyk, nie napiszę, że każda matka w pracy zachowuje się w konkretny sposób. Poopowiadam Wam na moim przykładzie.

Dlaczego matki mają większą trudność w znalezieniu pracy niż ojcowie?

Problem matek na rynku pracy jest widoczny i nie da się temu zaprzeczyć. To jedna z największych grup społecznych, która ma problemy w znalezieniu nowej pracy. Szczególnie jeśli jest mamą małego dziecka. Krzywdzące jest to zwłaszcza ze względu na to, że mężczyzn nikt o posiadanie dzieci nie pyta. Tak jakby oni nigdy nie brali l4, opieki na dziecko, nie chodzili na szkolne przedstawienia, czy nie potrzebowali czasem przyjść później lub wyjść wcześniej, by zdążyć z dzieckiem do okulisty.

Ojcowie często zarabiają więcej. Skoro mają wyższą wypłatę, to logiczne jest, że ta wypłata jest ważniejsza dla całej rodziny. Jeśli matka straci pracę przez częste zwolnienia na dziecko – przeżyją z jednej wypłaty do czasu, aż uda się jej wrócić na rynek pracy. Jeśli ojciec straci pracę – być może trzeba będzie się zapożyczać lub korzystać z oszczędności, by dopiąć miesięczny budżet. Dlatego mam wrażenie, że to matki częściej korzystają z opieki na dziecko. Jak jest u nas? Z jednej strony staramy się ograniczać zwolnienia jak tylko się da. Nie raz i nie dwa pomagali nam dziadkowie. Ja też mam pracę według grafiku, więc o ile się dało, zamiast nie przychodzić do pracy wcale, zamieniałam się tak, by przyjść na popołudniu lub w weekend. Z racji tego, że pracuję czasami pół dnia, czasem cały dzień (13 godzin) to mam też więcej wolnych dni roboczych, dlatego nie mam problemu z pojawianiem się na przedszkolnych przedstawieniach (o ile wiem o nich z wyprzedzeniem). Problemem jest jednak odbieranie Ali z przedszkola i tu ukłon w stronę... szefów mojego partnera. Ja pracuję zmianowo. Gdy kończę ok. 15-16 bez problemu odbieram Alę z przedszkola. Natomiast średnio 2 dni w tygodniu zostaję w pracy do końca, czyli do 21.30. W takie dni to tata musi odebrać Alę. Pracuje do 17, przedszkole czynne do 17 (ciężko znaleźć czynne dłużej). Co zrobił? Poprosił w pracy, by w takie dni mógł przychodzić pół godziny wcześniej i wychodzić pół godzin szybciej. W efekcie pracuje tyle samo czasu, ale zdąża po córkę. I uwaga! On tę pracę dostał, gdy już Ala chodziła do żłobka. Znał godziny pracy, wiedział, że będzie potrzebował się zwalniać. Nie powiedział o tym na rozmowie o pracę, bo... stwierdził, że najpierw tę pracę musi dostać. A ja? Ja pewnie byłabym zapytana o to, czy mam dziecko. Nie byłoby to moim wyborem, czy i kiedy powiem o macierzyństwie (chociaż uważam, że warto mówić już na rozmowie).

Matka-pracownik to ciągłe chodzenie na l4

Przyznam, że to zdecydowanie mój największy problem w łączeniu macierzyństwa z pracą. Gdy dziecko chodzi do żłobka/przedszkola choroby są nieuniknione. Świetnie, jeśli dziadkowie mogą wówczas zostać z dzieckiem (o ile chcą, uważam, że to powinna być ich inicjatywa), gorzej jeśli wszyscy sami pracują. Część rodziców stać na nianię. Często zastanawiałam się nad zatrudnieniem dodatkowo opiekunki na czas chorób dziecka, ale …. uznałam, że płacenie jej plus płacenie za przedszkole (ewentualnie samo zatrudnianie niani) oznaczałoby, że z wypłaty zostawałoby mi niewiele. Ala choruje z różną częstotliwością. Najgorzej było zeszłej jesieni i zimy. Ale też nie było tak, że cały czas stwierdzałam, że nie przyjdę do pracy. Zawsze, gdy ktoś inny mógł zostać w pracy, korzystałam z tej możliwości.

Ale czy na pewno każda matka ciągle siedzi na zwolnieniu na dziecko?
Są matki, których dziećmi stale zajmują się dziadkowie.
Są matki, których dzieci mają stale opiekunkę.
Są matki, których dzieci chodzą do żłobka/przedszkola, ale chorują sporadycznie. A w razie chorób udaje się zorganizować nianię, babcię, ciocię.

