W czym podawać dziecku picie? Kiedy rozpocząć naukę picia z kubka? W tym wpisie opowiem Wam o tym, kiedy moje dziecko zamieniło butelkę na kubek oraz w czym pije obecnie. A na końcu mam dla Was konkurs – możecie wygrać butelki, przytulankę oraz hitowy kubek 360 stopni!

Czy dziecku jest potrzebna butelka?

Przypominając sobie swoją ciążę, przyznaję, że niewiele wówczas wiedziałam o dzieciach (chociaż myślałam, że wiem sporo – w końcu pracowałam w żłobku). Wydawało mi się, że butelka jest niezbędnym gadżetem każdego dziecka. Teraz już wiem, że nie musi tak być. Często podczas karmienia piersią można całkowicie obyć się bez butelki – sama nie odciągałam pokarmu, a nawet jeśli dziecko pije odciągnięte mleko, może to robić dzięki strzykawce czy kubeczkowi. Natomiast przy karmieniu sztucznym lub częstym karmieniu odciągniętym mlekiem, butelka na pewno się przyda.

Kiedy rozpocząć naukę picia z kubka?

Warto rozpocząć naukę picia z kubka w okolicach 6 miesiąca życia dziecka. Z jakiego kubka? Do wyboru mamy kubek z ustnikiem, reflo-cup, kubek z rurką (bidon), doidy cup i reflo-cup.

Ten pierwszy (z ustnikiem) nie jest polecany przez logopedów ze względu na to, że sposób picia z niego nie różni się od picia z butelki ze smoczkiem – a zbyt długie picie z butelki/kubka z ustnikiem może przyczyniać się do wad zgryzu u dziecka.

Moja córka obecnie ma 3 lata i pije równie chętnie z kubka z rurką jak i z kubka 360 stopni.

Dlaczego polecam kubek 360 stopni?

Moje dziecko piło najpierw z butelki, później przez krótki okres piła z kubka z ustnikiem. Natomiast kubek 360 stopni był pierwszym kubkiem, który opanowała (miała wówczas około 10 miesięcy) i korzysta z takich kubków do dzisiaj. Dla mnie to wygodne rozwiązanie, gdy gdzieś wychodzimy – kubek nie przecieka. Do tego zachęca mnie jego mycie – każdą część da się odkręcić i dokładnie wymyć.

KONKURS – wygraj zestaw z butelkami, kubkiem 360 stopni i przytulankę

Chętnie zgłaszam się do Blogosfery Canpol babies, chociaż ze względu na już dość duże dziecko, najczęściej biorę udział w organizacji konkursu. Także w tym miesiącu możecie wygrać nagrody od Canpol babies. Jakie? Zestaw składa się z:

Zadanie konkursowe

Zadanie konkursowe – Za pomocą opowiadania lub wierszyka opisz ulubione zwierzę swojego dziecka. Jeśli jesteś w ciąży możesz opisać swoje ulubione zwierzę.

Regulamin

1. Odpowiedzi na to zadanie umieszczacie na blogu w komentarzach do tego wpisu. Pamiętajcie, aby się podpisać imieniem i nazwiskiem.

2. Konkurs odbywa się także na Facebook'u – zobacz. Ale uwaga – jest tam inne zadanie. Możecie zgłaszać się w obu miejscach, zwiększając swoją szansę na wygranie.

3. Konkurs trwa od chwili ogłoszenia 14.03.2019 do 26.03.2019 do końca dnia. Prace zamieszczone po terminie nie będą rozpatrywane.

4. Zwycięzców wyłania organizator konkursu, właścicielka bloga Młoda mama pisze, natomiast sponsorem nagród jest firma Canpol babies, która zajmuje się wysyłką nagród.

Zanim zostanie się rodzicem wyobrażenia o posiadaniu dzieci czerpie się z obserwacji. Czasami są to obserwacje młodych rodziców w rodzinie czy wśród znajomych. Jednak po sobie sama widzę, że wizerunek kierują też media. Narzucając nam, że to, co oni robią jest normą u każdych rodziców. A jeśli ty tak nie robisz to ewidentnie coś jest nie tak. 

Jak rodzicielstwo jest promowane w mediach? Szybki powrót do pracy, wyjście do kina 2 tygodnie po porodzie i weekend w SPA, zostawiając 2-miesięcznego niemowlaka.

Szara rzeczywistość często wygląda inaczej

Nie mówię, że jest coś złego w randce tuż po porodzie. Każdy ma inne potrzeby i możliwości. Dzisiaj chcę Wam pokazać, że można być w szczęśliwym związku mimo że od narodzin dziecka nie było się na ani jednej randce. A jeśli już randkują to nie są to cotygodniowe szaleństwa, ale ściśle zaplanowane wyjścia. Bo nie każdy może sobie pozwolić na opiekunkę. Nie każdy ma babcie, które mieszkają w tym samym mieście.

Jak to wygląda u nas? Bardzo powoli przecinam pępowinę

Gdybym sobie sprzed 5 lat powiedziała, jaką będę mamą, nigdy bym nie uwierzyła. W czasach liceum i studiów, niewiele wiedząc o macierzyństwie, wyobrażałam sobie, że kariera zawodowa będzie dla mnie ważniejsza. Nie mieściło mi się w głowie jak świadomie, z własnej woli można zamknąć się w domu na rok. Taka długa przerwa w pracy? Ja na pewno wrócę po kilku miesiącach.

A jak było w praktyce? Zatopiłam się w macierzyństwie. Widziałam, że jestem najważniejszą osobą dla tej małej istotki. Karmiłam piersią. Lubiłam to. Nie mogłam za to przemóc się do odciągania pokarmu laktatorem. Takie moje małe dziwactwo. Zanim zostałam mamą, uważałam, że karmienie piersią jest obrzydliwe. To mi przeszło, ale przerzuciło się na myślenie o odciąganiu pokarmu. Z dwojga złego – to lepsze. Ale to sprawiło, że dopóki Ala nie nauczyła się jeść stałych posiłków na tyle dużo, by się nimi najeść – nie myślałam nawet o tym, by zostawić ją z kimkolwiek innym.

Przez 10 miesięcy byłam z Alą 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Te 10 miesięcy wydają się być bardzo długim odcinkiem czasu, ale w rzeczywistości nawet nie wiem, kiedy to minęło.

Gdy Ala miała 10 miesięcy, wyrwałam się na lodowisko, korzystając z wizyty u dziadków. To było samodzielne wyjście. Takich wyjść mam teraz całkiem dużo. Ala skończyła rok, ja poszłam do pracy, a ona do żłobka. Pracuję w systemie równoważnym i mniej więcej raz w tygodniu w dzień roboczy idę do pracy na popołudnie. Alę i tak rano trzeba zawieźć do przedszkola, więc mam przedpołudnie dla siebie. Często w tym czasie po prostu wracam do domu – sprzątam, gotuję, piszę teksty na bloga. Ale zdarza się też, że robię sobie babskie wyjście i idę na łyżwy, rolki, czy zakupy.

A randki? Byliśmy na jednej. W ciągu 3 lat. Dlaczego nie więcej? Prawdę mówiąc jakoś od początku chyba naturalne stało się dla nas, że to NASZE dziecko i opieka nad nim należy do nas. Poza tym przez pierwsze pół roku nie było nawet możliwości zostawienia Ali z kimś innym niż ze mną.

Minął rok, Ala zaczynała się najadać stałymi posiłkami na tyle, że wyjścia na kilka godzin bez zostawiania mleka były możliwe. Tylko, że tuż po tym wróciłam do pracy, a w związku z tym spędzać mniej czasu z Alą. Do tego doszły jej choroby – jak to bywa w żłobku. Nie mogłam sobie pozwolić na l4, więc często Ala zostawała z babcią. Dlatego chyba żadne z nas nie miałoby skrupułów, by prosić babcię, aby zajęła się Alą w sobotni wieczór, skoro co chwilę zostawała z nią na cały dzień. A i my chcieliśmy nadrobić braki we wspólnym spędzaniu czasu.

A ta jedna randka? Ja pracuję w systemie równoważnym. Chodzę do pracy na różną ilość godzin. Mój miesiąc roboczy liczy zwykle od 16 do 20 dni, więc często mam wolne w środku tygodnia. Mój partner pracuje od wtorku do soboty. I ostatnio wymyśliłam, że przecież możemy wykorzystać poniedziałek na randki – przedszkole jest czynne od 7 do 17, w tym czasie możemy gdzieś wyjść. Ostatnio byliśmy w kinie. Nie ukrywam, takie wyjścia są dużo łatwiejsze i przyjemniejsze niż z maluchem u boku. Nie trzeba się zastanawiać, czy za chwilę nie będzie ryku na pół miasta. Można pójść tak, gdzie się chce – bez obawy, że dziecko będzie ciągnąć Cię za rękę w drugą stronę. Takie wyjścia się przydają. Pozwalają się sobą nacieszyć. Odpocząć. Nabrać sił na kolejne dni.

