Młoda mama pisze

Jak często choruje dziecko w żłobku/przedszkolu?

2/12/2019

Jestem mamą przedszkolaka. Ala ma prawie 3 lata. Do żłobka poszła 2 lata temu, w kwietniu. Za sobą mamy cały zeszły sezon jesienno-zimowych chorób. Wówczas chodziła do żłobka. Teraz jest już w przedszkolu. Kolejny sezon grypowy w pełni. Jak wygląda odporność mojego dziecka? Czy choroby zdarzają się często? Jak wyglądało to rok temu, a jak jest teraz?

W tym wpisie podpowiem Wam na podstawie własnego doświadczenia, jak wygląda chorowanie dziecka w żłobku/przedszkolu.

„Moje dziecko dotąd nie chorowało. Ma dobrą odporność. Mogę więc liczyć, że w żłobku/przedszkolu będzie tak samo?”

To częste myślenie rodziców. Niestety nie jest to takie łatwe. Zdarza się, że dziecko rzeczywiście rzadko choruje nawet po pójściu do żłobka/przedszkola. Jednak to, że dziecko jest zdrowe, gdy jest z rodzicem w domu, nie daje nam żadnej wiedzy o jego odporności – nawet jeśli chodzi często na plac zabaw, do sklepów, na basen i w inne skupiska ludzi. To zawsze jest czymś innym niż kontakt z 15-20 innych dzieci, zamkniętych w tej samej sali.

Moja córka też chorowała sporadycznie. Przez ponad rok była chora 2-3 razy. Poszła do żłobka mając 13 miesięcy. Była cały czas karmiona piersią. Łudziłam się, że to zwiększy jej odporność. Początkowo było dobrze. Pierwsze 2-3miesiące raczej nie chorowała. Potem się zaczęło. Początek lata, więc czas, gdy raczej niewiele osób choruje. Zaczęło się od jednej choroby, druga, trzecia. 3 tygodnie chora, tydzień zdrowa, 2 tygodnie chora, 2 tygodnie zdrowa i od nowa. Schemat, który zna większość rodziców dzieci ze żłobka/przedszkola. Później chwila przerwy i wejście w sezon jesienno-zimowy. Choroby były tak częste, że ciągle kombinowaliśmy w pracy, zamieniałam się na popołudniowe zmiany, prosiliśmy dziadków o pomoc. Było ciężko. I pewnie nie tylko u nas. Wystarczy popatrzeć na ilość kurtek w przedszkolnej szatni. 15 dzieci w grupie i 8 kurtek. Może ktoś pojechał do dziadków, może mama ma wolne i została z dzieckiem w domu. A co z pozostałymi dziećmi? Możliwe, że spotkasz je w kolejce do lekarza.

Czy starsze dzieci mniej chorują na początku swojej przygody z przedszkolem?

Możesz też stwierdzić, że im dłużej dziecko zostanie w domu, tym start w przedszkolu będzie łagodniejszy. Oczywiście, zgadzam się, że maluch nie potrzebuje chodzić do żłobka, by prawidłowo się rozwijać. Dzięki temu, że zostanie w domu prawdopodobnie będzie też mniej chorować – ale tylko wtedy, gdy będzie w domu. A czy gdy dziecko pójdzie do przedszkola jako 3-4 latek to będzie chorować mniej niż dziecko, które przygodę z placówką zaczęło w wieku roku czy 2 lat? Wątpię. Teoretycznie czym starsze dziecko, tym odporność jest lepsza. Jednak zetknięcie się z innymi bakteriami, może być trudne nawet dla 6-latka. Tak. Byłam dzieckiem, które nie chodziło ani do żłobka, ani do przedszkola. Poszłam dopiero do zerówki. Mając 6,5 roku. Wystarczająco dużo, by do dzisiaj pamiętać jak to wyglądało. 2 tygodnie zdrowa, 2 tygodnie chora. Przechodziłam połowę roku do zerówki, drugą połowę spędziłam w domu. Z tą różnicą, że dziecko w żłobku i przedszkolu ma materiał do zrealizowania, ale jeśli go nie zrobi – nic się nie stanie. Zerówka jest już przygotowaniem do szkoły.

Poszłam do zerówki jako 6-latka, pierwszy rok chorowałam sporo.

Znam dzieci, które zaczęły chodzić do przedszkola jako 3-latki, wcześniej były w domu z mamą, babcią lub nianią. Na początku sporo chorowały.

Moja córka poszła do żłobka, mając rok. Sporo chorowała.

Jak widać na początku przygody ze żłobkiem i przedszkolem wiele dzieci choruje. Bez względu na wiek. Niestety to nie jest tak, że im dłużej zostaniesz w domu, tym dziecko będzie mniej chorować, gdy już wyruszy do placówki.

