Nie wiem, jak to jest co miesiąc powtarzać ciążowy test i co miesiąc czuć rozczarowanie, bo zabrakło jednej kreski.
Nie wiem, jak to jest chodzić regularnie do lekarzy, robić wszystkie badania, diagnozować, leczyć.
Nie wiem, jaką radość czują rodzice, gdy widzą 2 kreski na teście ciążowym i gdy pierwszy raz słyszą bicie serca ich rozwijającego się dziecka.
Nie wiem, jak to jest iść w ciąży na płatne zwolnienie chorobowe i odpoczywać, przygotowywać się do porodu.
Nie wiem, jak to jest chodzić do szkoły rodzenia i uczyć się prawidłowego oddychania, przewijania, kąpania noworodka.
Nie wiem, jak to jest organizować baby shower, kupować masę niezbędnych gadżetów w najmodniejszych kolorach, robić odlewy brzuszka i profesjonalne sesje ciążowe, czy noworodkowe.
Nie wiem, jak to jest zastanawiać się, czy wracać do pracy, czy może jednak moja sytuacja finansowa pozwala mi na zostanie z dzieckiem w domu do 3 roku życia.
Nie wiem, jak to jest chodzić regularnie do lekarzy, robić wszystkie badania, diagnozować, leczyć.
Nie wiem, jaką radość czują rodzice, gdy widzą 2 kreski na teście ciążowym i gdy pierwszy raz słyszą bicie serca ich rozwijającego się dziecka.
Nie wiem, jak to jest iść w ciąży na płatne zwolnienie chorobowe i odpoczywać, przygotowywać się do porodu.
Nie wiem, jak to jest chodzić do szkoły rodzenia i uczyć się prawidłowego oddychania, przewijania, kąpania noworodka.
Nie wiem, jak to jest organizować baby shower, kupować masę niezbędnych gadżetów w najmodniejszych kolorach, robić odlewy brzuszka i profesjonalne sesje ciążowe, czy noworodkowe.
Nie wiem, jak to jest zastanawiać się, czy wracać do pracy, czy może jednak moja sytuacja finansowa pozwala mi na zostanie z dzieckiem w domu do 3 roku życia.
Czasami mam wrażenie, że coś straciłam. Że przespałam tę jedną, jedyną ciążę, którą miałam. Że stało się tak dlatego, że ta ciąża była nieplanowana, przyszła z zaskoczenia. Że nasze dziecko pojawiło się w momencie, w którym owszem – pod najważniejszych kątem (emocjonalnym) byliśmy gotowi na dziecko, to ekonomicznie już nie.
Moja ciąża nie była planowana. Ja świeżo po studiach, zdążyłam znaleźć pracę w zawodzie. I cieszyłam się, że będę mogła zdobyć pierwsze zawodowe doświadczenie na tyle bardzo, że nie przeszkadzała mi niska pensja, umowa zlecenie i brak składek na ubezpieczenie chorobowe. Test ciążowy zrobiłam na szybko, pewna, że pokaże się jedna kreska i będę mogła spokojnie brać leki na dokuczające mi przeziębienie. Zobaczyłam 2 kreski. Nie było radości, nie było skakania pod sufit. Później, gdy poinformowałam w pracy o ciąży, przyszło zwolnienie. Zostaliśmy z jedną pensją i koniecznością skompletowania wyprawki. Zakasałam rękawy. Poszłam do pracy! Nie, nikt mnie oficjalnie nie zatrudnił. Rano sprzątałam prywatne domy (na początku 3 razy w tygodniu, później stopniowo rezygnowałam z każdej rodziny, bo sił było coraz mniej), a popołudniu odbierałam 2latka z przedszkola i opiekowałam się nim do czasu, aż jego rodzice wrócą z pracy. Czy było to odpowiedzialne? Część matek pewnie stwierdzi, że nie. Że ciąża to czas, gdy powinnam zadbać o siebie i dziecko, a o sprawy finansowe ojciec dziecka. Ja do tego podeszłam w ten sposób, że ciążę znosiłam idealnie, nic mi nie dolegało. Wieloródki też w domu muszą zająć się starszym dzieckiem. Często też sprzątają. Więc pracowałam. Finansowo wyszłam na tym nawet lepiej, niż pracując w żłobku, co niestety dowodzi tylko o niskich pensjach w tej branży.