Ale ciągle uważam, że takie wyjścia nie są niezbędne, by związek się układał. Wszystko zależy od nas. Oboje nie jesteśmy typami imprezowiczów. Nie lubimy tańczyć. Nigdy nie byliśmy razem na dyskotece – a w ciąże zaszłam po prawie 3 latach związku. Zanim urodziła się Ala wychodziliśmy na randki – do kina, restauracji, jeździliśmy w góry, chodziliśmy na spacery, do zoo, ogrodu botanicznego – to był nasz ulubiony sposób spędzania czasu. Czy którejś z tych aktywności nie da się wykonać z maluchem? Oczywiście dużo zależy od dziecka, ale jednak przyznasz, że to są miejsca, gdzie dziecko można śmiało zabrać. A nawet więcej – urodzenie się Ali otworzyło nam drzwi do wielu miejsc, w które wstydziłabym się pójść bez dziecka. Bo mnie frajdę sprawia wyjście do sali zabaw czy dinoparku. Jeździmy z Alą w góry, chodzimy zjeść obiad na mieście, latem często spędzaliśmy popołudnia nad wodą. Jedynie do kina z nią nie pójdziemy, ale za to byliśmy w teatrze! Miejscu, które zawsze mnie fascynowało. Miejscu, gdzie chciałam pójść i jakoś nigdy wcześniej nie udało nam się wybrać we dwoje. Dopiero Ala zmotywowała mnie do kupienia biletów i poszliśmy na spektakl. Co prawda dla dzieci, ale całej naszej 3 się podobało. 

Oczywiście takie wyjścia są trochę inne. Trzeba je dopasować do pory drzemek dziecka. Nie zawsze to jest łatwe, bo powiedzmy, że Ala zwykle śpi od 12 do 14. Zatem przed drzemką nie opłaca się wyjść. Ustalamy, że wyjdziemy po spaniu. Po czym Ala pada dopiero o 14 i śpi do 16. W góry już się nie wybierzemy zwłaszcza, gdy zimą szybko robi się ciemno. Do tego czasami coś sobie zaplanujemy, a Ala się rozchoruje lub nawet tylko przeziębi, jednak wiadomo, że lepiej nie zabierać jej wtedy np. w góry i nie narażać na pogłębienie przeziębienia. Z dzieckiem trzeba być przyzwyczajonym, że nie każde zaplanowane wyjście będzie można zrealizować. A czasem trzeba będzie je skrócić, bo humor dziecka nie będzie dopisywał. Dlatego wiadomo – takie randki byłoby łatwiej zrealizować we dwoje – bez martwienia się o to, kiedy zaśnie i czy będzie w dobrym nastroju. Ale też z drugiej strony – żal byłoby mi odbierać Ali radości z takich wyjść. Być może są rodzice, którzy wychodzą gdzieś co tydzień, albo i częściej. My mamy inny tryb. W tygodniu mój partner wraca z pracy ok. 16-18, więc już za późno by gdziekolwiek wychodzić. W weekend nadrabiamy czas we 3.

Rodzicielstwo ciągle się zmienia – jeszcze zdążymy się sobą nacieszyć

Gdy urodziła się Ala wszystko było nieprzewidywalne. Nie wiedzieliśmy, czy zaśnie o 20, czy o 22. Czy obudzi się po godzinie, czy może dopiero po 3. Wtedy było trudno o jakikolwiek czas we dwoje. Tylko, że na szczęście natura tak działa, że rodzice na początku są pochłonięci poznawaniem maluszka, więc zamiast myśleć o czasie we dwoje cieszyliśmy się na wspólne chwile we troje.

Po jakimś czasie Ali sen był bardziej przewidywalny, a pobudki rzadsze, więc w wieczory (mimo, że spędzane w domu) mieliśmy chwilę dla siebie. To nie jest tak, że dogadywać można się tylko poza domem. Kolacja, film, rozmowa – być blisko siebie można w domu, bez wielkiego szykowania się na wyjście.

Dzieciństwo jest tylko raz – i szybko mija. Każdy etap w życiu jest potrzebny i piękny

Powyższe zdania często wypowiadają matki, które decydują się zostać w domu na urlopie wychowawczym. Ja na to się nie zdecydowałam, ale tu znaczenie miała też kwestia finansowa.

Natomiast nawiązuję do tego, by pokazać, że to, co dla jednego nie jest atrakcyjne, innemu może sprawiać satysfakcję.

Nasza córka ma 3 lata. Naprawdę nie wiem, kiedy te lata minęły. Ale wiem, że to jest czas, by być dla niej. Wiem, że z każdym rokiem będzie coraz bardziej samodzielna i coraz mniej będzie nas potrzebować. Dlatego chłoniemy to, co jest nam teraz dane – i cieszymy się wspólnym czasem we 3.

Myślisz, że tylko wy nie wychodzicie na randki?

Otaczają Cię sami przyjaciele, chwalący się romantycznym weekendem we dwoje? Myślisz, że wszyscy chodzą na randki, tylko nie wy? Kiedyś zapytałam w Internecie matki – czy chodzą na randki. Oczywiście wiele odpowiedziało, że tak. Ale równie wiele pisało w ten sposób:

„U mnie syn 28 miesięcy i wyszliśmy 4 razy bez niego: 2 koncerty, 40 urodziny kolegi i 10 rocznica ślubu znajomych. Nie brakuje nam wyjść bez syna.”