Czy zwolnienie się z pracy/przejście na urlop wychowawczy rozwiąże problem?

Liczysz ilość dni w całym miesiącu, które Twoje dziecko chodziło do żłobka. Wychodzi Ci, że tych dni nazbierało się „aż” 6! Myślisz sobie, że w takim razie ten cały żłobek nie ma sensu! Idę na wychowawczy, nie ma co się katować. Siebie i dziecka. I pracodawcy, bo ciągłe zwolnienia chorobowe dezorganizują pracę firmy.

Rozumiem to. Sama rok temu byłam bliska zwolnieniu się. Zwolnieniu, bo miałam umowę-zlecenie. Już przeliczałam, ile na tym stracę finansowo. Obliczałam, czy damy radę. Wychodziło, że będę mieć niewiele mniej pieniędzy niż opłacając przedszkole, prywatnego lekarza (bo nie zawsze był czas, by pójść do przychodni) i kupując leki. Przetrwaliśmy tylko dlatego, że dziadkowie z obu stron pomagali jak mogli. Mimo, że sami pracują na etacie.

Wyobraź sobie, że Twoje dziecko przez miesiąc, czy dwa choruje na okrągło. Przechodzisz na urlop wychowawczy. Przez rok dziecko nie choruje, jest starsze, myślisz, że wzrosła jego odporność. Zapisujesz je do przedszkola. I znowu liczysz te kilka dni w miesiącu, które dziecko zjawiło się w przedszkolu. Kolejny rok. Od nowa mierzysz się z tym samym. Rezygnować po raz drugi? Chyba dlatego zdecydowałam się w zeszłym roku spróbować dalej łączyć pracę z opieką nad dzieckiem. Wiosna i lato upłynęły pod znakiem zdrowia, na jesień znów zaczęły się choroby – na szczęście jest ich dużo mniej (nie zapeszając) niż rok wcześniej.

Oczywiście to tylko jeden przykład. Ja nie rezygnowałabym ze żłobka/przedszkola ze względu na początkowe częste choroby dziecka – dlatego, że nie mam gwarancji, że gdy odczekamy rok czy dwa, to później znów nie będzie „powtórki z rozrywki”. Oczywiście mówię tu, o przypadkach zdrowych dzieci. Zdrowych w znaczeniu takim, że częste infekcje są normalną reakcją organizmu na przebywanie w placówce. Dlatego, gdy dziecko często choruje, warto poprosić lekarza o skierowanie do specjalistów – laryngologa, alergologa, immunologa. Bo gdyby okazało się, że Ala ma przykładowo wrodzoną odporność organizmu - zostanie z nią w domu byłoby wręcz wskazane.

Moja córka choruje mniej po roku chodzenia do placówki. Ale nie jest to regułą.

Dziecko często musi się przyzwyczaić do przebywania codziennie z grupą dzieci, do większego ryzyka zarazków. Jeśli wcześniej maluch był w domu, po pójściu do żłobka/przedszkola może złapać pierwszy katar po zaledwie kilku dniach... Im dłużej chodzi do placówki, tym odporność zwykle rośnie. Mówią, że najtrudniejszy jest pierwszy rok. Tak było u nas. Pierwsze choroby zaczęły się w czerwcu, nasiliły z początkiem września i aż do końca kwietnia Ala chorowała w systemie „2 tygodnie chora, 2 tygodnie zdrowa, 2 tygodnie chora itd.” Teraz jest już jej drugi rok w przedszkolu. Całą wiosnę i lato była zdrowa. Tylko zaczął się wrzesień, pojawiła się pierwsza choroba i antybiotyk. Myślałam, że obecny sezon jesienno-zimowy będzie dokładnie taki sam jak zeszły. Ale nie jest. Chorób jest mniej. Myślę, że o jakąś połowę. To już nie jest rok, gdy mam rozterki, czy w ogóle opłaca mi się chodzić do pracy.

Twoje dziecko może chorować, a ty powinnaś się na to przygotować.

Nie dam Ci jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, jak często chorują dzieci w żłobkach i przedszkolach. Nie powiem Ci, ile razy tej zimy Twoje dziecko będzie chore. Tego nie wiem. Możliwe nawet, że będziesz w grupie tych szczęśliwców, których dzieci nie chorują. Tak. To nie bajka. Znam takich. To znaczy jednych. Ale są. Czy ty dołączysz do ich grona? Możliwe. Jednak bardziej prawdopodobne jest to, że Twoje dziecko będzie chorować. Przeciętnie, często, ciągle – bez względu na częstotliwość pamiętaj, że najlepsze co możesz zrobić to odpowiednio się przygotować. Zastanów się, co z opieką nad dzieckiem, gdy się rozchoruje i nie będzie mogło pójść do placówki. Masz umowę o pracę lub umowę-zlecenie, ale opłacasz dobrowolnie składki chorobowe? Możesz oczywiście skorzystać ze zwolnienia. W praktyce sama wiem, że nawet, jeśli oficjalnie to zwolnienie nam przysługuje, to nie zawsze da się je wziąć. A już na pewno pracodawca nie ucieszy się, jeśli takie zwolnienie będzie przynosiło się co miesiąc. A to i tak dość optymistyczne założenie. U nas w pierwszym roku chodzenia do żłobka przez córkę, w okresie jesienno-zimowym choroby trwały mniej więcej 2 tygodnie w każdym miesiącu. Nie przetrwaliśmy tego, gdyby nie pomoc dziadków. Wszyscy pracują, ale mama mojego partnera wraca z pracy na tyle wcześnie, że gdy udało mi się zamienić w pracy na popołudniową zmianę, mogłam pójść do pracy. Do tego pracuję według grafiku, weekendy są pracujące, więc w przypadku chorób dziecka najłatwiej było mi iść do pracy w sobotę i niedzielę i zyskać w ten sposób 2 dni wolnego w dni robocze. W ten sposób sprawnie poradziliśmy sobie przez ostatni miesiąc. Ala miała ospę, co wykluczyło ją z przedszkola na 3 tygodnie. Kolejny tydzień została w domu, by nabrać odporności. W tym czasie chodziłam do pracy tylko na popołudnia i w weekendy, gdy Alą mógł zająć się tata lub babcia. Tylko że nie każdy ma taką możliwość, by zmienić swój grafik. Dlatego zanim wyślesz dziecko do przedszkola, przemyśl, co zrobisz w przypadku jego choroby. Jeśli masz możliwość, by brać w pracy zwolnienie lekarskie za każdym razem – super. Jeśli nie – przemyśl, czy dziadkowie są w stanie Wam pomóc. Często konieczne jest też zatrudnienie opiekunki na czas choroby dziecka. Może uda Wam się znaleźć dyspozycyjną studentkę lub panią na emeryturze.

Gdyby inne dzieci przychodziły zawsze zdrowe, moje dziecko by nie chorowało!

Możliwe. Podejrzewam, że chorób byłoby mniej, ale nie da się ich wykluczyć, dlatego, że często dziecko zaczyna zarażać zanim pojawią się objawy. Dlatego przestałam się już wściekać, że Ala po kilku dniach od powrotu do przedszkola, znowu złapała katar. I nie oburzam się, że dziecko w szatni kaszle – bo początkowo nie wierzyłam w zapewnienia, że kaszel został po zapaleniu oskrzeli, ale dziecko jest zdrowe. Dlaczego? Bo sama byłam w takiej sytuacji z Alą. W lecie kaszlała przez 3 tygodnie, a lekarka stwierdziła, że jest zdrowa.

Jak wzmacniać odporność? I czy to w ogóle działa?

Przerabiałam już wszystko i to temat rzeka. Na pewno na osobny tekst. Czy jest jakiś złoty środek, który sprawi, że dziecko przestanie chorować? Raczej nie. Odporność musi się wytworzyć, a na to potrzeba czasu. To co my stosujemy (a czy działa, to ciągle ciężko powiedzieć) to :

Witamina C i D
Olej z czarnuszki
Herbata z miodem
Dużo ruchu, codzienne spacery
Zdrowa dieta
Wietrzenie pomieszczeń

Nie dam Ci gwarancji, że Twoje dziecko nie będzie chorować. Możliwe też, że Cię przestraszę, a okaże się, że Twoje dziecko będzie chorować dużo rzadziej niż się spodziewałaś.

Chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami? Zapraszam Cię na mojego:

Facebooka – zobacz
Instagrama - zobacz

dziecko

Teatr - kiedy zabrać dziecko po raz pierwszy i jak wzbudzić w nim zainteresowanie sztuką?

2/03/2019

Ile lat mieliście, gdy to wy po raz pierwszy byliście w teatrze? Czy zabrali was do niego rodzice, czy może była to szkolna wycieczka? Zastanawiam się, czy jestem w mniejszości, ale na przedstawienia teatralne chodziłam jedynie z klasą. A kolejny raz? Dopiero z własnym dzieckiem. Z czego to wynika? Dlaczego chodzimy do teatru dużo rzadziej niż do kina? Jak sprawić, by dzieci prosiły nas o kolejne wyjście do teatru? Jak zainteresować dziecko sztuką? I dlaczego w ogóle warto o to zadbać – na te pytania poznacie odpowiedź w tym tekście.

Kiedy z dzieckiem do teatru?

Początkowo chciałam napisać, że im wcześniej tym lepiej. Później jednak pomyślałam sobie, że nie do końca tak musi być. Półroczniak na jakimkolwiek przedstawieniu będzie za mały. A roczne dziecko na przedstawieniu dla minimum 3-latków to chyba też nie jest idealny pomysł. Dlatego wybierając się do teatru warto wziąć pod uwagę 2 aspekty:

Minimalny wiek dzieci określony przez organizatorów przedstawienia. W wielu miastach znajdziemy już teatry dla najmłodszych, które zapraszają roczne dzieci. Przedstawienia nie są długie, dzieci siedzą na scenie na poduszkach, a po przedstawieniu można się pobawić z aktorami. Takie wyjście jest też bezstresowe dla rodziców – bo wiadomo, że nie jest to „prawdziwy” teatr, nie obowiązują w nim ogólnie przyjęte normy, nie trzeba siedzieć na miejscu i być cicho.

Czy wiek określony przez organizatorów jest dolną granicą i nie można jej przekroczyć? Pewnie nie raz zabraliście dziecko do kina na film od np. 15 lat, a dziecko miało raptem 12. Tak samo może być z teatrem. Na przedstawieniu, na które się wybraliśmy nikt nie sprawdzał, ile dzieci mają lat, nie kazali pokazywać dowodów, nie pytali o wiek dziecka. Warto wziąć pod uwagę sugestię organizatorów, ale też zastanowić się, czy wasze dziecko jest już gotowe na teatr.
Indywidualne możliwości dziecka. W przypadku teatru dla najmniejszych, przedstawienie sprawdzi się dla każdego dziecka. Być może jednak nie macie w pobliżu takiego teatru. Tak jak my. W naszym mieście jest teatr dla dzieci, ale przedstawienia są dla minimum 3-latków. Na czym polega różnica między tym teatrem, a teatrami dla najmłodszych? W teatrze dla starszych dzieci siedzi się już przeważnie na widowni, między zmianą dekoracji gaszone jest światło, a przedstawienia są dłuższe (45 – 60 minut). Czy młodsze dziecko poradzi sobie na takim przedstawieniu? A raczej – czy będzie mu sprawiało radość? Tu już trzeba pomyśleć o swoim dziecku, chociaż nie zawsze będzie to miarodajne. Pamiętajcie, że dzieci często inaczej zachowują się w domu, inaczej w nowym miejscu, inaczej wśród samych dorosłych, inaczej w grupie dzieci. My zabraliśmy naszą niespełna 2-letnią córkę na 45-minutowe przedstawienie i bardzo się jej podobało! A to raczej wrażliwa dziewczynka.

Nasze pierwsze wyjście do teatru z niespełna 2-latką

Latem w naszej okolicy mamy sporo atrakcji. Są jeziora i góry. Gorzej gdy pogoda jest brzydka i całymi dniami pada deszcz. Niewiele jest atrakcji dla dzieci pod zadaszeniem. Dlatego rok temu wpadłam na pomysł, by wybrać się z córką do teatru. Przyznaję, że kierowała też mną ciekawość jak wyglądają takie przedstawienia. Trochę obawiałam się, czy Ala nie jest za mała. Z jednej strony wiedziałam, że lubi słuchać piosenek, a w teatrze dla dzieci muzyka odgrywa ważną rolę. Z drugiej strony bałam się, że po kilku minutach będzie płakać i wrócimy do domu.

Postanowiłam po prostu się przekonać. Jak było?

Na korytarzu, gdy czekaliśmy z innymi rodzinami, Ala była podekscytowana. Do siedzenia mieliśmy ławki, początkowo Ala siedziała obok mnie, później na moich kolanach. Ludzi było dużo. Myślę, że nawet 100. Oczywiście ławki były ułożone tak, by każdy kolejny rząd był wyżej. Od sceny oddzielała nas duża odległość, ale wszystko było dobrze widać. Problem pojawił się, gdy po pierwszej scenie była zmiana dekoracji. Światło zgasło. Ala zaczęła płakać. Gdy światło się pojawiło, uspokoiła się. Podczas następnych zmian dekoracji, na scenie zostawało malutkie światło, nie wiem, czy specjalnie ze względu na moją córkę, ale dzięki temu Ala już nie zapłakała.

Samo przedstawienie trwało 45 minut. W tym czasie co chwilę pojawiały się piosenki. Dzieci żywo reagowały na przedstawienie, śmiały się, zadawały pytania. Dosłownie na 5 minut przed końcem przedstawienia, Ala zaczęła się wiercić i marudzić. Dla niej te 40 minut to był i tak dobry wynik.