Przetrwaliśmy. Udało nam się finansowo wszystko pospinać. Ciąża przebiegła wzorcowo. Urodziłam zdrową córkę. I chociaż nie było to planowane dziecko, to tak jak zwykle w takich sytuacjach – od razu pokochane.
Dzisiaj jestem już w zupełnie innym miejscu. Pisząc ten wpis patrzę na spokojnie śpiącą 2,5latkę. Jutro pójdę do pracy – tym razem nie na „śmieciówce”, a na umowie o pracę, do miejsca, gdzie czuję się doceniana. Dzisiejsza ciąża być może byłaby spokojniejsza, ale już dawno założyłam, że chcę mieć „tylko” jedno dziecko. A to oznacza, że więcej ciąż nie będzie. Dlatego często czuję żal, że coś straciłam. Nie było mi dane poznać pewnych uczuć. Nie wiem, jak to jest cieszyć się na myśl o tym, że rozwija się w Tobie dziecko. Nie wiem, jak to jest przygotowywać się do porodu w szkole rodzenia - na tę zwyczajnie nie miałam czasu przy łączeniu kilku prac.
I gdy ogarnia mnie żal, że w ciąży zamiast przez kilka miesięcy mieć czas dla siebie, odpoczywać, leżeć, czytać książki, ja pracowałam prawie do porodu. Gdy żałuję, że nie kupiłam tych wszystkich kocyków, otulaczów, misiów szumisiów, myślę sobie o tym, co ostatnio bombardowało mnie z Internetu:
15 października – Dzień Dziecka Utraconego
A następnego dnia dowiedziałam się o śmierci młodego mężczyzny. Zostawił na tym świecie narzeczoną i ich 3letnią córeczkę.
W takich dniach przestaje się liczyć to, czy Ala jeździła wózkiem za 300 czy 3000zł, czy miała sesję zdjęciową od fotografa, czy robione zdjęcia przeze mnie, jej mamę. Najważniejsze, że JEST KOMU TE ZDJĘCIA ROBIĆ. I MA KTO JE ZROBIĆ.
Nie wiem, jak to jest leżeć całą ciążę i zastanawiać się, czy tego dnia pojawi się krew, czy kolejny dzień uda się przetrwać.
Nie wiem, jak to jest trafić w ciąży do szpitala i mieć podawane leki na podtrzymanie.
Nie wiem, jak to jest pojechać do szpitala z dzieckiem, a wrócić bez niego.
Nie wiem, jak to jest leżeć na sali wśród kobiet z dużymi, ciążowymi brzuszkami, gdy samej właśnie usłyszało się, że konieczne będzie wyłyżeczkowanie.
Nie wiem, jak to jest zastanawiać się, czy to co się stało to nie była moja wina – moich genów, dbania o siebie, odżywiania się, nieoszczędzania się.
Nie wiem, jak to jest musieć tłumaczyć dziecku, że rodzic jest wśród Aniołków.
Życie jest kruche, ulotne. Nigdy tego nie doświadczyłam. Mam to ogromne szczęście, że żegnałam jedynie osoby w podeszłym wieku. I chociaż ich brak też bolał, to potrafiłam podejść do tego z rozsądkiem – że taka jest kolej rzeczy, że umiera osoba, która spędziła z nami całe życie. A jak wytłumaczyć sobie śmierć dziecka? Osoby młodej, pełnej planów, zadań do wypełnienia?
Czasami potrzebuję takich historii, by uświadomić sobie, że mam szczęście. By tego dnia wyjątkowo nie narzekać, że moje dziecko zrobiło histerię na placu zabaw, bo nie chciało wracać do domu. By w nocy nie wstawać ze złością, bo Ala woła o picie. By przeżyć ten dzień i te wstawanie w nocy po 10 razy z radością – że mam do kogo wstawać. Tego dnia, gdy dowiedziałam się o śmierci młodego mężczyzny, w pracy spędziłam 14 godzin. Wróciłam ok.22. Ala wybudzała się co chwilę z płaczem. Bez przyczyny. A ja ją przytulałam, ciesząc się, że jest ktoś, kto mnie potrzebuje.
Napisałam to najlepiej, jak potrafiłam. Jeśli przeczytałeś/aś ten tekst to proszę – doceń to, co masz, kogo masz, zamiast żałować, że Twoje życie odbiega od pewnych norm/ideału, który sobie założyłeś/aś.
A jeśli chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami, to zapraszam Cię do śledzenia mnie na:
