Młoda mama pisze

Wielka Wymiana Książkowa Przeczytaj i Podaj Dalej 5 - moje książki

4/15/2018

Lubicie czytać? Macie ochotę na upolowanie ciekawych książek? A do tego na Waszych regałach kurzą się przeczytane książki, po które nie zamierzacie już sięgać? Świetnie! Zapraszam Was do udziału w Wielkiej Wymianie Książkowej Przeczytaj i Podaj Dalej, organizowanej przez Magdę z bloga Save the Magic Moments przy współudziale Dagmary z Socjopatka.pl. Grafiki przygotowała Kasia z Yummymummyideas.

Ogólne zasady

Wielka Wymiana Książkowa Przeczytaj i Podaj Dalej to całkowicie bezgotówkowa wymiana książek pomiędzy blogerami i czytelnikami. Jedyny koszt to opłacenie wysyłki książki/ek (w przypadku osób z tego samego miasta można umówić się na osobisty odbiór).

Akcja trwa od 15 do 22 kwietnia 2018r.

Jeśli jesteś blogerem – robisz przegląd swojej biblioteczki, typujesz książki do wymiany, robisz im zdjęcia. Publikujesz wpis na blogu z opisem akcji oraz tytułami i zdjęciami książek (napisz też w jakim są stanie). Link do wpisu wrzuć w komentarzu pod wpisami promującymi akcję u Save the magic Moments oraz Socjopatka.pl. Zdjęcia książek możesz zamieścić też na swoim Instagramie/Facebooku.

Jeśli jesteś czytelnikiem – swoje propozycje możesz wrzucać w komentarzach pod wpisami wszystkich blogerów biorących udział w akcji (szczególnie u organizatorów).

Chcesz dowiedzieć o akcji jeszcze więcej? Zapraszam do wydarzenia na Facebooku - klik.

Moje książki

Co u mnie znajdziecie? 12 różnorodnych książek – od powieści obyczajowych poprzez poradniki, książki o rodzicielstwie. Jest też coś o zaburzeniach odżywiania i zakonnicy, która już nią nie jest.

~~1. „Jak zmieniłam życie w rok” Malwina Bakalarz,~~ autorka bloga Bakusiowo. Motywacja, zdrowe odżywianie, sport, organizacja czasu. ZAMIENIONE Z OWSIANKAIKAWA.PL !!!

2. „Marsjanie i Wenusjanki w życiu codziennym” John Gray

3. „Rytuały dla trojga” Claudia Hartmann. Poradnik dla młodych rodziców o tym jak pielęgnować związek po pojawieniu się dziecka.

4. „Jak zostać dziennikarzem” Jarosław Ściślak. Poradnik

5. „Co się mieści w dwóch walizkach” Veronika Peters. Historia zakonnicy, która odeszła z zakonu.

6. „Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam...” Paulo Coelho

7. „Być przez chwilę sobą” Philippe Besson. Powieść

8. „Mały Książę” Antoine de Saint-Exupery

9. „Zły wpływ” William Sutcliffe. Fantasy/science-fiction

~~10. „I tak doczekaliśmy końca” Joshua Ferris. Powieść o pracownikach korporacji - zamienione z Kinka.com.pl~~
11. „Mój poeta” Barbara Gruszka-Zych. Zapis spotkań autorskich z Czesławem Miłoszem

12. „Wolę umrzeć niż przytyć. Jak zrozumieć i pokonać anoreksję i bulimię” Ira M.Sacker, Marc A. Zimmer. Poradnik odpowiadający na pytanie czym są zaburzenia odżywiania, jakie są ich przyczyny, objawy, powikłania.

Wszystkie książki są w bardzo dobrym stanie! Przeczytane raz (lub kilka, ale zawsze z dbałością o książkę) i obecnie leżą na regale.

To już 5 edycja, ale dla mnie debiut. Tym bardziej cieszę się, że rozpoczynam na wiosnę, gdy czytanie kusi mnie szczególnie. Tak, to nie zimą pod kocem i z ciepłym kakao czytam najwięcej książek. Uwielbiam wyjść na taras/balkon, pić kawę i czytać książki. Lubię rozłożyć koc na ogrodzie i zatopić się w czytaniu. Jestem ciekawa ile nowych książek uda mi się zdobyć.

Jesteście zainteresowani moimi książkami? Napiszcie w komentarzu pod postem, którą książką jesteście zainteresowani i podajcie linka do postu, gdzie mogę znaleźć Wasze książki (może być też link do zdjęć książek na Instagramie/Facebooku). Napisać możecie także na maila – mlodamamaopowiada@gmail.com W trakcie trwania akcji postaram się często sprawdzać maila oraz nowe komentarze.

pracująca mama

Miejsce w przedszkolu dla każdego 3-latka

4/08/2018

Twoje dziecko nie dostało się do publicznego przedszkola? Myślisz, że znów musisz odwlekać swój powrót do pracy, albo szukać niani czy prywatnej placówki? Nie! To już 2 rok, gdy podczas rekrutacji musi znaleźć się miejsce dla każdego 3-latka (i starszego dziecka) w publicznym przedszkolu.

Miejsce w przedszkolu dla każdego dziecka ur. w 2015 roku (i wcześniej)

Jeszcze do niedawna panowała opinia, że bardzo trudno dostać się do państwowego przedszkola. Mało miejsc, dużo chętnych, więc jeśli nie tworzy się rodziny wielodzietnej lub odwrotnie – nie jest się samotnym rodzicem to nie ma co liczyć na miejsce w przedszkolu. Znam i takich rodziców, którzy nawet nie próbowali startować w rekrutacji, bo z góry zakładali, że nie ma szans na miejsce.

Teraz mam wrażenie, że sytuacja wygląda dużo lepiej. Do przedszkoli chodzą nie tylko dzieci pracujących rodziców, ale też 3-latki, których mamy zostają w domu (np. z młodszym rodzeństwem), a chcą zapewnić dziecku kontakt z rówieśnikami i zajęcia edukacyjne.

Według przepisów już kilka lat temu był obowiązek przyjęcia 5-latków do publicznego przedszkola. Później obowiązek dotyczył 4-latków, a od roku szkolnego 2017/2018 również 3-latków. To oznacza, że jest to już druga rekrutacja podczas, której gminy muszą zapewnić miejsce każdemu 3-latkowi. Na szczęście dziecko nie musi mieć skończone 3 lata już w trakcie rekrutacji (ta odbywa się zwykle ok. pół roku przed pierwszym dniem przedszkola), ani nawet we wrześniu. Miejsce w przedszkolu musi znaleźć się dla każdego dziecka, kończącego 3 lata w danym roku. To znaczy, że w obecnej rekrutacji gminy muszą znaleźć miejsce w przedszkolach dla wszystkich dzieci urodzonych w 2015 roku.

Skoro każde dziecko musi się dostać to po co rekrutacja? I kto ma pierwszeństwo?

Gdyby nie było rekrutacji być może pojawiłby się problem z rozlokowaniem dzieci po wszystkich przedszkolach na terenie gminy. Do jednego zgłosiłoby się 100 dzieci, a do drugiego 10. Dlatego w rekrutacji przyjmowane są dzieci aż do zapełnienia miejsc w danych przedszkolach, a dzieci nieprzyjęte rozlokowywane są pomiędzy pozostałe przedszkola.

Często czytam, że pierwszeństwo w przyjęciu do przedszkola mają rodzice samotni, albo niepełnosprawni? Czy tak rzeczywiście jest? Nie do końca. Dzieciom z takich rodzin jest łatwiej dostać się do przedszkola, ale nie jest to jednak gwarancją. Po prostu w trakcie rekrutacji są wyznaczone kryteria za co przyznawane są punkty i im więcej punktów uzbiera dziecko tym wyżej jest na liście przyjętych. Co obejmują kryteria? Kilka kryteriów jest ogólnopolskich i obowiązują w każdej gminie:

rodzina wielodzietna
dziecko z niepełnosprawnością lub rodzeństwo/rodzice danego dziecka
samotny rodzic
rodzina zastępcza

Ponadto każda gmina może dodać inne warunki, za które po ich spełnieniu przyznawane są dziecku punkty, np. miejsce zamieszkania oraz rozliczanie PITów na terenie gminy oraz podejmowanie zatrudnienia przez oboje rodziców (lub 1 w przypadku samotnego rodzica).

Dziecko nie dostało się do przedszkola – gdzie się odwołać?

Jest obowiązek przyjęcia każdego dziecka do przedszkola, gminy miały kilka lat, by przygotować więcej miejsc. Niestety nie oznacza to, że jest już kolorowo. Ba! W moim rodzinnym mieście, gdy wspomniałam o tej zasadzie wszyscy byli zdziwieni i próbowali mi wmówić, że na pewno nie jest to ogólnopolski przepis.

Dlatego ciągle nie wszędzie są miejsca dla każdego dziecka, nie wszędzie poinformują Cię też, że jeśli dziecko nie dostało się do przedszkola to masz prawo się odwołać. Co więc zrobić? Napisać pismo do urzędu gminy z prośbą o wskazanie miejsca w przedszkolu dla Twojego dziecka.

Czy rodzice skorzystają z okazji?

Myślę, że warto wiedzieć o tym przepisie natomiast na pewno nie każdemu podpasuje przydzielone przedszkole. Gmina ma prawo wskazać miejsce w innym dowolnym przedszkolu na terenie całej gminy co może wiązać się z odległością nawet 10-20 km od domu. Dlatego nie będzie to komfortowa sytuacja w przypadku, gdy ojciec dziecka pracuje w zupełnie innej części miasta, a mama zostaje w domu z młodszym rodzeństwem. Być może wówczas odłożą decyzję o zapisaniu dziecka do przedszkola do czasu, aż znajdzie się miejsce w przedszkolu, do którego będzie mogła zaprowadzić dziecko pieszo. Albo wybierze prywatne przedszkole. Tak samo byłoby pewnie w naszej sytuacji. Ja chociaż mam prawo jazdy to boję się jeździć, nie mam własnego auta i jestem uzależniona od autobusów. Nie wyobrażam sobie zatem zapisać dziecko do przedszkola, do którego nie będę mieć bezpośredniego dojazdu autobusem.