Czy polecam wyjście z 2-latką do teatru dla starszych dzieci na tak długie przedstawienia? Mimo, że Ali podobało się, to jest to wyjście z gatunku siedzenia na bombie – w niepewności, czy za chwilę dziecko nie wybuchnie płaczem. Dlatego dzisiaj powtórzylibyśmy wyjście z 2-latką do teatru, ale jednak pojechalibyśmy gdzieś dalej, gdzie znajdziemy teatr dla maluchów.

A teraz? Ala właśnie kończy 3 lata. Jest rok starsza i znów wybieramy się do teatru? Dlaczego dopiero po raz drugi?

Dlaczego chodzimy do teatru rzadziej niż do kina?

Mam wrażenie, że taka sytuacja nie dotyczy tylko nas, a większość społeczeństwa. Dlaczego tak się dzieje?

Opowiem Wam na naszym przykładzie. Jest sobie styczniowy wieczór. Stwierdzam, że w tym tygodniu mam wolne we wtorek i czwartek i w któryś z tych dni mogłabym się gdzieś z Alą wybrać. Może do teatru? Wchodzę na stronę, repertuar, kup bilet i.... pierwszy wolny bilet jest na marzec. Oczywiście rozumiem powód. Przedstawień jest dużo mniej niż seansów w kinie, bo tu przecież aktorzy muszą być na żywo. Tylko nie każdy ma możliwość przewidzieć, czy za 2 miesiące w piątek będzie mieć wolne, a za 3 miesiące w niedzielę dziecko będzie zdrowe. Zaryzykowałam. Kupiłam bilety. Teraz trzymam kciuki, by zdrowie nie pokrzyżowało planów w postaci tego jednego przedstawienia w roku.

Dlaczego w ogóle warto zabierać dzieci do teatru?

Przede wszystkim dlatego, że to jedna z kolejnych możliwości, by przyjemnie spędzić wspólny czas.
Teatr rozwija dziecięcą wyobraźnię.
Dziecko uczy się norm panujących w teatrze.
Teatr wpływa korzystnie na rozwój dziecka, zwiększa zasób słów malucha, rozwija go muzycznie.
A w zależności od tematu przedstawienia dziecko może powiększyć swoją wiedzę o świecie, czy przepracować trudny temat.

Teatr nie musi kończyć się na ostatniej scenie przedstawienia.

Będąc w Ikei kupiłam dla Ali pacynki na palce. To świetna okazja do domowej zabawy w teatr. Do tego wystarczy jeszcze scena, zrobiona np. ze zwykłego kartonu. Przedstawienie mogą wystawiać rodzice, a dzieci być widzami. A w przypadku nieco starszych dzieci role mogą się zamienić. Jeśli do zabawy podejdziemy kompleksowo, można wcześniej napisać scenariusz przedstawienia i namalować bilety.

Dla starszych dzieci (początek szkoły podstawowej) ciekawą propozycją będzie książka „Teatr” R. Henriques'a i A. Letria. To duży ilustrowany leksykon, który pomoże rozbudzić w dziecku ciekawość teatrem. A jeśli dziecko już jest zainteresowane przedstawieniami, przyda się jeszcze bardziej. Bo czy każdy rodzic potrafi odpowiedzieć na pytania 7-latka o to, dlaczego orchestra była półokrągła? A sposób rozwierania kotar w zależności od danego kraju zaciekawił nawet mnie! Spójrzcie sami.

Leksykon „Teatr” wydawnictwa Tako to także pomysły na zabawy związane z teatrem takie jak tworzenie kukiełek i masek.

Ten przewodnik pozwoli zapoznać się z ważnymi pojęciami związanymi z teatrem. Dziecko będzie rozróżniać tragedię od komedii i dowie się jaką rolę odgrywa cisza w teatrze.

Czy Wasze dzieci były już w teatrze? A może pamiętacie jeszcze kiedy to wy po raz pierwszy wybraliście się do teatru?

Jeśli nie chcesz przegapić nowych wpisów i poznać nas lepiej, zapraszam Cię do polubienia moich kont na :

Facebooku - zobacz
Instagramie - zobacz

dziecko

KONKURS - wygraj podgrzewacz do pokarmów i butelkę

1/18/2019

dziecko

Najpopularniejsze imiona XX wieku oraz początku XXI wieku!

1/11/2019

Sprawdź imiona, które królowały w czasach dzieciństwa Twoich rówieśników, rodziców, dziadków oraz pradziadków.

Fascynuję się takimi statystykami. Co roku sprawdzam, które imiona są aktualnie najchętniej wybierane przez rodziców. Zawsze zastanawiałam się, jak zmieniała się moda na imiona oraz jakie imiona były popularne, gdy to moi rodzice dokonywali wyboru imienia dla mnie i mojego brata. Postanowiłam więcej się nie zastanawiać i po prostu to sprawdzić. Przeszukałam statystyki i mam dla Was zestawienie najpopularniejszych imion w całym XX wieku oraz na początku wieku XXI.