„Syn 22 miesiące i tez mogę policzyć na palcach jednej ręki nasze wyjścia tylko w 2...raczej mi tego nie brakuje i wolę teraz chodzic w takie miejsca zeby młody mógł iść z nami (basen, zoo, inne atrakcje) jedynie wypadów do kina mi szkoda bo dość często chodziliśmy.”

„Nie chodzę. Dzieci za małe. I mimo tego, ze mama mogłaby zostać to małe nie chcą. Ostatnia nasza randka (a raczej wyjście we 2)miala miejsce w październiku lub listopadzie (nawet nie pamiętam) gdy mąż jechał ze mną na zabieg.”

"A mi nawet brakuje wyjść we troje. Młody ma rok, ale jest tak nietowarzyski, więc wychodzimy ewentualnie do sklepu."

Nie każdy musi chodzić na randki, ale też w randkach nie ma nic złego

W tym wpisie nie chciałam pokazać, że rodzice, którzy wychodzą na randki są gorszymi rodzicami. Każdy po prostu ma inne potrzeby i możliwości. W wychodzeniu na randki nie ma nic złego, ale też pamiętajcie, że udany związek można tworzyć bez wielkich wyjść we dwoje.

Randki - jak to u Was wygląda - wychodzicie regularnie, od wielkiego dzwonu, a może wcale?


Jeśli chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami lub poznać nas lepiej, to zapraszam Cię do obserwowania moich kont na:

Tylko 3 składniki i zero dodatku cukru, czy innych słodzików – to najprostsze i najzdrowsze wypieki, jakie przygotowuję w domu.

Szybkie, zdrowe i smaczne

W tym roku jednym z moich postanowień było zdrowsze odżywianie – się ale także rodziny. Zmorą przy realizacji postanowień jest brak uściślenia planów. Dlatego ja rozpisałam sobie, co dokładnie ma się kryć pod pojęciem „zdrowsze odżywianie”. Zaczynam małymi kroczkami. Raz w tygodniu wyszukuję przepis na zdrową potrawę, a później oczywiście ją gotuję. A jako alternatywę dla gotowych ciastek, postanowiłam minimum 2 razy w miesiącu przygotować coś słodkiego w domu. Za mną już m.in. pierwszy domowy, zdrowy kisiel. Jednak w tym tekście pokażę Ci super zdrowe, szybkie i smaczne ciasteczka. Bo to taki przysmak, który można zrobić w pół godziny (łącznie z pieczeniem), a później przez kilka dni jest co oferować dziecku jako przekąskę (lub zabrać do pracy).

Składniki:

Obiecałam, że będą to 3-składnikowe ciastka i tak rzeczywiście jest w podstawowym przepisie. Taka przekąska będzie idealna dla dzieci, które nie lubią, gdy w ciastkach jest za dużo dodatków. Tak ma moja córka. Najchętniej zjada najprostsze ciasta (babka) i ciastka (maślane). Dlatego dla niej ciastka składają się tylko z tych 3 składników. Dla siebie dorzucam garść żurawiny/orzechów. Można także pokroić drobno suszone owoce np. śliwki.

Podana ilość wystarczy do przygotowania ok. 15 całkiem sporych ciastek.

Wykonanie:

Banany pokroiłam na mniejsze kawałki, wsypałam do miski razem z pozostałymi składnikami. Całość wymieszałam rękami. Później od razu formowałam z tego ciasteczka. Wykładałam je na blaszce na papierze do pieczenia. W piekarniku nagrzanym do 180 stopni (góra-dół) spędziły 15 minut na jednej stronie, następnie odwróciłam na drugą stronę i piekłam kolejne 5 minut.

Uwagi:

Jeśli chcesz za jednym razem zrobić ciastka z podstawowymi 3 składnikami i drugą część ciastek z dodatkami, wystarczy oczywiście najpierw wymieszać 3 składniki, podzielić ciasto na 2 części i do drugiej dosypać dodatki.

Zrobiłam dość duże ciasteczka. Stwierdzam, że lepiej jadłyby się mniejsze – takie na kilka kęsów, zatem lepiej zrobić mniejsze, a więcej sztuk.

Do wykonania ciasteczek nie jest potrzebny mikser – a to dla mnie ważne, bo nie piekę z pasji i do tej pory nie dorobiłam się miksera.

Smaczne ciastka bez cukru, smakujące dziecku – tak to możliwe. Polecam przepis.

Masz pomysł na inne zdrowe przekąski? Chętnie przeczytam w komentarzach inspiracje na realizację mojego noworocznego postanowienia.

Chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami? Albo poznać mnie lepiej? Zapraszam Cię do obserwowania mnie na :

Jestem mamą przedszkolaka. Ala ma prawie 3 lata. Do żłobka poszła 2 lata temu, w kwietniu. Za sobą mamy cały zeszły sezon jesienno-zimowych chorób. Wówczas chodziła do żłobka. Teraz jest już w przedszkolu. Kolejny sezon grypowy w pełni. Jak wygląda odporność mojego dziecka? Czy choroby zdarzają się często? Jak wyglądało to rok temu, a jak jest teraz?