Z drugiej strony jeśli oboje rodzice pracują i są zmotoryzowani to być może kilka kilometrów nie zrobi im różnicy. Bo czasami i tak w okolicy nie ma żadnego przedszkola i zapisanie dziecka do placówki zawsze będzie wiązało się z jazdą autem.

Druga kwestia to sprawa opinii o danych przedszkolach. Istnieje prawdopodobieństwo, że przedszkola, w których zostają wolne miejsca są gorsze. Nie zawsze tak musi być. Może po prostu w tej części miasta było mniejsze zapotrzebowanie niż ilość miejsc? Nie warto z góry skreślać danego przedszkola, chociaż wiadomo, że wybór „zapasowego” przedszkola także trzeba przemyśleć. Możliwe, że nie będą Wam odpowiadać godziny otwarcia przedszkola, albo stwierdzicie, że przedszkole zapewnia mało zajęć dodatkowych. Jeśli w takiej sytuacji możecie pozwolić sobie na inną formę opieki nad dzieckiem – prywatne przedszkole, opiekunka – możliwe, że zdecydujecie się zrezygnować z przydzielonego Wam przedszkola. Ale są też rodzice, dla których dwie wypłaty są konieczne, by się utrzymać, a publiczne przedszkole jest jedyną możliwością powrotu mamy na rynek pracy. Wówczas warto po prostu wiedzieć, że można skorzystać z przydzielonego przez gminę przedszkola.

Miejsca w przedszkolach – jest coraz lepiej?

Jeszcze kilka lat temu posłanie 3-latka do publicznego przedszkola nie było łatwe. Mnie kojarzyło się z tym, że miejsca są głównie dla rodzin wielodzietnych, czy samotnych rodziców. W końcu nawet powstał mit (a może z ziarnkiem prawdy), że rodzice specjalnie podają się za samotnych, by uzyskać więcej punktów przy rekrutacji. Jak jest teraz? Wiadomo, że miejsce w jakimkolwiek przedszkolu musi się znaleźć. Ale też coraz więcej dzieci dostaje się do przedszkola wyboru. Niestety wciąż nie są to wszystkie dzieci.

3- latek w przedszkolu – czy wiedzieliście o tym, że musi znaleźć się dla niego miejsce? Macie doświadczenia z rekrutacją do przedszkola? Czy w Waszych miastach łatwo jest dostać się do przedszkola pierwszego wyboru? Czekam na Wasze zdanie w komentarzach.

Po więcej wpisów związanych z przedszkolami (czy żłobkami) zapraszam do kategorii PRACUJĄCA MAMA.

Jeśli chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami to zapraszam Cię na mojego Facebooka – klik oraz Instagrama – klik.

inne

3 odsłony parentingu - Share week 2018

4/02/2018

Uwielbiam blogować, pisanie jest moją pasją, ale pomału staje się także dodatkowym źródłem zarobku. Jednak mam wrażenie, że świat blogosfery ciągle jest gdzieś obok mnie. Znam wiele blogów, rozmawiam z blogerami online, ale nie byłam jeszcze na ani jednej blogowej imprezie. Albo dowiaduję się o nich za późno, albo odbywają się za daleko lub są 2-dniowe (moje dziecko chyba jeszcze nie jest na to gotowe) albo nie odpowiada mi termin (ostatnio było kilka ciekawych wydarzeń w weekend, w który świętowaliśmy urodziny córki). Tak samo było z odkryciem Share week. W zeszłym roku dowiedziałam się o niej z opóźnieniem.

Znacie akcję Share week, organizowaną od 2012 roku przez blogera, Andrzeja Tucholskiego? W tym roku postanowiłam po raz pierwszy pokazać Wam moje typy ciekawych blogów. Czytam różne blogi, często ich tematyka odbiega od parentingu. Jednak zdecydowałam się wyróżnić tylko blogi rodzicielskie. Dlaczego? Powody są dwa. Po pierwsze wśród moich czytelników dominują rodzice, więc chciałam pokazać Wam inne wartościowe blogi w tej kategorii. Po drugie – od tych blogerów czerpię inspirację do rozwoju swojego bloga.

Share week – na czym polega akcja?

Share week to ranking blogów polecanych przez blogerów. Chcesz wyróżnić ciekawe blogi, podziękować twórcy za to jaką świetną pracę wykonuje/ że cię inspiruje? Piszesz na swoim blogu wpis z poleceniem 3 blogów (możesz polecić więcej, ale tylko 3 liczą się w zestawieniu), następnie link do wpisu wrzucasz na blogu Andrzeja Tucholskiego (tutaj) oraz uzupełniasz tam formularz. Tylko po spełnieniu tych 3 warunków Twoje głosy się liczą. Akcja trwa do 8 kwietnia.
Kto mnie inspiruje?