Zanim zajrzysz do statystyk, mam dla Ciebie zadanie. Spróbuj przypomnieć sobie lata swojego dzieciństwa. Jakie imiona królowały na podwórku? Które imiona powtarzały się w szkolnych ławkach? A w pokoleniu Twoich rodziców? Jakie imiona noszą Twoje ciocie, przyjaciele rodziny?

Masz już swoje typy odnośnie popularnych imion? To teraz sprawdź, czy pokrywa się to ze statystykami.

Lata 1901-1929

Gdyby dzisiaj osoby urodzone w tych czasach żyły, miałyby od 90 do 120 lat. Dla mnie to czasy moich pradziadków (chociaż blisko już do dziadków, bo Ci mają/mieliby ponad 80 lat.

Jakie imiona wówczas królowały? Popularne męskie imiona to Jan, Stanisław, Józef, Władysław i Tadeusz. Natomiast dla dziewczynek chętnie wybierane były takie imiona jak Maria, Marianna, Janina, Zofia Helena.

Lata 30ste i 40ste

To czasy, w których na świat przychodzili moi dziadkowie – Krystyna, Marian, Helena, Stanisław. Ich imiona w dzieciństwie były dla mnie starodawne, niemodne. Ale sami zobaczcie zestawienie! W ich czasach te imiona królowały w urzędach stanu cywilnego. Brakuje jedynie Mariana, a Helena była bardziej popularne w poprzednim dziesięcioleciu.

Najchętniej wybierane męskie imiona w latach 30stych i 40stych to Jan, Stanisław, Józef, Tadeusz, Jerzy, a żeńskie imiona to Maria, Krystyna, Janina, Zofia.

Popatrzcie na te zestawienia. Przez około pół wieku najchętniej wybierane imiona są prawie niezmienne. Zatem ciekawe jak długo będzie królować obecna moda na Antosiów i Leny?

Lata 50te i 60te

Ponownie połączyłam dwa dziesięciolecia, gdyż imiona na szczycie rankingów różniły się bardzo nieznacznie.

Dla mnie lata 60te to czasy moich rodziców. Imiona z zestawienia jestem w stanie przyporządkować do członków rodziny, którzy rodzili się w tym czasie. Natomiast moi rodzice dostali nieco rzadsze imiona – Jarosław i Violetta.

Najpopularniejsze imiona w tych 2 dziesięcioleciach dla chłopców to Andrzej, Krzysztof, Marek, Piotr, Jan, Stanisław, Jerzy, a dla dziewczynek to Maria, Krystyna, Elżbieta, Teresa, Małgorzata, Anna, Ewa.

Lata 70te

Być może w tych czasach odnajdujecie czasy swojego dzieciństwa. Obecnie osoby urodzone w tych latach mają po 40parę lat. Jakie imiona wówczas dominowały? U chłopców królował Tomasz, Piotr, Krzysztof, Marcin, a u dziewczyn Agnieszka, Anna, Katarzyna, Magdalena.

Mój tato ma liczne rodzeństwo, więc w tym temacie jest to dla mnie świetnym przykładem na popularność tych imion. Wśród rodzeństwa mojego taty brakuje jedynie Tomasza i Krzysztofa. Pozostałe imiona noszą moje ciocie i wujowie.

Lata 80te

Część imion pozostała modna jeszcze z poprzedniego dziesięciolecia, ale pojawiły się też nowe imiona. Wśród chłopców popularne imiona to Łukasz, Marcin, Paweł, Piotr, Tomasz, Andrzej, a u dziewczyn to Anna, Katarzyna, Agnieszka, Magdalena, Małgorzata.

Lata 80te to czasy, gdy urodził się mój brat, Paweł. Jak widać jest w rankingu.

Lata 1991-1995

Tu imion pojawi się trochę więcej, głównie ze względu na to, że im mniej odległe czasy, tym więcej śladów w Internecie na temat nadawanych imion. Początek lat 90tych to czasy, w których się urodziłam. Gdybym ja miała pobawić się w zgadywanie popularnych imion na podstawie znajomości imion moich rówieśników wysoko uplasowałabym Moniki, Kasie, Anie, Karoliny, Piotrki, Patryki, Mateusze. Te imiona zwykle powtarzały się w klasach, do których chodziłam. A co pokazują statystyki?

Wśród męskich imion dominowały: Mateusz, Michał, Łukasz, Kamil, Paweł, Piotr, Patryk, Jakub, Marcin, Maciej, a wśród dziewczyn Katarzyna, Karolina, Anna, Paulina, Aleksandra, Magdalena i Monika.

Lata 1996-2000

To już czasy ludzi, wchodzących obecnie w dorosłe życie. U chłopców wciąż modnymi imionami były: Mateusz, Kamil, Jakub, Michał, Patryk, ale zauważalny wzrost zanotował Kacper, Dawid i Adrian. U dziewczyn przeplatają się wciąż modne z poprzedniego 5lecia Karoliny, Aleksandry, Pauliny, Anny z pojawiającymi się na liście po raz pierwszy: Natalia, Klaudia, Wiktoria, Julia, Weronika, Patrycja.

Lata 2001-2005

U chłopców pierwsze miejsca list rankingowych osiągał Jakub, dalej byli Kacper, Mateusz i Michał. Natomiast u dziewczynkach przeważały Julie, Wiktorie, Natalie, Oliwie i Aleksandry.

Lata 2006-2010

W tych czasach bez większych zmian. U chłopców ciągle popularny Jakub, Kacper, Mateusz, ale pojawiają się także Szymony i Filipy. U dziewczynek dalej popularna Julia i Wiktoria, jednak te lata to już początek mody na Maję, Zuzannę i Lenę.

Lata 2011-2015

Wśród chłopców praktycznie bez zmian. Wciąż modne imiona to Jakub, Kacper, Szymon, Filip, jednak to w tych latach do góry piął się Antoni.

U dziewczyn natomiast dalej popularna jest Julia, Lena, Maja, Zuzanna, ale zauważalny jest wzrost ilości małych Zofii i Hann.

Lata 2016-2018

Jakie imiona wiodą teraz prym? U chłopców to Antoni, Jakub, Szymon, Jan, Filip, Franciszek, Aleksander, Wojciech, a u dziewczynek Zuzanna, Julia, Lena, Maja, Hanna, Zofia, Alicja, Amelia, Natalia.

Przebrnęliśmy przez cały XX wiek i początek XXI wieku. Czy odnaleźliście w statystykach imiona Waszych bliskich?

Chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami, albo poznać mnie lepiej? Zapraszam Cię na mojego:

Facebooka - zobacz
Instagrama - zobacz

inne

Prezenty dla babci i dziadka – liczą się wspomnienia i samodzielne wykonanie!

1/07/2019

Kwiaty, czekoladki, akcesoria, suplementy diety – jeśli zastanawiasz się już nad prezentem dla swoich dziadków/dziadków Twoich dzieci, to być może te produkty znalazły się na liście prezentów. To dobry pomysł na prezent, ale jednak nie dla dziadków. Nie od wnuków. Dlaczego?

Dziadków mojej wnuczki najbardziej cieszą własnoręcznie wykonane prezenty lub zdjęcia

Kwiaty, czekoladki, akcesoria, suplementy diety – to wszystko, to przedmioty, które dziadkowie mogą kupić sobie sami. Albo dostać je z okazji urodzin, imienin, świąt. Gdy mówimy o dziadkach, których wnuki są jeszcze dziećmi, najlepsze prezenty to, te przygotowane wspólnie z dzieckiem albo zawierają wspomnienia. Coś czego dziadkowie nie mogą kupić. Coś czego nie podaruje im nikt inny.

Skąd to wiem? Za mną wiele lat wręczania prezentów na Dzień Babci i Dziadka jako wnuczka. A moja córka w tym roku już po raz trzeci będzie w swoich małych rączkach ściskać prezenty dla dziadków. Gdy otwierali poprzednie prezenty – widziałam w ich oczach ekscytację, były pytania, czy Ala pomagała w tworzeniu prezentu, a podarki długo stały wyeksponowane na półkach. Albo nawet do dzisiaj wiszą na ścianie!

Moje typy sprawdzonych pomysłów na prezenty dla dziadków

1. Domowe ciasto – W Dzień Babci i Dziadka odwiedzacie starsze pokolenie. Przychodzicie na kawę, a ze sobą macie już poczęstunek. Być może jest wiele babć, które uwielbiają rozpieszczać kulinarnie swoją rodzinę i w takie dni są świetnie przygotowane. Jednak sama z dzieciństwa pamiętam, że ten pomysł prezentu się sprawdził. Co roku były kupowane drobne upominki, aż w końcu mama wpadła na pomysł z upieczeniem sernika. Nie pamiętam, czy moja babcia jeszcze wtedy żyła. Jeśli tak, to była już na tyle schorowana, że nie zajmowała się pieczeniem. A dziadek nie potrafił. Można kupić ciasto w cukierni, ale przyznam Wam szczerze, że takiego sernika jaki robi moja mama się nie znajdzie.

Nie wszyscy dziadkowie potrafią piec lub nie są już na siłach. Upieczone ciasto wspólnie z dzieckiem powinno ucieszyć dziadków.