W tym wpisie podpowiem Wam na podstawie własnego doświadczenia, jak wygląda chorowanie dziecka w żłobku/przedszkolu.

„Moje dziecko dotąd nie chorowało. Ma dobrą odporność. Mogę więc liczyć, że w żłobku/przedszkolu będzie tak samo?”

To częste myślenie rodziców. Niestety nie jest to takie łatwe. Zdarza się, że dziecko rzeczywiście rzadko choruje nawet po pójściu do żłobka/przedszkola. Jednak to, że dziecko jest zdrowe, gdy jest z rodzicem w domu, nie daje nam żadnej wiedzy o jego odporności – nawet jeśli chodzi często na plac zabaw, do sklepów, na basen i w inne skupiska ludzi. To zawsze jest czymś innym niż kontakt z 15-20 innych dzieci, zamkniętych w tej samej sali.

Moja córka też chorowała sporadycznie. Przez ponad rok była chora 2-3 razy. Poszła do żłobka mając 13 miesięcy. Była cały czas karmiona piersią. Łudziłam się, że to zwiększy jej odporność. Początkowo było dobrze. Pierwsze 2-3miesiące raczej nie chorowała. Potem się zaczęło. Początek lata, więc czas, gdy raczej niewiele osób choruje. Zaczęło się od jednej choroby, druga, trzecia. 3 tygodnie chora, tydzień zdrowa, 2 tygodnie chora, 2 tygodnie zdrowa i od nowa. Schemat, który zna większość rodziców dzieci ze żłobka/przedszkola. Później chwila przerwy i wejście w sezon jesienno-zimowy. Choroby były tak częste, że ciągle kombinowaliśmy w pracy, zamieniałam się na popołudniowe zmiany, prosiliśmy dziadków o pomoc. Było ciężko. I pewnie nie tylko u nas. Wystarczy popatrzeć na ilość kurtek w przedszkolnej szatni. 15 dzieci w grupie i 8 kurtek. Może ktoś pojechał do dziadków, może mama ma wolne i została z dzieckiem w domu. A co z pozostałymi dziećmi? Możliwe, że spotkasz je w kolejce do lekarza.

Czy starsze dzieci mniej chorują na początku swojej przygody z przedszkolem?

Możesz też stwierdzić, że im dłużej dziecko zostanie w domu, tym start w przedszkolu będzie łagodniejszy. Oczywiście, zgadzam się, że maluch nie potrzebuje chodzić do żłobka, by prawidłowo się rozwijać. Dzięki temu, że zostanie w domu prawdopodobnie będzie też mniej chorować – ale tylko wtedy, gdy będzie w domu. A czy gdy dziecko pójdzie do przedszkola jako 3-4 latek to będzie chorować mniej niż dziecko, które przygodę z placówką zaczęło w wieku roku czy 2 lat? Wątpię. Teoretycznie czym starsze dziecko, tym odporność jest lepsza. Jednak zetknięcie się z innymi bakteriami, może być trudne nawet dla 6-latka. Tak. Byłam dzieckiem, które nie chodziło ani do żłobka, ani do przedszkola. Poszłam dopiero do zerówki. Mając 6,5 roku. Wystarczająco dużo, by do dzisiaj pamiętać jak to wyglądało. 2 tygodnie zdrowa, 2 tygodnie chora. Przechodziłam połowę roku do zerówki, drugą połowę spędziłam w domu. Z tą różnicą, że dziecko w żłobku i przedszkolu ma materiał do zrealizowania, ale jeśli go nie zrobi – nic się nie stanie. Zerówka jest już przygotowaniem do szkoły.

Poszłam do zerówki jako 6-latka, pierwszy rok chorowałam sporo.

Znam dzieci, które zaczęły chodzić do przedszkola jako 3-latki, wcześniej były w domu z mamą, babcią lub nianią. Na początku sporo chorowały.

Moja córka poszła do żłobka, mając rok. Sporo chorowała.

Jak widać na początku przygody ze żłobkiem i przedszkolem wiele dzieci choruje. Bez względu na wiek. Niestety to nie jest tak, że im dłużej zostaniesz w domu, tym dziecko będzie mniej chorować, gdy już wyruszy do placówki.

Czy zwolnienie się z pracy/przejście na urlop wychowawczy rozwiąże problem? 

Liczysz ilość dni w całym miesiącu, które Twoje dziecko chodziło do żłobka. Wychodzi Ci, że tych dni nazbierało się „aż” 6! Myślisz sobie, że w takim razie ten cały żłobek nie ma sensu! Idę na wychowawczy, nie ma co się katować. Siebie i dziecka. I pracodawcy, bo ciągłe zwolnienia chorobowe dezorganizują pracę firmy.

Rozumiem to. Sama rok temu byłam bliska zwolnieniu się. Zwolnieniu, bo miałam umowę-zlecenie. Już przeliczałam, ile na tym stracę finansowo. Obliczałam, czy damy radę. Wychodziło, że będę mieć niewiele mniej pieniędzy niż opłacając przedszkole, prywatnego lekarza (bo nie zawsze był czas, by pójść do przychodni) i kupując leki. Przetrwaliśmy tylko dlatego, że dziadkowie z obu stron pomagali jak mogli. Mimo, że sami pracują na etacie.

Wyobraź sobie, że Twoje dziecko przez miesiąc, czy dwa choruje na okrągło. Przechodzisz na urlop wychowawczy. Przez rok dziecko nie choruje, jest starsze, myślisz, że wzrosła jego odporność. Zapisujesz je do przedszkola. I znowu liczysz te kilka dni w miesiącu, które dziecko zjawiło się w przedszkolu. Kolejny rok. Od nowa mierzysz się z tym samym. Rezygnować po raz drugi? Chyba dlatego zdecydowałam się w zeszłym roku spróbować dalej łączyć pracę z opieką nad dzieckiem. Wiosna i lato upłynęły pod znakiem zdrowia, na jesień znów zaczęły się choroby – na szczęście jest ich dużo mniej (nie zapeszając) niż rok wcześniej.

Oczywiście to tylko jeden przykład. Ja nie rezygnowałabym ze żłobka/przedszkola ze względu na początkowe częste choroby dziecka – dlatego, że nie mam gwarancji, że gdy odczekamy rok czy dwa, to później znów nie będzie „powtórki z rozrywki”. Oczywiście mówię tu, o przypadkach zdrowych dzieci. Zdrowych w znaczeniu takim, że częste infekcje są normalną reakcją organizmu na przebywanie w placówce. Dlatego, gdy dziecko często choruje, warto poprosić lekarza o skierowanie do specjalistów – laryngologa, alergologa, immunologa. Bo gdyby okazało się, że Ala ma przykładowo wrodzoną odporność organizmu - zostanie z nią w domu byłoby wręcz wskazane.

Moja córka choruje mniej po roku chodzenia do placówki. Ale nie jest to regułą.

Dziecko często musi się przyzwyczaić do przebywania codziennie z grupą dzieci, do większego ryzyka zarazków. Jeśli wcześniej maluch był w domu, po pójściu do żłobka/przedszkola może złapać pierwszy katar po zaledwie kilku dniach... Im dłużej chodzi do placówki, tym odporność zwykle rośnie. Mówią, że najtrudniejszy jest pierwszy rok. Tak było u nas. Pierwsze choroby zaczęły się w czerwcu, nasiliły z początkiem września i aż do końca kwietnia Ala chorowała w systemie „2 tygodnie chora, 2 tygodnie zdrowa, 2 tygodnie chora itd.” Teraz jest już jej drugi rok w przedszkolu. Całą wiosnę i lato była zdrowa. Tylko zaczął się wrzesień, pojawiła się pierwsza choroba i antybiotyk. Myślałam, że obecny sezon jesienno-zimowy będzie dokładnie taki sam jak zeszły. Ale nie jest. Chorób jest mniej. Myślę, że o jakąś połowę. To już nie jest rok, gdy mam rozterki, czy w ogóle opłaca mi się chodzić do pracy.

Twoje dziecko może chorować, a ty powinnaś się na to przygotować.

Nie dam Ci jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, jak często chorują dzieci w żłobkach i przedszkolach. Nie powiem Ci, ile razy tej zimy Twoje dziecko będzie chore. Tego nie wiem. Możliwe nawet, że będziesz w grupie tych szczęśliwców, których dzieci nie chorują. Tak. To nie bajka. Znam takich. To znaczy jednych. Ale są. Czy ty dołączysz do ich grona? Możliwe. Jednak bardziej prawdopodobne jest to, że Twoje dziecko będzie chorować. Przeciętnie, często, ciągle – bez względu na częstotliwość pamiętaj, że najlepsze co możesz zrobić to odpowiednio się przygotować. Zastanów się, co z opieką nad dzieckiem, gdy się rozchoruje i nie będzie mogło pójść do placówki. Masz umowę o pracę lub umowę-zlecenie, ale opłacasz dobrowolnie składki chorobowe? Możesz oczywiście skorzystać ze zwolnienia. W praktyce sama wiem, że nawet, jeśli oficjalnie to zwolnienie nam przysługuje, to nie zawsze da się je wziąć. A już na pewno pracodawca nie ucieszy się, jeśli takie zwolnienie będzie przynosiło się co miesiąc. A to i tak dość optymistyczne założenie. U nas w pierwszym roku chodzenia do żłobka przez córkę, w okresie jesienno-zimowym choroby trwały mniej więcej 2 tygodnie w każdym miesiącu. Nie przetrwaliśmy tego, gdyby nie pomoc dziadków. Wszyscy pracują, ale mama mojego partnera wraca z pracy na tyle wcześnie, że gdy udało mi się zamienić w pracy na popołudniową zmianę, mogłam pójść do pracy. Do tego pracuję według grafiku, weekendy są pracujące, więc w przypadku chorób dziecka najłatwiej było mi iść do pracy w sobotę i niedzielę i zyskać w ten sposób 2 dni wolnego w dni robocze. W ten sposób sprawnie poradziliśmy sobie przez ostatni miesiąc. Ala miała ospę, co wykluczyło ją z przedszkola na 3 tygodnie. Kolejny tydzień została w domu, by nabrać odporności. W tym czasie chodziłam do pracy tylko na popołudnia i w weekendy, gdy Alą mógł zająć się tata lub babcia. Tylko że nie każdy ma taką możliwość, by zmienić swój grafik. Dlatego zanim wyślesz dziecko do przedszkola, przemyśl, co zrobisz w przypadku jego choroby. Jeśli masz możliwość, by brać w pracy zwolnienie lekarskie za każdym razem – super. Jeśli nie – przemyśl, czy dziadkowie są w stanie Wam pomóc. Często konieczne jest też zatrudnienie opiekunki na czas choroby dziecka. Może uda Wam się znaleźć dyspozycyjną studentkę lub panią na emeryturze.

Gdyby inne dzieci przychodziły zawsze zdrowe, moje dziecko by nie chorowało!

Możliwe. Podejrzewam, że chorób byłoby mniej, ale nie da się ich wykluczyć, dlatego, że często dziecko zaczyna zarażać zanim pojawią się objawy. Dlatego przestałam się już wściekać, że Ala po kilku dniach od powrotu do przedszkola, znowu złapała katar. I nie oburzam się, że dziecko w szatni kaszle – bo początkowo nie wierzyłam w zapewnienia, że kaszel został po zapaleniu oskrzeli, ale dziecko jest zdrowe. Dlaczego? Bo sama byłam w takiej sytuacji z Alą. W lecie kaszlała przez 3 tygodnie, a lekarka stwierdziła, że jest zdrowa.

Jak wzmacniać odporność? I czy to w ogóle działa?

Przerabiałam już wszystko i to temat rzeka. Na pewno na osobny tekst. Czy jest jakiś złoty środek, który sprawi, że dziecko przestanie chorować? Raczej nie. Odporność musi się wytworzyć, a na to potrzeba czasu. To co my stosujemy (a czy działa, to ciągle ciężko powiedzieć) to :

Nie dam Ci gwarancji, że Twoje dziecko nie będzie chorować. Możliwe też, że Cię przestraszę, a okaże się, że Twoje dziecko będzie chorować dużo rzadziej niż się spodziewałaś.

Chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami? Zapraszam Cię na mojego:

Ile lat mieliście, gdy to wy po raz pierwszy byliście w teatrze? Czy zabrali was do niego rodzice, czy może była to szkolna wycieczka? Zastanawiam się, czy jestem w mniejszości, ale na przedstawienia teatralne chodziłam jedynie z klasą. A kolejny raz? Dopiero z własnym dzieckiem. Z czego to wynika? Dlaczego chodzimy do teatru dużo rzadziej niż do kina? Jak sprawić, by dzieci prosiły nas o kolejne wyjście do teatru? Jak zainteresować dziecko sztuką? I dlaczego w ogóle warto o to zadbać – na te pytania poznacie odpowiedź w tym tekście.

Kiedy z dzieckiem do teatru?

Początkowo chciałam napisać, że im wcześniej tym lepiej. Później jednak pomyślałam sobie, że nie do końca tak musi być. Półroczniak na jakimkolwiek przedstawieniu będzie za mały. A roczne dziecko na przedstawieniu dla minimum 3-latków to chyba też nie jest idealny pomysł. Dlatego wybierając się do teatru warto wziąć pod uwagę 2 aspekty:

Nasze pierwsze wyjście do teatru z niespełna 2-latką

Latem w naszej okolicy mamy sporo atrakcji. Są jeziora i góry. Gorzej gdy pogoda jest brzydka i całymi dniami pada deszcz. Niewiele jest atrakcji dla dzieci pod zadaszeniem. Dlatego rok temu wpadłam na pomysł, by wybrać się z córką do teatru. Przyznaję, że kierowała też mną ciekawość jak wyglądają takie przedstawienia. Trochę obawiałam się, czy Ala nie jest za mała. Z jednej strony wiedziałam, że lubi słuchać piosenek, a w teatrze dla dzieci muzyka odgrywa ważną rolę. Z drugiej strony bałam się, że po kilku minutach będzie płakać i wrócimy do domu.

Postanowiłam po prostu się przekonać. Jak było?

Na korytarzu, gdy czekaliśmy z innymi rodzinami, Ala była podekscytowana. Do siedzenia mieliśmy ławki, początkowo Ala siedziała obok mnie, później na moich kolanach. Ludzi było dużo. Myślę, że nawet 100. Oczywiście ławki były ułożone tak, by każdy kolejny rząd był wyżej. Od sceny oddzielała nas duża odległość, ale wszystko było dobrze widać. Problem pojawił się, gdy po pierwszej scenie była zmiana dekoracji. Światło zgasło. Ala zaczęła płakać. Gdy światło się pojawiło, uspokoiła się. Podczas następnych zmian dekoracji, na scenie zostawało malutkie światło, nie wiem, czy specjalnie ze względu na moją córkę, ale dzięki temu Ala już nie zapłakała.

Samo przedstawienie trwało 45 minut. W tym czasie co chwilę pojawiały się piosenki. Dzieci żywo reagowały na przedstawienie, śmiały się, zadawały pytania. Dosłownie na 5 minut przed końcem przedstawienia, Ala zaczęła się wiercić i marudzić. Dla niej te 40 minut to był i tak dobry wynik.

Czy polecam wyjście z 2-latką do teatru dla starszych dzieci na tak długie przedstawienia? Mimo, że Ali podobało się, to jest to wyjście z gatunku siedzenia na bombie – w niepewności, czy za chwilę dziecko nie wybuchnie płaczem. Dlatego dzisiaj powtórzylibyśmy wyjście z 2-latką do teatru, ale jednak pojechalibyśmy gdzieś dalej, gdzie znajdziemy teatr dla maluchów.

A teraz? Ala właśnie kończy 3 lata. Jest rok starsza i znów wybieramy się do teatru? Dlaczego dopiero po raz drugi?

Dlaczego chodzimy do teatru rzadziej niż do kina?

Mam wrażenie, że taka sytuacja nie dotyczy tylko nas, a większość społeczeństwa. Dlaczego tak się dzieje?

Opowiem Wam na naszym przykładzie. Jest sobie styczniowy wieczór. Stwierdzam, że w tym tygodniu mam wolne we wtorek i czwartek i w któryś z tych dni mogłabym się gdzieś z Alą wybrać. Może do teatru? Wchodzę na stronę, repertuar, kup bilet i.... pierwszy wolny bilet jest na marzec. Oczywiście rozumiem powód. Przedstawień jest dużo mniej niż seansów w kinie, bo tu przecież aktorzy muszą być na żywo. Tylko nie każdy ma możliwość przewidzieć, czy za 2 miesiące w piątek będzie mieć wolne, a za 3 miesiące w niedzielę dziecko będzie zdrowe. Zaryzykowałam. Kupiłam bilety. Teraz trzymam kciuki, by zdrowie nie pokrzyżowało planów w postaci tego jednego przedstawienia w roku.

Dlaczego w ogóle warto zabierać dzieci do teatru?

Teatr nie musi kończyć się na ostatniej scenie przedstawienia.

Będąc w Ikei kupiłam dla Ali pacynki na palce. To świetna okazja do domowej zabawy w teatr. Do tego wystarczy jeszcze scena, zrobiona np. ze zwykłego kartonu. Przedstawienie mogą wystawiać rodzice, a dzieci być widzami. A w przypadku nieco starszych dzieci role mogą się zamienić. Jeśli do zabawy podejdziemy kompleksowo, można wcześniej napisać scenariusz przedstawienia i namalować bilety. 

Dla starszych dzieci (początek szkoły podstawowej) ciekawą propozycją będzie książka „Teatr” R. Henriques'a i A. Letria. To duży ilustrowany leksykon, który pomoże rozbudzić w dziecku ciekawość teatrem. A jeśli dziecko już jest zainteresowane przedstawieniami, przyda się jeszcze bardziej. Bo czy każdy rodzic potrafi odpowiedzieć na pytania 7-latka o to, dlaczego orchestra była półokrągła? A sposób rozwierania kotar w zależności od danego kraju zaciekawił nawet mnie! Spójrzcie sami. 

Leksykon „Teatr” wydawnictwa Tako to także pomysły na zabawy związane z teatrem takie jak tworzenie kukiełek i masek. 

Ten przewodnik pozwoli zapoznać się z ważnymi pojęciami związanymi z teatrem. Dziecko będzie rozróżniać tragedię od komedii i dowie się jaką rolę odgrywa cisza w teatrze.

Czy Wasze dzieci były już w teatrze? A może pamiętacie jeszcze kiedy to wy po raz pierwszy wybraliście się do teatru?

Jeśli nie chcesz przegapić nowych wpisów i poznać nas lepiej, zapraszam Cię do polubienia moich kont na :

• Facebooku - zobacz
• Instagramie - zobacz