Długo zastanawiałam się, które blogi wyróżnić. Chciałam, by były to jak najbardziej uczciwe polecenia tego, co chętnie czytam. W końcu postawiłam na 3 nieco różniące się tematyką blogi. 3 niezwykłe matki-blogerki, które inspirują mnie na 2 płaszczyznach. Chciałabym być zarówno takimi matkami jakimi są one, a także takimi blogerkami jakimi są one.

Moje polecenia:

1. Karolina z Nasze Bąbelkowo

Bloga Karoliny czytam od dawna. Początkowo moją uwagę przykuł zagadnieniem adopcji. Karolina i jej mąż są rodzicami adopcyjnymi, a temat adopcji często jest poruszany na blogu. Prawdopodobnie nigdy nie zdecyduję się na adopcję dziecka (po prostu moje plany odnośnie liczby posiadanych dzieci zostały już zrealizowane) to niezwykle ciekawie czyta się wpisy na ten temat. Karolina przybliża trudne zagadnienia adopcji. Kiedyś byłam przepełniona mitami odnośnie adopcji myśląc, że adopcyjni rodzice przez całe życie (lub przynajmniej do 18-stych urodzin dziecka) utrzymują wszystkich w przekonaniu, że jest to ich biologiczne dziecko. Karolina natomiast od początku mówi synkowi prawdę umacniając jednocześnie pozytywny wizerunek jego biologicznej matki jako kobiety, która dała mu życie.

Nasze Bąbelkowo to także świetnie inspiracje na to, jak rozwijać dziecko. Podziwiam Karolinę, że zawsze ogarnia wszystkie okazje i pory roku. Zbliża się Boże Narodzenie? Chodźcie na jej bloga, by znaleźć instrukcje wykonania dekoracji dla dzieci. Wielkanoc tuż tuż? U Karoliny zobaczycie dziecięce książeczki o tej tematyce.

Karolina inspiruje mnie także jak ciekawie spędzać z dzieckiem czas. Na jej blogu roi się od tekstów z inspiracjami na niezapomniane wycieczki z pociechami – zarówno jednodniowe, jak dłuższe. Po Polsce jak i zagranicy. Gdybym chciała wybrać się z Alą po wszystkich miejscach, które poznałam dzięki Karolinie to przy naszym tempie zajęłoby nam to kilka lat.

Karolinę podziwiam także za to jaką jest blogerką. Ja miewam różne momenty. Czasami nie daję znać o swoim istnieniu w Social Media przez kilka dni! Bywają miesiące, gdy na blogu pojawiają się maksymalnie 3 wpisy, bo mimo głowy pełnej pomysłów nie wyrabiam organizacyjnie. A Karolina? Mam wrażenie, że jest świetnie zorganizowana, zawsze w SM, zawsze na ważnych blogerskich wydarzeniach, zawsze z nowymi wpisami.

2. Ewelina z Pozytywny Dom

Ewelinę podziwiam za treści, które przekazuje na swoim blogu, ale też za sposób ich przekazywania. Nawet jeśli podejmuje trudne tematy, wywołujące często tzw. gównoburzę to potrafi to ubrać w taki sposób, by nikogo nie urazić. Z Eweliną jest mi po drodze odnośnie spojrzenia na wychowanie dzieci, karmienie piersią (niezwykle podziwiam ją za karmienie w tandemie), podejmowanie tematyki często nie ściśle naukowej, ale takiej refleksyjnej, dającej czytelnikom do myślenia. Uwielbiam ją za sposób w jaki piszę. Często gdy widzę jej posty na FB, a w zasadzie ich długość to pierwszą moją myślą jest „Niee, to za długie, tego się nie da przeczytać”, a potem „Ale to Eweliny, to wciąga. Idealnie buduje napięcie, zarysowuje historię tak, że nawet nie wiem, kiedy skończyłam czytać”. Do teraz pamiętam jej wpis na Fb z okazji Bożego Narodzenia, w którym pokazała narodziny Jezusa w bardziej współczesnej wersji. Do samego końca historia trzymała w napięciu, do samego końca byłam ciekawa co się z tego wykluję. I pamiętam też, że ten jeden wpis, ta jedna historia była komentowana, udostępniana przez taką rzeszę rodziców, że w tym momencie przybyło Ewelinie więcej czytelników. A i ja sama właśnie wtedy zaczęłam uważniej przyglądać się poczynaniom Eweliny.

Pozytywny dom lubię także za przeplatanie poważnych, refleksyjnych tematów z luźniejszą tematyką. Uwielbiam cykl #jednazabawadziennie za prostotę zabawy, jaką Ewelina pokazuje. Zwykle do zabaw, proponowanych przez Ewelinę wystarcza sam pomysł i wykorzystanie tego, co każdy ma w domu. Bez długiego przygotowania rekwizytów, bez dodatkowych zakupów.