Obawa przed utratą pracy z powodu opieki na dziecko jest spora. Wystarczy przejrzeć ogłoszenia o pracę dla niań – nie brakuje tam ofert pracy na wypadek choroby dziecka. Rodzice zgodnie z przepisami mogą wykorzystać 60 dni opieki na chore dziecko w ciągu roku. Czyli średnio 5 dni miesięcznie. Wielu z nich tego nie robi, bo po prostu traktuje pracę poważnie i wie, że ciągłe zwolnienia są źle postrzegane przez pracodawców. Z drugiej strony.... ciągle uczę się równowagi między pracą, a macierzyństwem. Gdy 3 miesiące po rozpoczęciu pracy, moja córka wylądowała w szpitalu spędziłam z nią tam jeden dzień. A później? Później gnałam do pracy, partner zostawał z nią w szpitalu, a ja wracałam do szpitala na noc. Czy dzisiaj też bym tak zrobiła? Nie, chyba stwierdziłabym, że dziecko w tej sytuacji jest ważniejsze i żadna praca nie jest warta tego, by kursować między szpitalem a pracą. Bo dziecko mam jedno, a pracę zawsze można zmienić. Uświadomiła mnie o tym klientka, która dowiedziawszy się, że mam dziecko w szpitalu powiedziała, że ona też się tak poświęcała w pracy, a potem i tak ją zwolnili.

Matka pracę traktuje poważnie. Ale też rodzina jest na pierwszym miejscu

Ten punkt nawiązuje do poprzedniego akapitu. Bo będąc mamą, praca nigdy nie będzie u mnie na pierwszym miejscu. Mam ten komfort, że mam wspierającego partnera. Mam też rodziców, na których zawsze mogę liczyć. Wiem, że gdybym została bez pracy, damy sobie radę. Nie muszę kurczowo trzymać się stanowiska z obawy, że nie będę miała za co opłacić kredyt, czy kupić pampersy. Jednak wiem, że wielu rodziców właśnie ma taką sytuację. I wówczas pracę traktuje poważnie. A ja?

Też traktuję tę pracę poważnie. Ale nie dlatego, że od niej zależy zaspokojenie naszych podstawowych potrzeb. Traktuję ją poważnie, bo ta praca poprawia naszą sytuację finansową. Stać mnie na ubrania, kosmetyki, stać mnie, by zamówić pizzę, czy od czasu do czasu pójść na obiad do restauracji. A na urlopie pojechać na wakacje. Gdybym tej pracy nie miała, musiałabym ograniczyć wydatki. Poza tym lubię pracować. Spełniać się zawodowo, robić coś dla siebie.

Pracę traktuję poważnie, bo chcę pracować. Wiele mam docenia swoją pracę i rzadziej myśli o jej zmianie chociażby ze względów finansowego bezpieczeństwa, jakie dana praca zapewnia. A w moim (i pewnie nie tylko) przypadku ważne jest jeszcze to, że:
- lokalizacja pracy jest dopasowana pod przedszkole i miejsce zamieszkania
- w pracy znają już moją dyspozycyjność i zwykle udaje mi się ułożyć grafik tak, by jak najbardziej pasował do potrzeb naszej rodziny
- wiem, że mogę liczyć na wolne/wyjście z pracy (oczywiście do odrobienia później), gdy w przedszkolu jest przedstawienie.

Wiele mam traktuje pracę poważnie i jeśli uda się jej znaleźć pracę, którą da się połączyć z macierzyństwem, to nie szuka innej pracy. Jednak to co na pewno jest istotne to fakt, że nigdy żadna praca nie będzie ważniejsza od dziecka. Ale to już chyba kwestia właściwych priorytetów.

Lubię swoją pracę, ale poza nią mam też swoje życie. I gdy dostałam propozycję awansu i umowy o pracę ja... poprosiłam umowę nie na cały etat, a na 7/8. Dla mnie to idealne rozwiązanie, bo niby tylko ok. 20 godzin mniej miesięcznie, ale jednocześnie więcej czasu dla dziecka, partnera, domowych obowiązków. A dla pracodawcy to też zaleta – dzięki temu, że mój wniosek został zaakceptowany, ja chodzę do pracy z satysfakcją. Z poczuciem, że wszystkie inne moje role są dobrze wypełniane. Nie rozmyślam w pracy o tym, że nie zdążę zrobić obiadu na jutro, albo że nie mam czasu, by zabrać córkę na badania, bo ciągle siedzę w pracy.

Matka to pracownik od przekrętów ze zwolnieniami i nadużyciami praw rodzicielskich?

Nie mam tu już na myśli samych dni, wybieranych na opiekę na dziecko. Bo czy znacie matkę, która bierze opiekę na zdrowe dziecko? Raczej nie. Zwykle jest to ostateczność. Natomiast na pewno każdy z nas zna kobietę, która poszła szybko na ciążowe zwolnienie, a wśród rodziny chwaliła się, że ciąża przebiega bezproblemowo i że skoro dostaje 100% pensji to czemu nie skorzystać. Możliwe, że znacie też matki, które po powrocie do pracy korzystają z przerw na karmienie piersią mimo że już dawno przeszły na butelkę ze sztuczną mieszanką. Nie pochwalam naginania przepisów dla własnych korzyści. Jednak zastanawiam się, czy to aby na pewno dotyczy tylko matek? Czy inne kobiety nie nadużywają przepisów? A mężczyźni?

Odświeżam swoją pamięć i przypominam sobie 3 mężczyzn (2 znam osobiście, 1 to historia zasłyszana od bliskiego członka rodziny), którzy nadużywali zwolnień chorobowych. Siedzenie na l4 po parę miesięcy tylko dlatego, że było im obojętne, czy po tym czasie zostaną zwolnieni, czy nie. Albo wręcz zwolnienie się (umowa zlecenie z opłacanymi składkami) samemu tuż po 2-miesięcznym l4. Mężczyźni. Bo mężczyźni w pracy też oszukują.

Bo pracownicy-mężczyźni oszukują. Bo pracownice-kobiety oszukują. Bo pracownice-matki oszukują. Bo pracownicy-ojcowie oszukują. Bo pracownicy-single oszukują. A z drugiej strony jest mnóstwo uczciwych pracowników. I nie można po kilku historiach matek uogólniać, że każda pracownica-matka pójdzie na zwolnienie, gdy tylko ginekolog potwierdzi ciąże, a po powrocie z macierzyńskiego okłamie Cię, że karmi piersią po to, by skorzystać z płatnych przerw w pracy.

Zatrudniasz matkę? Zapomnij o nadgodzinach! 

W książce Malwiny z Bakusiowo.pl (sama książka nie powala, ale udało mi się wyłuskać ciekawe fragmenty) przeczytałam, że długo była przekonana, że trzeba zostawać dłużej w pracy, by zyskać w oczach szefa. I dopiero po zostaniu matką, gdy już nie była skoro do nadgodzin, okazało się, że według jej szefa pracownicy, którzy zostają w pracy dłużej to albo Ci na kacu, którzy pierwsze godziny odsypiają, a później nadrabiają. Albo osoby, które nie potrafią organizować sobie czasu i nie zdążają wykonać wszystkich obowiązków w standardowym czasie pracy.

Matki nie lubią siedzieć w pracy dłużej. Ale chyba nikt tego nie lubi. Co nie oznacza, że one zawsze się na to nie zgadzają. Wszystko zależy od tego, jaką wykonuje się pracę. Są takie, gdy okazji do nadgodzin jest niewiele. W innych pracach większa dyspozycyjność jest wpisana w dany zawód, więc uważam, że wówczas matka świadomie podejmuje decyzję, czy da radę pracować w ten sposób. Znam mnóstwo kobiet-matek, dla których zostanie w pracy godzinę czy 2 godziny dłużej nie jest problemem. Sama w ciąży dorabiałam sobie opiekując się 2-letnim chłopcem. Odbierałam go z przedszkola i zostawałam z nim do 18 aż rodzice wracali z pracy. Często zdarzało się, że musieli zostać do 19-20. Mieli opiekunkę. Mogli sobie na to pozwolić. A inne mamy? Ja nie widzę problemów, by czasem przyjść wcześniej, zostać dłużej o ile mam wówczas zapewnioną opiekę dla córki (przedszkole czy ojciec Ali). Mogłabym nie zgadzać się na nadgodziny z zasady (bo rodzicom dzieci do 4 roku życia przysługuje takie prawo), ale jeśli jest potrzeba, a ja mam możliwość, to nie będę tupać nóżką, by móc dłużej pobawić się z dzieckiem.

Matki nie odmawiają nadgodzin z własnego „widzimisię”. Jeśli o nadgodzinach dowiedziałabym się w ostatniej chwili, a nie miałabym z kim zostawić dziecka, logiczne jest, że nie zostanę w pracy. Jeśli o zmianach zostanę uprzedzona nieco wcześniej, mogę pokombinować. Tak samo wiele kobiet ma z wyjazdami. Raczej żadna matka nie ucieszy się, gdy jej szef oznajmi jej, że jutro wyjeżdża na kilkudniowe szkolenie. Zwłaszcza jeśli szef wiedział o tym wcześniej. Ale jeśli poinformuje ją o tym chociaż tydzień wcześniej, sytuacja wygląda zupełnie inaczej.

Matka wraca do pracy tylko po to, by znów zajść w ciąże i pójść na zwolnienie? A ja dzieci już nie planuję!

Znam też historie o matkach, które ledwo wrócą z macierzyńskiego, a już idą na kolejny. Czy świadomie czy nie – nieważne. Czy mają do tego prawo czy nie? Oczywiście, że mają, chociaż wpływa to później na postrzeganie pracownic-matek. Ale też trzeba sobie zdać sprawę z tego, że wiele tych bezdzietnych jeszcze kobiet zapewne kiedyś wybierze się na macierzyński. A matka może ten etap mieć już całkowicie za sobą. Nie twierdzę, że nigdy nie zmienię zdania, ale póki co głęboko tkwimy w przeświadczeniu, że nie chcemy mieć więcej dzieci. Zatem wracając do pracy, wróciłam na stałe. Nie na pół gwizdka, nie na przeczekanie do kolejnej ciąży.

Matka-pracownik to wielozadaniowość i lepsza organizacja pracy?

Tę perspektywę słyszę często i... sama nie wiem, czy się z nią zgadzam. Może dlatego, że sama zawsze lubiłam planowanie, rozpisywanie celów na miesiąc, tydzień, dzień. Moja organizacja zawsze była na dobrym poziomie. Dziecko nie musiało mnie tego uczyć. Wręcz przeciwnie. Czasami widzę po sobie, że zmęczenie daje mi we znaki i chociaż coś zaplanuję, to tego nie wykonam (obowiązki domowe/blogowe, w pracy mimo zmęczenia zawsze trzeba dać z siebie wszystko). Dlatego nie jestem za tym, by przypisywać każdej matce pewne pozytywne cechy, bo tu tak samo jak z tymi negatywami może być różnie.

Zadowolony pracownik to dobry pracownik 

Związek pracodawca-pracownik to sieć wzajemnych interesów. Jeśli pracodawca docenia pracownika, to wzrasta prawdopodobieństwo, że pracownik będzie w pracy efektywniejszy i będzie wiązać z nią dłuższą przyszłość. Mogłabym wysyłać CV w inne miejsca. Ale w mojej obecnej pracy mam grafik dopasowany do potrzeb, mam premie uznaniowe, mam wreszcie coś, co nie jest czysto materialne – szacunek i równe traktowanie, nie patrzenie na mnie tylko przez pryzmat dziecka.

Jakim pracownikiem jest matka? Takim jak każdy inny!

Czasem matka może być dobrym pracownikiem, innym razem przeciętnym, albo słabym. Tak jak każda inna grupa społeczna. Nie można generalizować. Uprzedzać się, że osoby o tym imieniu to nie zatrudnimy, bo już były w firmie i olewały pracę. Albo że jak ktoś pochodzi z danego miasta (serio, przykład z życia) to na pewno patologia i odrzucamy na etapie czytania CV. Tak samo nie można generalizować i wrzucać wszystkich mam do jednego worka.

Jakim pracownikiem są matki? Takim jak każdy. Wystarczy dać im możliwość wykazania się. Matki (tak jak i inni) mogą przychodzić do pracy odbębnić swoje, wyjść i zapomnieć o pracy. Mogą też być żądne sukcesów i rozwoju. Matki mogą awansować! Tak, po roku pracy po urlopie macierzyńskim dostałam propozycję awansu na stanowisko kierownicze. Ja! Matka! Można? Można!


Matka-pracownik – taki sam jak inni? Czy może jednak coś je wyróżnia? Jakie masz zdanie w tym temacie?

Chcesz być na bieżąco z moimi wpisami? Albo poznać nas lepiej? Zapraszam Cię na mojego:

• Facebooka – klik 
• Instagrama – klik 
• A jeśli tematyka łączenia pracy z macierzyństwem jest Ci bliska to zapraszam po więcej artykułów. Znajdziesz je w kategorii Pracująca mama. A na Facebooku rozkręcam swoją grupę w tej tematyce – Pracujące mamy.