2. Fotokubek – popularny na wszelkie okazje. Bo czy sami nie macie w domu chociaż jednego fotokubka? Ten pomysł na prezent wykorzystałam 2 lata temu, gdy zorientowałam się, że babcia Ali ma już kubki ze zdjęciami pozostałych wnucząt, a tylko Ali jej brakuje.

3. Laurki – to coś, co dziadkowie docenią za samodzielne wykonanie przez dzieci. Powiecie, że laurki to tylko kawałek papieru, który trafia do kosza? Zawsze laurkę można oprawić w ramkę.

4. Kolaż zdjęć w antyramie – to nasz zeszłoroczny prezent dla dziadków. Duża antyrama w rozmiarze A3, kolorowa kartka i kilka zdjęć. Ala odcisnęła swoją rękę oraz pomagała przyklejać bibułę do napisu. Czy prezent się spodobał? W obu domach wisi na ścianie w pokoju, więc chyba się spisałyśmy.

5. Fotoksiążka lub minibook – czyli nasz tegoroczny prezent. Zauważyłam, że dziadkowie najbardziej cieszą się z prezentów związanych ze zdjęciami wnuków. Nie wiem, jak w przypadku waszych dziadków, ale moi przyzwyczaili się, że kupuje się aparat z kliszą, a po jej zakończeniu trzeba pójść do fotografa i wywołać zdjęcia. Robili to na bieżąco. A teraz? Pełno zdjęć w telefonie i na komputerze, ale przez to mają problem ze zmobilizowaniem się do ich wywołania. Dlatego zwykle mają mało aktualnych zdjęć dzieci, a jak wiadomo maluchy szybko się zmieniają. Stąd wiem, że zdjęcia wnuków zawsze są dobrym pomysłem na prezent.

Były już fotokubki i kolaże ze zdjęć. Co można jeszcze więcej wymyślić? Z pomocą przyszła mi firma Printu - zobacz. Przypomniałam sobie, że rok temu projektowałam tam fotoksiążkę z okazji roczku Ali. Tym razem dla dziadków wybrałam minibooka.

Minibook to kieszonkowy album w rozmiarze 15cmx15cm. Z jednej strony nie zajmuje wiele miejsca, więc łatwo pomieścić go na półce, z drugiej strony jest na tyle duży, że zdjęcia nie tracą na jakości i wyraźności.

Ile zdjęć pomieści się w minibboku? W podstawowej wersji masz 20 stron. Zawsze możesz dodać dowolną ilość stron. Co do ilości zdjęć to jest to trudne pytanie. Na jednej stronie może być jedno zdjęcie, ale nawet 2, 4, 6, czy 9 w zależności od układu (możesz sama wybierać rozkład zdjęć na każdej stronie).

Przydatne informacje:

do wyboru masz 3 wersje okładki – miękką, twardą i kartonową. Zdecydowałam się na twardą i jestem zadowolona.
Projektowanie jest naprawdę łatwe. Kilka dni przekładałam to, by potem okazało się, że zrobienie jednego minibooka zajęło mi 15 minut! Włącznie ze zgraniem zdjęć. A właśnie – fotografie możecie pobrać bezpośrednio z Facebooka, Instagrama, telefonu i komputera.
Możecie skorzystać z gotowych szablonów lub zmieniać układ stron. Do wyboru jest wiele układów. Możesz też wybrać układy z miejscem na podpis pod zdjęciami.
Dostawa kurierem lub do paczkomatów.

Wolisz większe formaty? W Printu zamówisz także fotoksiążki. Zobacz ten wpis – tam pokazuję fotoksiążkę od Printu. a na stronie Printu przejrzysz specjalnie przygotowane szablony dla Babci i Dziadka. Koniecznie sprawdź.

Gwarancja dostawy na Dzień Babci i Dziadka!

Jeśli zamówisz i opłacisz fotoksiążkę do 14 stycznia (a minibook do 9 stycznia) to masz gwarancję dostawy przed Dniem Babci i Dziadka. Szczegóły pod tym linkiem – zobacz.

Dzień Babci i Dziadka zbliża się wielkimi krokami. Macie już pomysły na prezenty dla dziadków?

Chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami lub poznać nas lepiej? Zapraszam Cię na mojego:

Facebooka - zobacz
Instagrama - zobacz

Pages

Jak często choruje dziecko w żłobku/przedszkolu?

Teatr - kiedy zabrać dziecko po raz pierwszy i jak wzbudzić w nim zainteresowanie sztuką?

KONKURS - wygraj podgrzewacz do pokarmów i butelkę

Najpopularniejsze imiona XX wieku oraz początku XXI wieku!

Prezenty dla babci i dziadka – liczą się wspomnienia i samodzielne wykonanie!

Łączna liczba wyświetleń

Jestem na Facebooku

O mnie

Kategorie

Ostatnie teksty

Archiwum