3. Ania z Tabayka

Bloga Ani poznałam dzięki jednej z grup dla blogerów. Jej tekst gdzieś mi mignął na grupie, zaintrygował tytułem. Weszłam, przeczytałam. Poznałam historię Ani i jej rodziny, historię z wielkim szczęściem, wielkim smutkiem po śmierci synka i ponownym szczęściem, gdy na świat przyszła córeczka. Po tym jednym wpisie wędrowałam od jednego tekstu do kolejnego, coraz bardziej wciągając się w jej opowieść, w jej sposób pisania, w emocje, którymi czaruje. Dotarłam nawet do jej wcześniejszego bloga z historią zmagania się z chorobą Krzysia.
Anię uwielbiam za sposób w jaki pisze. Niezwykle emocjonalnie i bez oceniania innych. Bo sama sporo doświadczyła i wie, że wszystko może się wydarzyć. Jest ostatnią osobą, która nazwie rodziców wyrodnymi, bo nie dopilnowali zjeżdżającego wózka z molo. I jednocześnie jest najlepszą osobą, by w piękny sposób napisać o śmierci Ani Przybylskiej.
Anię uwielbiam nie tylko za tematykę, którą obrała, ale za sposób realizacji. Z jej bloga, każdego zdania, każdego zdjęcia bije niezwykłe ciepło i sympatia. Tabaykę lubię za pełny profesjonalizm w grafikach, za ebooka, newsletter, za to w jaki sposób Ania zjednoczyć czytelników.

Inne blogi, które lubię czytać:

Odkąd zaczęłam blogować czytam coraz więcej. Ciężko zmieścić się w 3 poleceniach. Jedne blogi poznałam gdzieś na grupach dla blogerów, inne wyskoczyły mi w proponowanych, czasem ktoś ze znajomych skomentował wpis na danym blogu. Są też blogi, które zostały założone w podobnym momencie do mojego, autorki mają dzieci w podobnym wieku do mojej Ali i tak jakoś zaglądam do nich, jak w odwiedziny do starej przyjaciółki – by sprawdzić, co u nich słychać:

Agata z Beztroska Mama – z Agatą chyba zaczęłyśmy blogować w podobnym czasie i pamiętam jak wspólnie w wiadomościach żaliłyśmy się sobie, że nam nie wychodzi, że fanów pomału przybywa. A ostatnio jestem pod wrażeniem rozwoju Agaty. Lubię jej poczucie humoru w postach na Fb i wiedzę we wpisach na blogu.

Paulina z 5razones – Paulinę uwielbiam za tematykę, którą porusza. Za promowanie karmienia piersią i rodzicielstwa bliskości. A także zazdroszczę (tak, nie boję się tego słowa), że należy do redakcji Kwartalnika Laktacyjnego.

Magda z MagdaMblog – Bloga Magdy miałam przyjemność poznać lepiej, gdy zorganizowała grudniową akcję Blogrudzień, w której wzięłam udział. Bardzo lubię tematykę bloga Magdy – od typowo kobiecej, po macierzyństwo, czy organizację.

Kamila z KamciaMamcia – to moje niedawne odkrycie. Z Kamilą łączy nas szybki powrót do pracy po macierzyńskim i zachowanie karmienia piersią. Świetnie czyta się o podobnych przeżyciach napisane i doświadczone przez kogoś innego.

To mój pierwszy udział w Share week. A wy – zgłaszaliście już swoje typy? Jakie blogi chętnie czytacie?

Jeśli chcesz być na bieżąco z moimi wpisami to zapraszam Cię do śledzenia mnie na Facebooku – klik oraz na Instagramie – klik.

wychowanie

Karmienie piersią to nie (zawsze) pot, łzy, poświęcenie i wyrzeczenia. O naszej pięknej przygodzie.

3/22/2018

Czytając tytuł wiele z Was pomyśli sobie: „Ej, u mnie właśnie był pot. Były łzy, a nawet krew.” Wielu z Was naturalne karmienie może kojarzyć się z poświęceniem i wyrzeczeniami. Dużymi. Zbyt dużymi, by było to warte. Dlaczego więc taki tytuł?

Mam wrażenie, że na blogach królują negatywne opowieści na temat karmienia piersią. Wiecie – w stylu „próbowałam karmić, ale: ciągle miałam poranione brodawki, dziecko jadło co pół godziny, strasznie płakało, ja się nie wysypiałam, obiad sam się nie ugotował, a do tego nikt nie chciał zostać z moim dzieckiem, więc byłam zmuszona siedzieć w domu przez cały okres karmienia. Miałam dość, więc przeszłam na mleko modyfikowane.”

Potem takie historie czytają przyszłe mamy lub kobiety bezdzietne, które kiedyśtam w bliżej nieokreślonej przyszłości planują mieć dzieci. Czytają jedną, drugą, trzecią opowieść i wpajają sobie, że karmienie piersią jest trudne. Dlatego, gdy rodzą dzieci to albo od razu wybierają mleko w proszku, albo szybko się poddają. Bo przecież wielu innym mamom karmienie nie wyszło. Szkoda się starać.

Wiem, że te historie są prawdziwe. Wiem, że często kryją się za nimi łzy, poczucie przegranej, obwinianie siebie. Jednak wiem też, że to nie są jedyne historie o karmieniu piersią. Znam wiele kobiet, które karmiły długo – rok, 2 lata, 3 i więcej. Czasami cała droga była bezproblemowa. Innym razem pojawiały się kłopoty, ale przy wsparciu literatury, doradców laktacyjnych, czy po prostu bliskich udało się im te problemy przezwyciężyć. I o tym będzie dzisiejszy wpis – by pokazać Wam, że karmienie piersią może być piękną drogą. Nie dam Wam gwarancji, że u Was też tak będzie. Ale Wy nie możecie też z góry stwierdzić, że na 100% u Was się nie uda. Najlepiej po prostu się przekonać.

Początki nie były kolorowe

Jestem wkręcona w karmienie piersią mimo, że początkowo się na to nie zapowiadało. Gdybym miała powiedzieć całkiem szczerze dlaczego w ogóle podjęłam się karmienia naturalnego to musiałabym wspomnieć o aspekcie finansowym, przekonaniu, że jest to dla dziecka zdrowsze oraz dlatego, że większość matek tuż po porodzie przystawia dziecko do piersi. Dzisiaj dziękuję tej presji w szpitalu na naturalne karmienie, bo gdyby nie to to pewnie szybciej bym się poddała. Dziękuję też, że trafiłam na świetne grupy na Facebooku o tej tematyce. Czytałam i nie rozumiałam – co jest takiego fajnego w tym karmieniu, że matki tak się tym zachwycają? Chwalą się, że karmią już pół roku, rok, 2 lata. Opowiadają jakie to piękne uczucie móc przystawić swoje dziecko do piersi. A ja tego nie czułam! Jedyne co czułam to ból – Ala niby była dobrze przystawiana do piersi, niby dobrze chwytała, a mimo to miałam poranione brodawki. I bolało. Cały miesiąc. Przez miesiąc znosiłam ból chyba tylko dlatego, że chciałam to przeczekać i dowiedzieć się co jest takiego fajnego w tym karmieniu. Dzisiaj cieszę się, że byłam cierpliwa. Poczekałam i po miesiącu zaczęłam odczuwać radość z karmienia.

Było niewyspanie, ale czy na pewno przez karmienie piersią?

Czy problem ze snem dotyczy tylko rodziców dzieci karmionych naturalnie? Czy tylko te dzieci budzą się w nocy kilka/kilkanaście razy na dobę? Myślę, że nie ma w tym reguły. Dzieci budzą się do pewnego wieku bez względu na to, czy powodem jest chęć wypicia mleka mamy, mleka modyfikowanego, później wody, albo przykrycia go kołdrą. Dla mnie zaletą karmienia piersią było to, że pobudki Ali nie zakłócały mi bardzo snu. Budziła się, brałam ją na ręce, piła mleko przez kilka minut, odkładałam ją do łóżeczka. Obie od razu zasypiałyśmy. Nie musiałam przygotowywać mleka, nie musiałam jej specjalnie usypiać. Ala odstawiła się od piersi tuż przed 2 urodzinami. Pół roku wcześniej przestała domagać się piersi w nocy. Owszem, dalej budziła się. Ale nie chciała mleka. Wolała wodę. Czasem wystarczyło ją pogłaskać.

Tak, muszę przyznać. Bywały trudne noce. Bywało, że budziłam się co godzinę. I co? Dzisiaj pamiętam to jak za mgłą. Bywały nieprzespane noce. Ale najgorsze noce nie były wcale te, gdy budziła się na mleko, a te, gdy ząbkowała lub była (i dalej bywa) chora. Od tego nie da się uciec. W rodzicielstwo wpisane jest niewyspanie. A niewyspanie z powodu karmienia piersią jest nieporównywalnie mniej uciążliwe niż w przypadku choroby dziecka.

Wyrzeczenia? Czego nie może mama karmiąca?

Gdy wiedzę o karmieniu piersią czerpałam wyłącznie z seriali i opowieści ciotek zastanawiałam się, czy ja kiedyś będę w stanie poświęcić się na tyle, by ograniczyć ulubione potrawy na rzecz tego, by dziecku dać najlepszy pokarm. Całe szczęście, że dowiedziałam się, że wcale nie trzeba niczego eliminować na zapas. Owszem, niektóre pokarmy są alergenem dla dziecka. Wydaje mi się, że Ala źle reagowała na truskawki, więc ograniczałam je. A poza tym? Nie palę, więc nie miałam z tym problemu. Alkohol? Piję bardzo rzadko i jedyny napój z procentami jaki mi smakuje to piwo jabłkowe. Ale bez problemu wytrzymałam ponad 2,5 roku bez alkoholu (bo jeszcze okres ciąży). Chociaż wiem, że można też się napić – zwłaszcza, gdy ma się starsze dziecko. Gdy Ala miała ponad rok wiedziałam już kiedy mniej więcej będzie domagać się piersi. A nawet, gdybym jej nie podała – zawsze mogła zjeść lub wypić coś innego. Mogłam spokojnie napić się alkoholu. Nie chciałam. Odczekałam do zakończenia karmienia piersią.

Inne „posiłki”? Kawa, pizza, kebab – to wszystko u mnie pojawiało się często.

Czy jest coś czego nie może mama karmiąca piersią? Nie przychodzi mi do głowy. Przynajmniej nic z tych rzeczy, które są dla mnie ważne. Karmiąc jadłam i piłam to, co chciałam. Karmiąc możesz uprawiać sport.

Karmienie jest czasochłonne i wiążące?

„Bardzo podziwiam długość Twojego karmienia piersią córki. Chociaż w internecie często pojawiają się takie długości to kiedy w głowie szukam znajomych to mało kto karmił do roku. Jestem obecnie w ciąży i nie wiem ile będę karmiła piersią, ale wydaję mi się to czasochłonne i mimo wszystko bardzo wiążące. Chyba nie będę skłonna do takich poświęceń.”

To jeden z komentarzy na moim blogu, który nakłonił mnie do powstania tego wpisu. Boli mnie, że wiele przyszłych mam (lub kobiet, które planują zostać matkami w odległej przyszłości) ma wpojone stereotypy. Czy karmienie piersią naprawdę jest wiążące? Tak, nikt za Ciebie dziecka nie nakarmi. Ale wszystko zależy od Twoich chęci. I chęci najbliższych. Nikt za Ciebie dziecka nie nakarmi, jeśli nie będzie miał na to ochoty (nawet jeśli w grę będzie wchodziła butelka z mm). A jeśli te chęci są to nic nie stoi na przeszkodzie, byś odciągnęła mleko, poszła na zakupy, do kina, na randkę, a dziecko w tym czasie nakarmi babcia.

Czy ja korzystałam z takiej możliwości? Przez pierwsze pół roku nie. Ale to dlatego, że ja w dużej mierze jestem domatorką. A po porodzie zatopiłam się w macierzyństwo i nie umiałam wyjść z domu bez Ali. Zresztą wszędzie, gdzie chciałam pójść można było pójść razem z Alą. I tak robiłam. Co ma też przewagę nad karmieniem sztucznym. Bo gdy musisz wyjść z dzieckiem to problem karmienia jest prosty, gdy wystarczy przystawić dziecko do piersi. Nie musiałam planować każdego szczegółu wyjścia, brać kilka butelek, wody, mieszanki mleka i nie wiadomo co jeszcze. Wystarczyłam ja. Takie wyjścia były łatwe.

Poświęcenie? Mama wraca do pracy

Karmienie piersią to zbyt duże poświęcenie i rezygnacja z siebie? Powiedz to mi prosto w twarz – kobiecie, która wróciła do pracy, gdy dziecko miało rok i miesiąc. Karmiąc piersią nie musisz siedzieć w domu 24 godziny na dobę. Owszem, noworodek potrafi jeść co pół godziny. Kilkumiesięczne dziecko potrafi jeść co pół godziny. Ale ponadroczne dziecko je co pół godziny tylko wtedy, gdy ma mamę na wyciągnięcie ręki. A gdy zostaje z tatą, babcią, czy idzie do żłobka to świetnie radzi sobie ze stałymi posiłkami.

Ala poszła do żłobka, a ja pracuję na pełen etat. Karmienie w żaden sposób nam w tym nie przeszkadzało, udało nam się je kontynuować jeszcze prawie rok. Możesz przeczytać o tym w tym wpisie.

Karmienie piersią – jak wpływa na rodzinę?

Być może miałam szczęście. Ale chcę wierzyć, że współcześni ojcowie tacy są. Dla nas obojga – mnie i partnera – karmienie piersią od początku było oczywistością i kwestią naturalną. Nie debatowaliśmy w ciąży, czy w ogóle mam podjąć karmienie piersią. To było dla nas oczywiste. Pamiętam jedynie, że w jakiejś „mądrej” książce przeczytałam, że mężczyzna widząc swoją kobietę karmiącą piersią może się od niej oddalić. Powiedziałam o tym partnerowi. Wyśmiał to.

Urodziłam. Karmienie nadal było oczywistością. Nie przeszkadzało nam to, że Ala często śpi z nami. Umieliśmy znaleźć czas dla siebie w nowych warunkach. W końcu weszła w rytm, gdy pobudki zdarzały się najwcześniej po 2-3 godzinach od zaśnięcia. Więc mieliśmy 2,3 godziny wieczorem dla siebie. Karmiłam pół roku, rok. Ala dostała się do żłobka, ja szukałam pracy. Nawet wtedy nie poruszyliśmy tematu karmienia. Kontynuacja mlecznej drogi była dla nas tak oczywista, że nawet nie musieliśmy o tym wspominać. Ala poszła do żłobka, karmiłam dalej.

Mój partner nigdy nie powiedział, nie zasugerował, że może już wystarczy. Widział, że Ala lubi być karmiona i domaga się tego. Owszem, nasze relacje z partnerem nieco się zmieniły, ale nie myślę, że powodem było samo karmienie a po prostu pojawienie się dziecka. Każdy związek zmienia się, gdy zostaje się rodzicami. W naszym przypadku ani na gorsze ani na lepsze – jest po prostu inaczej. Ale dobrze.

A co z relacją tata-dziecko? Czy karmienie piersią sprawia, że tata spada na dalszy plan? Nie! Tu wszystko zależy od podejścia rodziców. Przecież karmienie nie jest jedynym sposobem, by nawiązać więź z dzieckiem. Jest jeszcze zabawa, wspólne kąpiele, odbijanie po karmieniu. Owszem, dziecko częściej jest przywiązane bardziej do mamy, ale nie tylko w przypadku karmiących mam. Maluszek po prostu pamięta czas, gdy był w brzuszku i uspokaja się przy znajomym zapachu, biciu serca.

Karmienie piersią jest uciążliwe? O samoodstawieniu

W moim przypadku gdyby tylko Ala chciała karmiłabym dłużej. Jej odstawienie przyszło szybko – przed 2 urodzinami zaczęła domagać się piersi coraz rzadziej, aż w końcu powiedziała „nie”, gdy zapytałam, czy chce moje mleko (o samoodstawieniu przeczytasz tutaj). Karmienie było dla mnie piękną przygodą. Bolało tylko na początku. Potem było wzruszenie, piękny widok wtulonego dziecka, wygoda, szybkość tego sposobu karmienia. I dzisiaj z żalem myślę o tym, że już nigdy więcej nie przystawię Ali do piersi.

Często słyszę też opinie, że jeśli nie odstawisz do roku czy 2 to potem będzie już tylko gorzej. Bo samo się nie odstawi. A jeśli to trzeba będzie poczekać co najmniej do 4 urodzin. Cóż, dzisiaj myślę, że może dałabym radę tyle poczekać. Ale tak się nie stało. Nie zrobiłam nic (może poza tym, że poszłam do pracy i Ala rzadziej była karmiona piersią), by Ala zrezygnowała z piersi. Nie smarowałam się musztardą, nie obwiązywałam bandażami, nie brałam leków, nie piłam szałwi, nie znikałam na noc z domu, nie opowiadałam, że piersi mają „aua” i muszą odpocząć. Wręcz przeciwnie – gdy tylko Ala robiła się marudna, gdy tylko przypominałam sobie, że dawno nie jadła – proponowałam jej pierś.

Nie każde karmienie jest bezproblemowe, ale brak problemów możesz sobie wypracować

Wiem, co możecie powiedzieć. Że miałam szczęście, bo gdyby spotkały mnie prawdziwe problemy z karmieniem to miałabym inne zdanie. Być może te kłopoty mnie nie dotyczyły, bo nie dałam sobie wmówić, że mogę nie być w stanie wykarmić dziecka. Podeszłam do tego na zasadzie – skoro przez setki lat matki karmiły swoje dzieci to i ja będę karmić. Początkowo nie miałam pojęcia, że mogą pojawić się jakiekolwiek problemy. A z drugiej strony, gdy te problemy już się pojawiły to dowiedziałam się, że są one przejściowe. Dlatego nie załamuj się, że dziecko nie przybiera na wadze, często się budzi, piersi są poranione – to jest wszystko przejściowymi problemami do rozwiązania po spotkaniu z certyfikowanym doradcą laktacyjnym.

Stwórz swoją własną historię. Nie kieruj się opowieściami innych

Przetrwaliśmy. Dzisiaj mamy w domu 2-latkę, która sama na widok moich piersi powiedziała „NIE”. Jeden, drugi, dziesiąty raz aż zrozumiałam, że to koniec. Dzisiaj żal mi, że to już nie wróci. Cieszę się, że mogłam ją karmić piersią. To był piękny okres.

Na swojej drodze możesz spotkać mamy, które są zakochane w karmieniu piersią tak jak ja. Możesz spotkać mamy, które karmią naturalnie chociaż staje się to dla nich uciążliwe. Spotkasz też kobiety, które wolą karmić mlekiem modyfikowanym. Skąd wiesz, w której grupie się znajdziesz? Najlepiej po prostu spróbować. Stworzyć własną historię bez uprzedzeń, bez stereotypów. Gdyby mnie ktoś jeszcze 2 lata temu powiedział, że będę wkręcona w karmienie piersią, że będę karmić do samoodstawienia, że będzie mi tego brakować – nie uwierzyłabym. Dlatego ty uwierz – że nie wiadomo co się wydarzy, jak Cię macierzyństwo zmieni.

Moja historia karmienia piersią pokazała mi, że karmienie naturalne można lubić. Karmienie naturalne nie zmusza matki do siedzenia w domu. Karmienie piersią nie cofa matki w rozwoju. Możesz wychodzić sama i z dzieckiem. Możesz uprawiać sport i pić kawę. Możesz wrócić do pracy, pójść na studia – i karmić dalej. Możesz.

Jak wyglądała Wasza przygoda z karmieniem piersią?

Jeśli spodobałby Ci się ten tekst to zachęcam do zostania ze mną na dłużej. Polub mnie na Facebooku - klik i na Instagramie - klik.